မေန႔ညက ဂ်င္မီ ရဲ႕ စာအုုပ္ မသစ္တသစ္ေလးတအုုပ္ကိုု ဘတ္မိတယ္။ အရင္ကလဲ ဂ်င္မီစာေလးေတြ ဘာသာျပန္ခဲ့တာရွိပါတယ္ ျပတင္းေပါက္က ေကာင္ေလး၊
ျပတင္းေပါက္က ေကာင္မေလး နဲ႔ ျပတင္းေပါက္မွ ေစာင့္ၾကည့္သူေလးမ်ား ဆိုုတာေတြရယ္၊
ေနာက္ ေပးစာေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ အခုုလဲ ဘတ္မိတဲ့ စာအုုပ္ေလးတအုုပ္ကိုု ျပန္ေရးျပခ်င္ပါတယ္။ တူတူခံစားၾကည့္ၾကရေအာင္ေနာ္။
ခ်စ္ရတဲ့ ရစ္ကီေရ....
ဒီေန႔ ငါတိုု႔နွစ္ေယာက္ရဲ႕ ကတိကိုုအေကာင္အထည္ေဖာ္မယ္လိုု႔ ငါဆံုုးျဖတ္လိုုက္တယ္။
ဒါက ငါ့အတြက္ တေယာက္ထဲ ဒီေလာက္ေဝးေဝးကိုု ပထမဆံုုးသြားဖူးတာပါ။
ငါ.....နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာက္ေနတယ္ဟ။
ေန႔လည္စာကိုုေတာင္ ကမန္းကတမ္း ျမိဳခ်လိုုက္မိတယ္။
အခ်ိန္မမီမွာစိုုးလိုု႔ေလ........
“လမ္းမွာ ဂရုုစိုုက္အံုုးေနာ္”
“ဟုုတ္ကဲ့ပါ....ျဖဴတုုတ္က ေစာင့္ေရွာက္မွာပါ ေမေမ”
“ဦးထုုပ္ေဆာင္းဖိုု႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္”
“ဟုုတ္........ကဲ့”
“သမီးတိုု႔......သြားျပီေနာ္ တာ့တာ”
“တာ့တာ”
ရာသီဥတုုက သာယာလိုုက္တာ၊
ေနေရာင္ျခည္ကလဲ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေလးနဲ႔၊
ေတာပန္းရိုုင္းေတြေတာင္ လမ္းတေလ်ာက္ပြင့္လိုု႔၊
ျဖဴတုုတ္ေလးကေတာ့ သုုတ္သုုတ္ သုုတ္သုုတ္နဲ႔ ေရွ႕ကေန ေျပးသြားေနေလရဲ႕။
ငါတိုု႔ အေကြ႔တေကြ႔ ေကြ႔လိုုက္ေတာ့
ေတာအုုပ္ေလးနားကိုုေရာက္သြားတယ္
ဒီလွ်ိဳ႕ဝွက္လမ္းေလးကိုုသိတာ နင္ရယ္ ငါရယ္ ျဖဴတုုတ္ရယ္ပဲေနာ္
ဆိတ္အုုပ္စုုေလးက တခါတခါ ေခါင္းငံုု႔ျပီး ျမက္ေတြကိုု မဲစားေနတတ္တယ္
တခါတခါက်ေတာ့ ျမက္ေတာထဲမွာ ေျပးလိုုက္လႊားလိုုက္နဲ႔သဘာဝ သရုုပ္ကိုုေဖာ္ေနသလိုုပဲ
ျဖဴတုုတ္က အရင္ကဆိုု တခ်ိန္လံုုး ဆိတ္ကေလးေတြေနာက္ကိုု ေျပးလိုုက္တတ္လိုု႔
သူတိုု႔ေတြ တပဲပဲနဲ႔ ေၾကာက္ျပီး ေလးဘက္ေလးတန္ကိုု ေလ်ာက္ေျပးလိုု႔ ေအာ္လိုုက္ၾကတာဆိုုတာေလ။
ခုုေတာ့ သူလဲ ငါ့နားမွာ လိမ္လိမ္မာမာေလး ေလ်ာက္ရမယ္ ဆိုုတာ သိေနသလိုုပါပဲ။
ေႏြဆိုု ငါတိုု႔အျမဲ ေရကူးေနက်စမ္းေခ်ာင္းေလးကိုုမွတ္မိေသးလား
ကမ္းေဘးနွစ္ဘက္က ပရုုပ္ပင္အရြက္ေတြက စမ္းေခ်ာင္းထဲေတာင္က်ေနျပီသိလား
နင္မွတ္မိေသးရဲ႕လား?
မနွစ္က ငါတိုု႔နွစ္ေယာက္ ေခ်ာင္းထဲမွာ တိတ္တိတ္ေလး ခိုုးလႊတ္လိုုက္တဲ့ ေရႊငါးေလး ၃ ေကာင္ေလ
အခုု သူတိုု႔ ဘယ္ေရာက္ကုုန္ျပီလဲမသိဘူးေနာ္။
စမ္းေခ်ာင္းထဲမွာေတာ့ ဘဲရုုပ္ဆိုုးေလးတေကာင္ တေကာင္တည္း အထီးက်န္က်န္ကူးေနတယ္
အိမ္ျပန္လမ္းေပ်ာက္ေနတာမ်ားလား?
ဘာကိစၥ ကိုုမဆိုု ငါက အဆိုုးဘက္က အျမဲစဥ္းစားတတ္တယ္
နင္ကေတာ့ ငါနဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ေနာ္
ဘယ္ကိစၥကိုုမဆိုု အျမဲ အေကာင္းဘက္ကေတြးတတ္တယ္
တကယ္လိုု႔ နင္သာ ငါ့အနားမွာရွိရင္ ငါ့ကိုုနွစ္သိမ့္ျပီးေတာ့
“ဘဲကေလးက သူရဲ႕ ေႏြးထြးတဲ့ အိမ္ကေလးကိုု ျပန္ေရာက္မွာပါ၊ အမ်ားႀကီးေလ်ာက္မေတြးပါနဲ႔” လိုု႔ေျပာမွာေသခ်ာတယ္ေနာ္။
ဒါေပမယ့္ ငါကေတာ့ အဲ့လိုုပဲ ေတာေရာက္ေတာင္ေရာက္ ေလ်ာက္ေလ်ာက္ေတြးေနတတ္တယ္။ ရပ္လဲရပ္လိုု႔မရဘူး။
ေလေလးတသိမ့္သိမ့္တိုုက္လာေတာ့ ပန္းပြင့္ဖတ္လႊာေလးေတြ ငါ့ကိုုယ္ေပၚက်လာၾကတယ္။
ျဖဴတုုတ္ကိုုယ္ေပၚလဲ က်ၾကတယ္။
အရင္တံုုးက ေမေမ့ကိုု ခဏခဏေမးခ်င္မိေပမယ့္ အျမဲလိုုလိုု မေမးျဖစ္ခဲ့ဘူး။
ေမေမတိုု႔ စက္ရံုုက လုုပ္ရင္းပ်က္သြားတဲ့ ေမႊးပြ ဝက္ဝံ ရုုပ္ေလးေတြ ဘယ္ေရာက္သြားလဲလိုု႔ေလ။
သူတိုု႔ေတြလဲ တိတ္တိတ္ကေလး ကမာၻတခုုဖြဲ႕ထားၾကမလားမသိဘူးေနာ္။
မပ်က္တဲ့ ဝက္ဝံ ရုုပ္လွလွေလးေတြ ကိုုေပးမဝင္တဲ့ ကမာၻေလးေလ။
ငါတိုု႔ေတြကေကာ ဘုုရားသခင္ လုုပ္ရင္း မေတာ္တဆပ်က္သြားတဲ့ ကေလးေလးေတြလားဟင္?
တကယ္လိုု႔ အရုုပ္ဆိုုင္ေလးထဲက ယုုန္ရုုပ္ေလးေတြ ထြက္ေျပးဖိုု႔ တူတူဆံုုးျဖတ္ၾကတယ္ဆိုုပါစိုု႔...
သူတိုု႔ ထြက္အေျပးခ်င္ဆံုုးက ဘယ္ေနရာမ်ားလဲ?
ငါကေတာ့ နင္လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ ယုုန္ရုုပ္အမဲေလးကိုု ေက်ာင္းတက္တိုုင္းယူသြားတယ္။
တခါတေလ ဆိုု သူ႔ကိုု နင့္ထိုုင္ခံုုေလးေပၚေပးထိုုင္ထားတာေပါ့။
ငါတိုု႔နဲ႔ တူတူ စာသင္ၾကတယ္ေလ။
တကယ္လိုု႔ ဝက္ကေလးကိုု ေျမေအာက္မွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အိမ္ကေလးတလံုုးေဆာက္ေပးရင္
သူၾကိဳက္မလားမသိဘူးေနာ္?
ေမေမကေတာ့ ငါ့အခန္းေလးက ဝက္သိုုက္လိုုပဲ ရႈပ္ပြေနတယ္လိုု႔ ေျပာတာပဲ။
ဒါေပမယ့္ ငါတိုု႔နွစ္ေယာက္ကေတာ့ တခ်ိန္လံုုး ငါ့အခန္းဝက္သိုုက္ကေလးမွာပဲ ပုုန္းေန ေဆာ့ေနရတာကိုုၾကိဳက္ၾကတာကိုုးေနာ္။
တကယ္လိုု႔ ဝက္သိုုက္ကသာ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဆိုု ဘယ္လာခ်စ္စရာေကာင္းပါေတာ့မလဲေလ။
လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ပတ္ေလာက္က ေခါင္မိုုးေအာက္ၾကားထဲမွာ
ငွက္သိုုက္ကေလးတခုုေတြ႔တယ္ဟ
ငွက္ေဖေဖ နဲ႔ ငွက္ေမေမက ေန႔တိုုင္း တီတီတာတာနဲ႔ ဝင္လိုုက္ထြက္လိုုက္ ရႈပ္ေနလိုုက္ၾကတာ
မေန႔ကေတာ့ ေခါင္းေမႊးေျပာင္ေျပာင္ ငုုတ္စိေလးေတြနဲ႔ ငွက္ေပါက္ေလးနွစ္ေကာင္ကိုု ေတြ႔ရတယ္
ပါးစပ္ေတြျဖဲျပီး မရပ္စတမ္းေအာ္ေနလိုုက္ၾကတာဆိုုတာေလ။
အရင္တံုုးက ငါတိုု႔နွစ္ေယာက္လိုုပဲ
ေသာင္းက်န္းေနလိုုက္ၾကတာ။
ေနာက္ ေက်ာင္းရာသီေရာက္ရင္ ေက်ာင္းမွာ ကပြဲလုုပ္ၾကေတာ့မယ္။
ဒီတခါ ငါ့ကိုု သစ္ပင္ထပ္မလုုပ္ခိုုင္းပါေစနဲ႔လိုု႔ေတာ့ ဆုုေတာင္းတာပဲ။
ယုုန္ကေလးျဖစ္ျဖစ္ေပးလုုပ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ။
အဲ့တာဆိုု ေျပးလိုုက္ ခုုန္လိုုက္နဲ႔ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားေတာ့ လုုပ္ရမွာပဲ။
ငါက ယုုန္ေလးလိုု ရွက္ေၾကာက္တတ္သေလာက္ နင္ကေတာ့ ျခေသၤ့ႀကီးလိုု ရဲရင့္တယ္ေနာ္။
ဘာလိုု႔မ်ား ျခေသၤ့ေလးက ယုုန္ေလးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလုုပ္ဖိုု႔ သေဘာတူခဲ့တာပါလိမ့္။
နင့္အကိုုက ၆ နွစ္သားကတည္းက ၆မီတာ ျမင့္တဲ့ ဘုုတ္ကေန ဒိုုင္ဗင္ထိုုးရဲတယ္လိုု႔ ေျပာဖူးတယ္ေနာ္။
နင္တိုု႔တအိမ္လံုုးက သတိၱသိပ္ရွိၾကတာပဲ။
အခုု ေက်ာင္းက ေရကူးအသင္းမွာ ငါပါခြင့္ရခဲ့ျပီဟ။
ဆရာက ငါဖားကူးကူးတာ သိပ္လွတယ္လိုု႔ ခ်ီးက်ဴးတယ္ေလ။
အဲ့တာ နင္သင္ေပးထားတာလိုု႔ ငါဂုုဏ္ယူဝင့္ၾကြားျပီးေျဖလိုုက္တာေပါ့။
ေက်ာင္းမွာ နင့္ေမာင္ေလးန႔ဲအျမဲေတြ႔တယ္။
သူေတာင္ အရပ္နည္းနည္း ပိုုထြက္လာျပီ။
အရင္တေခါက္ အားကစားျပိဳင္ပြဲတံုုးက သူက အေျပးျပိဳင္ပြဲမွာ ပထမေလ။
ငါဝမ္းသာလြန္းလိုု႔ အားေပးတာ လည္ေခ်ာင္းေတာင္နာတယ္။
အရင္က နင္တိုု႔ ေမာင္နွမေတြ ေပြ႔ေပြ႔ဖက္ဖက္လုုပ္ၾကရင္
အား... အီး... ရြံစရာႀကီးလိုု႔ ငါအျမဲ ရယ္ခဲ့တာေလ။
အမွန္ကေတာ့ ငါလဲ ေစာေစာကတည္းက နင္တိုု႔နဲ႔ တူတူ
ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ တူတူ ေပြ႔ဖက္တတ္ေအာင္သင္ခဲ့ရမွာေနာ္။
ဒီလမ္းေျမာင္ေလးက ၾကည့္လိုုက္ရင္ ဖြားဖြားအိမ္ကိုု သြားတဲ့ လမ္းေလးနဲ႔ သိပ္တူတယ္
ဖြားဖြားေတာင္ အရင္တပတ္က ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ေခ်ာ္လဲေသးတယ္ေလ။
ေတာ္ေသးတယ္ အရမ္းမမ်ားလိုု႔။
ဖိုုးဖိုုးရဲ႕နားလဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မၾကားရေတာ့ဘူး။
ငါ သူနဲ႔စကားေျပာတိုုင္း ေအာ္ေအာ္ေျပာေနရတယ္။
ေနာက္ဆံုုးေတာ့လဲ ၾကက္ေအာ္တာ ဘဲနားမလည္ပါပဲဟာ။
သိပ္ရယ္ရတယ္ သိလား။
ငါ့အမ ဒီနွစ္ အေဆာင္မွာ ေဘာဒါ သြားေနရျပီဟ။
အိမ္မွာ ကေလးဆိုုလိုု႔ ငါတေယာက္ပဲက်န္ေတာ့တာ
တခါတခါ သိပ္အထီးက်န္တာပဲ။
ေမေမလဲ ခုုတေလာ က်န္းမာေရးသိပ္မေကာင္းဘူး
စိတ္လဲအျမဲလိုုလိုုတိုုေနတတ္တယ္
ေဖေဖကေတာ့ အရင္လိုုပါပဲ
အလုုပ္ကျပန္လာတာနဲ႔ TV ဖြင့္ေတာ့တာပဲ
သူ႔ ဗိုုက္ႀကီးလဲ တေန႔တျခား ပူပူလာျပီ
နင္ခ်စ္တဲ့ ၾကြက္ကေလး မစ္ကီ ေတာင္ အခုု ငါ့အခန္းထဲ ေျပာင္းလာျပီသိလား
ပူစီကေတာ့ တခ်ိန္လံုုး ငါ့အခန္းေရွ႕ကေန က်ားေခ်ာင္းေခ်ာင္းေနတာေပါ့
ငါကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ သူ႔ကိုု အခန္းထဲ ေပးမဝင္ဘူး
ငါနဲ႔ မစ္ကီေျပာတဲ့စကားေတြ ၾကားမွာစိုုးလိုု႔ေလ
ေက်ာင္းဆင္းတိုုင္ နင္နဲ႔ ငါ သြားသြားေဆာ့ေနတဲ့ ပန္းဆိုုင္ေလးေလ
အဲ့ဆိုုင္ပိုုင္ရွင္ အန္တီေတာင္ တေလာကပဲ ေဘဘီေလး ေမြးေသးတယ္
ေဘဘီေလးက ရယ္လိုုက္ရင္ နင္နဲ႔သိပ္တူတာပဲ
ငါေတာ့ပန္းဆိုုင္ကိုု ခဏခဏသြားျပီး ေဘဘီေလးကိုု ရယ္ေအာင္ စစေနေတာ့တာပဲ။
ျဖဴတုုတ္ေရ ေျဖးေျဖးသြားပါဟ ငါမမီေတာ့ဘူး။
ခုုတေလာ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ က ငါ့ကိုု အျမဲလိုုလိုု....
“ၾကိဳးစားေနာ္ သမီးစာေတြ လိုုက္မမီေတာ့ဘူး” လိုု႔ ေျပာေျပာေနတယ္။
တကယ္လိုု႔ တျခားသူေတြက ရပ္မေစာင့္ေပးဘူးဆိုုရင္ ငါက ဘယ္လိုုလုုပ္ မီလာမွာလဲေနာ္။
ဒဲရစ္က နင့္ကိုု အိပ္မက္ထဲမွာ ခရမ္းေရာင္ယုုန္ႀကီးကိုု စီးျပီး တိမ္ေတြထဲ တိုုးဝင္သြားတယ္လိုု႔ မက္တယ္တဲ့။
ျပီးေတာ့ ေကာင္းကင္ေထာင့္စြန္းမွာ လွပတဲ့ သက္တံ့ႀကီးတခုုေပၚလာေရာတဲ့။
ဒါေပမယ့္ ခဏေလးပါပဲ၊ ခဏလဲေနေရာ ေကာင္းကင္တခုုလံုုးအေရာင္ေျပာင္းျပီ
မိုုးရိပ္မိုုးသက္ေတြက်လာေတာ့တာပဲ။
သူလဲ ေနာက္ကေန ေျပးေျပးျပီးေတာ့ လိုုက္တာပဲတဲ့
ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုုေျပးေျပး နင္တိုု႔ကိုုေတာ့ လိုုက္လိုု႔ မမီဘူးတ့ဲေလ။
မန္ဒီကလဲ ေျပာေသးတယ္။ သူက်ဳရွင္က အျပန္ဆိုု နင္တိုု႔ အိမ္ေရွ႕ က အျမဲျဖတ္ျပန္ရတယ္တဲ့။
ဘယ္ေလာက္ပဲ ေနာက္က်က် နင့္အိပ္ခန္းေလးကေတာ့ အျမဲလိုုလိုု မီးလင္းေနတာပဲတဲ့။
တခါတခါဆိုု နင္ သိပ္ၾကိဳက္လိုု႔ အျမဲလိုုလိုု တီးတတ္တဲ့ ဆင္ဖိုုနီ သံကိုုေတာင္ၾကားရတယ္တဲ့။
ငါထင္တယ္ အဲ့တာ နင့္ေမေမ စႏၵားယားတီးေနတာျဖစ္မယ္။
ခုုထက္ထိကိုု ငါလမ္းေတြ ခဏခဏမွားေနတံုုးပဲ။
“ငါတိုု႔ လမ္းမွားမေနတာ ေသခ်ာရဲ႕လား” လိုု႔နင္အျမဲလိုုလိုု ငါ့ကိုုေမးတတ္တယ္ေလ။
“လမ္းမွာတယ္ဆိုုတာ လမ္းေလ်ာက္တာရဲ႕ တစိတ္တေဒသပါဟ” လိုု႔ ငါက ဆရာႀကီးေလသံနဲ႔ အျမဲျပန္ေျပာတတ္တာေလ။ နင္မွတ္မိေသးလား။
ခုုထက္ထိလဲ ငါခဏခဏ လမ္းမွားေနတံုုးပါပဲ။
ဒါေပမယ့္.....
လမ္းမကိုုေတာ့ တေယာက္ထဲ ကူးရဲျပီဟ။
ငါတိတ္တိတ္ၾကိဳက္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးလဲ ေက်ာင္းေျပာင္းသြားျပီဟ။
သူကေတာ့ ငါ့ကိုု လိပ္စာနဲ႔ ဖုုန္းနံပါတ္ေပးသြားပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ငါတိုု႔ေတြ ေနာက္ထပ္ေတြ႔ျဖစ္ၾကေတာ့မယ္ မထင္ဘူး။
နႈတ္ဆက္ခြဲခြာရတာကိုု ငါမုုန္းတယ္ဟာ။
ဘာမွမျဖစ္သလိုု ဟန္ေဆာင္ေနေပမယ့္....
ရင္ထဲမွာေတာ့ သိပ္ခံရခက္တာပဲ။
အရင္တံုုးက ငါတိုု႔နွစ္ေယာက္ အကသင္တန္းဆိုု သိပ္တက္ၾကြၾကတာေလ။
ခုုေတာ့ နင္မရွိေတာ့ ငါ့မွာ ခဏခဏ စိတ္မပါဘူးျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္။
လူႀကီးေတြက ငါတိုု႔ရဲ႕နာက်င္မႈေတြ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ေပ်ာက္ကြယ္သက္သာသြားမယ္ထင္ေနတာ။
လူႀကီးေတြက ငါတိုု႔ ရယ္ေနတာေတြ႔ရင္ အဲ့ဒီ နာက်င္မႈေတြ ကိုုေမ့ကုုန္ျပီထင္ေနတာဟ။
အဲ့ေလာက္လြယ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲေလေနာ္။
အရင္တံုုးကေတာ့ လူေတြကိုုေပ်ာ္ေအာင္လုုပ္ေပးတဲ့သူေတြက
ဘယ္ေတာ့မွ မနာက်င္တတ္ဘူးလိုု႔ ငါထင္ခဲ့တာဟ။
ခုုေတာ့ တခ်ိဳ႕လူေတြဟာ သူတိုု႔ အနာက်င္ဆံုုး အခ်ိန္မွာေတာင္
တျခားသူေတြကိုု ေပ်ာ္ရႊင္လာေအာင္ ၾကိဳးစားေပးတတ္တယ္ဆိုုတာ
ငါသိလာခဲ့ျပီ။
ေလေတြကလဲ အရင္လိုု တိုုက္ေနတံုုးပဲ။
ပန္းေတြကလဲ အရင္လိုုပြင့္ေနၾကတံုုးပဲ။
ေနမင္းႀကီးလဲ ေန႔တိုုင္း ေန႔တိုုင္း ထြန္းလင္းေနတံုုးပဲ။
ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ ကိစၥေတြကေတာ့ အရင္ကနဲ႔ မတူေတာ့ပါဘူးဟာ......
အပူအပင္ကင္းတဲ့ အခ်ိန္ေတြကိုု ထာဝရ ရပ္ထားလိုု႔ရရင္ေကာင္းမယ္
စိတ္ညစ္ ေခါင္းကိုုက္ရတဲ့ ကိစၥေတြလဲ ထာဝရ ေဝးကြားေနရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္
တခါတေလက်ရင္ ဘယ္သူမွ ရွာမေတြ႔မယ့္ ေခ်ာင္ကေလာင္တခုုထဲမွာ ပုုန္းေနခ်င္မိတယ္
ျပီးေတာ့ ငါတေယာက္ထဲ အေဖာ္မပါပဲ ႀကီးပ်င္းရမွာလဲ ေၾကာက္တယ္
အရြယ္ေရာက္ျပီးျပီဆိုုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လာလိုု႔မရေတာ့ဘူး
တူတူေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြက မီးပန္းေတြနဲ႔ တူတယ္
ေကာင္းကင္တခုုလံုုးကိုု လွလွပပ ျပည့္ေစေပမယ့္
ခဏပဲခံတယ္ေလ
လြမ္းရတဲ့ စိတ္ကက်ေတာ့ သစ္ေစ့နဲ႔တူတယ္ဟ
နွလံုုးသားရဲ႕အနက္ရိႈင္းဆံုုးေနရာမွာ ျမဳပ္ထားရာကေန
တျဖည္းျဖည္း အေညွာင့္ေပါက္လာတာ
ဒီေန႔က နင္တိုု႔အိမ္ရဲ႕ဆပ္ကပ္စ္ ဒီေနရာမွာ ပြဲျပတာ ေနာက္ဆံုုးေန႔ေလ
ငါသာအခ်ိန္မီမေရာက္ရင္ ေနာင္ဘယ္ေတာ့ေလာက္မွ
နင့္အိမ္သားေတြကိုု ထပ္ေတြ႔ရမလဲမသိဘူး။
ေက်ာင္းက ကေလးတေတြကေတာ့ ဆပ္ကပ္စ္အဖြဲ႕ မိသားစုုက ကေလးျဖစ္ရတဲ့ နင့္ကိုု သိပ္အားက်ေနၾကတာေပါ့
ဆပ္ကပ္စ္မိသားစုု တခုုရွိတယ္ဆိုုတာ ဘယ္ေလာက္ မိုုက္ျပီး ဘယ္ေလာက္လန္းလိုုက္သလဲေနာ္တဲ့
သူတိုု႔ စိတ္ထဲမွာ နင္ေန႔တိုုင္း မိုုမိုုဆင္ႀကီး ကိုုစီးလိုု႔ရတယ္ထင္ေနတာ
ဒါေပမယ့္ ဆင္ႀကီးရဲ႕ အီအီးေတြက်ံဴးရတာ ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းသလဲ သူတိုု႔မသိၾကဘူးေလ။
ေခြးေလး ပါပီကေတာ့ အေတာ္ဆံုုးပဲေနာ္။
ဂြ်မ္းထိုုးတတ္တယ္ သခ်ၤာလဲ တြက္တတ္တယ္။
ဘာမဆိုု အကုုန္သင္လိုုက္ရင္ တတ္တာပဲ။
ဒါေပမယ့္ သူက သိပ္မလိမ္မာဘူး။ နင့္ အရုုပ္ေတြကိုု အျမဲ ကိုုက္ပစ္တတ္တယ္။
ငါတိုု႔နွစ္ေယာက္ စိတ္ဆိုုးလိုုက္ရတာဆိုုတာ။
ျဖဴတုုတ္လဲ ငါ့လိုုပဲ သူ႔ကိုု သတိရေနမွာပါ။
ျမင္းႀကီး ခ်ီလီကေတာ့ အရင္ကအတိုုင္းပဲ မ်က္လံုုးႀကီး ျပဴးထားျပီးေတာ့
ေရွ႕ ခြာေတြနဲ႔ ေျမကိုု ေပါက္ေပါက္ျပီးေတာ့
ငါတိုု႔ဆီက ပန္းသီး ေတာင္းေတာင္းစားတတ္တာေလ
ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကြ်းေကြ်း သူကေတာ့ ဝတယ္ကိုုမရွိဘူး။
အခုုဆိုု သူလဲ ေတာ္ေတာ္ ဝေနျပီလား မသိဘူးေနာ္။
နင့္အိမ္သားေတြကိုု မၾကာခဏ လာၾကည့္မယ္လိုု႔ နင့္ကိုု ကတိေပးထားခဲ့ေပမယ့္
တေခါက္မွ မေရာက္ျဖစ္ပါဘူးဟာ။
သူတိုု႔နဲ႔ ေတြ႔ရင္ ဘာေျပာရမလဲ မသိဘူးေလ။
ျပီးေတာ့ သူတိုု႔ ကိုုေတြ႔လိုုက္ရင္ ငါအရမ္းငိုုမိမွာ
ငါ သတိၱေတြမရွိေသးဘူးဟာ...
ငါ့ကိုု ခြင့္လႊတ္ပါ။
နင္မရွိေတာ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြ တံုုးက
သူတိုု႔ေတြဘယ္လိုု စိတ္ေတြနဲ႔ အပူရုုပ္ကိုု ဟန္လုုပ္ျပီး
ဆပ္ကပ္စ္ပြဲလာတဲ့ လူေတြကိုု ေဖ်ာ္ေျဖသလဲဆိုုတာ
ငါစဥ္းစားလိုု႔ေတာင္မရဘူး။
ကိုုကိုုႀကီး ကိုုေတြ႔တယ္။
ေမာင္ေလးကိုုေရာပဲ။
နင့္ေမေမနဲ႔ ျခေသၤ့ေဖေဖလဲေတြ႔တယ္။
သူတိုု႔ အားလံုုးကလဲ ငါ့ကိုုျမင္ေရာ ဝမ္းသာအားရ ေျပးဖက္ၾကတာပဲ။
ငါတိုု႔ေတြ ဝိုုင္းႀကီးပတ္ပတ္ နဲ႔ က ၾကတာေပါ့။
အရင္အခ်ိန္ေတြ အတိုုင္းပဲ။
ငါ့ကိုုငါ နင့္ေနရာ ေရာက္ေနသလိုု ခံစားရတယ္။
ငါငိုုမိျပန္ျပီ....
ဒါေပမယ့္ ဒီတခါက ပူေႏြးစိုုစြတ္တဲ့ ဝမ္းသာမ်က္ရည္ခ်ိဳေတြပါ။
ကိုုကုုိႀကီးေရ.....
ဟိုုမွာ ရစ္ကီေတြအမ်ားႀကီး ကေနၾကတာ ေတြ႔လား?
ျခေသၤ့ေဖေဖႀကီးေရ ရစ္ကီ့ရဲ႕ အၾကိဳက္ဆံုုး အရုုပ္ကေလး သမီးကိုု လက္ေဆာင္ေပးတာ သိပ္ေက်းဇူးတင္တာပဲ။
သမီး ေကာင္းေကာင္းတန္ဖိုုးထားပါ့မယ္။
ဆပ္ကပ္စ္ပြဲ ကတာကိုုေတာ့ ေစာင့္မၾကည့္နိုုင္ေတာ့ဘူး။
အိမ္ျပန္ရမယ့္ လမ္းက အေဝးႀကီးေလ။
ျခေသၤ့ေဖေဖႀကီးေရ ေနာက္နွစ္ ေႏြဦးက်ရင္
ျပန္လာရမယ္ေနာ္။
ခ်စ္ရတဲ့ ရစ္ကီေရ
ငါတိုု႔နွစ္ေယာက္ထားခဲ့တဲ့ ကတိကိုု ငါျဖည့္ခဲ့ျပီ။
ငါသိပါတယ္။
နင္ ေလေျပေလးပဲ ျဖစ္သြားသြား
တိမ္တိုုက္ေလးပဲ ျဖစ္သြားသြား
ၾကယ္ေလးပဲ ျဖစ္သြားသြား
အလင္းေရာင္ေလးပဲ ျဖစ္သြားသြား
နင္ဟာ ငါ့အတြက္ေတာ့
အေႏြးေထြးဆံုုး အားပါ။
အရဲရင့္ဆံုုး သတိၱပါ။
အလွပဆံုုး အတိတ္ပါ။
ငါ့အနားမွာ အျမဲရွိေနခဲ့ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
အက္ဒီ
Dedication:
(remembrance for my beloved friend Ricky,
even you are far far away you are always in our heart
may your soul rest in peace)
A Chen
3:52 AM
Saturday
21st Jan 2012
Home
Bangkok
No comments:
Post a Comment