ငါ မင္းကို မိုးတိမ္ေတြေပၚမွာ ခ်စ္မယ္ (အခန္း-က-၁၀)

(၁၀)

ဝက္ဝံ က်မဆီက ဓါတ္ပံုေတာင္းျပီးတဲ့ေန႔ကစျပီးေတာ့ ေနာက္ေန႔ေတြ သူ႔ကို အတန္းထဲမွာ မ်က္နွာျခင္းဆိုင္းရတိုင္း က်မစိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးခ်ည္းပဲ၊ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနသလို ခံစားရတယ္။ သူက က်မေနာက္တည့္တည့္မွာ ထိုင္တာ ေတာ္ၾကာ အတန္းထဲမွာ စာသင္ေနတံုး က်မ ကို သူတခ်ိန္လံုးစိုက္ၾကည့္ေနရင္…က်မရဲ႕ ေနာက္စိ ကိုေတာ့ သူက ျမင္ေနရျပီး က်မ က်ေတာ့ သူ႔ကို မျမင္နိုင္ဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ ပံုမွန္အတိုင္းပဲ တိတ္ဆိတ္ေနျပန္ပါတယ္။ ေရွ႕ကိုတလွမ္းတိုးမယ့္ ပံုမ်ိဳးလဲ နည္းနည္းမွ မေပါက္ဘူး။ အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္းရက္ေတြရဲ႕ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ေရာက္တိုင္းလဲ သူရယ္၊ စင္မင္းနဲ႔ ေက်ာင္းက ေကာင္ေလးတခ်ိဳ႕ရယ္ ေက်ာင္း ကစားကြင္းမွာ ဘတ္စကက္ေဘာ ကစား ေနတာနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနတာပဲ။ ဝိတ္ေလ်ာ့တာ ေအာင္ျမင္သြားတဲ့ စင္မင္းကေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ဒဏၰာရီ တခုလိုလုိပါပဲ။ ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ ဝေနလို႔ အရင္က စိတ္အားငယ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူဝဝေလးေတြအတြက္လဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မီးရႈးတိုင္ ထြန္းေပးလိုက္သလိုပဲေလ။ ေနာက္ဆံုး နည္းနည္းေလးမွေတာင္မဝတဲ့ လာဗင္းဒါးကေတာင္ တေန႔စာသင္ေနရင္း မေနနိုင္ေတာ့တဲ့ပံုနဲ႔ စင္မင္းကိုေမးလာတဲ့အထိပါပဲ။

“လူစင္မင္း မင္းဘယ္ ကာယေလ့က်င့္ခန္းရံု မွာ သြားကစားတာလဲ?”

“မဟုတ္ပါဘူးဆရာ၊ ဒီလိုပဲ ေလ့က်င့္ခန္းေလး ပံုမွန္လုပ္ျပီးေတာ့ အစားအေသာက္ ကိုသတိထားတာေလာက္ပါပဲ။” စင္မင္းက ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ျပန္ေျဖပါတယ္။ သူ႔ပံုစံ ၾကည့္ရတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ရွိတဲ့ ေမာ္ဒယ္လ္ မင္းသမီးေတြ အင္တာဗ်ဴးမွာ ေျဖေနသလိုပဲ။ ဝိတ္ေလ်ာ့တယ္ဆိုတာ ဘာမွအေရးမႀကီးတဲ့ ကိစၥ လိုလို ဘာလိုလိုေပါ့။ ဖားကေလးကေန ဘဝေျပာင္းျပီး မင္းသားျဖစ္လာတဲ့ စင္မင္း က ေက်ာင္းမွာ ေနာက္ပိုင္း ေကာင္မေလးေတြၾကားထဲမွာ အရမ္းေပၚျပဳလာျဖစ္လာပါတယ္။ သူမို႔လို႔ ေက်ာင္းကစားကြင္းမွာ ဘတ္စကက္ေဘာ ကစားျပီဆိုရင္ ေက်ာင္း စာသင္ ေဆာင္ အထပ္တိုင္းလိုလိုရဲ႕ ဝရန္တာေတြမွာ ေကာင္မေလးေတြ ထြက္ျပီး အားေပးေန ၾကတာ၊ သူ႔အေၾကာင္း ကိုတီးတိုးတီးတိုးသဖန္းပိုးလုပ္ေနၾကတာေတြ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ အျပင္ပံုပန္းသ႑ာန္ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ စင္မင္းဟာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းမွာပဲ လူႀကီးႀကီး ျဖစ္လာသလိုပဲ ရင့္က်က္တဲ့ ပံုေပါက္လာပါတယ္။ ဝက္ဝံကေတာ့ ခုထိ ကေလးႀကီး လိုျဖစ္ေနတံုးပါပဲ။ မတ္တပ္ရပ္တဲ့ အခါဆိုလဲ ဘယ္ေတာ့မွ ခါးကို မတ္မတ္ ရင္ကို ေကာ့ေကာ့ မရပ္တတ္ဘူး၊ ၾကည့္လိုက္ရင္အျမဲလိုလို ခါးကကုန္းကုန္း လက္ျပင္က ကုန္းကုန္းနဲ႔ မတ္တပ္ရပ္ရင္း အိပ္ဖို႔ အဆင့္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ပံုနဲ႔။ ေက်ာင္းဝတ္စံုအျဖဴ ဆိုတာလဲ သူဝတ္လိုက္မွျဖင့္ ႏြမ္းဖတ္ဖတ္ျဖစ္ေနတာယူမလား၊ ခုမွ ေခ်ာင္ကေနတိုးထြက္ လာသလို ညစ္တီးညစ္စုတ္ ျဖစ္ေနတာ ယူမလား ဆိုတဲ့အထဲကပါပဲ။ အစာစားရင္လဲ ဘာပဲစားစား အမုန္အမႊား ဒါမွမဟုတ္ အကြက္ အစြန္းေတြက မ်က္နွာေပၚမွာ က်န္ေနတာ ယူမလား၊ ပခံုးေပၚမွာ က်ေနတာ ယူမလား၊ အက်ႋီမွာ ေပေနတာယူမလား။ သူ႔ရဲ႕ လြယ္အိတ္ဆိုတာကလဲ ေလးလိုက္တာဆိုတာ ေက်ာက္တံုးေတြထဲ့ထားသလား မသိဘူး စားပြဲေပၚပစ္တင္လိုက္ရင္ “ဒုတ္”ကနဲ ျမည္တတ္ေသးတယ္။ ၾကည့္ရတာ တခါမွ လြယ္အိတ္ဆိုတာကို မရွင္းဘူးဘူးထင္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔မွာ ေျခေထာက္ တုတ္တုတ္ တစံုရွိေသးတယ္။ ဖိနပ္ေတြဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ႀကီးသလဲဆိုရင္ ငွက္ကေလး တသိုက္ေလာက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းေမြးလို႔ရတယ္။ ဖိနပ္ႀကိဳးဆိုတာလဲ ဘယ္ေတာ့မွ ေသခ်ာမခ်ည္တတ္ဘူး၊ ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲနဲ႕ အျမဲ။ ဘက္စကက္ေဘာ ကစားတဲ့အခါဆိုရင္ ေခါင္းက စုတ္ဖြား ေခြ်းသံတရႊဲရႊဲနဲ႔ ေဘာလံုး ကို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းပုတ္ျပီး ဟိုေျပးဒီေျပးလုပ္တတ္တယ္။ တခါတေလ အဲလိုေျပးေနရင္ သူ႔ရဲ႕ အေမႊးအမွ်င္ေတြမ်ားတဲ့ ေျခသလံုးတစံု ကလဲေပၚေပၚလာတတ္ေသးတယ္။ ေဘာလံုး ကိုျခင္းထဲ ခုန္ျပီး ပုတ္ထည့္ တဲ့ အခါမ်ားဆိုရင္လဲ ဘယ္ေတာ့မွ စင္မင္းလို ဘာသိဘာသာ ပုတ္ထည့္ေနရင္းနဲ႔ ခပ္မိုက္မိုက္စတိုင္လ္ မ်ိဳး လာေအာင္ မပုတ္တတ္ဘူး။ စင္မင္းရဲ႕ ေဘးမွာ ေနရင္ သူတို႔နွစ္ေယာက္က အဲ့လိုမ်ိဳးကို ကြာျခားတာပါ။

အဲ့တာ ဝက္ဝံ အစစ္တဲ့လား? သူငယ္ခ်င္းအတြက္ ႏြားေနာက္ေကာင္ကို အႏၱရာယ္ ရွိမွန္း သိရက္နဲ႔ လမ္းလႊဲေပးတဲ့ ဝက္ဝံဆိုတာေလ…? အင္း တခုခုေတာ့ ရွိရမယ္။