အခ်စ္ရဲ႕ အရသာ
တခါေလက်ရင္ စားစရာတမ်ိဳးမ်ိဳးကို အရမ္းေတာင့္တမိတာမ်ိဳး ေတာင့္တမိတဲ့ ခ်ဥ္ခ်င္းတတ္တဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ကိုယ့္မွာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အရူးလိုပဲ ေတာင့္တမိတတ္တယ္၊ အရမ္းစားခ်င္မိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ လက္ထဲမွာ ရွိတဲ့ အလုပ္ေတြကို ျပစ္မသြားနိုင္တာနဲ႔ပဲ ေတာင့္တယံု တမ္းတ ယံုေလာက္နဲ႔ပဲ ရပ္ထားရတတ္တယ္။
လူတေယာက္ကို လြမ္းမိတာ၊ တမ္းတမိတာလဲ အဲ့လို ခံစားခ်က္မ်ိဳး နွင္နွင္ပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ေလ။
အရမ္း ကို အရသာ ရွိလြန္းတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးတပြဲ ကို လြမ္းသလိုမ်ိဳး မင္းကို ကိုယ္လြမ္းခ်င္တယ္။ စိတ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ အဲ့ဒီ နိႈင္းယွဥ္လို႔မရတဲ့ အရသာေၾကာင့္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာမွ ေနာက္တခါ အဲ့အရသာ ကိုခံစားရပါေစ ကိုယ္ေစာင့္နိုင္တယ္။ အဲ့လိုပဲ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အရာကိုမွ မရနိုင္တဲ့အတြက္ ရွိတာေလးပဲ စားထားပါ့မယ္ေလ ဆိုတဲ့ ရေသ့စိတ္ေျဖစိတ္မ်ိဳးနဲ႔ေတာင္ အဆင့္မမွီတဲ့ အနားမွာအလြယ္ရနိုင္တဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးကိုလဲ ကိုယ္ၾကိတ္မွိတ္ျပီး မစားဘူး။
မီးေသြးနံ႔ေလးတသင္းသင္းနဲ႕အရမ္းေမႊးတဲ့ မာလာငါးကင္တေကာင္ကို လြမ္းသလိုမ်ိဳး မင္းကို ကိုယ္လြမ္းခ်င္ တယ္။ ငါးကင္ဆိုတာ အရမ္းလြယ္တဲ့ ဟင္းတခြက္ပါ။ မိနစ္ ၃၀ ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လွပလိုက္တဲ့ “ေစာင့္စားခ်ိန္” ေလးလဲေနာ္။ ဥပမာ ေျပာရရင္ မင္းနဲ႔ ခ်ိန္းထားျပီး လမ္းေထာင့္ကေန မင္းရဲ႕ အရိပ္ကေလးကို ျမင္ရဖို႔ ေစာင့္စားေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြလိုေပါ့။
ဟင္းခ်ိဳပူပူေလးတခြက္ ကို လြမ္းသလိုမ်ိဳး မင္းကို ကိုယ္လြမ္းခ်င္တယ္။ ဘာမွစားခ်င္ေသာက္ခ်င္စိတ္မရွိဘူး။ ဟင္းခ်ိဳပူပူေလးတခြက္ ရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈ ကိုပဲလိုခ်င္မိတာ။ အရမ္းေသာက္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေသာက္ခြင့္ရတဲ့ ဟင္းခ်ိဳပူပူေလးတခြက္ ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ ရိုးစင္း ရွင္းသန္႔တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးလဲေနာ္။
စားတာနဲ႔ အခ်စ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ တူညီတဲ့ ေတာင့္တမႈတမ်ိဳးပါပဲေလ။ ရသတဏွာ လို႔ေျပာၾကတယ္မဟုတ္လား။ ခြဲေျပာေျပာ တြဲေျပာေျပာ အၾကံဳးဝင္တယ္ထင္ပါတယ္။
ခ်စ္သူကသာ…“မင္းကို ငါကိုက္စားပစ္လိုက္ခ်င္တယ္” လို႔ေျပာလာရင္ ကမ္ခ်ီေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘာဂါေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ေပးလိုက္ဖို႔ ကိုယ္ဝန္မေလးပါဘူး။ ခ်စ္တဲ့သူ ကိုသာ ေႏြးေထြးမႈ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ စတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ေပးနိုင္မယ္ဆိုရင္ေပါ့။
ကိုယ္တို႔ေတြ အားလံုးလိုလို အခုလို ကေလးဆန္မႈေလးေတြရွိခဲ့ၾကဘူးမွာပါ။
ဥပမာ ခ်စ္သူရဲ႕ ပခံုးကိုကိုင္ျပီးေတာ့…
“ကိုယ္မင္းကို ကိုက္ခ်င္တယ္ကြာ”
“အာ…မလုပ္နဲ႔ မလုပ္နဲ႔ နာလိမ့္မယ္ကြ”
“ဟာ….မရဘူးကြာ၊ တလုတ္ကေလးပဲ ကိုက္မွာပဲ လာလာ ျမန္ျမန္ လက္ကို ဆန္႔ထုတ္လိုက္”
ခ်စ္သူက လိမ္လိမ္မာမာ နဲ႔ ပခံုးကို လွည့္ေပးတဲ့အခါက်ရင္ ကိုယ္က တခ်က္တည္း ကိုက္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ သူ႔ပခံုးေပၚက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ကိုယ့္သြားရာနက္နက္ေလးေတြကို ျမင္ရတဲ့အခါ အရမ္းအရသာရွိတဲ့ ဟင္းေကာင္းတခြက္ ကိုစားလိုက္ရသလိုပဲေပါ့။ ေနာက္ဘယ္ေတာ့ ထပ္တခါ စားအံုးမလဲ?
လူ႔အသားရဲ႕ အရသာကေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္မသိေပမယ့္ အခ်စ္ရဲ႕ အရသာကေတာ့ ကိုယ့္ကို ခ်ိဳအီအီ နဲ႔ တိမ္းမူးေစပါတယ္။ ကိုက္ျခင္း ေရာ အကိုက္ခံရျခင္းေရာ က ခ်ိဳျမိန္တဲ့ နာက်င္ျခင္းစက္ဝန္းလိုေပါ့။
“ေစာင့္ဆိုင္းျခင္း” ဆုိတာကေတာ့ မျဖစ္မေန ေက်ာ္ျဖတ္ရမယ့္ အဆင့္တခုေပါ့ေလ။ ပမာေျပာရရင္ ျပီးျပည့္စံုတဲ့ လူ႔ဘဝ ရဲ႕ အရသာကို စိတ္ကူးယဥ္ျမည္းစမ္းၾကည့္ သလိုမ်ိဳးပါပဲ။
အခ်စ္ဆိုတာ ျဖတ္သန္းမႈ တခုပါ။ ကိုယ္တို႔ေတြ အရသာရွိရွိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ တခါတခါလဲ ပ်င္းရိပ်င္းတြဲ ျဖတ္ေက်ာ္ေနၾကတယ္။
A Chen
3:35 PM
Tuesday
19th Oct 2010
Bangkok
စာၾကြင္း
ကိုယ္ကိုက္ခ်င္တိုင္း နာနာက်င္က်င္ ရံႈ႕ရံႈ႕ မဲ့မဲ့ ကိုက္ခြင့္ေပးခဲ့တဲ့ ေမာင့္အတြက္ အမွတ္တရ
တခါေလက်ရင္ စားစရာတမ်ိဳးမ်ိဳးကို အရမ္းေတာင့္တမိတာမ်ိဳး ေတာင့္တမိတဲ့ ခ်ဥ္ခ်င္းတတ္တဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ကိုယ့္မွာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အရူးလိုပဲ ေတာင့္တမိတတ္တယ္၊ အရမ္းစားခ်င္မိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ လက္ထဲမွာ ရွိတဲ့ အလုပ္ေတြကို ျပစ္မသြားနိုင္တာနဲ႔ပဲ ေတာင့္တယံု တမ္းတ ယံုေလာက္နဲ႔ပဲ ရပ္ထားရတတ္တယ္။
လူတေယာက္ကို လြမ္းမိတာ၊ တမ္းတမိတာလဲ အဲ့လို ခံစားခ်က္မ်ိဳး နွင္နွင္ပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ေလ။
အရမ္း ကို အရသာ ရွိလြန္းတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးတပြဲ ကို လြမ္းသလိုမ်ိဳး မင္းကို ကိုယ္လြမ္းခ်င္တယ္။ စိတ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ အဲ့ဒီ နိႈင္းယွဥ္လို႔မရတဲ့ အရသာေၾကာင့္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာမွ ေနာက္တခါ အဲ့အရသာ ကိုခံစားရပါေစ ကိုယ္ေစာင့္နိုင္တယ္။ အဲ့လိုပဲ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အရာကိုမွ မရနိုင္တဲ့အတြက္ ရွိတာေလးပဲ စားထားပါ့မယ္ေလ ဆိုတဲ့ ရေသ့စိတ္ေျဖစိတ္မ်ိဳးနဲ႔ေတာင္ အဆင့္မမွီတဲ့ အနားမွာအလြယ္ရနိုင္တဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးကိုလဲ ကိုယ္ၾကိတ္မွိတ္ျပီး မစားဘူး။
မီးေသြးနံ႔ေလးတသင္းသင္းနဲ႕အရမ္းေမႊးတဲ့ မာလာငါးကင္တေကာင္ကို လြမ္းသလိုမ်ိဳး မင္းကို ကိုယ္လြမ္းခ်င္ တယ္။ ငါးကင္ဆိုတာ အရမ္းလြယ္တဲ့ ဟင္းတခြက္ပါ။ မိနစ္ ၃၀ ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လွပလိုက္တဲ့ “ေစာင့္စားခ်ိန္” ေလးလဲေနာ္။ ဥပမာ ေျပာရရင္ မင္းနဲ႔ ခ်ိန္းထားျပီး လမ္းေထာင့္ကေန မင္းရဲ႕ အရိပ္ကေလးကို ျမင္ရဖို႔ ေစာင့္စားေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြလိုေပါ့။
ဟင္းခ်ိဳပူပူေလးတခြက္ ကို လြမ္းသလိုမ်ိဳး မင္းကို ကိုယ္လြမ္းခ်င္တယ္။ ဘာမွစားခ်င္ေသာက္ခ်င္စိတ္မရွိဘူး။ ဟင္းခ်ိဳပူပူေလးတခြက္ ရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈ ကိုပဲလိုခ်င္မိတာ။ အရမ္းေသာက္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေသာက္ခြင့္ရတဲ့ ဟင္းခ်ိဳပူပူေလးတခြက္ ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ ရိုးစင္း ရွင္းသန္႔တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးလဲေနာ္။
စားတာနဲ႔ အခ်စ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ တူညီတဲ့ ေတာင့္တမႈတမ်ိဳးပါပဲေလ။ ရသတဏွာ လို႔ေျပာၾကတယ္မဟုတ္လား။ ခြဲေျပာေျပာ တြဲေျပာေျပာ အၾကံဳးဝင္တယ္ထင္ပါတယ္။
ခ်စ္သူကသာ…“မင္းကို ငါကိုက္စားပစ္လိုက္ခ်င္တယ္” လို႔ေျပာလာရင္ ကမ္ခ်ီေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘာဂါေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ေပးလိုက္ဖို႔ ကိုယ္ဝန္မေလးပါဘူး။ ခ်စ္တဲ့သူ ကိုသာ ေႏြးေထြးမႈ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ စတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ေပးနိုင္မယ္ဆိုရင္ေပါ့။
ကိုယ္တို႔ေတြ အားလံုးလိုလို အခုလို ကေလးဆန္မႈေလးေတြရွိခဲ့ၾကဘူးမွာပါ။
ဥပမာ ခ်စ္သူရဲ႕ ပခံုးကိုကိုင္ျပီးေတာ့…
“ကိုယ္မင္းကို ကိုက္ခ်င္တယ္ကြာ”
“အာ…မလုပ္နဲ႔ မလုပ္နဲ႔ နာလိမ့္မယ္ကြ”
“ဟာ….မရဘူးကြာ၊ တလုတ္ကေလးပဲ ကိုက္မွာပဲ လာလာ ျမန္ျမန္ လက္ကို ဆန္႔ထုတ္လိုက္”
ခ်စ္သူက လိမ္လိမ္မာမာ နဲ႔ ပခံုးကို လွည့္ေပးတဲ့အခါက်ရင္ ကိုယ္က တခ်က္တည္း ကိုက္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ သူ႔ပခံုးေပၚက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ကိုယ့္သြားရာနက္နက္ေလးေတြကို ျမင္ရတဲ့အခါ အရမ္းအရသာရွိတဲ့ ဟင္းေကာင္းတခြက္ ကိုစားလိုက္ရသလိုပဲေပါ့။ ေနာက္ဘယ္ေတာ့ ထပ္တခါ စားအံုးမလဲ?
လူ႔အသားရဲ႕ အရသာကေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္မသိေပမယ့္ အခ်စ္ရဲ႕ အရသာကေတာ့ ကိုယ့္ကို ခ်ိဳအီအီ နဲ႔ တိမ္းမူးေစပါတယ္။ ကိုက္ျခင္း ေရာ အကိုက္ခံရျခင္းေရာ က ခ်ိဳျမိန္တဲ့ နာက်င္ျခင္းစက္ဝန္းလိုေပါ့။
“ေစာင့္ဆိုင္းျခင္း” ဆုိတာကေတာ့ မျဖစ္မေန ေက်ာ္ျဖတ္ရမယ့္ အဆင့္တခုေပါ့ေလ။ ပမာေျပာရရင္ ျပီးျပည့္စံုတဲ့ လူ႔ဘဝ ရဲ႕ အရသာကို စိတ္ကူးယဥ္ျမည္းစမ္းၾကည့္ သလိုမ်ိဳးပါပဲ။
အခ်စ္ဆိုတာ ျဖတ္သန္းမႈ တခုပါ။ ကိုယ္တို႔ေတြ အရသာရွိရွိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ တခါတခါလဲ ပ်င္းရိပ်င္းတြဲ ျဖတ္ေက်ာ္ေနၾကတယ္။
A Chen
3:35 PM
Tuesday
19th Oct 2010
Bangkok
စာၾကြင္း
ကိုယ္ကိုက္ခ်င္တိုင္း နာနာက်င္က်င္ ရံႈ႕ရံႈ႕ မဲ့မဲ့ ကိုက္ခြင့္ေပးခဲ့တဲ့ ေမာင့္အတြက္ အမွတ္တရ
me: what do u think of my new post?
ReplyDeleteBS: jz get it... let me ...
Sent at 4:02 PM on Tuesday
BS: ႀကိဳက္တယ္။ ေပးခ်င္တာေလး လွတယ္။ အေနာက္တိုင္းဆန္တယ္။
me: ဆန္ရမယ္ေလ
မုန္႔ဟင္းခါတို႔ ဘာတို႔ က
ဟိဟိ
BS: အာေလး
me: ဒါေပမယ့္ ငါေျပာခ်င္တာကို နင္ရတယ္မွလား
BS: ႏိုးႏိုး
အယူအဆကိုေျပာတာ
me: ငါသိတယ္ေလ
BS: ရက္စ္
me: အဲ့တာေျပာတာေပါ့
အိုင္က်ဴတူတတဲ့ ေရးသူဘတ္သူဆိုတာ
သိပ္အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္ပဲ
စာေပေလာကဖြင့္ျဖိဳးတိုးတက္ဖို႔အတြက္
အာေလး
BS: ေသခ်ာတာေပါ့ သယ္ရင္းရယ္
ယူတဲ့သူက ယူတတ္ဦးမွ
me: အဲ့တာေျပာတာေလ
BS: ေပးတာဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း
me: ဝက္ေတြစားတဲ့ ပလာတာေၾကာင့္ ဂ်ံဳေစ်းေတြ အလကားတက္တယ္ ေနာ့
BS: ဟားဟား
me: ေတြ႔လား
ေျပာခ်င္တာ ကိုရျပန္ျပီ
လူ႔အသား အရသာက ပထမဆံုးေတာ့ ငန္မယ္ထင္တယ္။
ReplyDelete(မစားဖူးပါဘူး... မွန္းၾကည့္တာ)
ငန္မွာေပါ့ မမစင္ ဂ်ီးေတြနဲ႔ဟာ။
ReplyDeleteရန္ကုန္မွာဆို ဖုန္ပိုေပါလို႔ ရန္ကုန္ကလူဆို ပိုငန္ဦးမယ္။
ေလာေလာဆယ္ ဆုိတာရဲ႕ေအာက္မွ ေက်းဇူးတင္ထားတာ ခုမွ ျမင္တယ္။ ဘယ္တုန္းကတင္လိုက္တာလဲ။ ေရးျဖစ္သြားတဲ့ ပို႔စ္ကေရာ ဘာလဲ။
ReplyDeleteDear Addy Chen,
ReplyDeleteI wont forget your rice and curry for me...Thanks million naw...
I am also big fan of your Blog and I still learning some idea from you...
You are incredible writer and I am so proud to meet you cos you are indeed well talented one I have ever seen in my life...
Hope to meet you again Aunty Chen....
May I know your email, please..I want to send mail to you via email....
Would you like to send yr address to me, I want to send My Card to you, my email is ahlineain84@gmail.com
Thanks again,
LOVE,
Diamond