ငါ မင္းကို မိုးတိမ္ေတြေပၚမွာ ခ်စ္မယ္ (အခန္း-က-၃)

(၃)

က်မ နာမည္ က်န္႔ ဂ်င္းနီပါ။ ေဖေဖ့ နာမည္နဲ႔ ေမေမ့ နာမည္တို႔ကေန တလံုးစီ ယူျပီးေတာ့ ျဖစ္လာတာပါ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တံုးကေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ တို႔ ဟာအရမ္း ကို ခ်စ္ၾကည္ေနခဲ့ၾကတာေပါ့။ က်မ ၾကားဖူးတာက မိဘေတြ ခ်စ္ခင္မႈ အားေကာင္း ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမြးတဲ့ကေလးေတြ က ဥာဏ္ပိုေကာင္းတတ္ၾကတယ္တဲ့။ က်မ က တျခား ကေလးေတြထက္ ဥာဏ္ပိုေကာင္းမေကာင္း က်မမသိပါဘူး။ အသက္ ၁၆ နွစ္ရွိျပီျဖစ္တဲ့ က်မ တခ်ိန္လံုး ထူထူ ထံုထံု နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈကလည္းနည္း၊ ေန႔ရွိသ၍ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္မက္ေနတာနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနတာပါပဲ။ တဦးတည္းေသာ သမီး ျဖစ္လို႔လားေတာ့မသိဘူး က်မ က တေယာက္တည္းေနရတာ ကိုအက်င့္ပါေနျပီ။ ျပီးေတာ့ အဲ့လို တေယာက္တည္းေနရတာ ကိုလဲ ပိုၾကိဳက္တယ္။ တခါတခါေတာ့လဲ သူငယ္ခ်င္း ေတြ ဘာေတြကိုေတာင့္တမိပါရဲ႕။ ငယ္ငယ္တံုးက က်မ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိမဲ့ ဘမဲ့ နဲ႔ မိဘမဲ့ ကေလးေက်ာင္းမွာ ၾကီးျပင္းရတဲ့ ကေလးတေယာက္အျဖစ္ ခဏခဏ စိတ္ကူးယဥ္ ၾကည့္ ဖူးတယ္။ ရြယ္တူမိဘမဲ့ ကေလးေတြ တပံုၾကီးနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ကစားလို႔ေပါ့။ လြတ္လပ္ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ ဘဝ အရသာကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္ရင္းနဲ႔ေလ။ ေနာက္ နည္းနည္းေလး ထပ္ ၾကီးလာျပန္ေတာ့ က်မ ရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြ က နည္းနည္းေလး ေျပာင္းလဲလာ ျပန္ တယ္။ ဥပမာ-က်မက အရမ္းခ်မ္းသာၾကတဲ့ သူေဌးၾကီး တအိမ္ကအေမြစားအေမြခံ မိဘမဲ့ ကေလးေပါ့။ က်မ အေမ က သူေဌးၾကီး ရဲ႕အေမြခံ တဦးတည္းေသာ သမီးေပါ့။ ေမေမ ဆံုး သြားတဲ့ အခါက်ေတာ့ က်မ အတြက္ သူ႔ရဲ႕ အေမြေတြတပံုတပင္ၾကီး ခ်န္ထား ခဲ့တာေလ။ က်မ အသက္ ၁၈ နွစ္ျပည့္တဲ့ အခါက်ေတာ့ က်မ သေဘာရွိသံုးနိုင္တာေပါ့။ အင္း က်မကေတာ့ အေမြေတြအကုန္လက္ထဲေရာက္ရင္ အရင္ဆံုး ကမာၻပတ္မယ္ စဥ္းစား ထားတယ္ေလ။
က်မ အိပ္ခန္းရဲ႕နံရံေပၚမွာ အေရာင္စံု ကမာၻ႕ေျမပံုတခ်ပ္ ကပ္ထားတယ္။ ရုပ္ရွင္ ေၾကညာ အၾကီးၾကီး ေလးခုစာေလာက္ ကိုၾကီးတာ။ ဒီေျမပံုမွာ ဇာတ္လမ္း တပုဒ္ ရွိတယ္။ က်မ ရဲ႕ စိတ္ထဲက တိတ္တိတ္ေလးသိမ္းထားခဲ့တဲ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေလးတခုေပါ့။ အင္း… တေန႔ေန႔က်ရင္ေတာ့ က်မ အဲ့ဒီလွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကေလး ကိုတေယာက္ေယာက္ ကိုမ်ား ေျပာျပျဖစ္မလား မေျပာတတ္ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတယ္ အသက္ ၁၆ နွစ္ အရြယ္ မွာေတာ့မဟုတ္ေသးဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ တခုခု ထူးျခားတဲ့ ေျမပံုတခ်ပ္ ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ေလ။ တနိုင္ငံ နဲ႔ တနိုင္ငံ အၾကားမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ စည္းသားထားတဲ့ အစိမ္းရင့္ ေရာင္ မ်ဥ္းေတြ မရွိဘဲနဲ႔ ေရစိုေရာင္ နဲ႔သာ တိမ္တိမ္ေလး ျခားထားတာေလ။ ပင္လယ္ထဲ က ငါးမန္းေတြ၊ ေဝလငါးေတြ၊ ကမာၻလိပ္ေတြနဲ႔ ပင္လယ္ဂဏန္းႀကီးေတြ၊ ျပီးေတာ့ ေက်ာက္ေတာင္ လႈိင္ဂူ တေနရာရာ မွာ ရွိေနမယ့္ ေက်ာက္သံပတၱျမားေတြ။ ေဟာ္လန္ နိုင္ငံ ရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ က စကၠဴပန္ကာေလး၊ ဂ်ပန္ က ဆာကူရာ လို႔ေခၚတဲ့ ခ်ယ္ရီ ပန္း၊ ဗီယင္နာ က တေယာ၊ ၾသစႀတီးယား ကသလင္းေက်ာက္၊ ျပင္သစ္က ေရေမႊးပုလင္း၊ အီတလီ ဖိနပ္ ရဲ႕ထိတ္ေထာင့္စြန္းေလးက သံျပားနဲ႔လုပ္ထားတာ၊ ၾသစေၾတးလ် က ကိုအာလာ (koala) လို႔ေခၚတဲ့ သစ္ပင္ေပၚမွာေနတဲ့ ဝက္ဝံတမ်ိဳး၊ တရုတ္ျပည္က ပန္ဒါ ဝက္ဝံ၊ စပိန္က နည္းနည္းတံုးအအ ပံုေပါက္တဲ့ ႏြြားရိုင္း တေကာင္ ၊ဆြတ္ဇ္ဇာလန္ က ေခ်ာကလက္တျပား၊ ဂရိ က အမိုးျဖဴျဖဴနဲ႔ အိမ္ပု ဝိုင္းေလးေတြ။
က်မ အသက္ ၁၆ နွစ္ျပည့္တဲ့ နွစ္က ၁၉၉၈ ခုနွစ္၊ အဲ့ဒီနွစ္က ဂ်ပန္ ျပည္ ကို ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အလည္သြားတဲ့ ကိစၥ က ကပ္ေရာဂါ တခုလိုပဲ က်မတို႔ ကို ကူးစက္ လာပါတယ္။ က်မလဲ တေန႔ေန႔ က်ရင္ အဲ့ဒီ ေနရာ ကိုအလည္သြားမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ တာေပါ့။ က်မ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္ ေက်ာင္းျပီးတာနဲ႔ ပထမ ၅ နွစ္ ကို ေလယာဥ္မယ္ လုပ္မယ္လို႔၊ အဲ့တာဆိုရင္ ေနရာအနွံ႔ လဲေရာက္မယ္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ေတြလဲ ေစ်း ေပါေပါနဲ႔ရမယ္ေလ။ အဲ့ဒီ ၅ နွစ္ျပီးမွတျခားအလုပ္ေတြရွာလုပ္လဲ ေနာက္မက်ပါဘူးေနာ့။
ေနာင္ေက်ာင္းျပီးရင္ ခရီးသြားဖို႔ ေငြစုလို႔ရေအာင္ က်မ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္းနဲ႔ တနဂၤေႏြေတြတိုင္းမွာ က်မ ဂ်ပန္စတိုင္ ကိတ္မုန္႔ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေလးတဆိုင္မွာ အခ်ိန္ပို အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ က်မသိလာတာတခုက အဲ့ဒီ ျဖဳတ္မ်က္စိ ေလာက္ရွိတဲ့ အခ်ိန္ပိုင္း လစာနဲ႔ဆိုရင္ က်မ ခရီး ကိုေျခက်င္ထြက္ရလိမ့္မယ္။
က်မနဲ႔ အတူ ဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ေကာင္မေလး တေယာက္လဲရွိပါေသးတယ္၊ သူမနာမည္က “အားရင္း” တဲ့။ သူမ နဲ႔ က်မ အသက္အရြယ္ တူတူပါပဲ၊ သူမ က မိဘမဲ့ တေယာက္ပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္တံုးကမွ မိဘမဲ့ေက်ာင္းမွာ မေနခဲ့ရဘူး။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ ခရီးေတြေျပာင္းေရြ႕ေနထိုင္ၾကတဲ့ လူမ်ိဳးစုေတြလိုပဲ သူမ က အမ်ိဳးေတြရဲ႕အိမ္မွာ အလွည့္ က် လိုက္ေနေနရတာေလ။ သူမ က ျပည့္စံုၾကြယ္ဝတဲ့ အိမ္ေထာင္ကလာတဲ့ မိဘမဲ့ မ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ တဘက္က အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ေငြရွာျပီး ေက်ာင္းတက္ရတာပါ။
တေန႔ည….ဆိုင္ပိတ္ျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ အားရင္းနဲ႔ က်မ ေရာင္းမကုန္လို႔က်န္ေနတဲ့ ကိတ္မုန္႔ေတြထည့္ထားတဲ အမႈိက္အိတ္ နွစ္အိတ္ ကိုဆြဲျပီးေတာ့ အမႈိက္ပံုရွိရာ ကိုေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ ေလွ်ာက္ေနရင္းနဲ႔ အားရင္းက က်မ ကို သူ႔ရဲ႕အေတြးေတြ ေျပာျပလာေနခဲ့တယ္ေလ။
“ငါခဏခဏ စိတ္ကူးယဥ္ဖူးတယ္…အသက္ ၁၈နွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔က်ရင္ ထူးဆန္းတဲ့ လူ တေယာက္ ေပၚလာျပီးေတာ့ ပိုက္ဆံေတြ တပံုႀကီး ကိုအေမြဆက္ခံဖို႔ ငါ့ကိုလာ အေၾကာင္း ၾကားတာေပါ့ဟယ္။ တကယ္တန္းက်ေတာ့ ငါက သိပ္ ကိုခ်မ္းသာၾကြယ္ဝတဲ့ မိသားစု က ေမြးဖြားလာတဲ့ မိဘမဲ့ ကေလး တေယာက္ေပါ့။ ဒီလူႀကီးက လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၈ နွစ္လံုးလံုး ငါ့ ေဖေဖ မေသခင္က မွာသြားတဲ့အတိုင္း ငါ့ကို မေတြ႔ေတြ႔ေအာင္ လိုက္ရွာေနခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ငါကအမ်ိဳးေတြအိမ္မွာလိုက္ျပီးေနရေတာ့ ခဏခဏ အိမ္ေျပာင္းရတယ္ မွလား။ အဲ့တာေၾကာင့္ သူက ငါ့ကိုအဲ့ေလာက္နွစ္ေတြအမ်ားႀကီး ရွာမေတြ႔ခဲ့တာေပါ့ဟယ္”….။
“အဲ့ အတိုင္းတကယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ ေနာ္….”က်မ ေျပာရင္းနဲ႔ အားရင္း ကိုေမးလိုက္တယ္….
“ပိုက္ဆံေတြ အဲ့ေလာက္အမ်ားႀကီးရလာရင္ နင္ဘယ္လို သံုးမယ္စိတ္ကူးထားလဲ?”
“ငါမစဥ္းစားထားဘူးဟ” ျပီးေတာ့ သူမက က်မဘက္ကိုလွည့္လာျပီးေမးပါတယ္။
“နင္သာဆိုရင္ေကာ?”
“ငါကေတာ့ ကမာၻပတ္မွာ” က်မ ခ်က္ခ်င္းမဆိုင္းမတံု႕ဘဲ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
“ေအး ေကာင္းတယ္ တကယ္လို႔ ငါအဲ့ဒီအေမြေတြ ရရင္ နင့္ကို ကမာၻပတ္ဖို႔ ဒကာခံ ေပး မယ္” လို႔ သူမက ရက္ေရာစြာနဲ႔ ေျပာပါတယ္။
“ေကာင္းတာေပါ့” က်မ က လက္ထဲ က ကိတ္မုန္႔ေတြ ကိုအမႈိက္ပံုးထဲ လွမ္းပစ္ထည့္ရင္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။
“ငါ ပထမဆံုး မိဘမဲ့ကေလးေတြ ကိုထားဖို႔ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းေလး တေဆာင္ ေလာက္ ေဆာက္ေပးခ်င္တယ္ဟာ” အားရင္း ကအမႈိက္ပစ္ျပန္လာတဲ့လမ္းမွာ က်မ ကိုေျပာပါတယ္။
“ငါ့ေမေမ ေက်ာင္းသူဘဝတံုးက တခါ မိဘမဲ့ကေလးေက်ာင္းမွာ တလေလာက္ လူမႈ ဝန္ထမ္း သြားလုပ္ဖူးတယ္၊ မိဘမဲ့ေက်ာင္းမွာ ရွိတဲ့ ကေလးေတြ ကို ပံုျပင္ စာအုပ္ ေတြ ဖတ္ျပရတာေပါ့ဟာ။ ေမေမေျပာျပတာကေတာ့ အဲ့ဒီေက်ာင္းမွာ ရွိတဲ့ ေကာင္ေလးေတြ ေကာင္မေလးေတြ အားလံုးက လွၾကတယ္တဲ့” က်မ ကအားရင္း ကိုေျပာျပလိုက္ပါတယ္။
“အင္းေလ….ဟုတ္တာေပါ့ အဲ့ဒီမိဘမဲ့ေက်ာင္းမွာ ရွိတဲ့ကေလးေတြအမ်ားစုဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ လွပျပီး အသိဥာဏ္မဲ့ မိန္းမလွငယ္ငယ္ေလးေတြနဲ႔ ရုပ္ရည္ ေခ်ာေမာ ခန္႔ထည္တဲ့ ေဖာက္ျပန္တတ္တဲ့ ေယာက္်ားငယ္ငယ္ေလးေတြ က ေမြးျပီး ပစ္သြားၾကတဲ့ ကေလးေတြမ်ားတာကိုး” အားရင္း ကေထာက္ခံေျပာေျပာပါတယ္။
အားရင္း က ေတာ္ေတာ္လွပါတယ္။ သူမ မွာ အထိီးက်န္ဆန္ျပီး ခတ္ေမွာင္ေမွာင္ ေအးစက္စက္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ဝိုင္းစက္ျပီး လွပတဲ့သမင္မဆန္ဆန္ မ်က္လံုးတစံု ရွိပါတယ္။
ေနာက္ျပီး ဒီလိုေအးစက္စက္ မ်က္လံုးေလးေတြနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မလိုက္ဖက္တဲ့ ခပ္ျပည့္ျပည့္ နဲ႔ လွပ ျပည့္စံုတဲ့ ရင္သားနွစ္မႊာ လည္းရွိပါတယ္။ သူမ အေဖ နဲ႔ အေမဟာ လွပျပီး အသိဥာဏ္မဲ့ မိန္းမလွငယ္ငယ္ေလး နဲ႔ ရုပ္ရည္ ေခ်ာေမာ ခန္႔ထည္တဲ့ ေဖာက္ျပန္တတ္တဲ့ ေယာက္်ားငယ္ငယ္ေလး လား ဒါမွ မဟုတ္ ခ်မ္းသာတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းက သူေဌးသားနဲ႔ သူ႔ခ်စ္သူ မိန္းကေလးလားလို႔ က်မ အားရင္းကိုတခါမွမေမးဘူးပါဘူး။
“မိဘမဲ့ေက်ာင္းမွာ ရွိတဲ့ကေလးေတြ ကို ငါက ပထမတန္းစား အဆင့္ျမင့္ ေစာရ သူခိုးေတြ ျဖစ္လာေအာင္ေသခ်ာ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးရမယ္” လို႔ အားရင္းကေျပာပါတယ္။
“ဘာျဖစ္လို႔ အဆင့္ျမင့္ ေစာရ သူခိုးလဲ” က်မေမးလိုက္ပါတယ္။
“ဟဲ့ အဆင့္ျမင့္ေစာရ သူခိုးနဲ႔ မိဘမဲ့ ဆိုတာ တတြဲထဲလာတာေလ၊ ဘယ္ေလာက္ romantic ျဖစ္သလဲ” လို႔ ရုပ္ရွင္ၾကည့္တာ မ်ားလို႔ ရုပ္ရွင္ေတြရဲ႕ အဆိပ္အေတာက္ေတြ ေတာ္ေတာ္နက္နက္ေလး မိေနပံုရတဲ့ အားရင္း ကေျပာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္တကယ့္အျဖစ္အပ်က္မွာေတာ့ လွပတဲ့မိဘမဲ့ေလးအားရင္းက အဆင့္ျမင့္ ေစာရသူခိုးနဲ႔ ခ်စ္ၾကိဳက္မေနပါဘူး။ အားရင္းရဲ႕ ေကာင္ေလး “ေရွာင္ဟြာ” က သူ႔ထက္ ၃လ ေလာက္ပဲႀကီးပါတယ္။ သူမ ရဲ႕ မူလတန္းေက်ာင္းကတည္းက ေက်ာင္းေနေဖာ္ ေလးပါ။ ေနာက္ေတာ့ ေရွာင္ဟြာ ကအနုပညာ တကၠသိုလ္ တက္ျပီးေတာ့ ဒီဇိုင္း ပညာကို သင္ယူ ေနပါတယ္။ က်မ ေရွာင္ဟြာ ကိုမျမင္ဘူးပါဘူး။ အားရင္း ရဲ႕အေျပာကေတာ့ သူက ဇီးကြက္ ေသလို႔ဝင္စားတယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။ ညဘက္ဆိုမအိပ္တတ္လို႔တဲ့ေလ။
“ဒါေပမယ့္ သူပံုဆြဲတာေတာ့ သိပ္ေတာ္တယ္။ သိပ္လွတာပဲ” လို႔ သူမက ေျပာပါတယ္။ အားရင္းက တခါတေလ က်မကို ေရွာင္ဟြာအေၾကာင္းေလးေတြ ေျပာျပတတ္ပါတယ္။
ေရွာင္ဟြာ ျပီးရင္ သူမ က်မ ကိုေျပာျပေလ့ရွိတာက “ဝက္ဝံ” ရဲ႕အေၾကာင္းပါ၊ ဝက္ဝံ ကလဲ သူမနဲ႔ ေရွာင္ဟြာ တို႔ရဲ႕ မူလတန္း ေက်ာင္းကတည္းက သူငယ္ခ်င္းပါပဲ။
“အလယ္တန္း ၆တန္းေက်ာင္းသားဘဝ တံုးက ငါတို႔ေတြ ေက်ာင္းက လုပ္တဲ့ ေပ်ာ္ပြဲစားတခု တူတူထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ေက်ာင္းသားေတြ တစုတေဝးထဲ လယ္ကြင္းေတြေဘးကေန ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၾကတံုးကေပါ့၊ ေရွာင္ဟြာ နဲ႔ ဝက္ဝံ က အားလံုးရဲ႕အေရွ႕ဆံုးမွာ ေကာ့ေကာ့ ေကာ့ေကာ့ နဲ႔ေလွ်ာက္ေနခဲ့ၾကတယ္ေလ။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာပဲ ရုတ္တရက္ ဘယ္ကေန တရွိန္ထိုး ေျပးထြက္လာမွန္းမသိတဲ့ အဝါေရာင္ ႏြားႀကီးတေကာင္က အဲ့တံုးက အနီေရာင္ေတာက္ေတာက္ ကိုဝတ္ထားတဲ့ ေရွာင္ဟြာ ကို အတင္းဝင္ေဝွ႔ေတာ့တာပဲ။ ေရွာင္ဟြာက လဲေၾကာက္အားလန္႔အားန႔ဲ အသက္လုျပီး အတင္းစြတ္ေျပးေတာ့တာေပါ့ အဲ့ဒီလို အားလံုး ေအာ္ၾကဟစ္ၾက နဲ႔ပြက္ေလာရိုက္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဝက္ဝံ က ေရွာင္ဟြာ ကိုယ္မွာ ဝတ္ထားတဲ့ အနီေရာင္ ေပၚဝတ္ အက်ႋီ ကို လုယူ ျပီးေတာ့ သူ႔ခါးမွာ ခ်ည္ျပီး ေျပးေတာ့တာပဲ။ ဟို ႏြားရူးကလည္း ခ်က္ခ်င္းလွည့္ျပီး ဝက္ဝံ ကိုလိုက္ေတာ့တာပဲ” တေန႔မွာ အားရင္း က က်မ ကို ေျပာျပပါတယ္။
“အိုး…………” ကမာၻေပၚမွာ ဒီေလာက္ တံုးအ တဲ့ လူမ်ိဳး က ရွာမွရွားပဲလို႔က်မ ေတြးေနမိပါတယ္။
“ေနာက္ေတာ့ ေကာ အဲ့ဒီႏြားရူး ဝက္ဝံ ကိုမွီ သြားလား?” က်မ အားရင္းကို သိခ်င္ေလာႀကီးနဲ႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။
အားရင္း ကေခါင္း ကိုေျဖးေျဖးေလးခါရင္းနဲ႔……
“ဘယ္မွီပါ့မလဲ ဝက္ဝံ က ငါတို႔ေက်ာင္းရဲ႕ ေလဟုန္အေျပးသမား ဆိုတဲ့ နာမည္ တလံုးနဲ႔ေနတာဟ၊ ေက်ာင္းေပါင္းစံု ေျပးခုန္ပစ္ ျပိဳင္ပြဲေတြမွာ ဆို မီတာ ၁၀၀၊ ၂၀၀ တာတိုေျပးပြဲေတြမွာ ေက်ာင္းအတြက္ ဆုတံဆိပ္ေတြ အျမဲယူေပးေနၾကဟ။ အထူးသျဖင့္ သူ႔ရဲ႕ ေပါင္တံေတြ က သိပ္ရွည္တယ္ေလ။ သူ ၇လ သားအရြယ္ကတည္းက သူ႔ေဖေဖ နဲ႔ ေမေမ က သူ႕ ကို ပဥၥမအၾကိမ္ေျမာက္ “တိုင္းအဆင့္ ေဟာင္ေကာင္ဖလား ကေလးမ်ား အားယားေမွာက္ တြားသြားျပိဳင္ပြဲ” ေတြမွာ ဝင္ျပိဳင္ခိုင္းေနျပီ။ အဲ့ဒီေန႔ ကဆိုရင္လဲ “တာ” လႊတ္အခ်က္ေပး ေမာင္းသံ ျမည္တာ နဲ႔ တျပိဳင္နက္ ပထမ ဆံုးတြားထြက္လာတာ သူပဲ ေပါ့။ တျခားျပိဳင္ဘက္ ကေလးေတြ ကို ဟိုးအေဝးမွာ အျပတ္အသတ္ ျဖတ္ခ်န္ ထားခဲ့ ျပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုး ပထမ ပန္းဝင္ခဲ့တာေပါ့။”
“ နင္ေျပာတာ “ပဥၥမအၾကိမ္ေျမာက္” ေနာ္” က်မ အားရင္းရဲ႕ ပခံုး ကိုလွမ္းဆုပ္လိုက္ရင္း ေမး လိုက္ပါတယ္။
“အင္း…… ပဥၥမအၾကိမ္ေျမာက္ ထင္တာပဲ။ ဘာလို႔လဲ..?” သူမ ကအံအားသင့္သလို ျပန္ေမးပါတယ္။
“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး” က်မ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
“ျပီးေတာ့ သူက အေရွ႕ေလးၾကိမ္က စံခ်ိန္ေတြ ကိုလဲခ်ိဳးခဲ့ေသးတာေလ။ အဲ့တံုးက သတင္းစာတေစာင္ကေတာင္ ျပိဳင္ပြဲေနာက္တေန႔ မွာ သူ႕ ကို “ေဟာင္ေကာင္ စူပါ ကေလးေလး” ဆိုျပီး ခ်ီးေျမွာက္တဲ့ သတင္းတပုဒ္အျဖစ္ေဖာ္ျပခဲ့ေသးတာေလ”
“ဝက္ဝံ ကတကယ့္ကို ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေကာင္ေလးေလး တေယာက္ျဖစ္ခဲ့မွာေပါ့” က်မ သေဘာတက် ရယ္ရင္း နဲ႔ အားရင္း ကိုေျပာလိုက္ပါတယ္။
“ေရွာင္ဟြာ ကေကာ အတူတူပဲလား?...”
“ေရွာင္ဟြာ ကဘယ္တံုးကမွ သြက္လက္ေပါ့ပါးတဲ့ လူတေယာက္ပံုစံမ်ိဳးမဟုတ္ခဲ့ဘူး”
“အဲ့တာဆို နင္နဲ႔ ေရွာင္ဟြာ က ဘယ္တံုးက ဇာတ္လမ္း စခဲ့ၾကတာလဲ?”
“အဲ့ဒီ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ျပီး ေနာက္မၾကာခင္မွာပဲ”
“ဟင္ ဘာျဖစ္လို႔ ေရွာင္ဟြာနဲ႔လဲ ဝက္ဝံ ကပိုသတၱိ ရွိခဲ့တာမွလား?”
“ဟဲ့ ေရွာင္ဟြာ က ပိုေခ်ာလို႔ေပါ့ဟဲ့ ျပီးေတာ့ သူ႔ပံုစံေလးၾကည့္ရတာ ဂရုစိုက္ ေစာင့္ ေရွာက္မႈ လိုေနသလိုလိုပဲေလ”
“ဟင္ အဲ့တာဆို ဝက္ဝံ ကေတာ္ေတာ္ရုပ္ဆိုးလို႔လား?”
“အဲ့လိုလဲ မဟုတ္ပါဘူးဟ….” အားရင္း ကမ်က္ေမွာင္တခ်က္ကုတ္လိုက္ျပီး…
“ဘယ္လိုေျပာရမလဲဆိုေတာ့ ဥပမာဟာ ငါက ကိတ္မုန္႔ၾကိဳက္တယ္ ဆိုပါေတာ့ သူက ဘီစကစ္ျဖစ္ေနတယ္ဟ”
ခဏ ျငိမ္သြားျပီးမွ သူမက တခုခုကိုရုတ္တရက္ ေတြးမိတဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔….
“ၾကည့္ရတာ ဝက္ဝံ ကေတာ့ ငါ့ကိုၾကိဳက္ခဲ့ဖူးလိမ့္မယ္ထင္တယ္ဟ”။