With Thousands of Kisses.........Khin

ငယ္ငယ္တံုးက ကိုယ့္ေမေမ (ေမြးစား) က ေရွ႕တန္းထြက္ ဗိုလ္မႈး ေဖ့ေဖ့ ကို ေရးေပးတဲ့စာေလးတေစာင္ဘတ္ရတယ္။ သူ႔ ကိုယ္လံုးေပၚအလွဓါတ္ပံုေနာက္မွာ ေရးထားတာပါ။ ေမေမတို႔က စစ္ၾကိဳ စစ္ျပီးေခတ္ေတြမွီတဲ့ အတြက္ အင္းဂလိရွ္ ေက်ာင္းေတြတက္ခဲ့ထြက္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲ့ေတာ့ စာေရးတာ အင္းဂလိရွ္ လိုပဲ ေရးၾကေလ့ရွိပါတယ္။ အိမ္မွာလဲငယ္ငယ္ကဆို ေမက ေဖ့ ကို သားသမီးေတြကို အီးလိုပဲ ေျပာေလ့ဆိုေလ့ရွိၾကတယ္။ ကိုယ့္ေတာင္ ငယ္ငယ္က ဝိုင္အမ္စီေအ မွာ မူၾကိဳထားခဲ့ၾကတာ။ အဲ့စာကို ခု ေသခ်ာ မမွတ္မိေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာ ဆံုးထားတဲ့ With Thousands of Kisses .....Khin ဆိုတာေလးကို မွတ္မိေနတယ္။ ကိုယ္မွတ္မိေသးတယ္။ ကိုယ္ ၆ တန္းက ထင္ပါတယ္ အမ က ေက်ာင္းမွာ အင္းဂလိပ္စာျပ ဆရာမပါ။ ကိုယ္က အဲ့ဒီေထာင္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံု ေနာက္မွာပါတဲ့ စာကို Thousands မွာ အက္စ္ပါတာ အမွန္လား မမွန္လားလို႔ သြားေမးတာပါ။ ေနာက္ၾကံဳရင္ ေမ့ေမ့ ပံုကို တင္ပါအံုးမယ္။ သိပ္ က်က္သေရရွိတယ္။ ထားေတာ့ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာတျခားပါ။ ခုမွလာမယ္။

=======================================

ကိုယ္အခု ၂၀၁၁ ခုနွစ္မွာ အသက္မရွင္ခ်င္ဘူး။

အရင္လြန္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ နွစ္ ၉၀၊ ၁၀၀ ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာ အသက္ရွင္ခ်င္တယ္။ ကဲပါေလ အဲ့ေလာက္ အခ်ိန္အကြာႀကီးမေျပာဘဲ အရင္လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ နွစ္ ၁၅ နွစ္ ကိုယ္ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပဲ ေျပာပါအံုး။ ကိုယ္အရင္ကဆို ေန႔တိုင္း ဒိုင္ယာရီေရးတယ္။ ေဘာပိြင့္ပင္နဲ႔ စာအုပ္နဲ႔။ အခုဆို ကိုယ္ပန္းသီး ဝယ္ျပီးကတည္းက စာရြက္နဲ႔ ေဘာပင္ မထိတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ။ ရံုးအလုပ္ကိစၥ အနည္းငယ္ေတာ့ ကိုယ္စာအုပ္နဲ႔ ေရးမွတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ရွိေနေသးတယ္။ ေနာက္ ကိုယ့္ စကက္ဂ်ဴးေတြကို ျပကၡဒိန္မွာ ေရးမွတ္တာ။ အရင္ ငယ္ငယ္က ရည္းစားေတြ ထားတံုးက ဆို ရည္းစားေတြကို စာေရးေပးတာ ရည္းစားေတြက ျပန္စာေရးေပးတာ ေမာင္နဲ႔ စေတြ႔တံုးကဆို ေန႔တိုင္းလို ေတြ႔တိုင္း စာေရးျဖစ္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ေမာင္ကို ကိုယ္က ေတြ႔တဲ့ အခါေပးတယ္ ေမာင္ကလဲ ကိုယ့္ကိုေတြ႔တဲ့အခါတိုင္း စာတေစာင္ေရးျပီး ယူယူလာတတ္တယ္။ ေနာက္ ကိုယ့္တျခားရည္းစားေတြအတြက္ တေယာက္ကို တအုပ္ ဒိုင္ယာရီသေဘာမ်ိဳးေလးလဲ ေရးထားတာရွိတယ္။ ခုထိရွိေသးတယ္။ (ေမာင့္ကို စိတ္ေကာက္တဲ့ အခါေတြမွာ ျပန္ျပန္ဘတ္တတ္တယ္ တခါတခါ ဘေလာခ့္ေရးဖို႔လဲ အင္စပေရးရွင္း ယူတတ္ေသးတယ္ မွတ္ခ်က္ ေမာင့္ကို ျပန္မေျပာရ)

ကဲပါ စာဘတ္သူေကာ စာအုပ္နဲ႔ ေဘာပင္ မထိတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ ျပန္ေတြးၾကည္ပါအံုး။ (လက္မွတ္ထိုးတာ ထည့္မတြက္ရ)။ ဒါေတာင္ ကိုယ္ အိုင္ပက္မဝယ္ရေသးဘူး၊ စမတ္ဖုန္းမကိုင္ဘူး၊ ခုထိ ကိုယ္လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ နွစ္က ဝယ္ထားတဲ့ နိုကီယာ အိတ္စ္ပရက္စ္ ျမဴးဇစ္ အစုတ္ကေလး ကိုင္ေနတံုးပါ။ ေမာင္က ကိုယ့္ကို ဘလက္ဘယ္ရီ ဘိုး ၉၉၀၀ သို႔မဟုတ္ အိုင္ဖုန္း ၄ ဝယ္ခိုင္းေနတာ ၾကာပါျပီ။ အလုပ္မွာလဲ လူတိုင္းက ဘယ္ရီသီး ကိုယ္စီနဲ႔ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ ရာထူးနဲ႔ မသင့္ေတာ္ဘူး ေျပာပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ပန္းသီးေလာက္နဲ႔ ပဲေက်နပ္ေနေသးတာပဲ။ ဖုန္းကို ကိုယ္က ဆက္သြယ္ေရးအတြက္ပဲ သံုးတာကိုး။ ကိုယ့္ တီြတာ မသံုးဘူး။ ဖဘ မွာ အက္တစ္ဖ္ မျဖစ္ဘူး။ ကိုယ္ ဖဘ ကို ဓါတ္ပံု တင္ဖို႔ေလာက္သံုးတာပါ။ ဂ်ီေတာ့ ကိုသံုးတယ္ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ကို အျမဲ အင္ဗစ္ဇဘယ္ ထားတယ္။ မလိုဘဲ မခ်က္ဘူး မက်ဴဘူး။

ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိတယ္။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ သူတို႔ရဲ႕ စမတ္ဖုန္း ပန္းသီး ဘယ္ရီသီး ေတြနဲ႔ ေရာက္တဲ့ ေနရာကို လူတကာသိေအာင္ ခ်က္ကင္ ဆိုတာ အျမဲလုပ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြအခ်င္းခ်င္း ေကာ္ဖီေသာက္ဖို႔ေတြ႔ၾကမယ္ ခ်ိန္းတယ္ ေရာက္လာတာနဲ႔ ဖုန္းနဲ႔ တကုတ္ကုတ္ အလုပ္ေတြရႈပ္ပါတယ္ (သို႔အရႈပ္ေတြ လုပ္ပါမယ္) အဲ့တာဆို သူငယ္ခ်င္းေတြေတြ႔ဖို႔ ဆံုတာ ဘာအလုပ္လဲ လို႔ကိုယ္ေမးခ်င္ပါတယ္။

ေနာက္ ပန္းသီး ဖုန္းကလဲအင္မတန္မွ သံုးရတာ အလုပ္ရႈပ္ပါတယ္။ သံုးရတာက နည္းနည္း သူ႔ကို အားသြင္းေနရတာ က မ်ားမ်ားပါ။ ကိုယ္တခါကလဲ ကီယာနူးရိဗ္ နဲ႔ ဆျႏၵရာဘူးေလာခ့္ တို႔ ခုခ်ိန္ထိ ေခတ္ေပဓ အီး ကြန္ျမဴနီေကးရွင္း မသံုးၾကဘဲ စကၠဴစစ္စစ္ေပၚမွာ ေဖာင္တိန္ပင္နဲ႔ ေရးတဲ့ စာနဲ႔ အဆက္အသြယ္လုပ္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းေရးဖူးပါတယ္။

ခုေခတ္ကေလးေတြ အေၾကာင္းလဲ ကိုယ့္ေခါင္းထဲ ေရာက္ပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္က ဒီလိုအခ်ိန္ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို ကစားကြင္းထဲ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားလြန္းၾကလို႔ ညဘက္ ကို ၁၀ နာရီ အိမ္ေပၚျပန္တက္ရမယ္ လို႔အိမ္က စည္းကမ္းထုတ္ပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ရက္လိုမ်ိဳး သီတင္းကြ်တ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္လိုမ်ိဳး ေႏြရာသီေက်ာင္း ပိတ္ရက္လိုမ်ိဳးမွာ ဆို အိမ္ေရွ႕ က ကစားကြင္းထဲမွာ စိန္ေျပးတန္းလိုမ်ိဳး၊ ေရာင္းရိုက္တာ လို႔ကိုယ္တို႔ကေလးေတြေခၚၾကတဲ့ ခရစ္ကက္လို ေဘာလံုးကို သစ္သား ဘက္တံျပားေလးနဲ႔ ရိုက္ျပီး ေျပးရတဲ့ ကစားနည္းမ်ိဳး၊ ခိုုတြန္းတာမ်ိဳး၊ ရပ္ကြက္ျခား စိန္ေျပးလိုုက္တမ္းမ်ိဳး၊ လသာတဲ့ အခါေတြဆိုုရင္ ထုုတ္စည္းတိုုးတာလိုုမ်ိဳး အစံုုေဆာ့ပါတယ္။ ခုုေခတ္ကေလးေတြကေတာ့ သနားစရာသိပ္ေကာင္းတယ္။ ေက်ာင္းနဲ႔အိမ္၊ ဘာသာစကားနဲ႔ ပီယာနိုု၊ ကစားတယ္ဆိုုလဲ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ ငွက္လိုု ဇြန္ဘီ လိုုေလာက္ပဲေဆာ့ၾကရေတာ့တာ။ သူတိုု႔ေလးေတြအတြက္ ေျပးတယ္ ေျမနဲ႔ ထိတယ္ဆိုုတဲ့ ကစားနည္းေတြက ကာတြန္းကားထဲက ပံုုျပင္လိုုပါပဲ။ ယံုုတမ္းစကားေတြျဖစ္လိုု႔ေပါ့။

စကားကိုုျပန္ေကာက္ရရင္ အရင္တံုုးက ခ်က္ခန္းေတြ ေပၚေတာ့ ကိုုယ္လဲ ပါဝင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ီေမးကေန ခ်က္ၾကတယ္ ေနာက္ ဖဘ ကေနခ်က္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕မ်ား ဗီဇက္အိုုလိုု စကိုုက္ပ္ လိုု က်ဴက်ဴခ်က္ လိုုေတြလဲ သံုုးၾကပါေသးတယ္။ ေနာက္ ကိုုယ္တိုု႔ဘေလာခ္ ေတြ ေရးေတာ့ စီေဘာဇ္ ေခၚတဲ့ ေဘးနားက ကြန္မန္႔ ေဘာဇ္မွာ ခ်က္ၾကပါတယ္။ မေက်နပ္ရင္ ဟိုုးစ္ ဘေလာခ္ဂါ ရဲ႕ လင့္ကေန တဆင့္ ဆက္ခ်က္ၾကပါတယ္ ဂရုုခ်က္ေပါ့။ ဖဘ ရဲ႕စေတးတပ္စ္ ကိုုလဲ မၾကာခဏ ေျပာင္းၾကတယ္။ တကယ္ပါ ဒီကမာၻမွာ ကိုုယ္တုုိ႔ေတြ ဘယ္ေန႔ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္သူနဲ႔ဘာလုုပ္တယ္ဆိုုတာ ဘယ္ေတာ့မွ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မဟုုတ္ေတာ့ပါဘူး။ (မဆီမဆိုုင္ ေရဒီယိုုဖြင့္တဲ့ ကစားနည္းကိုုေတာင္ သတိရမိပါေသးတယ္) အခုုေနမွာ တေယာက္ေယာက္ အသတ္မ်ားခံရလိုု႔ကေတာ့ အလီဘိုုင္ဆိုုတာ လူသက္ေသျပစရာမလိုုပါဘူး ဖဘ မွာ ရွာရင္ လံုုေလာက္မယ္ထင္ပါတယ္။ ေရွ႕ေနေတြလဲ မလိုုေတာ့ အဟိ....

တကယ္ေျပာရမယ္ဆိုုရင္လဲ အခုုေခတ္အခုုအခါမွာ ဒါေတြ မရွိတဲ့ ကမာၻမွာ ဘယ္လိုု အသက္ရွင္ရမလဲဆိုုတာလဲ ကိုုယ္ေသခ်ာမသိေတာ့ပါဘူး။ အဆင္ေျပလြန္းအားႀကီးေနေတာ့ လူကလဲ ပိုုပုုိပ်င္းလာပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ျပန္အလုုပ္လုုပ္ဖိုု႔ စဥ္းစားေနတာ ၁ နွစ္ ရွိပါျပီ မျပန္ျဖစ္ေသးတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္က တကယ့္ကိုု ကြန္ျမဴနီေကးရွင္း အက္စ္စက္စ္ ေတြပါပါတယ္။ ခုုဒီစာကိုုေရးေနတဲ့ အခ်ိန္အခိုုက္အတန္႔မွာကိုုပဲ ဂ်ီေမးလ္ဘက္က အင္ဗစ္စဘယ္လုုပ္ထားရက္နဲ႔ တတင္တင္တေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္ ဖဘကလဲေနမယ္ထင္လား သူကလဲအျပိဳင္ပါပဲ။ ခုုေတာ့ သိပ္မခင္တဲ့ သူေတြကိုု ျပန္လည္စီစစ္ေရးလုုပ္ျပီး ဘေလာခ္ ျပစ္လိုုက္ပါတယ္။ ဘတ္မိလဲမတတ္နိုုင္ေတာ့ဘူး။

တခါတခါ ထမင္းစားခ်ိန္ေတြကိုုလဲသူတိုု႔ေတြက စားပစ္တာ မ်ားပါတယ္။ အပ္ဒိတ္လုုပ္ရလြန္းေတာ့လဲ တခါတခါ ရံုုးမွာ ေျပာေနတဲ့ ခ်က္က အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ကိုု ဇာတ္လမ္းေတြ အတင္းေတြသတင္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လြတ္သြားတတ္ပါတယ္။ ညဘက္ ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ထမင္းဟင္းအရင္ မခ်က္နိုုင္ေသးဘူး ရံုုးနဲ႔ အိမ္ အျပန္ၾကားလြတ္သြားတာေတြ ကိုု ခ်က္ခ်င္း ျပန္အပ္ဒိတ္လုုပ္ရပါတယ္။ မလုုပ္ရင္ ေနာက္ေန႔ကိုု ကိုုယ္က တကယ့္ကိုု So Yesterday ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ။ အဲ့လိုုေန႔ရက္ေတြ တကယ္ရွိခဲ့ပါတယ္။ အလုုပ္လဲမလုုပ္နိုုင္ စာလဲ မဘတ္နိုုင္၊ ထမင္းစားလဲပ်က္ လူလဲေတာ္ေတာ့ကိုု အေနွာင့္အယွက္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ တခါတခါ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခရီးေလး ဘာေလး စုုထြက္ျဖစ္ရင္ အင္တာနက္ အီးေမးလ္ မရနိုုင္တဲ့ ေနရာကိုုပဲ ဦးစားေပးေရြးခ်ယ္ရပါတယ္။ ဖုုန္း ကြန္နက္ရွင္ ပါမရနိုုင္ရင္ ပိုုေကာင္းပါတယ္။ တကယ္ေျပာတာပါ။ အဲ့လိုုေနရာ ကိုု သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႔ ခ်ည္းပဲ သက္သက္ ၅ ရက္ေလာက္ သြားေနၾကည့္လိုုက္ပါ။ လူအသစ္ျဖစ္ျပီးေတာ့ ကိုု အရာရာ လြင္သစ္ လတ္ဆတ္ျပီးေတာ့ ျပန္ေရာက္လာပါမယ္။ ျပန္ေရာက္လာမွာ သံသရာ ျပန္လည္တာေတာ့ မီးလဲ မတတ္နိုုင္ေတာ့။

တခါတခါ ရိုုဒင္ထဲက လိုု ဘာမွမရွိတဲ့ ေတာထဲမွာ အနိမ့္ဆံုုး အဆင့္ လိုုအပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ပဲ သြားေနခ်င္ေသးတယ္။ ဒီဘဝေတာ့ မျဖစ္နိုုင္ေတာ့။ အဲ့တာကလဲ ခုုေခတ္မွာ လူလာျဖစ္ေနတာကိုုက ကိုုယ့္အျဖစ္ဆိုုးေတြထဲက တခုုပဲလိုု႔ ပဲ ေျပာရပါမယ္။

တကယ္ပါ တခါတခါ စဥ္းစားမိတယ္။ အရင္တံုုးက ဆိုုပါေတာ့ ၁၉၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ကသာ လူျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုုရင္ ကိုုယ္လဲ ဒီစာကိုုအခုုလိုု ပန္းသီးနဲ႔ မေရးဘဲ ေရႊမင္တံ မင္ဆြတ္ျပီး စာရြက္ စစ္စစ္ နဲ႔ ေရးေနရမွာပါ။

ခုုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေနာက္ဆံုုးတေခါက္ ေဘာလ္ပင္နဲ႔ စာရြက္နဲ႔ စားေရးခဲ့တာ ဘယ္တံုုးကလဲ ဆိုုတာ မမွတ္မိေတာ့တဲ့ ကိုုယ္ပါ။ ခုုလိုု ကါန္ပ်ဴတာ မရွိ ဘာမရွိ ပဲ နဲ႔ လူတေယာက္ကိုု ေန႔တဝက္စာေလာက္ ျပန္စာ ေရးရမယ္ ဆိုုရင္ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ကိုုယ့္လက္ေရးဘယ္ေလာက္ဆိုုးဆိုုး၊ စာေၾကာင္းညီညီမညီညီ ပူစရာမလိုုဘဲနဲ႔ေလ။ တတီတီတေတာင္ေတာင္မည္ေနမယ့္ ခ်က္ ရဲ႕အခ်က္ေပးသံေတြကလဲ အေနွာင့္အယွက္ကင္းမယ္ဆိုုရင္ ကိုုယ့္ျပန္စာကိုု ကိုုယ္ေသေသခ်ာခ်ာ အာရံုုစိုုက္နိုုင္မွာ အေတြးေတြကိုု လွလွပပ စာစီနိုုင္မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။
အဲ့တာေၾကာင့္ အရင္ေခတ္ေတြက အခ်စ္ေတြက ပိုုခံတယ္။ သစၥာေတြက ပိုုျမဲတယ္ဆိုုတာ အမွန္ပဲေနမွာ။ အရင္တံုုးကေရးၾကတဲ့ မင္းကိုု ကိုုယ္ထာဝရအတြက္ခ်စ္တာပါဆိုုတာ ညာတာမဟုုတ္၊ ရင္ထဲကတကယ္လာတဲ့ ခံစားခ်က္အစစ္အမွန္၊ ျမန္မာဗီဒီယိုုဇာတ္လမ္းေတြထဲက မင္းသားက မင္းသမီးကိုု စိတ္မပါ ဖီလင္မပါဘဲ ေျပာတဲ့ စကားေပါ့ပ်က္ပ်က္ တခြန္းလံုုးဝမဟုုတ္။ ခ်က္ခန္းထဲက ခပ္ေပါ့ေပါ့က်ဴလိုုက္တဲ့ စကားတခြန္းမဟုုတ္၊ လိုုတိုုရွားေရးတဲ့ imu, ilu, ttyl, gtg, gn, xoxo, muahhhhhhhhhh.................လံုုးဝမဟုုတ္။ တေန႔လံုုးတညလံုုးေသခ်ာစဥ္းစား ေသခ်ာစာစီျပီးမွာ လာတဲ့ ရင္တြင္းျဖစ္ စစ္စစ္ စစ္စစ္ စစ္စစ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုုနွစ္ေတြတံုုးကဆိုုရင္ လူတေယာက္ဆီကိုု စာေရးတယ္ဆိုုတာ ကိုုယ့္ရင္ထဲက တကယ့္ ခံစားခ်က္အစစ္အမွန္ေတြကိုု ေဘာလ္ပင္ ေဖာင္တိန္ကတဆင့္ စာရြက္ေပၚကိုု သြန္ခ်တာပါ။ ရင္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ကိုု အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ေသခ်ာစီစစ္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ စကားလံုုးေတြနဲ႔ ပန္းပြင့္ေလးေတြၾကိဳးနဲ႔သီသလိုုမ်ိဳး အလွဆင္ျပီး ခံစားခ်က္ကိုု နံုုနဲ႔မသြားေအာင္ ေပါ့ပ်က္သြမ္း မသြားေအာင္ ေရးတာမ်ိဳးပါ။ စကားလံုုးတလံုုးခ်င္းစီဟာ ရင္ထဲကလာတဲ့ ခံစားခ်က္အစစ္အမွန္ကိုု ကိုုယ္စားျပဳလိုု႔ တလံုုးဘတ္လိုုက္တိုုင္း ဘတ္လိုုက္တိုုင္း ဟတ္ထ္ထိ တယ္ဆိုုတဲ့ ခံစားခ်က္တမ်ိဳးနဲ႔ စာတေစာင္ကိုု အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ ျပန္ဘတ္ခ်င္ေအာင္ ျပန္ဘတ္တိုုင္းလဲ တသိမ့္သိမ့္ခံစားခ်က္က်န္ေအာင္ ေရးနိုုင္ၾကပါတယ္။ ေရးနိုုင္ဖိုု႔လဲအခ်ိန္ ခံစားခ်က္ေတြစိုုက္ထုုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေဘာလ္ပင္က စာရြက္ေပၚမွာ သူ႔စိတ္တိုုင္းက်ေျပးလႊားေနတယ္ဆိုုရင္ ကိုုယ့္ရင္ထဲမွာ မင္းကိုု ေျပာစရာေတြ တကယ္ ရင္နဲ႔ မဆန္႔ေတာ့လိုု႔ပါ။ မင္းကိုုသိေအာင္ေျပာျပဖိုု႔ ဒီစာရြက္ေပၚမွာ မင္းေၾကြေအာင္ေရးျပနိုုင္မွာ မင္းအေပၚမွာ ရွိတဲ့ ကိုုယ့္ခံစားခ်က္ေတြကိုု မင္းသိမယ္။ စကားလံုုးတလံုုးဆိုုတလံုုး မင္းကိုု ထ္ိေအာင္ေရးျပန္ိုုင္မွ ျဖစ္မယ္။ ေရးျပီးရင္လဲ မင္းဆီက လာမယ့္ ျပန္စာကိုု ရက္ေပါင္းမ်ားစြား ေစာင့္ရအံုုး မယ္။ အေတြးေတြ၊ စိတ္ရွည္မႈေတြ၊ ေသခ်ာမႈေတြ၊ သည္းခံနိုုင္စြမ္းေတြ၊ အၾကင္နာေတြ၊ ဂရုုနာေတြ၊ျမတ္နိုုူးမႈေတြ၊ တမ္းတမႈေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္မႈေတြ၊ အေရးအႀကီးဆံုုးက အခ်စ္ေတြ.........အကုုန္အကုုန္ပါပါမယ္။

ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ ေန႔စဥ္အခ်ိန္နဲ႔အမွ် တိုုးတက္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ နည္းပညာေတြက ကိုုယ္တိုု႔ အေပၚ မွာ ေပးထားတဲ့ ဖိအားမ်ားတာတင္မက ကိုုယ္တိုု႔ ရဲ႕ဆက္သြယ္မႈပံုုစံ ကိုုလဲ တမ်ိဳးေျပာင္းလဲေစခဲ့ပါျပီ။ တိုုေရရွား စာစီစာရိုုက္နည္းပညာပါ။ အရင္က ေရႊဥေဒါင္းတိုု႔ေခတ္က လက္နွိပ္စက္စာေရးမေတြ လက္ေရးတိုုဆိုုတာ သပ္သပ္ သင္တန္းတက္ရပါတယ္တဲ့။ ကိုုယ္စိတ္ဝင္စားခဲ့ဖူးတယ္။ ခုုေတာ့ ကိုုယ္တိုုင္လဲ မသိလိုုက္မသိဘာသာ လက္ေရးတိုု ဆိုုတာထက္ စာတိုုေရးနည္းစနစ္ တခုုမွာ ကိုုယ္သေဘာတူသည္ျဖစ္ေစ မတူသည္ျဖစ္ေစ အကြ်မ္းဝင္ေနတာ ကာလ တခုုရွိျပီ။ SMS က စာလံုုးေရ ၁၆၀ ပဲရတယ္။ ေဒၚစုု အခုုသံုုးဖိုု႔ စဥ္းစားေနတယ္ဆိုုတဲ့ တီြတာက စာလံုုးေရ ၁၄၀ ခုုေျပာေနတာေတြက ဖူးလ္စေတာ့ ေတြ ဟိုုက္ဖန္ေတြ ေကာ္မာေတြက အစတြက္တယ္
ထားေတာ့ ေနာက္ထပ္ကိုုယ္တိုု႔မွာ ဖဘ တိုု႔ ဘီဘီအမ္ တိုု႔စတဲ့ ကိုုယ့္ခံစားခ်က္ေတြကိုု ထုုတ္ေဖာ္ေျပာၾကဖိုု႔လူတကာသိေအာင္လုုပ္ဖိုု႔ ေနရာေတြအမ်ားႀကီး ထပ္ရွိလာတယ္ ဆိုုေပမယ့္ အဲ့တာေတြ အကုုန္လံုုးလိုုလိုုကလဲ သူ႔လစ္မစ္နဲ႔သူပါ။ နည္းပညာေတြက ကိုုယ္တိုု႔ကိုု တိုုေရရွားေရရွိဖိုု႔ နဲ႔စိတ္မရွည္ေအာင္ သင္ေပးေနပါတယ္။

အီးေမးလ္လိုုမ်ိဳး စကားလံုုးေရအကန္႔အသတ္မရွိတဲ့ေနရာေတြက်ေတာ့လဲ ကိုုယ္တုုိ႔က အတိုုေကာက္ စကားလံုုးေတြ၊ သံုုးၾကျပန္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ စကားလံုုးေတြ ကုုိ ကိုုယ္စားျပဳတဲ့ စမိုုင္းလ္လီ ေလးေတြသံုုးၾကတယ္။ စားေရးတဲ့ သူေတြက တိုုေရရွားေရ ရွိၾကသလိုု စာျပန္မယ့္ တဘက္ကလည္း ထိုုနည္း၄င္းပါပဲ။ ခုုေခတ္မွာ လူေတြ က အက်ိဳးမရွိတဲ့ စိတ္ဝင္စားဖိုု႔မေကာင္းတဲ့ အေရးမႀကီးတဲ့ စာရွည္ရွည္ေတြကိုု ဘတ္ဖိုု႔ေတာင္ အခ်ိန္မရွိၾကေတာ့ ေရးဖိုု႔ဆိုုတာ ေဝလာေဝးပဲ။ ကဲစာဘတ္သူေကာ ခုုေရးေနထားတာေတြကိုု ဘတ္ေနရင္းနဲ႔ ေဘးက တေတာင္ေတာင္ တတင္တင္ အေနွာင့္အယွက္ေတြ ေၾကာင့္ ခုုေရးထားတာထိေကာေရာက္ရဲ႕လား။

ကိုုယ္ခုုထိေျပာေနတာေတြကိုု ဒီအထိ စိတ္ရွည္ရွည္ဘတ္ခဲ့ျပီ ဆက္ျပီးေတာ့လဲ နားလည္ သေဘာေပါက္ေနေသး တယ္ ဆိုုရင္ ေအာက္မွာ ဇာတ္လမ္းကိုု ဆက္ပါမယ္။ ဒီလိုုေျပာရတာ စာဘတ္သူကိုု ေစာ္ကားတာမဟုုတ္၊ ကိုုယ္ေရးတဲ့စာကလဲကိုုယ့္အေတြးလိုုပဲ ဟိုုေရာက္ဒီေရာက္မိုု႔ပါ။ ေနာက္ ခုုနက ေျပာတဲ့ ဂ်ီေမးလ္ ဖဘ က တေတာင္ေတာင္ တဒင္ဒင္ေတြကိုုလွမ္းေျဖရ ေျပာရ အပ္ဒိ္တ္လုုပ္ရတဲ့ အေနွာင့္အယွက္ကလဲ ရွိေသးတယ္ေလ။

ကဲအဲ့ေတာ့ ခုုနက ကိုုယ္ေျပာတဲ့ ကိုုယ္ခုုေခတ္မွာ အသက္မရွင္ခ်င္ဘူး လြန္ခဲ့တဲ့ အနွစ္ တရာ ေလာက္ကိုု ျပန္သြားခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကိုု သိျပီမွလား။ ကိုုယ္လူေတြနဲ႔ကြန္ျမဴနီကိတ္လုုပ္ရမယ္။ ကိုုယ္ခ်စ္သူနဲ႔ကြန္ျမဴနီကိတ္လုုပ္ရမယ္။ သူ႔ရဲ႕ အေတြးထဲမွာ နွလံုုးသားထဲမွာ ကိုုယ္ဘယ္ေလာက္ေနရာယူနိုုင္သလဲသိဖိုု႔ကိုုယ့္အတြက္ အေရးႀကီးတယ္။ ျပီးေတာ့ ဟီးရိုုး ရုုပ္ရွင္ထဲကလဲ ဗင္ပိုုင္းယား ကားေတြထဲက ေကာင္ေကာင္ေတြလိုု ကိုုယ္က သူတပါး အေတြးေတြ ကိုု မဘတ္နိုုင္ဘူး။ အဲ့ေတာ့ ကိုုယ့္ကိုု ခ်စ္တဲ့သူက ကိုုယ့္ကိုု သူဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း ေျပာျပရမယ္။ ေျပာေနရမယ္။ စိတ္ခ်င္းေျပာရေအာင္ စိတ္ထဲက နားလည္တယ္ဆိုုတာေတြ လာမေျပာနဲ႔ ကိုုယ္ တယ္လီပသီ မက်င့္ထားဘူး။ သူလဲက်င့္ထားတယ္ မထင္ဘူး။ အဲ့ေတာ့ ေျပာရမယ္။ ေျပာတာနဲ႔မလံုုေလာက္ရင္ ေရးရမယ္။ နႈတ္တရာ စာတလံုုးဆိုုတယ္မွလား။ ကိုုယ့္ဝိညဥ္တခုုလံုုးနဲ႔ ဆက္သြယ္ရမယ့္ လူ၊ ကိုုယ္တဘဝလံုုး ပံုုေပးရမယ္လူ၊ ကိုုယ္နဲ႔ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ ဆက္သြယ္ရမယ့္လူ နဲ႔ ကိုုယ္က အက္စ္အမ္အက္စ္ကေန imu, ilu, ttyl xoxo, လုုပ္ေနမယ္ဆိုုရင္ ဘယ္နွယ့္လုုပ္ရပါ့။

ဟိုုးအရင္က ရုုပ္ရွင္ေဟာင္းေတြ ေကာင္းေတြၾကည့္ရင္ အျမဲတမ္းလိုုလိုု စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚတဲ့ ခံစားခ်က္တခုုရွိပါတယ္။ အဲ့တာက ဘာလဲဆိုုေတာ့ အခ်ိန္ကာလ ရဲ႕ တိုုက္စားမႈ ကိုုခံနိုုင္မယ့္၊ ျပင္းျပမြတ္သိပ္တဲ့၊ မွတ္ေက်ာက္တင္ခံနိုုင္မယ့္ အခ်စ္ တခုုကိုု လိုုခ်င္တာပါပဲ။

Sex and the City မွာပါတဲ့ ဇာတ္ဝင္ခန္းတခန္းေၾကာင့္ ကိုုယ္က အဲ့ဇာတ္ဝင္ခန္းမွာပါတဲ့ စာအုုပ္တအုုပ္*ကိုု အေမရိကား အထိမွာယူခဲ့ဖူးတယ္ဆိုုရင္ ကိုုယ္ဟာ ခံစားခ်က္ေတြကိုု ဝကၤဝုုတၱိ ေတြနဲ႔ေဖာ္ညႊန္းထားတဲ့ အခ်စ္ေပလႊာ (ရိုုးရွင္းနည္း ရည္းစားစာ) ေတြကိုု ဘယ္ေလာက္စိတ္ဝင္စားသလဲဆိုုတာ ရွင္းမယ္ထင္ပါတယ္။

ကိုုယ္လိုုခ်င္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းတခုုမွာ အဲ့လိုုမြတ္သိပ္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြအျပည့္နဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာတေစာင္ကိုုလဲ နည္းနည္းမွမေလ်ာ့ေစပဲ ပါရမွာ ျဖစ္တယ္။ "ilu" "imu" တိုု႔ေလာက္နဲ႔ေတာ့ အလုုပ္မျဖစ္ဘူး။ တကယ္ပါ။

အဲ့တာေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့ ကိုုယ္လြန္ခဲ့တဲ့ အနွစ္ ၁၀၀ ေလာက္ကိုု ျပန္သြားခ်င္တယ္လိုု႔။ စာဘတ္သူေတြကေတာ့ ေျပာမယ္ ဘာေၾကာင္တာလဲလိုု႔။ တကယ္ပါ အဲ့လိုု စာတေစာင္ရဖိုု႔ဆိုု လက္ရွိ ရွိေနသမွ် ပန္းသီးေတြ ဘယ္ရီသီးေတြအကုုန္နဲ႔လဲဆိုု လဲပါ့မယ္။

ခ်စ္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္
A Chen
6:32 AM
Tuesday
6th Dec 2012
Home
Bangkok


P.S
ဒီပိုုစ့္ကိုု ေရးေနတာ ၃ ရက္ေလာက္ရွိပါျပီ။ မျပီး မျပီးနဲ႔ပါ။ ေရးေနရင္း ေတြးမိတာေလးေတြ ထပ္ျဖည့္ထည့္ေနတာလဲ ပါတယ္။ ခုုေတာ့ ျပီးျပီ။ ဘတ္ျပီး ၾကိဳက္ရင္ တခုုခုု ေရးခဲ့ေပါ့။

P.S.S
ေမာင့္ကိုုလဲေျပာထားပါတယ္။ ကိုုယ္တိုု႔ ခ်စ္ခါစ အခ်ိန္ေတြကလိုု စာျပန္ေရးရေအာင္လိုု႔။

P.S.S.S
ေမာင္ကိုုယ့္ကိုုေရးေပးထားတဲ့ စာေတြကိုုလဲ ေနာက္မွ ၾကံဳရင္ ဘေလာခ္ လုုပ္တင္ပါအံုုးမယ္။

P.S.S.S.S
ဒီပိုုစ့္မ်ိဳးနွင္နွင္ တပိုုစ့္ေရးဖူးပါတယ္။ နန္းညီ ရဲ႕ ရည္းစားစာပံုုနဲ႔ပါ။ ဒီမွာ ဘတ္နိုုင္ပါတယ္။