ငါ မင္းကို မိုးတိမ္ေတြေပၚမွာ ခ်စ္မယ္ (အခန္း-က-၂)

(၂)

အဲ့ဒီနွစ္ရဲ႕ ေႏြရာသီမွာ ေမေမနဲ႔ က်မ တို႔နွစ္ေယာက္ ရဲ႕စစ္ေအးတိုက္ပြဲ တလ နား နီး လာပါျပီ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဇာတ္လမ္း အစကလည္း အဲ့ဒီ “ေၾကာင္ေမႊးစာအုပ္ဆိုင္” က ငွားလာတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ေၾကာင့္ပါပဲ။ အဲ့ဒီေန႔ညက က်မ က ကိုယ့္အိပ္ခန္းထဲ မွာေသခ်င္ စရာေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အိမ္စာေတြလုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ က်မ က သခ်ၤာ မွာ သိပ္ညံ့ တယ္ေလ၊ သင္ေလခ်ာေလ ဆိုတာ က်မ မွအစစ္ပါ။ သခ်ၤာ စာေမးပြဲရွိတဲ့ရက္တိုင္းဆို ေက်ာင္းေျပးလိုက္ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ လို႔က်မအျမဲေတြးေလ့ရွိတယ္။ က်မ တကယ္ကို နားမလည္ပါဘူး၊ တကယ္လို႔မ်ား လူတေယာက္ဟာ သခ်ၤာဆရာ၊ဆရာမ သို႔မဟုတ္ သခ်ၤာ ပညာရွင္ ျဖစ္ဖို႔မရည္ရြယ္ထားဘူးဆိုရင္ အေပါင္း အနႈတ္ အေျမွာက္ အစား ကလြဲျပီးေတာ့ အဲ့ေလာက္မ်ားမ်ား သိတတ္ေလ့လာေနစရာလိုလုိ႔လား။
ဥပမာ ဒီေမးခြန္း တပုဒ္ကိုပဲၾကည့္ေလ…
ဆပ္ကပ္ျပပြဲတခုရဲ႕ ပိုင္ရွင္လူငယ္ေလးတဦးဟာ ပင္လယ္ဖ်ံ အေကာင္ ၆၀ နဲ႔ ေလွစီးျပီး ျမစ္ကိုျဖတ္ကူးဖို႔ၾကံေနပါသတဲ့။ ေလွပိုင္ရွင္ကလဲ အလြန္လွပ ပညာဥာဏ္ ႀကီးမားတဲ့ မိန္းမလွေလးပါတဲ့။ ေလွပိုင္ရွင္မိန္းမလွေလးက ဆပ္ကပ္ပိုင္ရွင္ ကိုေျပာ တယ္…သူမ ေတာင္းတဲ့ ျမစ္ကူးခ က ျမစ္ကိုကူးမယ့္ ပင္လယ္ဖ်ံ အေကာင္ အရည္ အတြက္ရဲ႕ တဝက္ ပါတဲ့။ အဲ့တာဆိုရင္ ဆပ္ကပ္ပိုင္ရွင္ေလးဟာ ပင္လယ္ဖ်ံ ဘယ္နွစ္ ေကာင္ ကို ေလွနဲ႔တင္ ေခၚသင့္ျပီးေတာ့ ဘယ္နွစ္ေကာင္ ကို ေလွနဲ႔ ျမစ္ကူးခအတြက္ ေလွရွင္ မိန္းမ လွေလး ကိုေပးခဲ့သင့္ပါသလဲတဲ့။
ကဲ က်မမေျပာလား မရႈပ္ ရႈပ္ေအာင္လုပ္တာ။ တကယ္ပဲပင္လယ္ဖ်ံ ဆိုရင္ ဘာလို႔ သူ႔တို႔ဘာသာ ေရမကူးသြားနိုင္ရမွာလဲ။ ဘာလို႔မ်ားေလွနဲ႔တင္ေနရအံုးမွာလဲ။ ျပီးေတာ့ ေလွ ပိုင္ရွင္ လွတာမလွတာ ေယာက်္ားျဖစ္တာ မိန္းမ ျဖစ္တာ ကေကာ ဘာမ်ားဆိုင္လို႔လဲ?
အဲ့လိုအခ်ိန္မွာပဲ အစက ဟိုဘက္အခန္းမွာ စာဖတ္ေနတဲ့ေမေမက စာအုပ္တအုပ္ကိုင္ျပီး က်မအခန္းကိုေရာက္လာတယ္။ တံခါး ကိုမွီရပ္ျပီးေတာ့ မ်က္လံုး ေတြ စိုစိုရႊဲလို႔
“ဂ်င္းနီ…ဒီဝတၳဳရဲ႕ ဇာတ္သိမ္း က အရမ္းသနားဖို႔ေကာင္းတာပဲ သိလား? မင္းသမီး က ေသြးကင္ဆာနဲ႔တဲ့ ေသေတာ့မယ္။ အခ်ိန္မွာမွ မင္းသားက တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ ထူးဆန္း တဲ့အတိတ္ေမ့ေရာဂါတမ်ိဳးရတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီေရာဂါမ်ိဳးက တေန႔ျပီး တေန႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေမ့ေမ့ သြားတာတဲ့ မင္းသမီး ေသတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းသားက မင္းသမီး ကို ဘယ္သူမွန္း ေတာင္မသိေတာ့ဘူးတဲ့……………….” လို႔ေျပာလာပါတယ္။
“က်မကေတာ့ သနားစရာေကာင္းတယ္ လို႔မထင္ပါဘူး။ သိပ္ကို “ငတံုးဆန္တာ”ပဲ” လို႔က်မ က သူမ စကားကိုျဖတ္ခ်လိုက္ပါတယ္။
သူမ တခ်က္တိတ္သြားပါတယ္။ က်မ က ေခါင္းငံု႔ျပီးေတာ့ ခုန က ပင္လယ္ဖ်ံ ဘယ္နွစ္ေကာင္ ကိုေလွနဲ႔တင္ေခၚသြားျပီး ဘယ္နွစ္ေကာင္ခ်န္ထားခဲ့ရ မလဲ လို႔တြက္ ေန ပါတယ္။ အဲ့တာေၾကာင့္က်မ သူမရဲ႕ မ်က္နွာ ေပၚမွာ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ကို မျမင္လိုက္ပါဘူး။ ရုတ္တရက္ သူမ ရဲ႕ေလသံေျပာင္းသြားျပီး ေအးစက္စက္နဲ႔ …
“နင္က တေလွ်ာက္လံုး “က်န္႔ေဟာ္” ကိုငါ့ထက္ေတာ္တယ္လို႔ အျမဲထင္ေနခဲ့တာပဲ”
“က်န္႔ေဟာ္” ဆိုတာ တရုတ္နန္းတြင္းက ပညာရွိကဝိႀကီးမဟုတ္ပါဘူး။ က်မေဖေဖ ရဲ႕နာမည္ပါ။ ေဖေဖ့ နာမည္အရင္းက “က်န္႔ၾကိြေဟာ္” ပါ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြအကုန္လံုးက က်န္႔ေဟာ္လို႔ပဲေခၚၾကတယ္။ ေမေမ စိတ္ဆိုးတဲ့အခါတိုင္း ေဖေဖ့ ကို မိသားစု နာမည္ ပါ တတ္ျပီး ေခၚတတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ သူမ တို႔ ကြာရွင္းျပတ္စဲ ျပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေတာင္ ဒီ အက်င့္ က မေျပာင္းလဲခဲ့ပါဘူး။
“ ငါက ငါ့ထက္ပိုေတာ္တဲ့ တတ္တဲ့ ေယာက်္ား ကိုယူမွ ျဖစ္မွာေပါ့” သူမက ေျပာပါတယ္။
က်မ ခုနင္က ေျပာတဲ့ “ငတံုးဆန္လိုက္တာ” ဆိုတာ သူမ ကိုဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘဲ အဲ့ဒီ ဝတၳဳ စာအုပ္ရဲ႕ဇာတ္သိမ္း ကိုသာဆိုလိုတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပဖို႔ က်မေတာ္ေတာ္ စိတ္ကုန္သြားပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဟိုေသာက္သံုးမက်တဲ့ ဖ်ံျမစ္ကူးတဲ့ ပုစာၦ ကိုေရာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တကယ္က “ငတံုးဆန္တယ္” ဆိုတဲ့ စကား က ေမေမ့ အရႈိက္ ကိုထိသြားတာပါ။ ေဖေဖ့ ရဲ႕ ေမေမ့ ေနာက္မွထားတဲ့ ရည္းစားက အမွန္ေတာ့ ေဖေဖ့ ရဲ႕ ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းပါ။ သူတို႔ နွစ္ေယာက္ ကြဲသြားၾကတံုးက သူမ က နိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ပညာသင္သြားဖို႔ အတြက္ ေဖေဖ့ ကို ထားခဲ့ တာေလ။ ေဖေဖမဂၤလာေဆာင္ျပီး ေနာက္ပိုင္း မွာမွ သူမက နိုင္ငံျခား ကေန ျပန္ လာတာ။ ဒီ ငယ္ခ်စ္ဦး နွစ္ေယာက္ဟာ ဒီလိုနဲ႔ နွစ္ေတြ အမ်ားႀကီးခြဲခြာေနခဲ့ရ ျပီး အခုမွ ျပန္ေတြ႕ၾကတာပါ။ ျပန္ေတြ႔တာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ ငယ္ငယ္ က ခ်စ္ခဲ့တာေတြ ဟာ ေကာက္ရိုး မီး လို ဟုန္းကနဲ ျပန္ေတာက္ေလာင္လာေတာ့တာေပါ့။ အဲ့ဒီ မိန္းမ က လွပ ထက္ျမက္ ျပီး ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးနိုင္တဲ့ ပညာတတ္မိန္းမေလ။ က်မ ေမေမက အဲ့အခ်က္ ကိုအရမ္း စိတ္ နာပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေမေမ က အလယ္ တန္းေလာက္ပဲ ေအာင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသူ တေယာက္ပဲ ျဖစ္ခဲ့တာေလ။
“နင့္ကို နင္ျပန္ၾကည့္စမ္း” ေမေမ က က်မ ကိုလက္ညွိဳးထိုးျပီးေတာ့ ေလသံ ကလဲ ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ေလသံ နဲ႔ ေမးေျပာေျပာပါတယ္။
“ဘယ္အခ်ိန္တံုးကမ်ား နင့္ေခါင္း ကိုနင္ ဒီလိုပံုစံ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ထည့္လိုက္တာလဲ?”
တကယ္က က်မအဲ့ဒီ ေခါင္းပံုစံ ျဖစ္ေနတာ ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာပါျပီ။ သူမ က သာအရင္က ဘာမွမေျပာခဲ့တာ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က က်မ တို႔ လူငယ္ေတြၾကားမွာ အဆိုေတာ္ ရီလု က အရမ္းလန္းပါတယ္။ က်မကလဲ ရီလုကို ေရလည္ခိုက္တယ္ေလ။ ရီလု က သီခ်င္းဆိုေကာင္းရံုတင္မဟုတ္ဘူး ဖက္ရွင္မွာလဲ အရမ္း ေခတ္ဆန္ပါတယ္။ ဝတ္တာ စားတာ ပံုစံအရမ္းက်ပါတယ္။ Taste ရွိတယ္ေလ။ အဲ့တေလာတံုးကလဲ ရီလုက သူ႔ တေခါင္းလံုးမွာ ရွိတဲ့ဆံပင္ တိုစိစိေတြ ကိုအကုန္ေကာက္ေကြးပစ္ျပီးေတာ့ အမဲေရာင္ ေတြဆိုးပစ္ပါတယ္။ ဆံပင္ တပင္စီဟာ ေကာက္ေကာက္ေကြးေကြးနဲ႔ ငွက္သိုက္က အေမႊး ေလးေတြက်ေနတာပဲ။ ျပီးေတာ့ တမင္ကို မြဲေခ်ာက္ေခ်ာက္ နဲ႔ ဂ်စ္ကန္ကန္ ပံုစံ လုပ္ထား တာ။ ေရေရလည္လည္ လန္းတယ္ေလ။ က်မလဲ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္အျမန္ေျပးျပီးေတာ့ အဲ့လိုဆံပင္ ပံုလိုခ်င္တယ္ေျပာညွပ္တာေပါ့။ (နန္းညီ အတိုင္းပဲ) ဒါေပမယ့္ က်မ က ရီလု ရဲ႕ ဂ်ာနယ္ေပၚက ပံုကို က်မ ကိုညွပ္ေပးတဲ့ ဆံပင္ ညွပ္ဆရာ ကိုယူသြားျပီး မျပမိဘူးေလ။
အဲ့လိုလုပ္ရင္ဂြမ္းမွာေပါ့။ က်မ က တတ္နိုင္သေလာက္ေတာ့ အဲ့လိုပံုလိုခ်င္တာ ကို သူျမင္ ေအာင္ၾကိဳးစားေျပာျပပါတယ္။ ရလဒ္ကေတာ့ က်မ ေျပာတာကပဲ မရွင္းလို႔လား၊ ဒါမွ မဟုတ္ သူ႔ ရဲ႕နားလည္နိုင္စြမ္းရည္ ကပဲနိမ့္လို႔လား က်မ ရဲ႕ “ရီလုေက” က ေဂၚဖီထုပ္ ေျခာက္ကို ပံုျပီးေတာ့ ေခါင္းမွာ တင္ထားသလိုျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။
“နင့္ၾကည့္ရတာ ဖုန္းၾကားက်န္နီး ပံုေပါက္ေနျပီ” ေမေမက ေျပာရင္းနဲ႔ ေလသံကပိုပို အခ်ဥ္ေပါက္လာပါတယ္။ က်မ ေမေမက အဲ့လိုပါပဲ ရန္ျဖစ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွာ အားကစား သမား စိတ္ဓါတ္ (sport men spirit) မရွိပါဘူး။ က်မတို႔ တကယ္က ဟိုစာအုပ္ေၾကာင့္ စတဲ့ ရန္ပြဲ ပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမဟာအျမဲပဲ မဆိုင္ရာေလပင့္တတ္ပါတယ္။
“ေမေမ မွ ဖုန္းၾကားက်န္နီး ကိုမျမင္ဘူးဘဲနဲ႔”
“ေအး…နင္မရွည္နဲ႔ ငါသူ႔ ကိုေတြ႕ရင္ေမးလိုက္မယ္”
“သူ႔ ဆံပင္ က အဲ့ေလာက္မရွည္ပါဘူး”
“နင္ေက်ာင္းစာ ကိုပဲ ေကာင္းေကာင္းအာရံုစိုက္သင့္တယ္ ဘာလို႔မ်ား “ဖုန္းၾကားေခါင္း” ေျပးညွပ္ရတာလဲ?”
“က်မ ခုန က စာလုပ္ေနတာ ေမေမပဲ လာေနွာင့္ယွက္တာ”
“ဟင္ လက္သည္းေတြလဲ ဆိုးလို႔ပါလား” သူမ က က်မ ကိုေဝ့ဝိုက္ၾကည့္ျပီးေတာ့ နဲနဲ မွၾကည့္လို႔ မရတဲ့ပံုစံနဲ႔ေျပာပါတယ္။
ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ အဲ့ဒီ လက္သည္းဆိုးတဲ့ကိစၥ ကလဲ ရီလု ေၾကာင့္စီးေမ်ာလာရတဲ့ ဖက္ရွင္ ေရစီးေၾကာင္းအသစ္ပါပဲ။ သူက လက္သည္း ကိုတိုတိုေလးေတြညွပ္ျပီးေတာ့ လက္သည္းတိုင္း ကိုစိတ္ကူးေပါက္ရာ အေရာင္ေလးေတြ တို႔ထားတတ္ပါတယ္။ ရုတ္တ ရက္ ၾကည့္ လိုက္ရင္ ဆိုးထားတဲ့ လက္သည္းေတြ ပ်က္ေနတဲ့ပံုစံေလးေလ။ အရမ္း မိုက္ ပါတယ္။
က်မ လက္သည္းေတြ ကိုအနည္းငယ္ ကိုက္လိုက္ျပီးေတာ့ ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့နဲ႔ …
“ဒီဟာ က က်မ ေက်ာင္းစာ ကိုမွမထိခိုက္တာပဲ”
သခ်ၤာ ကလြဲျပီးေတာ့ က်မ ရဲ႕ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာဟာ အေျခအေနေတာ္ေတာ္ေကာင္း တဲ့ အထဲမွာ ပါပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းစာ ကိစၥ နဲ႔ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ေမေမ က်မ ကိုအျပစ္ မရွာ နိုင္ပါဘူး။
သူမ ၾကည့္ရတာ ရုတ္တရက္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိျဖစ္သြားပံုရပါတယ္။ ဒုန္းဒုန္း ဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ပဲ သူမအခန္းကိုျပန္သြားပါတယ္။ ေနာက္တေန႔လဲ က်ေရာ သူမ က က်မ ကို ကိုယ္ေပ်ာက္လူသား အျဖစ္သတ္မွတ္လိုက္ပံုရပါတယ္။ အဲ့တာ အျပင္ စာရြက္ေတြနဲ႔ စျပီး စကားေျပာေတာ့တာပါပဲ။ အဲ့တာ သူမ က က်မ ကို “ငတံုးဆန္လိုက္တာ” ဆိုတဲ့စကား အတြက္ လက္စားေခ်ေနတာပါ။
ေမေမနဲ႔ က်မ စာရြက္အတိုေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာေနၾကရံုနဲ႔လဲ တူတူ တအိမ္ တည္း အသက္ ရွင္လို႔ ရ ေနတာပါပဲ။ အဆင္ေျပေနပါတယ္။ တကယ္ဆို က်မတို႔ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ စကားေတာင္ ေျပာဖို႔လိုမယ္ မထင္ပါဘူး။ တခါတခါ ေတာ့ လဲ နည္းနည္း ပ်င္းတာ၊ အထီးက်န္ဆန္တာဘာညာ ေတာ့ရွိမွာေပါ့။ အဲ့တာ ကလြဲရင္ က်မ က စာရြက္ေတြနဲ႔ စကားေျပာရတာ ကိုပိုၾကိဳက္ပါတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ သူမ စာရြက္ေတြကို သံုးျပီး ေျပာရံုနဲ႔ က်မ ကိုရန္မလုပ္နိုင္ဘူးေလ။
စာရြက္ေတြနဲ႔ စကားေျပာျပီးေန႔ရက္ေတြ ကိုေက်ာ္ျဖတ္ရတာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ရမယ့္ ကိစၥ ေတြ ကိုယ္ေရးကို္ယ္တာ ဆန္လြန္းတဲ့ ကိစၥ ေတြ က်ေတာ့ က်မ က စာရြက္နဲ႔ မေျပာခ်င္ဘူုးေလ။ ဥပမာ “က်မ ရဲ႕ ဘရာစီရာ ၾကယ္သီး ျပဳတ္ သြားလို႕ အသစ္ဝယ္ေပးပါအံုး” ဆိုတဲ့ စာရြက္ငယ္မ်ိဳးက အရမ္း ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ
ဆန္သြားျပီေလ။ နည္းနည္းေတာင္းပန္တဲ့ပံုစံေပါက္ျပီး စစ္ေက်ေအးတဲ့ေလသံ ပါေနတယ္။
က်မဘယ္ေတာ့မွ အဲ့လိုမ်ိဳး မေရးဘူး။ က်မရဲ႕ ဘရာေတြ ကိုအျမဲ ေမေမပဲ ဝယ္ေပးေနၾက။
အဲ့လိုနဲ႔ ေမေမ့ ကိုေခါင္းငံု႔ အရႉံးမေပးခ်င္တဲ့ အတြက္ အဲ့ဒီရက္ပိုင္းက က်မ ေသေသခ်ာခ်ာ မေျခာက္တဲ့ ဘရာ နဲ႔ ပဲေက်ာင္းတက္ေနရတယ္။ တေန႔လံုး လိုလိုရင္သားေတြ က ယားေန သလိုလုိခံစားရတယ္ေလ။ ဒီလိုပစၥည္းမ်ိဳးဆိုတာ ကလဲ သူမ်ားဆီက ငွားဝတ္လို႔ရတာ မ်ိဳး မဟုတ္ ဆိုေတာ့။
ဒီလိုနဲ႔တမနက္မွာေတာ့။ အဲ့ဒီေန႔က ေမေမ အလုပ္မဆင္းဘဲ အိမ္မွာ နားရတဲ့ေန႔ေပါ့။ က်မ ေရခ်ိဳးခန္း ထဲမွာ သြားတိုက္ေနတံုး ေမေမက ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးေရွ႕မွာ ေပၚလာျပီး သူမ ခါး ကို လွည့္ကာ လွည့္ကာ နဲ႔ တခ်က္ နွစ္ခ်က္ေလာက္ ခ်ိဳးလိုက္ျပီးေတာ့ မွ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ သလို ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔…
“မနက္စာ အျပင္မွာ သြားစာၾကစို႔” လို႔ေျပာလာပါတယ္။
လက္စသတ္ေတာ့ သူမက ေလာေလာလတ္လတ္ေလးကမွ စားေသာက္ဆိုင္ အသစ္ တခုရဲ႕ ဒစ္စေကာင့္ ကဒ္ေလွ်ာက္လာတာကိုး။ ပရိုမိုးရွင္းကာလအေနနဲ႔ လူနွစ္ေယာက္ သြားစားရင္ တေယာက္စာပဲ ေပးရတယ္ေလ။ တကယ္လို႔သာ က်မ ကိုေခၚမသြားရင္ အလကား သက္သက္ တေယာက္စာ နစ္နာေနမွာေပါ့။
က်မ တို႔ အၾကားက စစ္ေအးတိုက္ပြဲ က အဲ့ေန႔ က ဘူးေဖး စားရင္းနဲ႔ နိတၳိတံ သြားပါတယ္။
သူမ က က်မ ကို ခုမွ ဖြင့္ခ်လိုက္တဲ့ ေရဘံုဘိုင္ေခါင္းတခု လိုပဲ စကားေတြ အဆက္မျပတ္ အမွ်င္မျပတ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပာပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ပဲ က်မ အရင္ စာရြက္ေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ခဲ့ၾကတဲ့ေန႔ေတြ ကိုဘယ္လိုလြမ္းမွန္းမသိ လြမ္းလာ ပါ ေတာ့တယ္။
“က်မ ဘရာဝယ္ဖို႔လိုျပီ” လို႔ က်မ ကေျပာလိုက္ပါတယ္။
“စားျပီးရင္ တူတူသြားဝယ္မယ္ေလ” လို႔ ေမေမက ဝမ္းသာအားရေျပာပါတယ္။ ျပီးမွဖရဲသီး ေဖ်ာ္ရည္ ကိုပိုက္နဲ႔တခ်က္စုပ္လိုက္ျပီးေတာ့
“၃၂ ေအ မွလား?” လို႔ က်မ ကို ရယ္ ဟဟနဲ႔ ေမးေျပာေျပာပါတယ္။
“ဘယ္မွာ အဲ့ေလာက္ေသးလို႔လဲ” လို႔ က်မ က ျပန္ေခ်ပပါတယ္။
ေမေမ က ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ ရယ္ျပီးေတာ့ က်မ ေခါင္း ကို ငွဲ႕ၾကည့္ရင္း
“ဒါ “ရီလုေက” မွလား? ငါလဲ ဒီပံုစံ သြားညွပ္ခ်င္တယ္” လို႔ေျပာလာပါတယ္။
က်မ ေခါင္း ကိုတအား ရမ္းခါ လိုက္မိတယ္။ က်မ ေမေမနဲ႔ ညီအမ လိုလို ဘာလိုလို ဆံပင္ကအစ ပံုစံေတြ မတူေနခ်င္ပါဘူး။ သူမ်ားေတြ နဲ႔တူရတာ က်မ မၾကိဳက္ဘူး။