တက္ပမ္းေနျပီ

ေမာလွပါျပီေလ။ ဘဝကိုု ဒီေလာက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ရုုန္းကန္ရတာ၊ တေန႔တေန႔ ဘာအတြက္လဲလိုု႔ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ ခုုတေလာ မၾကာခဏ ေမးမိေနတဲ့ ေမးခြန္းတခုုေပါ့။

ကိုုယ္တိုု႔ေတြ ေန႔တဓူဝ စားဖိုု႔အတြက္၊ အမိုုးအကာ (ေနဖိုု႔အတြက္)၊ ဝတ္ဖိုု႔ အတြက္ စတဲ့ အေျခခံ စားဝတ္ေနေရး အျပင္ တျခား အပိုု လိုုခ်င္တာေတြအတြက္ တေန႔တေန႔ ေငြေနာက္ကိုု လိုုက္ေနရပါတယ္။ ကိုုယ့္ကိုုပဲ ၾကည့္၊ နိုုင္ငံရပ္ျခားမွာ မိကြဲ သူငယ္ခ်င္းကြဲ လာေနရတယ္။ ျပန္ေမးၾကည့္ေတာ့ အလုုပ္ထက္ ေငြကပဲ အဓိက ျဖစ္ေနတယ္။ အမွန္အတိုုင္းေျပာရရင္ လုုပ္ငန္းက လက္ရွိရံုုးမွာေတာ့ ဒီ့ထက္ ပိုုတိုုးတက္ဖိုု႔ မရွိေတာ့ဘူး။ အဲ့တာအျပင္ လက္ရွိ လုုပ္ေနရတဲ့ အလုုပ္ေတြက တနွစ္နဲ႔ တနွစ္ ပံုုစံ တူခ်ည္းပဲ၊ လုုပ္ငန္း သဘာဝ အရ စိန္ေခၚမႈ မရွိေတာ့ဘူး။ ပုုဂၢလ အေနနဲ႔လဲ တိုုးတက္ဖိုု႔ မရွိေတာ့ သလိုု အသစ္ သင္ယူမႈလဲ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုုယ့္ မျပစ္ခြာနိုုင္ေသးဘူး။ ကိုုယ့္ ဝင္ေငြ ကိုု မီခိုုေနတဲ့ မိသားစုုေတြအတြက္၊ ကိုုယ့္ လိုုအင္ေတြအတြက္ ကိုုယ္ ဖက္တြယ္ထားရတယ္။ အဲ့ေတာ့ ဘာျဖစ္လာသလဲ ဘဝ က ပိုုပိုု ေမာလ်လာတယ္။ ခုုေတာ့ တေန႔ တေန႔ အလုုပ္ ကေန အိမ္ျပန္တဲ့ အခါႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္ ဆိုုတဲ့ စကားအသံုုးအနႈန္းရဲ႕ အဓိပၺါယ္ ကိုု ပိုုမိုု နားလည္ ခံစားနိုုင္လာခဲ့ျပီ။

အိပ္မက္ေတြလား ကိုုယ့္မွာ ရွိတာေပါ့။ ရည္ရြယ္ခ်က္ ဆိုုတာ ထက္ အိပ္မက္ လိုု႔ပဲ ကိုုယ္က နာမည္ တပ္ခ်င္ပါ တယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ဆိုုတာက ျဖစ္ေျမာက္ ေအာင္ျမင္ရမယ့္ အခ်ိန္ကာလ တခုုရွိမယ္၊ အေကာင္အထည္ ေဖာ္နိုုင္ ဖိုု႔ လံုုလလဲ လိုုတယ္။ ကိုုယ္ကေတာ့ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ပဲ ရွိတာ ဇြဲ မရွိခဲ့ဘူး။ ျဖစ္ခ်င္လဲျဖစ္ မျဖစ္လာရင္လဲ က်ရာေနရာ မွာ အရုုပ္ထင္ေအာင္ ေနခဲ့တယ္။

ငယ္ငယ္က အဆိုု ဝါသနာပါတဲ့ အတြက္ ဝတၳဳေတြ ဘတ္ျပီးေတာ့ အထဲက ဇာတ္ေကာင္လိုု စားေသာက္ဆိုုင္ တခုု ခုုမွာ သီခ်င္းဆိုုတဲ့ လူတေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ဘူးတယ္။ တေန႔လံုုး အိပ္၊ စာအုုပ္ေတြဘတ္၊ စားခ်င္တာကိုု စားခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွ စား၊ ထခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွ ထ၊ အထိန္းအကြပ္မရွိတာ မ်ိဳးမဟုုတ္ဘဲနဲ႔ လြတ္လပ္မႈ ရွိတဲ့ ဘဝမ်ိဳး လိုုခ်င္ခဲ့ဖူး တယ္။ ညေနဘက္က်ေတာ့ ေကာ္ဖီဆိုုင္လိုုမ်ိဳးမွာ ဂစ္တာေလးတီးျပီး သီခ်င္းဆိုု သံုုးေလာက္ယံုု လစာေလာက္နဲ႔ အသက္ရႈတာထက္ အသက္ရွင္တာ ကိုု ပိုုလိုုခ်င္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ေလ အိပ္မက္ ရဲရဲမက္ခဲ့တာ
ေပါ့။ ဘဝ က ဘယ္ေလာက္ ရုုန္းကန္ရတယ္ မြန္းၾကပ္မႈေတြဘယ္ေလာက္မ်ားတယ္ ဆိုုတာ ဘာဆိုု ဘာမွ မသိခဲ့ အရာရာ ေပါ့ေပါ့ေတြး ေပါ့ေပါ့ေန ခဲ့တာ။

ခုုေတာ့လဲ ဘဝ က အရာရာ ေမာပန္းမြန္းၾကပ္လွခ်ည့္ရဲ႕ လိုု႔ မညည္းခ်င္ေပမယ့္ ကိုုယ္ထြက္ေျပးခ်င္တယ္။ လံုုးလံုုး
ေတာ့ လြတ္နိုုင္မွာ မဟုုတ္ေပမယ့္ ကိုုယ္ျဖစ္ေအာင္ လုုပ္မယ္။ အနည္းဆံုုး ၾကိဳးစားမယ္။ ကိုုယ္မလုုပ္ခ်င္တာေတြ
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုု ေငြအတြက္ေတာင္ျဖစ္ေအာင္ ကိုုယ္ၾကိဳးစားခဲ့ ဖူးတာပဲ။ ကိုုယ္ လုုပ္ခ်င္တာ ျဖစ္ခ်င္တာ အတြက္ ဘာ့ေၾကာင့္ မၾကိဳးစားနိုုင္ရမွာလဲေနာ္။

ခုုေတာ့ ကိုုယ္ဆံုုးျဖတ္လိုုက္ျပီ။ အလုုပ္ထြက္မယ္။ အိပ္မက္ေနာက္ကိုု လိုုက္မယ္။ တနွစ္ေလာက္ေတာ့ အနည္း
ဆံုုးေပါ့။ ျဖစ္မလာေတာ့ေကာ ဘာအေရးလဲ တနွစ္လိုု႔ ကိုုယ္သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ကုုန္သြားရင္ အလုုပ္ျပန္ရွာ မွာေပါ့။ ကိုုယ္ ရည္မွန္းထားတာေတြျဖစ္မလာေတာ့လဲ တနွစ္ ကိုုယ္နားရမယ္၊ စာအုုပ္ေတြ ကိုု တဝႀကီး ဘတ္ဖိုု႔
အခ်ိန္ရမယ္။ ေအးေအး လူလူ နားရမယ္ စားခ်င္တာေတြ ခ်က္စားမယ္။

ကိုုယ္နားမယ္။ တကယ္ေျပာတာ။ ေမာင္ကေျပာတယ္ နားတဲ့ ေမာင္ရွာ (လွ်ာ) ေကြ်းမယ္တဲ့။

A Chen
4:39PM
Saturday
25th Feb 2012
Phavina Hotel,
Rayong, THAILAND