Thursday, December 8, 2011

ရြယ္နုုတဲ့ အခ်စ္ကေလးေတြ

အင္ထရိုု။

ကဲေရးလိုုက္ပါအံုုးမယ္ေလ။ ျမင္လာေတာ့လဲေရးခ်င္လာတယ္။ တေန႔ကလဲ မိုုးမိုုးဦး လား မိုု႔မိုု႔ဦးလားမသိပါဘူး။ ဖဘမွာ တီ့ကိုု အရင္လိုု ေယာက်္ားမိန္းမ အခ်စ္ ရီေလးရွင္းရွစ္ပ္ေဆာင္းပါးေလးေတြေရးပါအံုုးေျပာလာပါတယ္။ တီလဲေရးရတာ ၾကိဳက္ပါတယ္ အဲ့တာေလးေတြကိုု သိုု႔ေသာ္ အင္စပေရးရွင္းက လာမွ ေရးလိုု႔ရတာကလား။ ခုုတေလာ ကိုုယ့္ရီေလးရွင္းရွစ္ပ္ကလဲ စေတဘယ္လ္ျဖစ္ေနေတာ့ ေရးစရာသိပ္မရွိဘူးေပါ့။ ဒီေန႔ေတာ့ ေန႔လယ္က ထမင္းစားထြက္ရင္း ေတြ႔လာတာေလးေၾကာင့္ေရးစရာရလာတယ္။ တလက္စတည္း ေၾကျငာဝင္ရရင္ေတာ့ တီ့အရင္က ေရးထားသမွ် အဲ့လိုုေဆာင္းပါး အပုုဒ္ ၇၀ ေက်ာ္ကိုု နန္းညီနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ခိုုင္စိုုးလင္းတိုု႔ က အီးဘြခ္ အဖစ္ဖန္တီးေပးေနၾကပါျပီ။ ျပီးရင္ ပီဒီအက္ဖ္ နဲ႔ ရမွာမိုု႔ တီ့ အမာခံပရိတ္သတ္ေတြေဆာင္းပါးခ်ည္းပဲ တဝႀကီး ဘတ္ရမွာပါ။ အေျခအေနေပးရင္ ေယာက်္ားပိုုက္ဆံနဲ႔ အဲ့တာကိုု စာအုုပ္ထုုတ္မယ္ စဥ္းစားပါတယ္။ ရံႈးရင္ေတာ့ သူ႔ပိုုက္ဆံပလံုုပေစေပါ့။ ျမတ္ရင္ နာမည္ႀကီးလာရင္ ကိုုယ္ႀကီးမွာေလေနာ္။ ပိုုစ့္ေခါင္းစဥ္ ကိုု ကိုုတာရာ ရဲ႕ဝတၳဳ ဇာတ္ပိုု႔တေယာက္ နာမည္ယူသံုုးထားပါတယ္။ အဲ့စာအုုပ္ကိုု ခဏခဏ ျပန္ဘတ္ေပမယ့္ စဘတ္ကတည္းက အဲ့ဇာတ္ပိုု႔နာမည္ကိုု ရြက္နုု လိုု႔ အျမဲမွားဘတ္ေနက် ေနာက္မွ ရြယ္နုု လိုု႔ေရးထားမွန္း သိသြားေတာ့ နာမည္ႀကီးက ဘယ္လိုုလဲလိုု႔ေတာင္ ျဖစ္မိေသးတယ္။ ထားေတာ့ ခုုေတာ့ ဒီပိုုစ့္ေလးနဲ႔ လိုုက္ဘက္လိုု႔ယူသံုုးလိုုက္တယ္။ ခြင့္လႊတ္ပါ ကိုုတာယာ။ ေမာင္မ်ိဳးကေတာ့ မပိုုင္ဘူးထင္တာပဲ။ ထား...

ရြယ္နုုတဲ့ အခ်စ္ကေလးေတြ



foto from google

ဒီေန႔ ထမင္းထြက္စားျပီး ေကာ္ဖီေသာက္ဖိုု႔ Starbucks မွာ ခဏထိုုင္ျဖစ္ေတာ့ လူငယ္ စံုုတြဲေလးတြဲ ကေလးေတြ ကစားတဲ့ ကစားနည္းေလးတခုု ကစားေနၾကတာေတြ႔ရတယ္။ (သိၾကမွာပါ။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မ်က္လံုုးခ်င္းစိုုက္ၾကည့္ျပီး အရင္မ်က္နွာလႊဲတဲ့သူ သိုု႔ မ်က္ေတာင္ခတ္တဲ့သူက အရံႈးေလ။ ရြယ္နုုစဥ္အခါက စာဘတ္သူတိုု႔လဲ ကိုုယ့္ခ်စ္သူနဲ႔ ကစားလဲကစားဖူးၾကမွာပါ။) သူတိုု႔နွစ္ေယာက္ တေယာက္ကိုု တေယာက္ စူးစူး နစ္နစ္ ၾကင္ၾကင္နာနာ ေလးေလးနက္နက္ ခ်စ္ရည္ရႊန္းတဲ့ အၾကည့္လိုု႔ တင္စားၾကတဲ့ မ်က္ဝန္းလဲ့လဲ့ေလးေတြနဲ႔ စိုုက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ဘယ္သူ အရင္မ်က္ေတာင္ခတ္ရင္ အဲ့ဒီသူက အရံႈးေလ။ အဲ့လိုုျမင္လိုုက္ရတဲ့ အခိုုက္အတန္႔မွာ ေအာ္ ငယ္ရြယ္သူတိုု႔ရဲ႕ ပ်ိဳျမစ္နုုနယ္တဲ့ အမူအရာ၊ ကေလးဆန္မႈေလးေတြက သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္း သိပ္လွတာပဲ လိုု႔ မေတြးမိဘဲမေနနိုုင္ပါဘူး။

ၾကည့္ရတာ သူတိုု႔နွစ္ေယာက္ အခ်စ္ႏြံထဲကိုု ခုုမွ စနစ္ေနၾကသလိုု၊ စိတ္လႈပ္ရွားမႈအျပည့္နဲ႔ ခုုမွပဲ စခ်စ္ၾကသလိုု၊ အခ်စ္ဆိုုတာ ဒီလိုုပါလား လိုု႔စသိၾကသလိုု၊ စတဲ့ ခ်စ္စခင္စ ၾကည္နူးစ ဆိုုတဲ့ သရုုပ္ဟန္မူရာေတြအျပည့္နဲ႔ပါ။ နွစ္ေတြအမ်ားႀကီး တူတူေနၾကျပီးသား၊ ခ်စ္ခင္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလွျပီဆိုုတဲ့ ခ်စ္သူရည္းစားေတြ ဘယ္ဒီလိုု လူျမင္ကြင္းမွာ လုုပ္ၾကပါ့မလဲေနာ္။

တခါကလဲ ကုုန္းေက်ာ္တံတား တခုုအေပၚမွာ အခုုလိုုပဲ သူငယ္အတြဲတြဲ ကိုုေတြ႔ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ေကာင္မေလးက ေကာင္ေလးကိုုဆူေနတာလား၊ စိတ္ေကာက္ေနတာလား မသိပါဘူး။ ပါးစပ္ကေန စက္ေသနတ္ပစ္သလိုုပဲ တရစပ္ကိုု ေျပာေနတာပါ။ ပြစိ ပြစိေတာင္မဟုုတ္ပါဘူး။ ေအာ္က်ယ္ဟစ္က်ယ္ပါ။ အဲ့ဒီ မွန္ေၾကာင္ေကာင္ေလးကေတာ့ သနားစရာမ်က္နွာေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးေဘးမွာရပ္ျပီး ဘာမွ ျပန္မေျပာရွာပါဘူး။
ေနာက္ဆံုုးေတာ့ ေကာင္မေလးက သူ႔ ဟမ္းဖုုန္းကိုု ေကာင္ေလးေခါင္းကိုု ေကာက္ေပါက္လိုုက္ျပီး.....
“နင့္ကိုု ငါေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႔ခ်င္ဘူး” လိုု႔ ေျပာေျပာ ငိုုငိုု နဲ႔ ထြက္ေျပးသြားပါတယ္။ ေကာင္ေလးကေတာ့
ဘာသံမွ တခ်က္မထြက္ဘဲ ငူငူငိုုင္ငိုုင္နဲ႔ အဲ့ဒီေနရာမွာပဲ ရပ္က်န္ခဲ့ပါတယ္။

ေန႔တိုုင္း ေန႔တိုုင္း အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြ ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြအမ်ားႀကီး လမ္းေတြေပၚမွာ လမ္းၾကားထဲမွာ ေစ်းထဲမွာ
ေကာ္ဖီဆိုုင္ထဲမွာ ရုုပ္ရွင္ရံုုေအာက္မွာ ပန္းျခံထဲမွာ ျဖစ္ေန ပ်က္ေနၾကပါတယ္။ တခါတခါ မင္းသား မင္းသမီးက ကိုုယ္ေတြကိုုယ္တိုုင္ျဖစ္ေနတတ္သလိုု တခါတခါေတာ့လဲ ငါသူတပါး ေယာက်္ား မိန္းမေတြေပါ့ေလ။ တခါတခါ သူမ်ားေတြက ကိုုယ့္ရုုပ္ရွင္ထဲက ျဖတ္ေလ်ာက္ျဖစ္လာသလိုု တခါခါေတာ့လဲ ကိုုယ္က သူမ်ား ရုုပ္ရွင္ထဲက
ေဒၚထားနဲ႔ အဖြဲ႔ေပါ့။ တခါခါေတာ့လဲ ကိုုယ္က သူ႔ရုုပ္ရွင္ၾကည့္ပရိတ္သတ္ျဖစ္သြားတတ္သလိုု တခါခါက်ေတာ့လဲ သူတိုု႔ေတြက ကိုုယ့္ပရိတ္သတ္ျဖစ္သြားတတ္ၾကျပန္တာေပါ့ေလ။

ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ ေကာင္ေလးတေယာက္ နွင္းဆီပန္း အနီရဲရဲ ေတာက္ေတာက္ လွလွလတ္လတ္ တစည္းနဲ႔ ေလ်ာက္တာတာေတြ႔ရင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္နိုုင္လိုုက္တာလိုု႔ မေတြးမိဘဲမေနပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္းစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ သူက အခ်စ္အတြက္ အခ်စ္ရဲက စြမ္းအားေၾကာင့္သာ လူေတြ ရယ္ရင္ရယ္ပေစ ဆိုုတဲ့ အရဲကိုုးမႈမ်ိဳး သတၱိမ်ိဳးရွိတာ မဟုုတ္ဘူးလား။

လမ္းေပၚမွာ လူငယ္စံုုတြဲတတြဲ အခ်စ္ေတြလွ်ံဖိတ္ျပီး ေပြ႔ဖက္ နမ္းရႈတ္ေနတာ ျမင္တယ္ဆိုုပါေတာ့၊ တကယ္က ဒီလိုုမ်ိဳး ျမင္ကြင္းဟာ ရုုပ္ရွင္ဇာတ္ဝင္ခန္းထဲက ဗလေတာင့္ေတာင့္ မင္းသားနဲ႔ ဆက္ဆီ က်က် မင္းသမီး နမ္းရင္သာမိုုက္တာ၊ ဒီအူေၾကာင္ကေလးနွစ္ေကာင္ နမ္းေနတာ ဘယ္လိုုမွ ၾကည့္မေကာင္းတဲ့ အျပင္ လမ္းသြားလမ္းလာေတြေတာင္ စိတ္အေနွာင့္အယွက္ ျဖစ္စရာေပပ လိုု႔ ေတြးမိေပမယ့္ သူတိုု႔ နွစ္ေယာက္ကိုုလဲ လွမ္းမၾကည့္ဘဲမေနနိုုင္ဘူး။ သူတိုု႔နွစ္ေယာက္ကလဲ လူၾကားထဲမွာေတာင္ ဒီလိုုထိန္းမနိုုင္သိမ္းမရ ျဖစ္ပ်က္ေနတယ္ ဆိုုတာ လိင္စိတ္ေတြ ထၾကြေနလြန္းၾကလိုု႔ ဆိုုတာထက္ အခ်စ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ဝင္ နစ္ျမဳပ္ေနၾကလိုု႔သာ လိုုက္၏ မလိုုက္၏ ေကာင္း၏ မေကာင္း၏ သင့္ေတာ္၏ မသင့္ေတာ္၏ ဆိုုတာေတြထက္ အခ်စ္အတြက္ လုုပ္မိတဲ့ အျပဳအမူေလးေတြပဲ မွလား။

စဥ္းစားပါေလ။ ခ်စ္စခင္စ ၾကင္နာစ သည္းသည္းလႈပ္ခ်စ္ေနၾကတံုုး အစပိုုင္းကာလေတြမွာ ဘယ္သူဒီလိုုမလုုပ္ဖူး မလဲေနာ္။ မလုုပ္ဖူးေသးဘူးဆိုုရင္ အဲ့တာ ဘဝရဲ႕ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ အေကာင္းဆံုုး အေတြ႔အၾကံဳပိုုင္းေလးေတြ နည္းခဲ့တယ္ မွတ္ပါ။ မလုုပ္ဖူးတာ ဂုုဏ္ယူစရာမဟုုတ္သလိုု လုုပ္ဖူးတာလဲ ရွက္စရာမဟုုတ္ပါဘူး။ ရြယ္နုုတဲ့ အခ်စ္ေလ။ ေျပာခဲ့တယ္ မွလား။ ရူးရူးမိုုက္မိုုက္ခ်စ္တယ္ ဆိုုတဲ့ စကားက သူ႔ဘာသာသူ ေျဖရွင္းျပီးသား အဓိပၺါယ္ ျပည့္ဝျပီးသားပါ။ ဘာနမ္စား ဘာနာမဝိေသသနမွ ေနာက္ထပ္မလိုုပါဘူး။ (စကားစပ္လိုု႔အရင္တပိုုစ့္မွာ စာဘတ္သူတေယာက္က အခုုအခ်ိန္ထိ ရည္းစားစာ အေပးမခံရပါဘူးတဲ့ ေယာက်္ားေကာ ကေလးေကာ ရေနျပီ၊ မိုုက္လိုုက္ေလျခင္းေနာ္။ သူ႔ေယာက်္ားကိုု ရည္းစားစာ ျပန္ေပးခိုုင္းလိုုက္ပါလိုု႔အၾကံေပးလိုုက္တယ္)

တေန႔ ကိုုယ့္အရြယ္ ေရာက္တဲ့အခါ ျပန္ေတြးၾကည့္လိုု႔ရွိရင္ အဲ့ဒီ ရြယ္နုုစဥ္အခါက ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရူးရူးမိုုက္မိုုက္အခ်စ္ကေလးေတြကိုု ျပန္သတိရလာလိုု႔ရွိရင္ စာဘတ္သူကိုု ေနာင္တေတြနဲ႔ မေနေစ့ခ်င္ပါဘူး။ အဲ့တာေၾကာင့္ ခ်စ္စရာရိွတာေလးေတြကိုု ရြယ္နုုတံုုး ရူးရူးမိုုက္မိုုက္ လုုပ္သာလုုပ္ပစ္လိုုက္ပါလိုု႔ပဲ......

A Chen
3:32 PM
8th Dec 2011
Thursday
Bangkok

တေယာက္တည္းပိုုးတဲ့ နွစ္ေယာက္စာ ဝန္ပိုုး

ၾကာပါျပီ ကိုုယ္ၾကိဳက္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္ဝင္သီးခ်င္းေလးတပုုဒ္ပါ ရုုပ္ရွင္ကေတာ့ ေဟာင္ေကာင္ေ-ာက္ေပါကားေတြလိုုပါပဲ။ ဆိုုးဆိုုးပါ။ သီခ်င္းေလးကိုုၾကိဳက္သလိုု ရႈိက္သံေလးနဲ႔ ဆိုုသြားတဲ့ စီစီလီယာ ကိုုလဲ ၾကိဳက္လိုု႔ ျပန္ျပီးတင္လိုုက္ပါတယ္။ ပံုုေတြကိုုလဲ ထံုုးစံအတိုုင္း ဂူဂဲလ္ကယူပါတယ္။ အဲ့ကေနမယူရင္ ဘယ္ကေနယူမလဲေနာ္ ေမးတတ္တယ္...



တေယာက္တည္းပိုုးတဲ့ နွစ္ေယာက္စာ ဝန္ပိုုး


မွီတြယ္စရာ ရင္ခြင္ရွာမရတဲ့ ကေလးေလးလိုု

အလိုုမက်တဲ့ မ်က္နွာနဲ႔မေနပါနဲ႔

ဒီလိုုအေျခအေနေရာက္မွေတာ့ ကိုုယ္မင္းကိုု ခြဲခြာ ထားရစ္ခဲ့ရေတာ့မယ္

ေကာင္းေကာင္းမတ္မတ္ ရပ္ေနခဲ့စမ္းပါ

မင္းအနားပတ္ဝန္းက်င္က မင္းကိုုခ်စ္တဲ့သူေတြကိုု နာက်င္ေစခဲ့ျပီးေတာ့မွ

အရင္တံုုးက ဘာလိုု႔မ်ား မရိုုးသားခဲ့တာလဲဆိုုျပီးေတာ့လဲ

မင္းကိုုမင္း အျပစ္တင္မေနပါနဲ႔ေတာ့


မင္းက ကိုုယ့္ဘဝ အတြက္အဆိုုးဆံုုးျဖစ္ခဲ့သလိုု အခ်စ္ဆံုုးလဲျဖစ္ခဲ့ပါတယ္

မင္းရဲ႕အနာဂတ္ အတြက္ ကိုုယ္ေနာက္ထပ္ေစာင့္ေရွာက္ တာဝန္ယူခြင့္မရွိေတာ့ရင္လဲ

ကိုုယ္ကေတာ့ အေကာင္းဆံုုးပဲ လုုပ္ေပးခဲ့ခ်င္ပါတယ္

လူနွစ္ေယာက္ရဲ႕အခ်စ္ဝန္ထုုပ္ ကိုု ကိုုယ္တေယာက္တည္းပိုုးရရင္ေတာင္

ဘဝဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ ဘယ္ေလာက္ခါးခါး ကိုုယ္မျငိဳျငင္ပါဘူး

မင္းအတြက္သာဆိုုရင္ အတိတ္ေမ့မယ္ဆိုုတဲ့ ပင္လယ္ခါးႀကီးထဲလဲ

ကိုုယ္ခုုန္ဆင္းျပီး ျပန္လည္ရွင္သန္လာခ်င္ပါတယ္


ဘာလိုု႔မ်ား သိပ္ေၾကကြဲေနမလဲကေလးေလးရယ္

အခ်စ္ေတြ ဘယ္နွခုုကမ်ား ခဏခဏ အစကေနျပန္ စ ခြင့္ရၾကလိုု႔လဲ

ဘုုရားသခင္ရဲ႕အလုုိေတာ္အတိုုင္းေပါ့

အေျခအေနေရာက္မွေတာ့ ေနာင္ကိုု ဘယ္လိုုေျပာင္းလဲနိုုင္မလဲပဲ စဥ္းစားပါ

ေနာက္ထပ္ ယံုုၾကည္မႈကိုုမေစာင့္ေမွ်ာ္ပါနဲ႔ေတာ့

ယံုုၾကည္မႈဆိုုတာ တည္ေဆာက္ယူရတာပါ

အခ်ိန္လိုုပါတယ္

ဒီတခါက်ရင္သာ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ ရိုုးသားသလိုု

အဲ့ဒီရိုုးသားမႈနဲ႔ကိုုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြကိုု ေစာင့္ေရွာက္ၾကင္နာပါ

မင္းကိုု ခ်စ္တဲ့ သူေတြကိုု မနာက်င္ပါေစနဲ႔ေတာ့ ….



一个人背两个人的债.

歌手名:张柏芝
专辑名:河东狮吼

别像个小孩
带着一脸的无奈
找不到依赖
事到如今
我要离开
好好站起来

不要再责怪
为什么从前不坦白
让你身边爱你的人受伤害
你是我一生的最坏
也是我一生的最爱
不能再照顾你的未来
我也要做的明明白白
一个人背两人的债
受多少苦我也能挨
为你跳进忘情苦海
死去再活来

何必太悲哀
多少爱可以重来
上天的安排
事到如今
怎样去改
不要再期待
对自己坦白
对身边的人都关怀
不要再让爱你的人受伤害
你是我一生的最坏
也是我一生的最爱
不能再照顾你的未来
我也要做的痛痛快快
一个人背两人的债
受多少苦我也能挨
为你跳进忘情苦海
死去再活来

Wednesday, December 7, 2011

အုုတ္မီးလ္ စပ်စ္သီးေျခာက္ ကြတ္ကီးေလးေတြ လုုပ္ၾကမယ္

တီခ်မ္းတေယာက္ ဟင္းမခ်က္တာၾကာျပီေနာ္ လိုု႔လာလာေအာ္ေနသူေတြအတြက္ပါ။ အေျပာင္းအလဲေလးတမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ဒီတခါေတာ့ ဟင္းမခ်က္ဘဲ မုုန္႔ဖုုတ္လိုုက္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ က်ိဳင္းတံုုမွာေနတံုုးက ဦးေလးက ၾကက္ျခံေတြပိုုင္ေတာ့ အေဒၚက ၾကက္ဥေတြ လက္ကားေပးတယ္။ ၾကက္ျခံတခုုလုုံးဆိုုေတာ့ အကြဲေတြကေန႔တိုုင္းပါတာကလား။ အဲ့ေတာ့ တီတိုု႔က အေလအလြင့္မရွိရေအာင္ ၾကက္ဥ ကိတ္မုုန္႔ေလးေတြ ဖုုတ္ၾကပါတယ္။

အဖြားအတြက္မနက္စာလဲရ တခါတေလလဲ ေကာ္ဖီေလးနဲ႔ ေသာက္လိုု႔အဆင္ေျပ ၾကက္ဥေတြလဲ အေလအလြင့္နည္း ဆိုုေတာ့ ဝင္း ဝင္း ဝင္း ေပါ့

ခုေလာေလာဆယ္ အိမ္မွာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ဒီဇင္ဘာ ေဟာ္လီးေဒး အလည္ရာက္လာတယ္။ သူက အရင္က မဲေစာက္မွာေနတယ္။ ခုုေတာ့ မဲေစာက္ထက္ေတာင္မွ ပိုုေတာက်တဲ့ မဲစရီယန္ဆိုုတာကိုုေရာက္ သြားေတာ့ အဲ့မွာက ဘာမွ ဝယ္စားဖိုု႔ မလြယ္ဘူး တျမိဳ႕လံုုးကိုုမွ စားေသာက္ဆိုုင္ဆိုုတာ လက္ခ်ိဳးေရလိုု႔ရတယ္။ သံလြင္ျမစ္ကမ္းပါးေပၚမွာ တည္ထားတဲ့ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ကေလးက ေနခ်င့္စဖြယ္ သာသာယာယာရွိေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းက အစားမက္တဲ့ထဲကဆိုုေတာ့ အဆင္မေျပဘူး။ အဲ့ေတာ့ သူက အခုုတေလာ ေဟာ္ဘီ ေခၚမလား တခုုရေနတယ္ အဲ့တာကေတာ့ ကိတ္မုုန္႔ေတြကြတ္ကီးေတြဖုုတ္တာပါပဲ။ တီကလဲ ကြတ္ကီး ကိုု ကိုုယ္တိုုင္လဲ ၾကိဳက္သလိုု တခါတခါလဲ တခုုတ္တရ ဝယ္စားေလ့ရွိေတာ့ ဖုုတ္ၾကည့္ခ်င္တာနဲ႔ လုုပ္ျဖစ္ၾကတာပါ။ သူ႔အတြက္ကလဲ ၃ ခါေျမာက္ဖုုတ္ျခင္း တီ့အတြက္ကေတာ့ အခုုမွ အစေပါ့ေလ။ အိမ္မွာ အာဗင္ ရွိေနတာလဲပါပါတယ္။ ရွိသာေနတာ တခါမွ မသံုုးရေသးဘူး။ အရင္အိမ္မွာလဲရွိတယ္။ ေျပာင္းသာသြားတယ္ မသံုုးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ခုုအိမ္လဲေရာက္တာ ၁ နွစ္ ရွိျပီ မသံုုးရေသးေတာ့ လုုပ္ၾကမယ္ေပါ့။ ေျပာရအံုုးမယ္ ဖုုတ္နည္းကိုု သူက ေနာက္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီကေန သင္ထားတာပါ။ အဲ့တာနဲ႔ နွစ္ေယာက္ေပါင္းေလာင္းေက်ာ္ ၾကည့္ၾကတာေပါ့။ ကဲ ေလာင္းပဲ ေက်ာ္မလား ျပဳတ္ပဲက်မလားကေတာ့ စာဘတ္သူပဲ ကိုုယ္တိုုင္ရႈေတာ့။

ေအာက္ဆံုုးမွာ တီတိုု႔ အင္တာနက္က ရွာတဲ့ ရပ္စပီ ကိုုလဲ ထည့္ေပးထားပါမယ္။ ရပ္စပီ အတိုုင္းလုုပ္ၾကတာပါပဲ။
ပထမဆံုုး ပါဝင္ရမယ့္ ပစၥည္းေတြျပမယ္ေနာ္။



ၾကက္ဥက (၂) လံုုးပါ။ ေထာပတ္ က ဆားမပါတဲ့ အဆိမ့္ကိုုေရြးဝယ္ပါ။ ေနာက္ ေဘးက မဲမဲ အိတ္က သၾကားညိဳေခၚ ဘေရာင္ရႈးဂါးပါ။ ၾကံသကာနဲ႔ မွားမဝယ္ပါနဲ႔ေနာ္။



ပထမဆံုုး အထုုပ္က ဂ်ံဳမႈန္႔ပါ၊ All Purpose Flour ဆိုုတာမ်ိဳးကိုုေရြးဝယ္ပါေနာ္။ သူက ကိတ္မုုန္႔ဖုုတ္တဲ့ အမႈန္႔ ၊ တျခားအမႈန္႔စတာေတြနဲ႔မတူပါဘူး။ ေနာက္ ဒုုတိယ အထုုပ္ကေလးက အုုတ္လ္မီးလ္ပါ သူ႔ကိုုလဲ နိုု႔နဲ႔ က်ိဳေသာက္တဲ့ အမ်ိဳးအစားေရြးဝယ္ပါ Porridge Oats လိုု႔ေခၚပါတယ္။ ေနာက္ သူက အေစ့ႀကီးေသးလဲ ရွိပါေသးတယ္ ကြတ္ကီးအတြက္ကေတာ့ အေစ့ႀကီးမ်ိဳး Big Leaf ကိုုေရြးပါ။ ေနာက္ဆံုုးပံုုကေတာ့ အမ်ားသိတဲ့ စပ်စ္သီးေျခာက္ပါပဲ။ Ligo တံဆိပ္ အေစ့လြတ္ ေရြးလိုုက္ပါတယ္။



ဒါကေတာ့ ေဘးကင္းေပါင္ဒါပါ။ ေဘးက စီနမြန္ လိုု႔ေခၚတဲ့ သစ္ဂ်ပိုုးမႈန္႔ပါ။ ေနာက္ဆံုုးကေတာ့ ခ်င္ခြက္(က်င္တြယ္ခြက္) ေခၚ မက္ရွားရင္ကပ္ပါ။ ျမန္မာ အင္ဂလိရွ္ နွစ္ဘာသာေနာ္။



ပထမဆံုုး ေထာပတ္နဲ႔ သၾကားညိဳ ကိုု မုုန္႔နွစ္ေဖ်ာ္မယ့္ အိုုး ခြက္ ဇလံုု ထဲထည့္ပါ။ သူ႔ ရပ္စပီ အရကေတာ့ ဘပ္တာေခၚ ဂီးေခၚ ေထာပတ္ကိုု ၂၂၅ ဂရမ္ေျပာထားေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔အေတြအၾကံဳအရ ေထာပတ္မ်ားရင္ ဖုုတ္တဲ့အခါ ျပဲသြားတတ္တဲ့အတြက္ တဝက္ပဲထည့္ပါတယ္။ ဝယ္လာတဲ့ အတံုုးက ၂၂၇ ဂရမ္တံုုးကိုု တဝက္ပဲ စိတ္မွန္းနဲ႔ ထည့္လိုုက္တယ္ကဲ။ ေျပာအံုုးမယ္ တီ့ ဟင္းခ်က္နည္းေတြမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ၾကည့္က်က္ထည့္လိုုက္ေတာ့ေတာ္သလိုုထည့္တိုု႔လိုုထပ္ထည့္ ပိုုေရေရာ္တိုု႔ပဲေျပာတာ သတိထားမိၾကမွာပါ။ တီက လက္ဘက္ရည္ဇြန္း ဘယ္နွဇြန္း တိုု႔ ငံျပာရည္ ဘယ္ေလာက္သား တိုု႔ ေရးေလ့မရိွတာေလေနာ္။ တီ့စာဘတ္ရင္ သူလည္ခ်ည္းပဲေပါ့။ ေနာက္တခုုက ဟင္းခ်က္တယ္ဆိုုတာ လက္ဆိပ္ပါပဲေလေနာ္။ အဲ့ေတာ့ ၾကည့္က်က္သာလုုပ္ၾကေပါ့။ ေထာပတ္နဲ႔ သၾကားညိဳထဲကိုု ၾကက္ဥ နွစ္လံုုးတခါတည္း ထည့္ပါ။ ေနာက္ေတာ့ ပံုုမွာ ျပထားတဲ့ အတိုုင္း ေက်ေအာင္ ေခ်ေပးပါ။ သၾကားေကာင္းရင္ေကာင္းသလိုု တခါတည္းေမႊးထြက္လာပါမယ္။ တီခ်မ္းတိုု႔က လုုပ္လိုုက္ရင္ေတြ႔တယ္မွလား ရွယ္ခ်ည္းပဲ ဘာမွမစရေသးဘူး ကြတ္ကီးက ေမႊးေနျပီ။ ဖုုတ္ျပီးရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္း လိုုက္မလဲ လိုု႔ေနာ္ ေတြးေတာင္မေတြးရဲဘူး။ ဆက္လက္ျပီး ေခ်ာကလက္ေရာင္ပစ္ပစ္ေလးရလာတဲ့ အထိေမႊေပးပါ။



သၾကားနဲ႔ ေထာပတ္သင့္ရံုုေက်ျပီးရင္ေတာ့ ပံုုမွာ ျပထားတဲ့ အတိုုင္း သစ္ဂ်ပိုုးမႈန္႔ ကိုု စဥ္းငယ္ခန္႔ထည့္ပါ။ သူကေတာ့ တီးစပြန္းေခၚ လက္ဘက္ရည္ဇြန္းပဲ တီကေတာ့ ဟင္းရည္ေသာက္ဇြန္းနဲ႔ တခါတည္းတြယ္လိုုက္တယ္ လာေလ့ေရာ့ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ေဘးက ပံုုက ပ်ားရည္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းက လုုပ္ရင္းနဲ႔မွ သတိရလိုု႔ တီလဲအိမ္မွာ အသင့္ရွိေနတာနဲ႔ ထည့္လိုုက္ပါတယ္။ အေကာင္းစားဆိုုရင္ ထည့္သာထည့္ မေကာင္းဘူးဆိုုတာ မရွိဘူး။ ေနာက္ဆံုး ပံုုကေတာ့ ေဘးကင္း ေပါင္ဒါထည့္ေနတာပါ။ ခုုနလိုုပဲ အရည္ေသာက္ဇြန္းနဲ႔သာကစ္။



ျပီးရင္ဆက္ေခ်ေပးေနပါ။ ဒိန္ခ်ဥ္ ထညက္ရည္နဲ႔ ေသာက္ရသလိုုျဖစ္လာမယ္။ ဟိဟိ။ ေဘးကေတာ့ ကြတ္ကီး ဖုုတ္မယ့္ ဆရာမႀကီးေပါ့။ မမယာ လိုု႔ေခၚပါတယ္။ ဟိုုးေနာက္က ဘယ္သူလဲ.....?

အေရာင္ညီညီေလးေတြ ရလာျပီဆိုုရင္ ေနာက္တဆင့္ သြားပါမယ္။



ဂ်ံဳမႈန္ပါ။ ခ်င္ခြက္နဲ႔ ၂၀၀ ဂရမ္ထည့္ပါမယ္။ ျပီးရင္ ဆက္ေမႊပါ။ နည္းနည္းပိုု ပစ္လာေတာ့ နည္းနည္း ပိုုအားစိုုက္ေမႊပါေနာ္။ ေဘ့စစ္ ေလာဂ်စ္ေတြ မေျပာေတာ့ဘူး။ ကါန္မြန္းဆန္႔ပဲ။



ျပီးရင္ေနာက္ထပ္ထည့္မယ့္အရာကေတာ့ အုုတ္မီးလ္မႈန္႔ပါ။ ျမန္မာလိုုဆိုု မုုေယာစပါးေခၚမလားဘဲ တီေတာ့ ေသခ်ာမသိ။ သူကေတာ့ ၂၅၀ ဂရမ္ပါ ခုုနလိုုပဲ က်င္ခြက္နဲ႔ ခ်င္ထည့္ပါ။ ေဟာလာျပန္ပါျပီ မမယာပံုု ခုုနပံုုမလွလိုု႔ျပန္ရိုုက္ေပးပါဆိုုလိုု႔ျပန္ရိုုက္ရတာပါ။ ဟိုုးေနာက္က ေကာင္ေလးက ေခ်ာလိုုက္တာ...... အင္း ေျပာရင္နဲ႔ ေလးေရာက္ ဆက္ေမႊေနပါေလ။ ေျပာတာလဲ နားေထာင္ေပါ့ အေမႊေတာ့ မပ်က္ေစနဲ႔။



ျပီးရင္ စပ်စ္သီးေျခာက္ထည့္ပါမယ္ ၁၅၀ ဂရမ္ပါ တီတိုု႔ ဝယ္လာတဲ့ ဘူးက ၂၅၀ ဂရမ္ဆိုုေတာ့ တဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ထည့္ပလိုုက္တယ္။ ဆက္ေမႊပါ။ ရခါနီးပါျပီ။ အိုုေက ဒီအဆင့္အထိေရာက္လာျပီဆုုိရင္ မဆိုုးဘူး တဝက္ေအာင္ျမင္လာပါျပီ။ ျမည္းခ်င္ရင္ ဝါသနာပါရင္ ဒီအခ်ိန္မွာ တေကာ္ေလာက္ျမည္းလိုုက္ပါ။ အရသာသိရတာေပါ့။ စိမ္းတိမ္းတိမ္းပါ။ မဖုုတ္မွမဖုုတ္ရေသးတာ။ ခ်ိဳ ေပါ့ ငံ ျမည္းေပါ့ေအ။



ျပီးရင္ေတာ့ အာဗင္ထဲက ဗန္းေပၚတင္ပါမယ္။ ဒီတခါလဲမင္းသားက အရည္ေသာက္ဇြန္းပါပဲ။ တေကာ္ေလာက္ေကာ္လိုုက္ ဗန္းေပၚပံုုလိုုက္ နည္းနည္း ဖိခ်လိုုက္လုုပ္ပါ။ ပံုုကိုုေသခ်ာၾကည့္။ အေရးႀကီးတဲ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေျပာျပမယ္။ according to y experience ေနာ္......ပံုုတဲ့အခါ အရမ္းဖိမျပစ္ပါနဲ႔ ခဏေန အာဗင္ထဲထည့္ဖုုတ္ေတာ့ သူက အပူေၾကာင့္ ေဘးကိုု ျပဲက်ပါတယ္။ အဲ့ေတာ့ ကိုုယ္က ပံုုရံုု ပံုုထားရင္ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္အိုုေကပဲျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ေတြ႔လားတီတိုု႔ ပံုုထားတာ။ ေသခ်ာၾကည့္။ လိုုက္လုုပ္။ မလြဲေစနဲ႔။ ဒါပဲ။



ဖုုတ္ရန္အသင့္ပါ။ အာဗင္ထဲထည့္ပါျပီ။



တီ့အာဗင္က ဂတ္စ္ နဲ႔ ဆိုုေတာ့ ရပ္စပီထဲကေျပာထားတဲ့ အတိုုင္း မီးအားကိုု ၄ မွာ ထားျပီးေတာ့ ၁၅ မိနစ္ ဖုုတ္လိုုက္ပါတယ္။ တန္းတန္းတန္.......ဒန္...........အပ္ခ်ေလာင္း လက္ေရွာင္ပုုတ္ေကာင္........



ဖုုတ္ျပီးေတာ့ ဗန္းအထုုတ္ပံုုပါ။ ဖိုုထဲက ထုုတ္ထုုတ္ခ်င္း အေပၚယံေၾကာ္ေတြက ေပ်ာ့ေနတတ္ပါတယ္။ ခဏေနေတာ့မွ ေအးသြားျပီး ခဲသြားတာပါ။ ေဘးက ေကာ္ျပီး ပန္းကန္ထဲအေရာက္ပံုုပါ။ ပထမ တဘန္းက နည္းနည္း တူးသြားတယ္။ ပံုုကိုု ခ်ဲ႕ ျပီးေသခ်ာၾကည့္ေသာ္ေတြ႔မည္။ နႈတ္ခမ္းသားေလးေတြ မဲေနတာေတြ႔လား။ ရႈး........

ေနာက္ေဘးက ဗူးထဲကဟာကေတာ့ ဒုုတိယ တအိုုးဖုုတ္တာပါ။ ခုုနက လုုပ္တဲ့ အနွစ္က နွစ္အိုုးထြက္ပါတယ္။ ၉ ခုုစီ ဆိုုေတာ့ ၁၈ ခုုေပါ့။ ဒုုတိယ အိုုးက်ေတာ့ တတ္သြားျပီး မီးကိုု ၁ အထိေလ်ာ့ခ်လိုုက္ျပီး ၁၀ မိနစ္ပဲ ထားပါတယ္။ ထြက္လာေတာ့ မတူးေတာ့ဘူး.......သိုု႔ေသာ္ ဘတ္.........အေပၚက သိပ္မက်က္သလိုုခံစားရပါတယ္။ အဲ့တာနဲ႔ တခါ ထပ္လွန္ျပီးသကာလ ေနာက္ထပ္ ၈ မိနစ္ေလာက္ ထပ္ဖုုတ္ေပးလိုုက္ေတာ့ ဘူးထဲက ပံုုလိုု နွစ္ဘက္ ၾကြပ္ေလး ရလာပါတယ္။ ပိုုအဆင္ေျပတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာတီ့ ပထမဆံုုးအေတြ႔အၾကံဳ ကြတ္ကီးေလးက ေအာင္ျမင္တယ္ပဲေျပာရမွာေပါ။ ကတ္ခြဲထားတယ္ေနာ္။ ေအာက္မွာ ေဘာနပ္စ္ေတြပါေသးတယ္ အရင္ပိုုစ့္ေဟာင္းေတြပါျပန္ဘတ္ရေအာင္ လင့္ခ္လဲ ေပးထားတယ္ေနာ္။



ဒါကေတာ့ ရပ္စပီပါ။



ဒါကေတာ့ ဖုုတ္အျပီး ဘူးနဲ႔ထည့္ထားတဲ့ မုုန္႔ေတြကိုု ကိုုင္ျပီး တပံုုထပ္ရိုုက္တဲ့ သားသားစားခ်င္တာ စားလိုု႔ရျပီ ေခ်ာင္းဆိုုးေတာ့ဘူး ရင္က်ပ္ေတာ့ဘူး ေဆးလဲေသာက္ရေတာ့ဘူး ေဆးလဲထိုုးရေတာ့ဘူးဆိုုတဲ့ ထက္လင္းရင္လူးေဆးေၾကာ္ျငာ အဲေလ မမယာ ရဲ႕ေနာက္ပံုုတပံုုပါ။ မတူဘူးလားကဲ မိုုးဒီႀကီးနဲ႔.........ခ်စ္တယ္ေနာ္ ေကာင္မ အာဘြား..............


BONUS:

ေျပာရအံုုးမယ္ အိမ္မွာ ကခုု မမယာ အျပင္ အရင္အလုုပ္က ေကာ္လိခ္ေဟာင္း အခုုဘန္ေကာက္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ အကိုုႀကီးတေယာက္လဲေရာက္ေနပါေသးတယ္။ ေနာက္ အိမ္နားက သူငယ္ခ်င္းကလဲ မမယာလာေတာ့ လာလည္ေနတာနဲ႔ လူစံုုေနပါတယ္။
ေအာက္ကဟာေတြကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆံုုတံုုးဆိုုျပီးခ်က္ခ်လိုုက္တာပါ။ မ်ားမ်ားခ်က္ေတာ့ မ်ားမ်ားစားရတာေပါ့ေအတိုု႔ရယ္။



ဒီမွာက အသည္းေၾကာ္နည္း နွစ္ျဖာပါ နည္း (၁) နဲ႔ နည္း (၂) ျဖစ္ပါတယ္ ။ နည္း (၁) ေအာက္မွာ စူပါရွယ္ အရသာရွိ နာမည္ႀကီး ေမာင့္ လက္ဘက္သုုပ္လဲပါတယ္ေနာ္။



ဒါကေတာ့ အရက္ကေလးနဲ႔ျမည္းရေအာင္ ေၾကာ္လိုုက္တဲ့ အေမ့နည္း စပယ္ရွယ္ ဝက္နံေၾကာ္ပါ



ဒါကေလးကေတာ့ မိႈေၾကာ္ခ်က္ပါ၊ အရင္ကနည္းမတင္ထားေတာ့ အျမန္ပဲတင္လိုုက္ပါမယ္။ ဆီသတ္ မႈိေရေဆးထားတာထည့္၊ ဆားအခ်ိဳမႈန္႔ထည့္ (အခ်ိဳမႈန္႔ မသံုုးခ်င္သူေတြအတြက္ ခေနာ္ ၾကက္မႈန္႔ ဝက္မႈန္႔ လိုုဟာမ်ိဳးထည့္လိုု႔ ရပါတယ္ အမွန္ကေတာ့ တူတူပါပဲ) ျပီးေတာ့ ဆီသတ္ထားတဲ့ ငရုုတ္သီးေလးထည့္ အေရာင္လွတာေပါ့။ အမွန္က ငရုုတ္သီးစိမ္း ရွိရင္ ပိုုေကာင္းတာပါ။ ဓါးျပားရိုုက္ထားျပီး ဆီသတ္ေတာ့ ထည့္သတ္ရင္ မိႈ ေၾကာ္ခ်က္ကိုု ငရုုတ္သီးစိမ္းနံေလးနဲ႔စားရတေပါ့။ ေရထည့္စရာမလိုုပါဘူး၊ မိႈကိုုေရေဆးေတာ့ မိႈ ကေရကိုုစုုပ္ထားျပီးသားမိုု႔ပါ။ မီးဖိုုေပၚမွာ ခဏ ထားလိုုက္ျပီး ဆီနဲ႔ေရ နည္းနည္း က်န္ေလာက္ဆိုုရင္ အရသာရွိတဲ့ လြယ္ကူျမန္ဆန္ မိႈေၾကာ္ခ်က္ အစပ္တခြက္ရပါျပီ။ အစပ္ၾကိဳက္ရင္ မထည့္နဲ႔ေပါ့ေနာ္။



ဒါကေတာ့ အအီအဆိမ့္ေတြနဲ႔ လိုုက္ေအာင္ အျမန္လုုပ္လိုုက္တဲ့ စြန္တန္ပါပဲ။ ခ်က္နည္းေတြကေတာ့ ဒီမွာ (၁) နဲ႔ (၂) ပါ။ မူကြဲေလးေတြ ထည့္ေပးထားတယ္ေနာ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။

A Chen
7:00 AM
7th Dec 2011
Wednesday
Home
Bangkok

Sunday, December 4, 2011

With Thousands of Kisses.........Khin

ငယ္ငယ္တံုးက ကိုယ့္ေမေမ (ေမြးစား) က ေရွ႕တန္းထြက္ ဗိုလ္မႈး ေဖ့ေဖ့ ကို ေရးေပးတဲ့စာေလးတေစာင္ဘတ္ရတယ္။ သူ႔ ကိုယ္လံုးေပၚအလွဓါတ္ပံုေနာက္မွာ ေရးထားတာပါ။ ေမေမတို႔က စစ္ၾကိဳ စစ္ျပီးေခတ္ေတြမွီတဲ့ အတြက္ အင္းဂလိရွ္ ေက်ာင္းေတြတက္ခဲ့ထြက္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲ့ေတာ့ စာေရးတာ အင္းဂလိရွ္ လိုပဲ ေရးၾကေလ့ရွိပါတယ္။ အိမ္မွာလဲငယ္ငယ္ကဆို ေမက ေဖ့ ကို သားသမီးေတြကို အီးလိုပဲ ေျပာေလ့ဆိုေလ့ရွိၾကတယ္။ ကိုယ့္ေတာင္ ငယ္ငယ္က ဝိုင္အမ္စီေအ မွာ မူၾကိဳထားခဲ့ၾကတာ။ အဲ့စာကို ခု ေသခ်ာ မမွတ္မိေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာ ဆံုးထားတဲ့ With Thousands of Kisses .....Khin ဆိုတာေလးကို မွတ္မိေနတယ္။ ကိုယ္မွတ္မိေသးတယ္။ ကိုယ္ ၆ တန္းက ထင္ပါတယ္ အမ က ေက်ာင္းမွာ အင္းဂလိပ္စာျပ ဆရာမပါ။ ကိုယ္က အဲ့ဒီေထာင္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံု ေနာက္မွာပါတဲ့ စာကို Thousands မွာ အက္စ္ပါတာ အမွန္လား မမွန္လားလို႔ သြားေမးတာပါ။ ေနာက္ၾကံဳရင္ ေမ့ေမ့ ပံုကို တင္ပါအံုးမယ္။ သိပ္ က်က္သေရရွိတယ္။ ထားေတာ့ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာတျခားပါ။ ခုမွလာမယ္။

=======================================

ကိုယ္အခု ၂၀၁၁ ခုနွစ္မွာ အသက္မရွင္ခ်င္ဘူး။

အရင္လြန္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ နွစ္ ၉၀၊ ၁၀၀ ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာ အသက္ရွင္ခ်င္တယ္။ ကဲပါေလ အဲ့ေလာက္ အခ်ိန္အကြာႀကီးမေျပာဘဲ အရင္လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ နွစ္ ၁၅ နွစ္ ကိုယ္ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပဲ ေျပာပါအံုး။ ကိုယ္အရင္ကဆို ေန႔တိုင္း ဒိုင္ယာရီေရးတယ္။ ေဘာပိြင့္ပင္နဲ႔ စာအုပ္နဲ႔။ အခုဆို ကိုယ္ပန္းသီး ဝယ္ျပီးကတည္းက စာရြက္နဲ႔ ေဘာပင္ မထိတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ။ ရံုးအလုပ္ကိစၥ အနည္းငယ္ေတာ့ ကိုယ္စာအုပ္နဲ႔ ေရးမွတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ရွိေနေသးတယ္။ ေနာက္ ကိုယ့္ စကက္ဂ်ဴးေတြကို ျပကၡဒိန္မွာ ေရးမွတ္တာ။ အရင္ ငယ္ငယ္က ရည္းစားေတြ ထားတံုးက ဆို ရည္းစားေတြကို စာေရးေပးတာ ရည္းစားေတြက ျပန္စာေရးေပးတာ ေမာင္နဲ႔ စေတြ႔တံုးကဆို ေန႔တိုင္းလို ေတြ႔တိုင္း စာေရးျဖစ္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ေမာင္ကို ကိုယ္က ေတြ႔တဲ့ အခါေပးတယ္ ေမာင္ကလဲ ကိုယ့္ကိုေတြ႔တဲ့အခါတိုင္း စာတေစာင္ေရးျပီး ယူယူလာတတ္တယ္။ ေနာက္ ကိုယ့္တျခားရည္းစားေတြအတြက္ တေယာက္ကို တအုပ္ ဒိုင္ယာရီသေဘာမ်ိဳးေလးလဲ ေရးထားတာရွိတယ္။ ခုထိရွိေသးတယ္။ (ေမာင့္ကို စိတ္ေကာက္တဲ့ အခါေတြမွာ ျပန္ျပန္ဘတ္တတ္တယ္ တခါတခါ ဘေလာခ့္ေရးဖို႔လဲ အင္စပေရးရွင္း ယူတတ္ေသးတယ္ မွတ္ခ်က္ ေမာင့္ကို ျပန္မေျပာရ)

ကဲပါ စာဘတ္သူေကာ စာအုပ္နဲ႔ ေဘာပင္ မထိတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ ျပန္ေတြးၾကည္ပါအံုး။ (လက္မွတ္ထိုးတာ ထည့္မတြက္ရ)။ ဒါေတာင္ ကိုယ္ အိုင္ပက္မဝယ္ရေသးဘူး၊ စမတ္ဖုန္းမကိုင္ဘူး၊ ခုထိ ကိုယ္လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ နွစ္က ဝယ္ထားတဲ့ နိုကီယာ အိတ္စ္ပရက္စ္ ျမဴးဇစ္ အစုတ္ကေလး ကိုင္ေနတံုးပါ။ ေမာင္က ကိုယ့္ကို ဘလက္ဘယ္ရီ ဘိုး ၉၉၀၀ သို႔မဟုတ္ အိုင္ဖုန္း ၄ ဝယ္ခိုင္းေနတာ ၾကာပါျပီ။ အလုပ္မွာလဲ လူတိုင္းက ဘယ္ရီသီး ကိုယ္စီနဲ႔ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ ရာထူးနဲ႔ မသင့္ေတာ္ဘူး ေျပာပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ပန္းသီးေလာက္နဲ႔ ပဲေက်နပ္ေနေသးတာပဲ။ ဖုန္းကို ကိုယ္က ဆက္သြယ္ေရးအတြက္ပဲ သံုးတာကိုး။ ကိုယ့္ တီြတာ မသံုးဘူး။ ဖဘ မွာ အက္တစ္ဖ္ မျဖစ္ဘူး။ ကိုယ္ ဖဘ ကို ဓါတ္ပံု တင္ဖို႔ေလာက္သံုးတာပါ။ ဂ်ီေတာ့ ကိုသံုးတယ္ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ကို အျမဲ အင္ဗစ္ဇဘယ္ ထားတယ္။ မလိုဘဲ မခ်က္ဘူး မက်ဴဘူး။

ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိတယ္။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ သူတို႔ရဲ႕ စမတ္ဖုန္း ပန္းသီး ဘယ္ရီသီး ေတြနဲ႔ ေရာက္တဲ့ ေနရာကို လူတကာသိေအာင္ ခ်က္ကင္ ဆိုတာ အျမဲလုပ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြအခ်င္းခ်င္း ေကာ္ဖီေသာက္ဖို႔ေတြ႔ၾကမယ္ ခ်ိန္းတယ္ ေရာက္လာတာနဲ႔ ဖုန္းနဲ႔ တကုတ္ကုတ္ အလုပ္ေတြရႈပ္ပါတယ္ (သို႔အရႈပ္ေတြ လုပ္ပါမယ္) အဲ့တာဆို သူငယ္ခ်င္းေတြေတြ႔ဖို႔ ဆံုတာ ဘာအလုပ္လဲ လို႔ကိုယ္ေမးခ်င္ပါတယ္။

ေနာက္ ပန္းသီး ဖုန္းကလဲအင္မတန္မွ သံုးရတာ အလုပ္ရႈပ္ပါတယ္။ သံုးရတာက နည္းနည္း သူ႔ကို အားသြင္းေနရတာ က မ်ားမ်ားပါ။ ကိုယ္တခါကလဲ ကီယာနူးရိဗ္ နဲ႔ ဆျႏၵရာဘူးေလာခ့္ တို႔ ခုခ်ိန္ထိ ေခတ္ေပဓ အီး ကြန္ျမဴနီေကးရွင္း မသံုးၾကဘဲ စကၠဴစစ္စစ္ေပၚမွာ ေဖာင္တိန္ပင္နဲ႔ ေရးတဲ့ စာနဲ႔ အဆက္အသြယ္လုပ္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းေရးဖူးပါတယ္။

ခုေခတ္ကေလးေတြ အေၾကာင္းလဲ ကိုယ့္ေခါင္းထဲ ေရာက္ပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္က ဒီလိုအခ်ိန္ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို ကစားကြင္းထဲ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားလြန္းၾကလို႔ ညဘက္ ကို ၁၀ နာရီ အိမ္ေပၚျပန္တက္ရမယ္ လို႔အိမ္က စည္းကမ္းထုတ္ပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ရက္လိုမ်ိဳး သီတင္းကြ်တ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္လိုမ်ိဳး ေႏြရာသီေက်ာင္း ပိတ္ရက္လိုမ်ိဳးမွာ ဆို အိမ္ေရွ႕ က ကစားကြင္းထဲမွာ စိန္ေျပးတန္းလိုမ်ိဳး၊ ေရာင္းရိုက္တာ လို႔ကိုယ္တို႔ကေလးေတြေခၚၾကတဲ့ ခရစ္ကက္လို ေဘာလံုးကို သစ္သား ဘက္တံျပားေလးနဲ႔ ရိုက္ျပီး ေျပးရတဲ့ ကစားနည္းမ်ိဳး၊ ခိုုတြန္းတာမ်ိဳး၊ ရပ္ကြက္ျခား စိန္ေျပးလိုုက္တမ္းမ်ိဳး၊ လသာတဲ့ အခါေတြဆိုုရင္ ထုုတ္စည္းတိုုးတာလိုုမ်ိဳး အစံုုေဆာ့ပါတယ္။ ခုုေခတ္ကေလးေတြကေတာ့ သနားစရာသိပ္ေကာင္းတယ္။ ေက်ာင္းနဲ႔အိမ္၊ ဘာသာစကားနဲ႔ ပီယာနိုု၊ ကစားတယ္ဆိုုလဲ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ ငွက္လိုု ဇြန္ဘီ လိုုေလာက္ပဲေဆာ့ၾကရေတာ့တာ။ သူတိုု႔ေလးေတြအတြက္ ေျပးတယ္ ေျမနဲ႔ ထိတယ္ဆိုုတဲ့ ကစားနည္းေတြက ကာတြန္းကားထဲက ပံုုျပင္လိုုပါပဲ။ ယံုုတမ္းစကားေတြျဖစ္လိုု႔ေပါ့။

စကားကိုုျပန္ေကာက္ရရင္ အရင္တံုုးက ခ်က္ခန္းေတြ ေပၚေတာ့ ကိုုယ္လဲ ပါဝင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ီေမးကေန ခ်က္ၾကတယ္ ေနာက္ ဖဘ ကေနခ်က္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕မ်ား ဗီဇက္အိုုလိုု စကိုုက္ပ္ လိုု က်ဴက်ဴခ်က္ လိုုေတြလဲ သံုုးၾကပါေသးတယ္။ ေနာက္ ကိုုယ္တိုု႔ဘေလာခ္ ေတြ ေရးေတာ့ စီေဘာဇ္ ေခၚတဲ့ ေဘးနားက ကြန္မန္႔ ေဘာဇ္မွာ ခ်က္ၾကပါတယ္။ မေက်နပ္ရင္ ဟိုုးစ္ ဘေလာခ္ဂါ ရဲ႕ လင့္ကေန တဆင့္ ဆက္ခ်က္ၾကပါတယ္ ဂရုုခ်က္ေပါ့။ ဖဘ ရဲ႕စေတးတပ္စ္ ကိုုလဲ မၾကာခဏ ေျပာင္းၾကတယ္။ တကယ္ပါ ဒီကမာၻမွာ ကိုုယ္တုုိ႔ေတြ ဘယ္ေန႔ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္သူနဲ႔ဘာလုုပ္တယ္ဆိုုတာ ဘယ္ေတာ့မွ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မဟုုတ္ေတာ့ပါဘူး။ (မဆီမဆိုုင္ ေရဒီယိုုဖြင့္တဲ့ ကစားနည္းကိုုေတာင္ သတိရမိပါေသးတယ္) အခုုေနမွာ တေယာက္ေယာက္ အသတ္မ်ားခံရလိုု႔ကေတာ့ အလီဘိုုင္ဆိုုတာ လူသက္ေသျပစရာမလိုုပါဘူး ဖဘ မွာ ရွာရင္ လံုုေလာက္မယ္ထင္ပါတယ္။ ေရွ႕ေနေတြလဲ မလိုုေတာ့ အဟိ....

တကယ္ေျပာရမယ္ဆိုုရင္လဲ အခုုေခတ္အခုုအခါမွာ ဒါေတြ မရွိတဲ့ ကမာၻမွာ ဘယ္လိုု အသက္ရွင္ရမလဲဆိုုတာလဲ ကိုုယ္ေသခ်ာမသိေတာ့ပါဘူး။ အဆင္ေျပလြန္းအားႀကီးေနေတာ့ လူကလဲ ပိုုပုုိပ်င္းလာပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ျပန္အလုုပ္လုုပ္ဖိုု႔ စဥ္းစားေနတာ ၁ နွစ္ ရွိပါျပီ မျပန္ျဖစ္ေသးတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္က တကယ့္ကိုု ကြန္ျမဴနီေကးရွင္း အက္စ္စက္စ္ ေတြပါပါတယ္။ ခုုဒီစာကိုုေရးေနတဲ့ အခ်ိန္အခိုုက္အတန္႔မွာကိုုပဲ ဂ်ီေမးလ္ဘက္က အင္ဗစ္စဘယ္လုုပ္ထားရက္နဲ႔ တတင္တင္တေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္ ဖဘကလဲေနမယ္ထင္လား သူကလဲအျပိဳင္ပါပဲ။ ခုုေတာ့ သိပ္မခင္တဲ့ သူေတြကိုု ျပန္လည္စီစစ္ေရးလုုပ္ျပီး ဘေလာခ္ ျပစ္လိုုက္ပါတယ္။ ဘတ္မိလဲမတတ္နိုုင္ေတာ့ဘူး။

တခါတခါ ထမင္းစားခ်ိန္ေတြကိုုလဲသူတိုု႔ေတြက စားပစ္တာ မ်ားပါတယ္။ အပ္ဒိတ္လုုပ္ရလြန္းေတာ့လဲ တခါတခါ ရံုုးမွာ ေျပာေနတဲ့ ခ်က္က အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ကိုု ဇာတ္လမ္းေတြ အတင္းေတြသတင္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လြတ္သြားတတ္ပါတယ္။ ညဘက္ ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ထမင္းဟင္းအရင္ မခ်က္နိုုင္ေသးဘူး ရံုုးနဲ႔ အိမ္ အျပန္ၾကားလြတ္သြားတာေတြ ကိုု ခ်က္ခ်င္း ျပန္အပ္ဒိတ္လုုပ္ရပါတယ္။ မလုုပ္ရင္ ေနာက္ေန႔ကိုု ကိုုယ္က တကယ့္ကိုု So Yesterday ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ။ အဲ့လိုုေန႔ရက္ေတြ တကယ္ရွိခဲ့ပါတယ္။ အလုုပ္လဲမလုုပ္နိုုင္ စာလဲ မဘတ္နိုုင္၊ ထမင္းစားလဲပ်က္ လူလဲေတာ္ေတာ့ကိုု အေနွာင့္အယွက္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ တခါတခါ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခရီးေလး ဘာေလး စုုထြက္ျဖစ္ရင္ အင္တာနက္ အီးေမးလ္ မရနိုုင္တဲ့ ေနရာကိုုပဲ ဦးစားေပးေရြးခ်ယ္ရပါတယ္။ ဖုုန္း ကြန္နက္ရွင္ ပါမရနိုုင္ရင္ ပိုုေကာင္းပါတယ္။ တကယ္ေျပာတာပါ။ အဲ့လိုုေနရာ ကိုု သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႔ ခ်ည္းပဲ သက္သက္ ၅ ရက္ေလာက္ သြားေနၾကည့္လိုုက္ပါ။ လူအသစ္ျဖစ္ျပီးေတာ့ ကိုု အရာရာ လြင္သစ္ လတ္ဆတ္ျပီးေတာ့ ျပန္ေရာက္လာပါမယ္။ ျပန္ေရာက္လာမွာ သံသရာ ျပန္လည္တာေတာ့ မီးလဲ မတတ္နိုုင္ေတာ့။

တခါတခါ ရိုုဒင္ထဲက လိုု ဘာမွမရွိတဲ့ ေတာထဲမွာ အနိမ့္ဆံုုး အဆင့္ လိုုအပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ပဲ သြားေနခ်င္ေသးတယ္။ ဒီဘဝေတာ့ မျဖစ္နိုုင္ေတာ့။ အဲ့တာကလဲ ခုုေခတ္မွာ လူလာျဖစ္ေနတာကိုုက ကိုုယ့္အျဖစ္ဆိုုးေတြထဲက တခုုပဲလိုု႔ ပဲ ေျပာရပါမယ္။

တကယ္ပါ တခါတခါ စဥ္းစားမိတယ္။ အရင္တံုုးက ဆိုုပါေတာ့ ၁၉၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ကသာ လူျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုုရင္ ကိုုယ္လဲ ဒီစာကိုုအခုုလိုု ပန္းသီးနဲ႔ မေရးဘဲ ေရႊမင္တံ မင္ဆြတ္ျပီး စာရြက္ စစ္စစ္ နဲ႔ ေရးေနရမွာပါ။

ခုုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေနာက္ဆံုုးတေခါက္ ေဘာလ္ပင္နဲ႔ စာရြက္နဲ႔ စားေရးခဲ့တာ ဘယ္တံုုးကလဲ ဆိုုတာ မမွတ္မိေတာ့တဲ့ ကိုုယ္ပါ။ ခုုလိုု ကါန္ပ်ဴတာ မရွိ ဘာမရွိ ပဲ နဲ႔ လူတေယာက္ကိုု ေန႔တဝက္စာေလာက္ ျပန္စာ ေရးရမယ္ ဆိုုရင္ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ကိုုယ့္လက္ေရးဘယ္ေလာက္ဆိုုးဆိုုး၊ စာေၾကာင္းညီညီမညီညီ ပူစရာမလိုုဘဲနဲ႔ေလ။ တတီတီတေတာင္ေတာင္မည္ေနမယ့္ ခ်က္ ရဲ႕အခ်က္ေပးသံေတြကလဲ အေနွာင့္အယွက္ကင္းမယ္ဆိုုရင္ ကိုုယ့္ျပန္စာကိုု ကိုုယ္ေသေသခ်ာခ်ာ အာရံုုစိုုက္နိုုင္မွာ အေတြးေတြကိုု လွလွပပ စာစီနိုုင္မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။
အဲ့တာေၾကာင့္ အရင္ေခတ္ေတြက အခ်စ္ေတြက ပိုုခံတယ္။ သစၥာေတြက ပိုုျမဲတယ္ဆိုုတာ အမွန္ပဲေနမွာ။ အရင္တံုုးကေရးၾကတဲ့ မင္းကိုု ကိုုယ္ထာဝရအတြက္ခ်စ္တာပါဆိုုတာ ညာတာမဟုုတ္၊ ရင္ထဲကတကယ္လာတဲ့ ခံစားခ်က္အစစ္အမွန္၊ ျမန္မာဗီဒီယိုုဇာတ္လမ္းေတြထဲက မင္းသားက မင္းသမီးကိုု စိတ္မပါ ဖီလင္မပါဘဲ ေျပာတဲ့ စကားေပါ့ပ်က္ပ်က္ တခြန္းလံုုးဝမဟုုတ္။ ခ်က္ခန္းထဲက ခပ္ေပါ့ေပါ့က်ဴလိုုက္တဲ့ စကားတခြန္းမဟုုတ္၊ လိုုတိုုရွားေရးတဲ့ imu, ilu, ttyl, gtg, gn, xoxo, muahhhhhhhhhh.................လံုုးဝမဟုုတ္။ တေန႔လံုုးတညလံုုးေသခ်ာစဥ္းစား ေသခ်ာစာစီျပီးမွာ လာတဲ့ ရင္တြင္းျဖစ္ စစ္စစ္ စစ္စစ္ စစ္စစ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုုနွစ္ေတြတံုုးကဆိုုရင္ လူတေယာက္ဆီကိုု စာေရးတယ္ဆိုုတာ ကိုုယ့္ရင္ထဲက တကယ့္ ခံစားခ်က္အစစ္အမွန္ေတြကိုု ေဘာလ္ပင္ ေဖာင္တိန္ကတဆင့္ စာရြက္ေပၚကိုု သြန္ခ်တာပါ။ ရင္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ကိုု အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ေသခ်ာစီစစ္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ စကားလံုုးေတြနဲ႔ ပန္းပြင့္ေလးေတြၾကိဳးနဲ႔သီသလိုုမ်ိဳး အလွဆင္ျပီး ခံစားခ်က္ကိုု နံုုနဲ႔မသြားေအာင္ ေပါ့ပ်က္သြမ္း မသြားေအာင္ ေရးတာမ်ိဳးပါ။ စကားလံုုးတလံုုးခ်င္းစီဟာ ရင္ထဲကလာတဲ့ ခံစားခ်က္အစစ္အမွန္ကိုု ကိုုယ္စားျပဳလိုု႔ တလံုုးဘတ္လိုုက္တိုုင္း ဘတ္လိုုက္တိုုင္း ဟတ္ထ္ထိ တယ္ဆိုုတဲ့ ခံစားခ်က္တမ်ိဳးနဲ႔ စာတေစာင္ကိုု အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ ျပန္ဘတ္ခ်င္ေအာင္ ျပန္ဘတ္တိုုင္းလဲ တသိမ့္သိမ့္ခံစားခ်က္က်န္ေအာင္ ေရးနိုုင္ၾကပါတယ္။ ေရးနိုုင္ဖိုု႔လဲအခ်ိန္ ခံစားခ်က္ေတြစိုုက္ထုုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေဘာလ္ပင္က စာရြက္ေပၚမွာ သူ႔စိတ္တိုုင္းက်ေျပးလႊားေနတယ္ဆိုုရင္ ကိုုယ့္ရင္ထဲမွာ မင္းကိုု ေျပာစရာေတြ တကယ္ ရင္နဲ႔ မဆန္႔ေတာ့လိုု႔ပါ။ မင္းကိုုသိေအာင္ေျပာျပဖိုု႔ ဒီစာရြက္ေပၚမွာ မင္းေၾကြေအာင္ေရးျပနိုုင္မွာ မင္းအေပၚမွာ ရွိတဲ့ ကိုုယ့္ခံစားခ်က္ေတြကိုု မင္းသိမယ္။ စကားလံုုးတလံုုးဆိုုတလံုုး မင္းကိုု ထ္ိေအာင္ေရးျပန္ိုုင္မွ ျဖစ္မယ္။ ေရးျပီးရင္လဲ မင္းဆီက လာမယ့္ ျပန္စာကိုု ရက္ေပါင္းမ်ားစြား ေစာင့္ရအံုုး မယ္။ အေတြးေတြ၊ စိတ္ရွည္မႈေတြ၊ ေသခ်ာမႈေတြ၊ သည္းခံနိုုင္စြမ္းေတြ၊ အၾကင္နာေတြ၊ ဂရုုနာေတြ၊ျမတ္နိုုူးမႈေတြ၊ တမ္းတမႈေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္မႈေတြ၊ အေရးအႀကီးဆံုုးက အခ်စ္ေတြ.........အကုုန္အကုုန္ပါပါမယ္။

ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ ေန႔စဥ္အခ်ိန္နဲ႔အမွ် တိုုးတက္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ နည္းပညာေတြက ကိုုယ္တိုု႔ အေပၚ မွာ ေပးထားတဲ့ ဖိအားမ်ားတာတင္မက ကိုုယ္တိုု႔ ရဲ႕ဆက္သြယ္မႈပံုုစံ ကိုုလဲ တမ်ိဳးေျပာင္းလဲေစခဲ့ပါျပီ။ တိုုေရရွား စာစီစာရိုုက္နည္းပညာပါ။ အရင္က ေရႊဥေဒါင္းတိုု႔ေခတ္က လက္နွိပ္စက္စာေရးမေတြ လက္ေရးတိုုဆိုုတာ သပ္သပ္ သင္တန္းတက္ရပါတယ္တဲ့။ ကိုုယ္စိတ္ဝင္စားခဲ့ဖူးတယ္။ ခုုေတာ့ ကိုုယ္တိုုင္လဲ မသိလိုုက္မသိဘာသာ လက္ေရးတိုု ဆိုုတာထက္ စာတိုုေရးနည္းစနစ္ တခုုမွာ ကိုုယ္သေဘာတူသည္ျဖစ္ေစ မတူသည္ျဖစ္ေစ အကြ်မ္းဝင္ေနတာ ကာလ တခုုရွိျပီ။ SMS က စာလံုုးေရ ၁၆၀ ပဲရတယ္။ ေဒၚစုု အခုုသံုုးဖိုု႔ စဥ္းစားေနတယ္ဆိုုတဲ့ တီြတာက စာလံုုးေရ ၁၄၀ ခုုေျပာေနတာေတြက ဖူးလ္စေတာ့ ေတြ ဟိုုက္ဖန္ေတြ ေကာ္မာေတြက အစတြက္တယ္
ထားေတာ့ ေနာက္ထပ္ကိုုယ္တိုု႔မွာ ဖဘ တိုု႔ ဘီဘီအမ္ တိုု႔စတဲ့ ကိုုယ့္ခံစားခ်က္ေတြကိုု ထုုတ္ေဖာ္ေျပာၾကဖိုု႔လူတကာသိေအာင္လုုပ္ဖိုု႔ ေနရာေတြအမ်ားႀကီး ထပ္ရွိလာတယ္ ဆိုုေပမယ့္ အဲ့တာေတြ အကုုန္လံုုးလိုုလိုုကလဲ သူ႔လစ္မစ္နဲ႔သူပါ။ နည္းပညာေတြက ကိုုယ္တိုု႔ကိုု တိုုေရရွားေရရွိဖိုု႔ နဲ႔စိတ္မရွည္ေအာင္ သင္ေပးေနပါတယ္။

အီးေမးလ္လိုုမ်ိဳး စကားလံုုးေရအကန္႔အသတ္မရွိတဲ့ေနရာေတြက်ေတာ့လဲ ကိုုယ္တုုိ႔က အတိုုေကာက္ စကားလံုုးေတြ၊ သံုုးၾကျပန္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ စကားလံုုးေတြ ကုုိ ကိုုယ္စားျပဳတဲ့ စမိုုင္းလ္လီ ေလးေတြသံုုးၾကတယ္။ စားေရးတဲ့ သူေတြက တိုုေရရွားေရ ရွိၾကသလိုု စာျပန္မယ့္ တဘက္ကလည္း ထိုုနည္း၄င္းပါပဲ။ ခုုေခတ္မွာ လူေတြ က အက်ိဳးမရွိတဲ့ စိတ္ဝင္စားဖိုု႔မေကာင္းတဲ့ အေရးမႀကီးတဲ့ စာရွည္ရွည္ေတြကိုု ဘတ္ဖိုု႔ေတာင္ အခ်ိန္မရွိၾကေတာ့ ေရးဖိုု႔ဆိုုတာ ေဝလာေဝးပဲ။ ကဲစာဘတ္သူေကာ ခုုေရးေနထားတာေတြကိုု ဘတ္ေနရင္းနဲ႔ ေဘးက တေတာင္ေတာင္ တတင္တင္ အေနွာင့္အယွက္ေတြ ေၾကာင့္ ခုုေရးထားတာထိေကာေရာက္ရဲ႕လား။

ကိုုယ္ခုုထိေျပာေနတာေတြကိုု ဒီအထိ စိတ္ရွည္ရွည္ဘတ္ခဲ့ျပီ ဆက္ျပီးေတာ့လဲ နားလည္ သေဘာေပါက္ေနေသး တယ္ ဆိုုရင္ ေအာက္မွာ ဇာတ္လမ္းကိုု ဆက္ပါမယ္။ ဒီလိုုေျပာရတာ စာဘတ္သူကိုု ေစာ္ကားတာမဟုုတ္၊ ကိုုယ္ေရးတဲ့စာကလဲကိုုယ့္အေတြးလိုုပဲ ဟိုုေရာက္ဒီေရာက္မိုု႔ပါ။ ေနာက္ ခုုနက ေျပာတဲ့ ဂ်ီေမးလ္ ဖဘ က တေတာင္ေတာင္ တဒင္ဒင္ေတြကိုုလွမ္းေျဖရ ေျပာရ အပ္ဒိ္တ္လုုပ္ရတဲ့ အေနွာင့္အယွက္ကလဲ ရွိေသးတယ္ေလ။

ကဲအဲ့ေတာ့ ခုုနက ကိုုယ္ေျပာတဲ့ ကိုုယ္ခုုေခတ္မွာ အသက္မရွင္ခ်င္ဘူး လြန္ခဲ့တဲ့ အနွစ္ တရာ ေလာက္ကိုု ျပန္သြားခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကိုု သိျပီမွလား။ ကိုုယ္လူေတြနဲ႔ကြန္ျမဴနီကိတ္လုုပ္ရမယ္။ ကိုုယ္ခ်စ္သူနဲ႔ကြန္ျမဴနီကိတ္လုုပ္ရမယ္။ သူ႔ရဲ႕ အေတြးထဲမွာ နွလံုုးသားထဲမွာ ကိုုယ္ဘယ္ေလာက္ေနရာယူနိုုင္သလဲသိဖိုု႔ကိုုယ့္အတြက္ အေရးႀကီးတယ္။ ျပီးေတာ့ ဟီးရိုုး ရုုပ္ရွင္ထဲကလဲ ဗင္ပိုုင္းယား ကားေတြထဲက ေကာင္ေကာင္ေတြလိုု ကိုုယ္က သူတပါး အေတြးေတြ ကိုု မဘတ္နိုုင္ဘူး။ အဲ့ေတာ့ ကိုုယ့္ကိုု ခ်စ္တဲ့သူက ကိုုယ့္ကိုု သူဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း ေျပာျပရမယ္။ ေျပာေနရမယ္။ စိတ္ခ်င္းေျပာရေအာင္ စိတ္ထဲက နားလည္တယ္ဆိုုတာေတြ လာမေျပာနဲ႔ ကိုုယ္ တယ္လီပသီ မက်င့္ထားဘူး။ သူလဲက်င့္ထားတယ္ မထင္ဘူး။ အဲ့ေတာ့ ေျပာရမယ္။ ေျပာတာနဲ႔မလံုုေလာက္ရင္ ေရးရမယ္။ နႈတ္တရာ စာတလံုုးဆိုုတယ္မွလား။ ကိုုယ့္ဝိညဥ္တခုုလံုုးနဲ႔ ဆက္သြယ္ရမယ့္ လူ၊ ကိုုယ္တဘဝလံုုး ပံုုေပးရမယ္လူ၊ ကိုုယ္နဲ႔ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ ဆက္သြယ္ရမယ့္လူ နဲ႔ ကိုုယ္က အက္စ္အမ္အက္စ္ကေန imu, ilu, ttyl xoxo, လုုပ္ေနမယ္ဆိုုရင္ ဘယ္နွယ့္လုုပ္ရပါ့။

ဟိုုးအရင္က ရုုပ္ရွင္ေဟာင္းေတြ ေကာင္းေတြၾကည့္ရင္ အျမဲတမ္းလိုုလိုု စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚတဲ့ ခံစားခ်က္တခုုရွိပါတယ္။ အဲ့တာက ဘာလဲဆိုုေတာ့ အခ်ိန္ကာလ ရဲ႕ တိုုက္စားမႈ ကိုုခံနိုုင္မယ့္၊ ျပင္းျပမြတ္သိပ္တဲ့၊ မွတ္ေက်ာက္တင္ခံနိုုင္မယ့္ အခ်စ္ တခုုကိုု လိုုခ်င္တာပါပဲ။

Sex and the City မွာပါတဲ့ ဇာတ္ဝင္ခန္းတခန္းေၾကာင့္ ကိုုယ္က အဲ့ဇာတ္ဝင္ခန္းမွာပါတဲ့ စာအုုပ္တအုုပ္*ကိုု အေမရိကား အထိမွာယူခဲ့ဖူးတယ္ဆိုုရင္ ကိုုယ္ဟာ ခံစားခ်က္ေတြကိုု ဝကၤဝုုတၱိ ေတြနဲ႔ေဖာ္ညႊန္းထားတဲ့ အခ်စ္ေပလႊာ (ရိုုးရွင္းနည္း ရည္းစားစာ) ေတြကိုု ဘယ္ေလာက္စိတ္ဝင္စားသလဲဆိုုတာ ရွင္းမယ္ထင္ပါတယ္။

ကိုုယ္လိုုခ်င္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းတခုုမွာ အဲ့လိုုမြတ္သိပ္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြအျပည့္နဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာတေစာင္ကိုုလဲ နည္းနည္းမွမေလ်ာ့ေစပဲ ပါရမွာ ျဖစ္တယ္။ "ilu" "imu" တိုု႔ေလာက္နဲ႔ေတာ့ အလုုပ္မျဖစ္ဘူး။ တကယ္ပါ။

အဲ့တာေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့ ကိုုယ္လြန္ခဲ့တဲ့ အနွစ္ ၁၀၀ ေလာက္ကိုု ျပန္သြားခ်င္တယ္လိုု႔။ စာဘတ္သူေတြကေတာ့ ေျပာမယ္ ဘာေၾကာင္တာလဲလိုု႔။ တကယ္ပါ အဲ့လိုု စာတေစာင္ရဖိုု႔ဆိုု လက္ရွိ ရွိေနသမွ် ပန္းသီးေတြ ဘယ္ရီသီးေတြအကုုန္နဲ႔လဲဆိုု လဲပါ့မယ္။

ခ်စ္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္
A Chen
6:32 AM
Tuesday
6th Dec 2012
Home
Bangkok


P.S
ဒီပိုုစ့္ကိုု ေရးေနတာ ၃ ရက္ေလာက္ရွိပါျပီ။ မျပီး မျပီးနဲ႔ပါ။ ေရးေနရင္း ေတြးမိတာေလးေတြ ထပ္ျဖည့္ထည့္ေနတာလဲ ပါတယ္။ ခုုေတာ့ ျပီးျပီ။ ဘတ္ျပီး ၾကိဳက္ရင္ တခုုခုု ေရးခဲ့ေပါ့။

P.S.S
ေမာင့္ကိုုလဲေျပာထားပါတယ္။ ကိုုယ္တိုု႔ ခ်စ္ခါစ အခ်ိန္ေတြကလိုု စာျပန္ေရးရေအာင္လိုု႔။

P.S.S.S
ေမာင္ကိုုယ့္ကိုုေရးေပးထားတဲ့ စာေတြကိုုလဲ ေနာက္မွ ၾကံဳရင္ ဘေလာခ္ လုုပ္တင္ပါအံုုးမယ္။

P.S.S.S.S
ဒီပိုုစ့္မ်ိဳးနွင္နွင္ တပိုုစ့္ေရးဖူးပါတယ္။ နန္းညီ ရဲ႕ ရည္းစားစာပံုုနဲ႔ပါ။ ဒီမွာ ဘတ္နိုုင္ပါတယ္။

Saturday, December 3, 2011

ကိုုျမေသာင္း ေရးတဲ့စာ





အရင္က ဒီလိုု စာေတြစိတ္ဝင္စားေလ့မရွိပါဘူး ခုုတေစာင္ေတာ့ ၾကိဳက္မိတယ္။ အီးေမးလ္ကေန ပီဒီအက္ဖ္ နဲ႔ ေရာက္လာတာပါ ပီဒီအက္ဖ္ မတင္တတ္လိုု႔ ေဂ်ပက္ လုုပ္ျပန္တင္လိုုက္တယ္ ကလစ္ေခါက္၍ ၾကည့္ၾကကုုန္။