ကိုုယ္အဆိုုးျမင္တတ္တယ္

ဒီပံုုေလးကိုု ဖဘ ကေနေတြ႔လိုု႔ အေတြးေလးေတြပြားမိပါတယ္။ ကိုုယ္ကပဲ အေတြး ကလန္ကဆန္ တိုုက္လြန္းအားႀကီးတာလား လူေတြကပဲ အေကာင္းျမင္လြန္းတာလား ကိုုယ္ကပဲ အဆိုုးျမင္တာလား အမွန္ျမင္တာလား အဆိုုး = အမွန္၊ အေကာင္း = အမွား ဆိုုတာကေကာ ဘယ္လိုု ခြဲျခား သတ္မွတ္ၾကမွာလဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကိုုယ္ေတာ္ေတာ္ကိုု အားေနျပီ။ အဲ့တာေၾကာင့္ ခုုလိုုေတြ ေတြးနိုုင္တာပဲ။

ပထမ ဥပမာ ကိုုၾကည့္ၾကရေအာင္ေနာ္....ေရးထားတာက......ယံုုၾကည္မႈအေၾကာင္း တကယ္က ယံုုၾကည္မႈ ဆုိုတာ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္မႈ ဒါမွမဟုုတ္ သိပၺံ ပညာ စတာေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထိုုးဖိုု႔ေကာင္းတယ္မဟုုတ္လား။ လြန္ခဲ့တဲ့ အနွစ္ ၂၀ မွ မဟုုတ္ေတာ့ဘဲ။ အခုုလဲ အဲ့လိုု ဥပမာ မရွိဘူး မေျပာလိုုပါဘူး ရွိေတာ့ ရွိမယ္ သိုု႔ေသာ္ အသိပညာ ဖြင့္ျဖိဳးမႈ အားနည္းတဲ့ အရပ္ေဒသ မ်ိဳးမွာ ပိုုမ်ားမယ္။ မိုုးရြာဖိုု႔ ပူေဇာ္ပသ တယ္ဆိုုတာထက္ အခုုေခတ္က ေဝးေဝးမၾကည့္ပါနဲ႔ ကိုုယ္ေတြရဲ႕အိမ္နီးခ်င္းနိုုင္ငံေတြမွာေတာင္ မိုုးတုုေတြ ရြာခိုုင္းေတာ့မွေလ။ ႏြားနဲ႔ လယ္ထြန္တဲ့ ေခတ္ကေန စက္နဲ႔ လယ္ထြန္တဲ့ေခတ္ကိုုေရာက္ေနမွေတာ့ မိုုးရြာေအာင္ ဆုုေတာင္းတာ ျပန္လွည့္ၾကည့္ရမယ့္ အတိတ္မ်ိဳးမဟုုတ္ေတာ့ဘူး။ ေျပာခ်င္တဲ့ ရႈေထာင့္ မတူတာကိုုလက္ခံ ပါတယ္။ သိုု႔ေသာ္ ဒီထက္ပိုုေကာင္းမယ့္ ဥပမာမ်ိဳးကိုုေပးေစခ်င္တာ။

ကာတြန္းကားေတြမွာပါတဲ့ တခါတခါ ရုုပ္ရွင္ထဲေတာင္ ျပေနေသးတဲ့ဆန္တာကေလာ့ႀကီးမရွိဘူး လိုု႔ တေယာက္ေယာက္က ေျပာလိုု႔ ကေလးက ငိုုမဲ့မဲ့ နဲ႔ ျပန္ေမးတာမ်ိဳး အခန္းေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲ့တာ သက္ဝင္ယံုုၾကည္မႈ faith မဟုုတ္ဘူး အဲ့တာ မသိနားမလည္မႈ၊ အေတြ႔အၾကံဳအားနည္းမႈ၊ ပညာဗဟုုသုုတ လိုုအပ္မႈ childish/naive/in-experience ပဲျဖစ္တယ္။   

ဒုုတိယ ဥပမာ က ပိုုဆိုုးတယ္ ကေလးက ေပ်ာ္လိုု႔ ရယ္တယ္ဆိုုတာ သူ႔ကိုု ပစ္ေျမွာက္ကစားေနတဲ့ လူႀကီးက သူ႔ကိုု မက်ေအာင္ဖမ္းမယ္ဆိုုတာ သူ “သိ” လိုု႔မဟုုတ္ဘူး။ အဲ့လိုုပဲ ျပဳတ္က်သြားမယ္ဆိုုရင္ သူဘာျဖစ္သြားမလဲ သူဘယ္လိုုခံစားရမလဲ စတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ “ျဖစ္နိုုင္ေခ်”ေတြကိုုလဲ သူမသိဘူး။ သူသိတာက ေျမာက္တက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရွိတဲ့ “ခံစားမႈ” သက္သက္ပဲ။ အဲ့ဒီခံစားခ်က္က သူ႔ကိုု စိတ္လႈပ္ရွားေစတာ ျဖစ္နိုုင္သလိုု၊ ေပ်ာ္ေစတာ၊ အံ့ၾသေစတာ စတာေတြ တခုုခုု ျဖစ္နိုုင္တယ္ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ႔ကိုု ေျမွာက္ေဆာ့ေနတဲ့ လူႀကီး က ဖမ္းမယ္ဆိုုတာ ကိုု ယံုုၾကည္လိုု႔ "trust" ရွိတဲ့ ရယ္ေမာမႈမ်ိဳးမဟုုတ္ဘူး။ ေနာက္ အဲ့ေနရာမွာ ၁ နွစ္အရြယ္ကေလးငယ္မဟုုတ္ပဲ  အဲ့လိုု ခ်ီေျမွာက္ကစားခံရလိုု႔ျပဳတ္က်ဖူးတဲ့ ကေလးငယ္ သိုု႔မဟုုတ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ကေလးငယ္တေယာက္ဆိုုရင္ အဲ့ဒီကေလးေလးလိုု ေပ်ာ္ရႊင္မႈ နဲ႔ ရယ္နိုုင္မလား လိုု႔ ေတြးၾကည့္မိတယ္။

မသိနားမလည္မႈ ေၾကာင့္ ရတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ဟာ အစစ္အမွန္ မျဖစ္နိုုင္ဘူး။ အဲ့တာကိုုလဲ ယံုုၾကည္မႈ လိုု႔ ဘာသာျပန္လိုု႔မရဘူး။ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ရင္ မိုုက္မဲမႈသာျဖစ္မယ္။

ေနာက္ဆံုုးတခုု ကိုု သူက ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း "hope" လိုု႔ ဆိုုထားတယ္။ ကိုုယ္ကေတာ့ အဲ့တာ မသိလိုု႔ မပူတဲ့ ဥေပကၡာ "negligence" လိုု႔ ျပန္ခ်င္တယ္။ မသိလိုု႔ ျပဳတဲ့ ဥေပကၡာျဖစ္နိုုင္သလိုု သိရက္နဲ႔ ျပဳတဲ့ ဥေပကၡာလဲျဖစ္နိုုင္တယ္။ ေနာက္ သိရက္နဲ႔ ဘာမွ လုုပ္လိုု႔ မရလိုု႔ ဒီအတိုုင္း ထားလိုုက္ရတဲ့ အရွိတရား၊ လဲ ျဖစ္နိုုင္တယ္။ အဲ့လိုုမွမဟုုတ္ဘဲ ရွိရွိ သမွ် ေတြးပူေနရင္ လူျဖစ္ရတာ ဘယ္ “တန္”ေတာ့ မလဲေလေနာ္။

လမ္းကူးရင္းလဲ ကားတိုုက္ခံရနိုုင္တာပဲ အဲ့တာေၾကာင့္မ်ား ကိုုယ္တိုု႔ေတြ တံတားေပၚက ကူးဖိုု႔ ပတ္သြားသလား။ ဆိုုင္ကယ္စီးရင္ ဦးထုုပ္ေဆာင္းသလား၊ လိင္ဆက္ဆံရင္ ကြန္ဒံုုးသံုုးၾကသလား။
သိသိရက္နဲ႔ လုုပ္တဲ့ အမွားေတြအမ်ားႀကီးရွိသလိုု သိသိရက္နဲ႔ ထားလိုုက္တဲ့ ဥပေကၡာေတြလဲ အမ်ားႀကီးပါ။

သူေျပာသလိုုသာဆိုု ကားမတိုုက္ပါေစနဲ႔ လိုု႔ယံုုၾကည္ ေမွ်ာ္လင့္ျပီး လမ္းကိုု မ်က္စိမွိတ္ကူး ရမွာလား။ အဲ့လိုုမျဖစ္ေအာင္ အႏၱရာယ္ကိုု နည္းနိုုသ္သမွ်နည္းေအာင္လိုု႔ ကိုုယ္တိုု႔ေတြ ”သတိ” ဆိုုတာ ကိုု ထားၾကတယ္မွလား။ အဲ့တာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း၊ ယံုုၾကည္မႈ၊ တခုုမွမဟုုတ္ဘူး။ အဲ့တာ သတိရွိမႈပဲ။ မနက္ျဖန္ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုုတာ ၾကိဳသိရင္ေကာ မအိပ္ၾကေတာ့ဘူးလား။ တညလံုုး ဘုုရားထိုုင္ကန္ေတာ့ေနေတာ့မွာလား။ အဲ့တာဆိုု နာဂစ္တိုုက္မယ့္ ည က လူဘယ္နွေယာက္ မအိပ္ပဲ ဘုုရားဆုုေတာင္းေနလဲ။ ကိုုယ္တိုု႔ မသိၾကဘူးေလ။ အဲ့တာေၾကာင့္ အပူအပင္ကင္းကင္ အိပ္ေပ်ာ္ၾကတယ္။ ေနာက္ခါ အပူအပင္ကင္းကင္း အိပ္နိုုင္ေအာင္ လိပ္ျပာလံုုမယ့္ အလုုပ္ေတြပဲ ”တတ္နိုုင္သမွ်” လုုပ္တယ္။ အဲ့ေလာက္ဆိုု လံုုေလာက္ျပီထင္တယ္။

မသိနားမလည္မႈ၊ မိုု္က္မဲမႈ၊ မတတ္နိုုင္လိုု႔ ထားတဲ့ ဥေပကၡာေတြကိုု ဘာသာတရားေၾကာင့္လိုုလိုု ေတာ့ မိႈင္းမသြင္းပါနဲ႔။

အစကတည္းက ေျပာပါတယ္ ကိုုယ္က မေကာင္းျမင္တတ္တယ္လိုု႔။
ကဲ ေျပာခ်င္တာ ေျပာျပီးျပီ။ အပူအပင္ကင္းကင္းနဲ႔ တေရးေလာက္ အိပ္လိုုက္အံုုးမယ္။

see you on the other side.

love

T Chen

4:49 pm
28th March 2013
Thursday

BC, Yangon | Myanmar