ငါ မင္းကို မိုးတိမ္ေတြေပၚမွာ ခ်စ္မယ္ (အခန္း-က-၁၂)

ငါမင္းကိုု တိမ္ေတြေပၚမွာ ခ်စ္မယ္ (အခန္း-က-၁၂)

(၁၂)

အဲ့ေန႔က ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ က်မ လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုုက္မွာ သြားျပီးေတာ့ အခ်ိန္ပိုုေနပါတယ္။ ဝက္ဝံ ကေတာ့ ဘယ္သြားေနမွန္းမသိ၊ မေပၚလာပါဘူး။ တကယ္လိုု႔ လူပုုေလးသာ ရုတ္တရက္ ေရွာင္တခင္ စစ္ေဆးေရး ဝင္ရင္ေတာ့ ဒီေကာင္ေသျပီ။ ေယာက်္ားေလးေတြ ရဲ႕ ေခါင္းထဲမွာ ဘာေတြမ်ားထည့္ထားၾကသလဲ မသိပါဘူး။ အျမဲတမ္းလိုုလိုု မိုုးမေၾကာက္ေျမမေၾကာက္ ပံုုစံေတြနဲ႔။

က်မ ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ စာအုုပ္စင္ကေနျပီးေတာ့ တိရိစာၦန္ေတြ နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာအုုပ္တအုုပ္ယူၾကည့္ပါတယ္။
ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုုက္မွာ ရွိတဲ့ စာအုုပ္အမ်ားစုုကေတာ့ ထံုုးစံအတိုုင္း ပ်င္းစရာေတြေပါ့ေလ။ “ေၾကာင္ေမႊး စာအုုပ္ဆိုုင္” က စာအုုပ္ေတြ နဲ႔ လံုုးလံုုးမွ ယွဥ္လိုု႔မရဘူး။ “ေၾကာင္ေမႊးစာအုုပ္ဆိုုင္”က စာအုုပ္ေတြက သိပ္စိတ္ဝင္ စားဖိုု႔ေကာင္းတာ။ တခါက က်မ အဲ့မွာ ငွားဘတ္ဖူးတဲ့ စာအုုပ္ဆိုုရင္ လူေသအေလာင္းေကာင္ေတြအေၾကာင္းေရး ထားတာေလ။ နာမည္က “အေလာင္းေကာင္ ေျပာတာ နားေထာင္ၾကည့္ပါ” တဲ့။ လူေတြ ေသသြားျပီးရင္ေတာင္ အေလာင္းေတြက လက္သည္းဆက္ရွည္တဲ့အေၾကာင္း စာအုုပ္ထဲမွာ ေျပာထားတာ သိပ္စိတ္ဝင္စားဖိုု႔ ေကာင္း တာပဲ။ ေနာက္ ရွိေသးတယ္ “အေလာင္း က သင့္ကိုု သိေစခ်င္တယ္” နဲ႔ “အဲ့ဒီ အေလာင္း ကိုု ဘယ္သူ ယူသြားသလဲ” ဆိုုတဲ့ စာအုုပ္ေတြ။ အိုု ဘာပဲ ေျပာေျပာ အေလာင္းနဲ႔ပတ္သက္တာ မွန္သမွ်၊ အရင္ေရွးေခတ္က အေလာင္းေကာင္ေတြေရာ အခုုေခတ္ ေခတ္ေပၚ အေလာင္းေကာင္ေတြ ေကာ အကုုန္ က်မ စိတ္ဝင္စားပါတယ္။
တခါတခါ က်မ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ေတာင္ အေလာင္းေတြကိုု စြဲလမ္းေနတဲ့ ေရာဂါ ရွိေနသလား စိတ္ပဲ မမွန္ဘူးလား လိုု႔ ေတာင္ထင္မိတယ္။

က်မ လက္ထဲက အဲ့ဒီ “နိုု႔ တိုုက္သတၱဝါေတြအေၾကာင္းသိေကာင္းစရာ” ဆိုုတဲ့ စာအုုပ္ကိုု ဟုုိလွန္ဒီလွန္ လုုပ္ေနမိ တယ္။ တေနရာမွာေတာ့ ဝက္ဝံေတြအေၾကာင္းေျပာထားတာေတြ႔လိုု႔ ေကာက္ဘတ္ၾကည့္ေတာ့....ေအရွိယတစ္ ဝက္ဝံ မည္းေတြက (သူတိုု႔ကိုု တိဘက္က လဝက္ဝံလိုု႔လဲေခၚၾကပါသတဲ့) လူေတြ နဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ေနရတာကိုု ၾကိဳက္ၾကပါတယ္တဲ့။ လူနဲ႔ ေတြ႔နိုုင္မယ့္ ေနရာေတြ မွာ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနေလ့ရွိၾကပါသတဲ့။ ဝံညိဳေတြကက်ေတာ့ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ကြင္းျပင္လိုုေနရာေတြ ရွိမွ အသက္ရွင္နိုုင္ပါတဲ့။ ဝံပ်င္းေတြ ရဲ႕ အေမႊးေတြကေတာ့ အျမဲ လိုုလိုု ဘယ္ေတာ့မွ မျဖီး မသင္ထားတဲ့ ပံုုစံနဲ႔ ရႈပ္ပြေနတတ္ပါသတဲ့။ ဝက္ဝံ ကေကာ ဘယ္လိုု ဝံ အမ်ိဳးအစားမွာ ပါမွာပါ လိမ့္? လြတ္လပ္မႈ ကိုု ၾကိဳက္တဲ့ ဝံညိဳလား? ျငိမ္းခ်မ္းမႈ ကိုု ၾကိဳက္တဲ့ လူနဲ႔ နီးနီးေနတတ္ၾကတဲ့ ေအရွီယတစ္ ဝံ မ်ိဳး လား? ဒါမွမဟုုတ္ အျမဲ လိုုလိုု အတန္းတက္တိုုင္း ပ်င္းေနတတ္တဲ့ ဝံပ်င္းမ်ိဳးလား?





ဒါေပမယ့္ ေျပာသာေျပာတာ ဝက္ဝံ က နည္းနည္းမွ ဝက္ဝံ ပံုုမေပါက္ပါဘူး။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ၾကမ္းတမ္း ရိုုင္းစိုုင္း ပံုုလဲ မရ၊ အေကာင္ႀကီးသလားဆိုုေတာ့လဲ အဲ့ေလာက္ မႀကီးဘူး။ ထံုုထံုု အအ ျဖစ္ေနသလားဆိုုေတာ့လဲ မဟုုတ္။
အဲ့တာေတြအကုုန္နဲ႔ ေျပာင္းျပန္ သူ႔မွာ ရိုုးသားထက္ျမက္ျပီး ကေလးဆန္တဲ့ မ်က္လံုုးတစံုုရွိတယ္။ မ်က္နွာ မွာ အျမဲ လိုုလိုု ခ်ိတ္ထားတာက ရွက္တတ္တာလား ဒါမွမဟုုတ္ ရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္ လုုပ္ရမွာ ေၾကာက္တာလား မသိနိုုင္ တဲ့ အမူအရာနဲ႔။ အဲ့လိုုပံုုစံ ေကာင္ေလးတေယာက္ျဖစ္ရက္နဲ႔ တခါတခါ က်ေတာ့ သူ႔ကိုု အိမ္ေမြး ေမႊးပြေခြးေလး
ေတြကိုု စိတ္မရွည္လိုု႔ ခ်စ္စနိူးနဲ႔ အေမႊးဖြပစ္သလိုုမ်ိဳး သူ႔ရဲ႕ နဂိုုကတည္းက ပြတတ ျဖစ္ေနတဲ့ ေခါင္းကိုု ဖြပစ္ခ်င္ စိတ္ေတြ ဝင္ေစတယ္။

အဲ့ေန႔က ဝက္ဝံ ေပၚမလာပါဘူး။ က်မ ေခါင္းကိုု လက္နွစ္ဘက္ထဲမွာ ညွပ္ထားျပီးေတာ့ စာအုုပ္ကိုု ကိုုင္ျပီး ငိုုင္ေန မိတယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာပဲ စင္မင္း တေယာက္ စာၾကည့္တိုုက္ထဲ ေပါက္ခ်လာပါတယ္။ လြယ္အိတ္ကိုု လက္ကဆြဲျပီး
ေတာ့ ဝင္လာတာနဲ႔ စာအုုပ္စင္ေတြဘက္ကိုု တန္းတန္းမတ္မတ္ေလ်ာက္သြားပါတယ္။ က်မ ေနာက္နားမွာ ထုုိင္
ေနၾကတဲ့ အလယ္တန္းက ေကာင္မေလးေတြ သူဝင္လာကတည္းက အခ်င္းခ်င္း မ်က္စေတြ ပစ္ေနၾကျပီးေတာ့ တီးတိုုး တီးတိုုး သဖန္းပိုုးလုုပ္ေနၾကပါတယ္။ ဝက္ဝံ တေယာက္ သူနဲ႔ လဲပါမလာပါဘူး။ က်မ လက္က နာရီကိုု ၾကည့္မိေတာ့ အျပစ္ေပးခံထားရတဲ့ တနာရီက ျပည့္ဖိုု႔ ၁၀ မိနစ္ေလာက္လိုုေနေသးတယ္။ အဲ့ဒီ ၁၀ မိနစ္ ဆိုုတဲ့ အခ်ိန္ေလးက ရုုတ္တရက္ ဆိုုသလိုုပဲ ကုုန္ဖိုု႔ ေနွးေကြးလြန္းသြားလိုုက္တာ။ က်မ ဝက္ဝံ အခ်ိန္မီေရာက္လာပါေစ လိုု႔ ဆုုေတာင္းရမလား လူပုုေလး ေရာက္မလာပါေစနဲ႔လိုု႔ ဆုုေတာင္းရမလား ေဝခြဲမရျဖစ္ေနမိေသးတယ္။

ေနာက္ဆံုုးေတာ့လဲ နွစ္ေယာက္စလံုုးေပၚမလာၾကပါဘူး။ က်မ လဲ သက္ျပင္းတခ်က္ခ်လိုုက္မိတယ္ ျပီးေတာ့
ေဘးမွာ ခ်ထားတဲ့ လြယ္အိတ္ကိုု ေကာက္လြယ္လိုုက္ျပီးေတာ့ လက္ထဲက “နိုု႔တိုုက္သတၱဝါမ်ားအေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ” ကိုု စင္ေပၚျပန္ထားဖိုု႔ ထလိုုက္ပါတယ္။

စာအုုပ္စင္တခုုရဲ႕ ေနာက္မွာေတာ့ စာအုုပ္တအုုပ္ကိုု မတ္တပ္ရပ္ဘတ္ေနတဲ့ စင္မင္းကိုုေတြ႔ ရတယ္။

“လူစင္မင္း နင္ ဝန္မိုုးညိဳ ကိုုေတြ႔မိေသးလား?” က်မ သူ႔ကိုု ေမးလိုုက္တယ္။

သူက မျပံဳးတံုု႔တံုု႔ျပံဳးတံုု႔တံုု႔ ပံုုစံနဲ႔ ရယ္ျမဴးျမဴး မ်က္လံုုးေတြနဲ႔ က်မ ကိုုေမာ့ၾကည့္ျပီးေတာ့ ပခံုုးတြန္႔ျပပါတယ္။

“သူ႔ကိုုေျပာလိုုက္စမ္းပါ၊ လူပုုေလးလာသြားတယ္လိုု႔ သူေတာ့ ေသျပီလိုု႔” က်မ ေၾကာက္သလိုုလိုုပံုုစံ အမူအရာ တမင္လုုပ္ျပီးေျပာလိုုက္ပါတယ္။ ေျပာျပီးျပီးခ်င္ က်မ လွည့္ျပီး ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲေတြနဲ႔ စာၾကည့္တိုုက္ကေန ထြက္ခဲ့
ေတာ့တာပဲ။ နႈတ္ခမ္းကိုုလဲ ကိုုက္ထားရေသးတယ္ေလ ရယ္မိမွာစိုုးလိုု႔။ စိတ္ပင္ပန္းလိုုက္တာ။

A Chen
1:22PM
Thursday
19th Apr 2012
Office
Bangkok