နန္းညီ...ထံမွျပန္စာ....

ခ်စ္ေသာ တီခ်မ္းေရ

ဘာသာျပန္၀တၱဳတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတယ္ဗ်ာ..
“ႏွင္းက်ေနတဲ့ညႀကီးမွာ မီးထိုးၿပီးကားေမာင္းရတာကို သိပ္ႀကိဳက္တာပဲ”
လို႔ အဲဒီမင္းသားကေျပာတယ္.. ေရွ႕တစ္ေပအကြာမွာ ဘာရွိေနလဲမျမင္ရ
မီးတန္းအဆံုးမွာပဲ လမ္းကဆံုးေနၿပီလိုလို ထင္ရတယ္တဲ့.. တကယ္တမ္းေမာင္းေတာ့
တစ္ေပအကြာမွာလည္း ဘာမွမရွိ..
မီးတန္းဆံုးလည္း လမ္းကမဆံုး ဆက္ေမာင္းေနရတုန္းပဲတဲ့”
တကယ့္ဘ၀ကလည္း ဒီလိုပါပဲ..
လမ္းဆံုးၿပီလို႔ထင္ေနေပမယ့္ တကယ္ကမဆံုးေသးဘူး..
ေရွ႕မွာရွိေနေသးတယ္.. မျမင္ရတဲ့ အေကြ႔အေကာက္ေတြေရာ..
ႀကိဳသိေနတဲ့အဆင္းအတက္ေတြေရာ.. အႏ ၱရာယ္ေတြေရာ..
ရင္ခုန္စြန္႔စားစရာေတြေရာ အမ်ားႀကီးပဲေလ.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ဓာတ္ဆီနဲ႔လမ္းရွိေနသေရြ႕ေတာ့ ဆက္ေမာင္းေနရဦးမွာပဲမဟုတ္လား..

ညီညီိတို႔က Forrest Gump ဇာတ္လမ္းထဲကလို.. "Run Forrest... Run" ဆိုတာနဲ႔
ေျခကုန္သုတ္ေျပးတတ္ဖုိ႔ကို ပတ္၀န္းက်င္က ပံုစံသြင္းေပးတာ ခံခဲ့ၾကရတာ...
“အားတင္းၿပီးေျပးတယ္၊ ေလဆန္ၿပီးေျပးတယ္
ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ လမ္းရဲ႕အဆံုးကိုေရာက္မသြားဘူး”
ဆိုေပမယ့္လည္း ေျပးေနရတဲ့ဘ၀ကေတာင္ အဓိပၸါယ္ရွိေနေသးတယ္ေလ..
အဆံုးမွာဘာရွိလည္းကေတာ့ အဆံုးေရာက္မွသိႏိုင္မွာမို႔ ႀကိဳစဥ္းစားစိတ္ညစ္မေနပါနဲ႔ေတာ့..
မေျပးႏိုင္တဲ့ဘ၀ေတြကို ေတြးၿပီး ကိုယ္ေျပးေနရတာကေတာင္
အရသာရွိေသးတယ္လုိ႔ ေတြးၾကည့္ေပါ့.. ၾကယ္ေရာင္ေတြေအာက္မွာ ေျပးရင္း ေလတိုးတဲ့အရသာကိုခံစားၾကည့္လိုက္ၾကရေအာင္လား.. ...

တီခ်မ္းအတြက္ မွ နီညမ္း