ငါ မင္းကို မိုးတိမ္ေတြေပၚမွာ ခ်စ္မယ္ (အခန္း-က-၁၁)

(၁၁)

ဒီလိုုနဲ႔ က်ိရိ တေယာက္ဖ်ားလိုုက္တာ ၄-၅ ရက္ေလာက္ၾကာသြားတယ္။ သခ်ၤာ စာေမးပြဲ စစ္မယ့္ရက္ေတာင္
ေက်ာင္းလာမတက္နိုုင္ဘူး။ က်မ သူ႔ကိုု အားက်လိုုက္တာ။ ေက်ာင္းမွာက က်ိရိကလြဲရင္ က်မမွာ တရင္းတနွီးေပါင္း နိုုင္တဲ့သူ က မရွိသေလာက္ပဲ။ သူမလည္း မရွိေရာ က်မလဲ ေန႔လည္စာထြက္စားဖိုု႔ေတာင္ ပ်င္းလာေရာ။ အဲ့ဒီေန႔က
ေန႔လည္ ထမင္းစားလႊတ္ခ်ိန္က်ေတာ့ က်မ တဘက္က ဝက္သားခ်ဥ္အသားညွပ္ေပါင္မုုန္႔စားေနျပီးေတာ့ တဘက္ က ညေနက်ရင္ စစ္မယ့္ သခ်ၤာဘာသာရပ္အတြက္ စာျပန္ေႏႊးရင္း ေလ့က်င့္ေနမိတယ္။

က်မ ေခါင္းကိုု လက္နွစ္ဘက္နဲ႔ညွပ္ျပီးေတာ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ဂ်ီၾသေမထရီသင္ခန္းစာေတြကိုု ၾကည့္ေနမိတယ္။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာပဲ ေနာက္ဘက္ကေန တေယာက္ေယာက္က က်မ ေက်ာကုုန္းကိုု လက္ညဳိးနဲ႔ လာကုုတ္ေနတယ္။
လွည့္ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ဝက္ဝံ။ ၾကည့္ရတာ ခုုနက ခုုန္တန္းေပၚမွာ ေမွာက္ရက္အိပ္ေနရာကေန ခုုမွ နိုုးလာသလိုုပံုု နဲ႔ က်မ လက္ထဲက အသားညွပ္ေပါင္မုုန္႔ကိုုၾကည့္ျပီးေတာ့....

“ဗိုုက္ဆာလိုုက္တာ....ငါ့ကိုု နည္းနည္းေကြ်းမလား?”

“ငါ့မွာ အပိုုတခုုရွိေသးတယ္။” က်မ သူ႔ကိုု ေနာက္ထပ္ အသားညွပ္ေပါင္မုုန္႔အပိုုတခုုေပးလိုုက္ပါတယ္။ အစက က်မ ညေနပိုုင္းခဏ နားခ်ိန္က်ရင္ စားမလိုု႔ခ်န္ထားတာ။

“ေက်းဇူးပါပဲဟာ” လိုု႔သူေျပာျပီး အားနာပါးနာပံုုနဲ႔ စားေနလိုုက္တာ ပလုုတ္ပေလာင္းနဲ႔ပါးစပ္တဝိုုက္မွာလဲ ေပါင္မုုန္႔
အစေတြကပ္လိုု႔။

“ဒီတပုုဒ္နင္တြက္တတ္လား?” က်မ လက္ထဲက သခ်ၤာစာအုုပ္ ကိုုယူျပီးေတာ့ ပုုစာၦကိုု သူ႔ကိုုဘတ္ျပလိုုက္ပါတယ္။

ေလယာဥ္ပ်ံေမာင္းသမားတေယာက္ဟာ ေတာင္ဘက္စူးစူးကိုု ကီလိုု ၁၀၀ ပ်ံျပီးေတာ့ အေရွ႕ဘက္ကိုု ကီလိုု ၁၀၀ ထပ္ပ်ံပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေျမာက္ဘက္စူးကိုု ကီလိုု ၁၀၀ ထပ္ပ်ံျပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ သူဟာ မူလစပ်ံတဲ့ေနရာကိုုျပန္
ေရာက္ေနတာေတြ႔ရပါသတဲ့။ သူဘယ္ေနရာကေန စပ်ံတာပါလဲ?။

“ေျမာက္ဝင္ရိုုးစြန္း” ဝက္ဝံက စဥ္းေတာင္မစဥ္းစားဘဲနဲ႔ တန္းေျဖပါတယ္။
“ဘာလိုု႔လဲ?” က်မ နားမလည္ဘဲ ျပန္ေမးလိုုက္တယ္။

ဝက္ဝံက လက္ထဲက ေပါင္မုုန္႔ကိုု ကိုုက္ထားျပီးေတာ့ စာၾကည့္စားပြဲရဲ႕ အံဆြဲထဲကေန ေၾကတြန္႔ေနတဲ့ စာရြက္ တခုုရွာထုုတ္လာျပီး အေပၚမွာ ပံုုတပံုု က်မကိုုဆြဲျပပါတယ္။





“ဘာျဖစ္လိုု႔ေျမာက္ဝင္ရိုုးစြန္းျဖစ္ရတာလဲ?”
“ဒါက လွည့္ထားတဲ့ ဥာဏ္စမ္းေမးခြန္းတခုုပဲ။ ကမာၻက ဘဲဥ ပံုုသ႑ာန္ ပတ္လမ္းနဲ႔ သူ႔ဝင္ရိုုးေပၚကေနလည္ေန တာကိုုး။ ျပီးေတာ့ ေျမာက္ဝင္ရိုုးစြန္းဆိုုတာက ကမာၻ ထိပ္ဆံုုးပိုုင္းမွာရွိတာေလ။ သူ႔ကိုု ဗဟိုုထားျပီး ပ်ံတဲ့ အခါ ဘယ္ဘက္ကိုုပဲ ပ်ံပ်ံ ေနာက္ဆံုုးေတာ့ မူလေနရာကိုု ျပန္ေရာက္မွာပဲေလ။”

က်မ သူဆြဲတဲ့ ပံုုကိုုၾကည့္ျပီးေတာ့ နားလည္သလိုုလိုု မလည္သလိုုလိုုျဖစ္ေနပါတယ္။

“ေနာက္ထပ္ စပ်ံလိုု႔ရတဲ့ ေနရာ နွစ္ေနရာရွိေသးတယ္” သူက ေပါင္မုုန္႔ကိုု တဖဲ့ထပ္ကိုုက္လိုုက္ျပီးေျပာပါတယ္။
“ဟုုတ္လား?”
“ေနပါေစေတာ့ဟာ” သူက ေခါင္းကိုု တခ်က္ကုုတ္ျပီးေျပာပါတယ္။ “လူပုုေလးက ဒီေမးခြန္းကိုုေမးမွာ မဟုုတ္ဘူး။
ေနာက္ျပီး ကမာၻ႕ ဝင္ရိုုးတိုု႔၊ အီေကြတာတိုု႔၊ လတၱီက်ဴတိုု႔ နဲ႔ဆိုုင္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ နင့္ကိုုေျပာျပလိုု႔ရွိရင္လဲ နင္နားလည္မွာမွ မဟုုတ္တာ။”
“ငါနားမလည္ဘူးလိုု႔ နင္ဘယ္လိုုသိလဲ?” က်မ မေက်မနပ္နဲ႔ျပန္ဘုုေတာလိုုက္ပါတယ္။
“နင္အခုု အလြယ္ဆံုုး ပထမေမးခြန္ူကိုုေတာင္ မေျဖနိုုင္ဘဲနဲ႔” သူက အပ်င္းေက်ာတခ်က္ဆန္႔ရင္းေျပာပါတယ္။
က်မ နႈတ္ခမ္းတခ်က္ကိုုက္ျပီး သူ႔ကိုု မ်က္ေစာင္းတခ်က္ထိုုးပစ္လိုုက္တယ္။
“ေပါင္မုုန္႔က ဘယ္ေလာက္ေပးရသလဲ?” သူ က်မ ကိုု ရုုတ္တရက္ ေမးလာပါတယ္။
“ေနပါေစ”
“ဘယ္ေလာက္လဲဆိုု” သူက ဇြတ္ဆက္ေမးေနပါတယ္။
က်မ လက္ ၃ ေခ်ာင္းကိုု ေထာင္ျပလိုုက္တယ္။ သူက သူ႔အိပ္ကပ္ထဲကေန ပိုုက္ဆံ ၃ က်ပ္ ရွာျပီး က်မကိုုေပးပါ တယ္။ ျပီးေတာ့ မ်က္လုံးတလက္လက္နဲ႔ ..
“အရမ္းစားလိုု႔ေကာင္းတာပဲ။ မနက္ျဖန္ေကာ ငါ့ကိုု တခုုေလာက္ဝယ္လာေပးနိုုင္မလား?”
က်မ သူ႔ကိုု ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ဒီဝက္ဝံတေကာင္ဟာ စိတ္ပဲဆိုုးရမလား ရယ္ပဲ ရယ္ျပစ္လိုုက္ရေတာ့ မလားကိုု မသိေတာ့ပါဘူး။
“ခဏေန သခ်ၤာစစ္တဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ နင္ငါ့ဆီက အေျဖကိုု ကူးေပါ့ဟာ” သူက ေခါင္းကိုုခံုုေနာက္မီျပီးေတာ့အပ်င္း
တခ်က္ထပ္ဆန္႔ျပီး ေျပာပါတယ္။
“ဘုုရား ဘုုရား မလုုပ္ပါနဲ႔” က်မ အလန္႔တၾကား သူ႔ကိုု တားမိတယ္။ “လူပုုေလးက ဖမ္းတဲ့ေနရာမွာကာ အျပစ္ေပး
တ့ဲေနရာေကာ နာမည္ႀကီးဟ ေတာ္ၾကာ မိသြားမွျဖင့္ နင့္ ေနာက္ထပ္တခါ ေက်ာင္းထုုတ္ခံေနရပါအံုုးမယ္”။

သူတခ်က္ တည္ကနဲ႔ျဖစ္သြားပါတယ္။ က်မ က သူအရင္ေက်ာင္းကေန အထုုတ္ခံရတယ္ဆိုုတဲ့ ကိစၥ ဘယ္လိုုသိ
ေနလဲလိုု႔ ေတြးေနပံုုပါပဲ။ က်မလဲ ခ်က္ခ်င္းလိုုလိုု ေခါင္းကိုု ခံုုေရွ႕ ျပန္လွည့္ျပီးေတာ့ စာဆက္ၾကည့္ေနသလိုု ဟန္
ေဆာင္လိုုက္ပါတယ္။ ပါးစပ္က ဖြင့္မေျပာေပမယ့္ က်မ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူ႔ကိုု ေက်းဇူးတင္သလိုုလိုု ခံစားရပါ
တယ္။

ညေနပိုုင္း သခ်ၤာစစ္ေတာ့ ဝက္ဝံေျပာတဲ့ အတိုုင္းပါပဲ။ ခုုနက ေလယာဥ္ေမာင္းသမား ပုုစာၦ ပါကိုုမလာပါဘူး။ ေမး
ခြန္း ေျခာက္ပုုဒ္ထဲမွာ က်မ ေသေသခ်ာခ်ာေျဖနိုုင္တာဆိုုလိုု႔ နွစ္ပုုဒ္ပဲပါတယ္။ က်န္တာေတြ အကုုန္လံုုးလိုုလိုု စိတ္ ထဲထင္ရာ ေလ်ာက္ေျဖလိုုက္တာပါပဲ။ ဝက္ဝံ က သူ႔အေျဖလႊာကိုု အေရွ႕ဘက္ လက္ဆင့္ကမ္းလာေတာ့ သူ႔အေျဖ လႊာကိုု ခိုုး မကူးမိဖိုု႔ က်မ ေတာ္ေတာ္စိတ္ထိန္းရတယ္။

ဒီလိုုနဲ႔ စာစစ္တဲ့ အခ်ိန္ျပီးသြားေတာ့ လူပုုေလးက ရုုတ္တရက္ က်မတိုု႔နွစ္ေယာက္ကိုု စူးစူးရဲရဲ စိုုက္ၾကည့္ျပီးေတာ့
ေအးစက္စက္ ေလသံနဲ႔ .....

“ဝန္မိုုးညိဳ နဲ႔ က်န္႔ ဂ်င္းနီ မင္းတိုု႔နွစ္ေယာက္ အတန္းေရွ႕ကိုု ထြက္လာခဲ့စမ္း”

ဘုုရားေရ က်မ ဝက္ဝံ ရဲ႕ အေျဖလႊာကိုု တခ်က္ေလးပဲ မ်က္လံုုးေဝ့ၾကည့္မိတာပါ။ အဲ့တာေတာင္ လူပုုေလးက သိေနသလား? က်မ ထိုုင္ခံုုကေန မတ္တပ္ရပ္ျပီးေတာ့ မရြံတရြံနဲ႔ အတန္းေရွ႕ ကိုုထြက္လာပါတယ္။ ဝက္ဝံက က်မေနာက္ကေန ထပ္ၾကပ္မကြာလိုုက္လိုု႔ေပါ့။

“ကဲ ဒါက ဘယ္လိုုျဖစ္တာလဲဆိုုတာ ရွင္းၾကစမ္းပါအံုုး? နင္တိုု႔နွစ္ေယာက္ထဲက ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လဲ?” လူပုုေလးက လက္ထဲက ေက်ာင္း သားဂ်ာနယ္တအုုပ္ကိုု ယူျပီး ပထမ တမ်က္နွာ ကိုုလွန္လိုုက္ပါတယ္။ အတန္းသားအားလံုုးဘက္ကိုု မ်က္နွာမူ ေထာင္ျပျပီးေတာ့ ေမးလာပါတယ္။ အဲ့တာ ဝက္ဝံရဲ႕ ဂ်ာနယ္ပဲ။ စာမ်က္နွာ
ေပၚမွာ သူ႔ပံုု ကပ္ထားတယ္.....ေနအံုုး......အဲ့တာ ဝက္ဝံ ပံုုမဟုုတ္ဘူး။ ဝက္ဝံက သူ႔ပံုုက မ်က္နွာကိုု ညွပ္ျပီး တျခား လူတေယာက္ရဲ႕ ဓါတ္ပံုုေပၚမွာကပ္ျပီး သူ႔ပံုုလုုပ္ထားတာပဲ။ ျဖတ္ညွပ္ကပ္လုုပ္ထားတဲ့လက္ရာက ညံ့လိုုက္တာ။ သူ႔ ဆံပင္ေတြကေတာင္ ေထာင္ေနေသးတယ္။

လူပုုေလးက က်မတိုု႔နွစ္ေယာက္ကိုု ခပ္စူးစူးတခ်က္စိုုက္ၾကည့္လိုုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဝက္ဝံရဲ႕ ေခါင္းကိုု ဓါတ္ပံုု
ေပၚကေန ခြာခ်လိုုက္တယ္။ ဘုုရားေရ.... ေအာက္ကပံုုက က်မပံုုျဖစ္ေနတာကိုုး။ လက္စသတ္ေတာ့ ဝက္ဝံ က်မ ပံုု ကိုု တေန႔က ယူသြားတာ ဒီလိုုသံုုးဖိုု႔ပါလား။ ဟိုုတေန႔က လူပုုေလးက ေက်ာင္းသားေတြကိုု ဂ်ာနယ္ေတြထပ္ခိုုင္း
ေတာ့ သူက ဓါတ္ပံုုပါမလာဘူးေလ။ အဲ့ေတာ့ ၾကမ္းေပၚမွာ က်မ ဓါတ္ပံုုက်ေနတာေတြ႔ေတာ့ တခၤနုုပၺတၱိဥာဏ္ စူးေရာက္ျပီးေတာ့ သူ႔အရင္ပံုုေဟာင္းတခုုခုုက ေခါင္းကိုုျဖတ္ျပီး က်မ ေခါင္းေပၚမွာ ထပ္ကပ္လိုုက္တာပါ။ ေက်ာင္း ဝတ္စံုုရဲ႕အထက္ပိုုင္းကလဲ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြအကုုန္ အတူတူ ရွပ္အျဖဴပဲဝတ္ရတာေလ ေအာက္ပိုုင္းက မွကြာတာဆိုုေတာ့။ သူမိုု႔လိုု႔ စဥ္းစားနိုုင္လြန္းတယ္။

“မင္းရဲ႕ဓါတ္ပံုုေရာ?” လူပုုေလးက ဝက္ဝံကိုုေမးပါတယ္။
“မရိုုက္ရေသးပါဘူး” ဝက္ဝံတေယာက္ ရြံတြံ႔တြံ႔နဲ႔ေျဖပါတယ္။
“အဲ့တာနဲ႔ပဲ ေတြပကရာပံုုတပံုုရွာျပီး က်န္႔ ဂ်င္းနီ ပံုုမွာ ကပ္လိုုက္တယ္ဆိုုပါေတာ့။ နွစ္ေယာက္စလံုုးကလဲ အေပၚ ပိုုင္းတူေနတာကိုုး။ ဒါကဘာလဲ......လူ႔အေရခြံ မ်က္နွဖံုုးလား စကၠဴကပ္ထားတဲ့ မ်က္နွာလား? နင္တိုု႔နွစ္ေယာက္
ေတာ္ေတာ္ေလွာင္တတ္ေျပာင္တတ္ေနတယ္ေပါ့ ဟုုတ္လား?” လူပုုေလးက ရယ္သလိုုလိုုလုုပ္ေျပာေနေပမယ့္ မ်က္နွာေပၚက အျပံဳးက ေျပာေနတာကေတာ့......“ငါတကယ္ရယ္ရတယ္လိုု႔ေျပာေနတယ္ထင္ေနလား ငါရြဲ႕ေျပာ
ေနတယ္ဆိုုတာ နင္တိုု႔ နားမလည္ဘူးလား” ဆိုုတဲ့ အဓိပၺါယ္မ်ိဳးနဲ႔ပါ။

အတန္းထဲက ေက်ာင္းသားေတြက လူပုုေလး ဒီလိုုလဲေျပာလိုုက္ေရာ ကြ်က္စီကြ်က္စီနဲ႔ ကိုုယ္လံုုးေတြ လႈပ္ခတ္ ကုုန္တဲ့ အထိ ရယ္ကုုန္ၾကပါတယ္။ အဆူခံေနရတဲ့ က်မကိုုယ္တိုုင္ေတာင္ မေနနိုုင္ပဲ ခိုုးရယ္မိပါေသးတယ္။

“နင္တိုု႔နွစ္ေယာက္စလံုုး ဒီေန႔ေက်ာင္းဆင္းရင္ စာၾကည့္တိုုက္မွာ အခ်ိန္ပိုု တနာရီစီေနျပီး စာၾကည့္ရမယ္”။
လူပုုေလးက က်မတိုု႔နွစ္ေယာက္ကိုု ေနာက္ဆံုုးအေနနဲ႔ အဲ့လိုုေျပာျပီးမွ အတန္းကိုုျဖဳတ္ျပီး ထြက္သြားပါတယ္။
ဝက္ဝံ က က်မ ကိုုေမာ့ၾကည့္တယ္။ သူ႔အၾကည့္ေတြက ေတာင္းပန္ေနသလိုုလိုု။

A Chen
5:13 AM
Monday
16th Apr 2012
Home
Bangkok