၂၃ ရက္ ၾသဂတ္စ္လ ၂၀၁၁ ခုုနွစ္ ပထမ ေန႔

ဘူဆန္ ေဒးဝမ္း

ေတာင္ကိုုရီးယား မွာ ရွိတဲ့ ကိုုရီးယားေတြ ရဲ႕ ဒုုတိယ ျမိဳ႕ေတာ္ ဘူဆန္ ကိုု ဆယ္ၾကိမ္ေျမာက္ အာရွ ပစိဖိတ္ အိတ္ခ်္ အိုုင္ဗီ ေအစ့္ ညီလာခံ (International Congress of AIDS in Asia and the Pacific ICAAP 10th) အတြက္ ၂၀၁၁ ခုုနွစ္ ၾသဂတ္စ္လ ၂၃ ရက္ေန႔ မနက္ ၂နာရီ ၁၅ မိနစ္ ေလယာဥ္ နဲ႔ သြားခဲ့ပါတယ္။

ဒီအိုုင္ကပ္ဆိုုတာ ကိုု ကိုုယ္ဒီ ဖီး ထဲ စေရာက္တဲ့ ၂၀၀၅ ဂ်ပန္ (ကိုုေဘ ညီလာခံ) ကေန စသြားရတာ ၂ နွစ္တေခါက္ ဆိုုေတာ့ အျမဲ တက္ျဖစ္တာ ၄ ေခါက္ရွိပါျပီ။ ၂၀၀၅ တံုုးက ကိုုေဘ (ဂ်ပန္) ေနာက္ ၂၀၀၇ က်ေတာ့ ကိုုလံဘိုု (သီရိလကၤာ) ၂၀၀၉ မွာ ဘာလီ (အင္ဒိုုနီးရွား) ခုု ၂၀၁၁ မွာ ဘူဆန္ (ကိုုရီးယား)ေပါ့။

သူက နွစ္နွစ္ျခားတၾကိမ္ အာရွ ပစိဖိတ္နိုုင္ငံ တခုုခုုမွာ က်င္းပတာပါ။ ေနာက္လာမယ့္ ညီလာခံ၂၀၁၃ ကေတာ့ ဘန္ေကာက္ (ယိုုးဒယား) ျဖစ္ပါမယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ ၂၀၀၄ တံုုးကလဲ အျပည္ျပည္ဆိုုင္ရာ ေအ့စ္ ညီလာခံ International AIDS conference (IAC) က်င္းပခဲ့ပါေသးတယ္။ က်င္းပပံုုေတြက ဒီနွစ္ ICAAP ဆိုု ေနာက္နွစ္ IAC ေပါ့ အဲ့လိုုဆိုုေတာ့ နွစ္တိုုင္းမွာ ညီလာခံ တခုုေတာ့ ရွိေနတာေပါ့။

ဘူဆန္အေၾကာင္းေရးမယ္ ဆိုုေတာ့ ညီလာခံအေၾကာင္းပဲ သီးသန္႔ ေရးရမလား ကိုုယ္လည္တာေတြအေၾကာင္းပဲ သီးသန္႔ ေရးရမလား စားခဲ့တာေတြ အေၾကာင္းပဲသီးသန္႔ ေရးရမလားဆိုုျပီး ေဝခြဲမရေတြျဖစ္ပါေသးတယ္။

စာကလဲ မေရးတာၾကာျပီဆိုုေတာ့ ေနာက္ျပီး ကိုုယ္က ခရီးသြား ေဆာင္းပါးမ်ိဳး အေရးနည္းတယ္။ အရင္ သြားခဲ့တာေတြဆိုုလဲ ကဗ်ာ လိုုလိုုေတြသာေရးျဖစ္တာမ်ားတာ။

ခုုေတာ့ ေသခ်ာ ေရးမယ္ စိတ္ကူးတယ္။ ေနာက္ တေခါက္လဲ (ေမာင္နဲ႔) အလည္သက္သက္ ျပန္သြားဖိုု႔ ရည္ရြယ္ပါတယ္။ ေလယဥ္လက္မွတ္ကလြဲရင္ အစားအေသာက္ နဲ႔ ေနဖိုု႔ အတြက္က ေစ်းလဲ သိပ္မၾကီးပါဘူး။ အဲ့ေတာ့ အညႊန္းအေနမ်ိဳး က်န္ေအာင္ေပါ့ ေသခ်ာေရးခ်င္ပါတယ္။

ဗီဇာ ယူတာ က အမွန္ဆိုုရင္ေတာ္ေတာ္ခက္မယ့္ ပံုုေပါက္ပါတယ္ တျခား နိုုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အထူးသျဖင့္
ေတာင္ အာရွ ဘက္က နိုုင္ငံေတြဗီဇာ မရ လိုု႔ မလာၾကရတဲ့ သူေတြမ်ားပါတယ္။

သူက ဗီဇာ ယူရင္ ဒီမွာ ရွိတဲ့ အလုုပ္က ေထာက္ခံစာ ေပးရတယ္။ ေနာက္ ဘဏ္က ၆ လ အသံုုးစာရင္း ျပရတယ္။ ေနာက္ အရင္သြားဖူးတဲ့ နိုုင္ငံ စာရင္းေပးရတယ္။ အဲ့ေတာ့မွပဲ ၾကည့္ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ကိုုယ္သြားခဲ့တာ ၂၀၀၅ ကတည္းက စေရရင္ နိုုင္ငံေပါင္း ၁၃ နိုုင္ငံေက်ာ္ ရွိျပီပဲ။ ေတာင္အာရွ၊ မဲေခါင္ျမစ္ဝွမ္းနိုုင္ငံေတြ။ အေရွ႕ အာရွ၊ မကၠဆီကိုု ေတာင္ပါေသး။ ထားေတာ့ ၾကြားတာေတြပါကုုန္ျပီ။

ကိုုရီးယား ဗီဇာ က ခက္ပါတယ္ တင္လိုုက္ေတာ့လဲ အင္တာဗ်ဴး ျပန္ထိုုင္ရမယ္ လိုု႔ ဆိုုလာပါတယ္။ ရက္ခ်ိန္းေပးပါတယ္။ သိုု႔ေသာ္ အရင္ ကိုုယ္ ဂ်ပန္ သြားတံုုးက ဗီဇာ ကိုုလဲ ေကာ္ပီ ကူးယူထားလိုုက္ပါတယ္။ အဓိက ကေတာ့ အနီေရာင္စာအုုပ္မိုု႔ အနွိမ္ခံရတာ နည္းနည္းေတာ့ ပါပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အရင္ ဂ်ပန္ ဗီဇာ ေၾကာင့္ ရယ္ ေနာက္ ကိုုရီးယား ဘက္က ေအာ္ဂနိုုက္ဇာ ေတြ ဆီက ဖိတ္စာ စတာေတြေၾကာင့္ အင္တာဗ်ဴး စရာမလိုုပဲ တန္းေပးလိုုက္ပါတယ္။ လြယ္လြယ္နဲ႔ပဲ ရသြားတယ္ေပါ့။

ေနာက္ ေလယာဥ္ လက္မွတ္ ဘြခ္ေတာ့လဲ တီဂ်ီ က ေစ်းေတာ္ေတာ္ႀကီးပါတယ္ အဲ့တာနဲ႔ ကိုုရီးယား အဲ နဲ႔ ပဲ သြားျဖစ္တယ္။ ပိုုေတာင္ ေကာင္းသလိုုပဲ။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလိုု ၂၃ ရက္ေန႔ မနက္ ၂ နာ၇ီ ၁၅ ထြက္ပါတယ္။ ၅ နာရီ ေက်ာ္စီး ရပါတယ္။ မနက္ ေစာေစာ ေရာက္သြားပါတယ္။

အင္မီဂေရးရွင္း ျဖတ္ေတာ့ ဘယ္နိုုင္ငံ နဲ႔မွ မတူ အေတာ့ ကိုုျမန္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ၁ မိနစ္ေတာင္ ၾကာရဲ႕လားမသိဘူး။ တံုုးထုုေပးလိုုက္တာပဲ။ ေနာက္ျပီး ေလယာဥ္ေပၚမွာ arrival form ေဝေတာ့ ကိုုယ္ေတာင္ ေၾကာင္ေနပါေသးတယ္ departure form မပါလုုိ႔ေလ။ တကယ္ပါပဲ။ အထြက္ ကဒ္ မလိုုပါဘူး။ ၾကည့္ရတာ မျပန္ေစခ်င္ဘူးထင္ပါတယ္။

ေလဆိပ္ကေန ျမိဳ႕ထဲကိုု ဝင္ရတာ ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပပါတယ္။ ေလဆိပ္မွာ တက္စီ ေတြက နွစ္မ်ိဳး ရွိပါတယ္။ တမ်ိဳးက ရိုုးရိုုး ေနာက္တမ်ိဳးကေတာ့ ရွယ္ေပါ့။ ရွယ္က ေစ်း နည္းနည္း ပိုုႀကီးတယ္ ေလဆိပ္ကေန ျမိဳ႕ထဲကိုု ၄ ေသာင္း ၅ ေသာင္း ေလာက္ေပးရတယ္။ ရိုုးရိုုးက ေတာ့ ၂ ေသာင္း ခြဲ အလြန္ဆံုုးပဲ။ ေနာက္ ေငြလဲနံႈး ကိုုရီးယား ပိုုက္ဆံ ေဝါင္က ျမန္မာေငြ နဲ႔ တူတူပါပဲ။
၁ ေဒၚလာ ကိုု ေဝါင္ ၁ ေထာင္ပါ။ ေအာ္ေျပာဖိုု႔ ေမ့ေနတယ္ ျမန္မာေငြလဲနံႈးဆိုုတာ အရင္ ေငြလဲနံႈး ကိုုေျပာတာပါ။ (ခုု ေစ်းမဟုုတ္)။ ေနာက္ တက္စီ သမားေတြက သေဘာေကာင္းပါတယ္။ အဖိုုးႀကီးေတြမ်ားတယ္။ ၾကည့္ရတာ ရီတိုုင္ယာ သြားျပီးမွာ အလုုပ္ထြက္လုုပ္ၾကတာထင္တယ္။ ကိုုယ္တိုု႔ ဆီက အဖိုုးႀကီး အဖြားႀကီးေတြ နဲ႔ယွဥ္ရင္ေတာ့ သူတိုု႔က ပိုုက်န္းမာ သြက္လက္ပံုုေပါက္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုုင္းမွာ လူႀကီးေတြအလုုပ္လုုပ္ၾကတာနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ေရးပါအံုုးမယ္။ တက္စီေတြမွာ က ဂ်ီပီအက္စ္ေတြပါေတာ့ ကိုုယ္ဘယ္သြားမလဲ သိသာပါတယ္။ မေကာင္းတာတခုုကေတာ့ လမ္းမ ဆိုုင္းဘုုတ္ေတြမွာ အီး လိုုေရးမထားတာပါပဲ။ အမ်ားစုု က ကိုုရီးယား လိုုေရးထားတယ္ ေနာက္ တရုုတ္ (ခန္းဂ်ီး) ထင္ပါတယ္ ေရးထားတာေတြ႔တယ္ အထင္ကရ လမ္းမေတြဆိုုရင္ေပါ့ ေနာက္ ဘူတာရံုုနာမည္ေတြလဲ ခန္းဂ်ီးပါတယ္ ကိုုယ့္အတြက္ေတာ့ နည္းနည္း ပိုုအဆင္ေျပေပမယ့္ အမ်ားစုု အတြက္ ယူဆာ ဖရင္းလီး မျဖစ္ဘူး။ ယိုုးဒယား ဆိုုရင္ လမ္းမတိုုင္းမွာ နာမည္ ကိုု အီးလိုုလဲ ေရးေပးတယ္။ ပိုုအဆင္ေျပတာေပါ့။

ေလဆိပ္ကေန ကိုုရီးယား လူမ်ိဳးေတြ ရဲ႕နည္းပညာ နဲ႔ ေဆာက္လုုပ္ထားတယ္ လိုု႔သူတိုု႔ ေတြဂုုဏ္ယူၾကတဲ့ နွစ္ထပ္ တံတား ကိုု ျဖတ္လိုုက္ရင္ ျမိဳ႕ထဲဘက္ကိုု ေရာက္ပါတယ္။ ျမိဳ႕ထဲ ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြဟိုုတယ္ ခ်က္ကင္ဝင္တာေတြလိုုက္ၾကည့္ေပး။ ေနာက္ေတာ့ ကိုုယ့္ ဟိုုတယ္ က ညီလာခံ က်င္းပမယ့္ BEXCO (Busan Exhibition and Convention Center) နဲ႔ ေဝးေနေတာ့ ဟိုုတယ္ ေျပာင္းဖိုု႔ လုုပ္ပါတယ္။ အဲ့မွာ ဟိုုတယ္ေတြကိုု ဒီကေန မသြားခင္ကတည္းက ဘြခ္ထားၾကတာေလ။ အဲ့တာကိုု cancellation penalty က ၁၀၀% အျပည့္ဆိုုပါတယ္။ ဘယ္ရမလဲ ကိုုယ္က တီခ်မ္းပဲ ရန္ျဖစ္တာေပါ့။ မရပါဘူး။ အမွန္က ညီလာခံ ကိုုမွီျပီး လုုပ္စားၾကတာပါ။ အဲ့တာနဲ႔မရ အရ ေျပာပစ္တာပဲ။ ငါက နိုုင္ငံတကာလွည့္လာတာ ဒီလိုု စည္းကမ္း တခါမွ မၾကားဘူးဘူးလိုု႔။ cancel လုုပ္ရင္ fee ေပးရမယ္ဆိုုတာ လက္ခံတယ္ ၁၀၀% ကိုုလက္မခံတာ။ အဲ့တာနဲ႔ ေနာက္ဆံုုးေတာ့ ရသြားေရာ။ ဘယ္ရမလဲ ငါကြ ေရႊ ျမန္မာ။ သူတိုု႔ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေသာက္ညင္ကပ္ၾကမယ္။

ကိုုယ္ ပထမ ေနတဲ့ ေနရာက ဘူဆန္ျမိဳ႕ ရဲ႕ တရုုတ္တန္းလိုုေနရာပါ Haeundae လိုု႔ ေခၚတယ္။ တရုုတ္လိုုဆိုုရင္ ဟိုုင္ယြင္ထိုုင္ ေပါ့ တိမ္နဲ႔ပင္လယ္ လိုု႔အမည္ရတာေပါ့။ ဒီနာမည္နဲ႔ပဲ ကိုုရီးယား ရုုပ္ရွင္ တကားလဲ ရွိပါေသးတယ္ ဆူနာမီ အေၾကာင္းရိုုက္ထားတာပါ။ ၾကည့္ေကာင္းပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ဟိုုတယ္ ကိုု ခ်က္ကင္ ဝင္ျပီး အထုုပ္ခ်ျပီးတာနဲ႔ တညလံုုး မအိပ္ခဲ့ရတာေတြအတိုုးခ်ျပီး အိပ္လိုုက္တာ ေဒသ စံေတာ္ခ်ိန္ (ျမန္မာထက္ ၂ နာရီ ခြဲေနာက္က်ျပီး ဘန္ေကာက္ ထက္ ၂ နာရီေနာက္က်ပါတယ္) ည ၁၀ နာရီ မွာ ျပန္နိူးလာပါတယ္။ အဲ့တာနဲ႔ ဟိုုဟိုုဒီဒီေလ်ာက္ ဓါတ္ပံုုေလး ဘာေလးရိုုက္ျပီးေတာ့ ျပန္လာတာပါပဲ။





Hello Kitty ပံုုေလးနဲ႔ က ကိုုယ္တည္းတဲ့ ေဟာ္တယ္ပါ။ Haeundae Riviera Hotel လိုု႔ ေခၚပါတယ္။ တည ကိုု ေဝါင္ ၈ေသာင္း ၉ ေထာင္က်ပါတယ္ မနက္စာ မပါပါဘူး။ အၾကမ္းဖ်င္း ေဒၚလာ ၉၀ ေပါ့။ ေအာက္က ၈ ထပ္လံုုးက ေရွာ့ပင္း စင္တာပါ ေဟာ္တယ္ က ၉ ထပ္ကေနမွ စပါတယ္။ ေဘးပံုုက ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ တဝိုုက္ကပံုုေတြပါ။ ေလ်ာက္သြား ေလ်ာက္ရိုုက္ေပါ့။





ကမ္းေျခ က လမ္းေလ်ာက္သြားရင္ မိနစ္ပိုုင္းနဲ႔ ေရာက္တယ္ ၂ ဘေလာက္ ေလာက္ေလ်ာက္လိုုက္ရံုုပဲ။ အလယ္ကပံုုက စားပြဲခ်ျပီး အရက္စပ္ေရာင္းေနတာပါ။ ကက္ဆက္ အႀကီးႀကီး ကိုု ဝူဖာ နဲ႔ ဖြင့္ထားပါတယ္။ သူနားတဝိုုက္ကေလး ကိုု ကလပ္ေလးလိုုျဖစ္ေနတာ။ အရက္က ထိုုင္ေသာက္လိုု႔ မရပါဘူး။ ပါဆယ္ပါ။ ေဘးကပံုုက Haeundae market street ပါ။ အဓိက ကေတာ့ ပင္လယ္စာ စားေသာက္ဆိုုင္ အမ်ားစုု နဲ႔သစ္သီးဆိုုင္ေတြ ေနာက္ ကင္ခ်ီေတြ နဲ႔ စားတဲ့ ေရညွိ လိုုဟာမ်ိဳး စံုုေတြ႕တယ္။ အဓိက ကေတာ့ အစားအေသာက္တန္းေပါ့။ ၁၉ လမ္း နဲ႔ ေတာင္ဆင္ေသးတယ္။





ဟိုုေလ်ာက္ဒီေလ်ာက္ ေျခေညာင္းေတာ့ ထိုုင္စားဖိုု႔ ဝင္လိုုက္တာပါ။ လူေတြအမ်ားႀကီး ဝိုုင္းအံုုစားေနတဲ့ တုုတ္ထိုုးလိုု ဆိုုင္ပါ။ ေနာက္ေတာ့ မွ ျမန္မာျပည္က ျမဝတီ ျမန္မာ့ အသံကျပသမွ် ကိုုရီးယားကား အကုုန္ မလြတ္ေအာင္ ၾကည့္ျပီး တတိယလႈိင္း အဆိပ္ေတြေတာ္ေတာ္တက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေျပာျပမွ အဲ့တာ ကိုု တာဘူကီး လိုု႔ ေခၚမွန္း သိရပါတယ္။ ေနာက္ ေဘးက မဲမဲေလးေတြက အမဲအူ ထဲကိုု ေကာက္ညွင္းဆန္ကိုု အမဲေသြးနဲ႔ နယ္ျပီး ျပန္အစားသြပ္ထားတာပါ။ ေဘးကေတာ့ အမဲ အူမ ဘာညာ ေပါ့။ အဆုုတ္ နွလံုုး အူစတာေတြ လဲေတြ႔တယ္။

ေနာက္ ေဘးက တန္ပူရာ ပြဲက ကမ္ဘြခ္ လိုု႔ ေခၚတဲ့ ေရညွိ ထမင္းလိပ္ ကိုု တမ္ပူရာ နဲ႔ ေၾကာ္တာ၊ ပုုစြန္ တမ္ပူရာ။ ငရုုတ္သီး ထဲမွာ ပဲၾကာဇံ အစာသြပ္ေၾကာ္။ တမ္ပူရာေရွ႕ က ထမင္းလိပ္နဲ႔ တိုု႔ စားဖိုု႔ေဆာ့ ေဘးက နီနီ က ပဲငပိ လိုုေဆာ့ ေနာက္ ၾကက္သြန္နီေတြ ကိုု အတံုုးေလးေတြ လွီး ေပးျပီး တိုု႔ စားတာ။ ေကာင္းတယ္။ ခ်ိဳေနတာပဲ။ ကိုုယ္က ၾကက္သြန္နီ မၾကိဳက္တာေတာင္ စားျဖစ္တယ္။ ေနာက္ ေဘးက တူတင္ထားတာက ယြန္းခြက္ေလး ေရွ႕ က ခ်င္ခြက္လိုုလိုု က ခုုနက အမဲအူေတြ ပဲလိပ္ေတြ ကိုု ျပဳတ္ထားတဲ့ ဟင္းရည္။ ယြန္းခြက္ေလးနဲ႔ ေသာက္ရတာ။ ေနာက္ ကမ္ခ်ီလဲ ေပးတယ္။


A Chen
9:19 PM
3rd Sept 2011
Saturday
Home
Bangkok