ငါ မင္းကို မိုးတိမ္ေတြေပၚမွာ ခ်စ္မယ္ (အခန္း-က-၅)

(၅)

ၾသဂုတ္လကုန္ပိုင္း၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြလဲ ျပီးေတာ့မယ္။ က်မလဲ အလယ္တန္း အဆင့္ ရဲ႕ ေလးတန္းကိုတက္ရေတာ့မယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တခုလံုး မနက္တိုင္း မနက္ ၁၀နာရီေနာက္ပိုင္းမွ ပ်င္းရိရိနဲ႔ နႈိးထတတ္တဲ့အက်င့္ေၾကာင့္ ပထမဆံုးေက်ာင္းျပန္ဖြင့္တဲ့ ရက္ရဲ႕ မနက္ က်မနႈိးတဲ့အခ်ိန္မွာ နိႈးစက္ကျမည္ျပီးတာ နာရီဝက္ေလာက္ေတာင္ရွိသြားျပီ။ က်မ အေလာတႀကီးနဲ႔ ေစာင္ကိုပိတ္ကန္လိုက္ျပီး ကုတင္ေပၚကေန ခုန္ထ၊ မ်က္နွာသစ္၊ သြားတိုက္ျပီးေတာ့ မီးသတ္သမားေတြ မီးဥၾသဆြဲရင္ ျပင္ဆင္တာထက္ေတာင္မွ ျမန္တဲ့ အျမန္နႈံးနဲ႔ ေက်ာင္းျဖဴအက်ႋီ ကိုအျမန္ဝတ္ ေက်ာင္းစကပ္အျပာကိုေကာက္စြပ္ျပီးေတာ့ လြယ္အိတ္ကိုဆြဲျပီး လမ္းမေပၚကိုတဟုန္ထိုးထြက္ခဲ့ေတာ့တာပဲ။
က်မေက်ာင္းလဲေရာက္ေရာ ပထမပိုင္းအခ်ိန္စဖို႔ ၇မိနစ္ေလာက္ေတာင္ မလို ေတာ့ဘူးေလ။ က်မ ေက်ာင္းေရွ႕ ေကာ္ရစ္တာ က သင္ပုန္းဆီကို သုတ္သုတ္ေျပးျပီး ေတာ့ ဒီနွစ္တက္ရမယ့္ အခန္းကိုရွာရပါတယ္။ က်မ နာမည္ကို အလယ္တန္းအဆင့္ ေလးတန္း (B) ရဲ႕ အမည္စာရင္းမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ က်မ ေခါင္းလဲေမာ့လိုက္ေရာ “က်ိရိ” ကို ဟိုးအေဝးအေပၚထပ္ ဝရံတာ ကေန က်မ ကိုလက္လွမ္းျပေနတာ ျမင္လိုက္ရတယ္။
တစ္…နွစ္…သံုး…ေလး…ငါး…ေျခာက္…ခုနွစ္…က်မစိတ္ထဲကေန ေက်ာင္းေဆာင္ အထပ္ ေတြကိုေရတြက္ၾကည့္မိတယ္။ ဘုရားေရ…က်မတက္ရမယ့္အခန္းက ခုနွစ္ထပ္မွာပါလား…
က်မ မူးလဲက်သြားေတာ့မလိုပဲ။
က်မ အသက္ကိုျပင္းျပင္ရႉျပီးေတာ့ ေလွခါး ထစ္ေတြကေန အထပ္ေတြ ကို တက္ သြားတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ိရိကိုေတြ႔ရေတာ့တာပါပဲ။
“ေဟး… ငါတို႔ေတြအတန္းတူျပန္ျပီေနာ္” က်မ သူမ ကိုရယ္ျပရင္းေျပာလိုက္ပါတယ္။
“ျမန္ျမန္ဝင္…ျမန္ျမန္ဝင္” သူမက က်မကို ေလာေလာ ေလာေလာ နဲ႔တြန္းလိုက္ပါတယ္။
က်မ စာသင္ခန္းထဲလဲဝင္လိုက္ေရာ အားလံုးက ေနရာေတြေရြးျပီးနွင့္ၾကျပီ။ က်ိရိ က အလယ္တန္းရဲ႕ ဒုတိယတန္းခံုမွာထိုင္ပါတယ္။ သူမေဘးကေနရာကလဲ ထိုင္တဲ့ သူ ရွိနွင့္ေနျပီ။ က်မ က က်ိရိ ထက္အရပ္ပိုျမင့္ပါတယ္။ အလယ္တန္း ပထမတန္းကတည္းက က်မ နဲ႔ သူမ အတူမထိုင္ရေတာ့တာပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်မ ညာဘက္စြန္က ေနာက္ဆံုး အတန္းမွာ ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ က်မက ေနာက္ဆံုးအတန္းမွာ ထိုင္ရတာၾကိဳက္တယ္ေလ။ ဆရာေတြနဲ႔ေဝးေဝးထိုင္ရတာကိုၾကိဳက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာ ပိုလြတ္လပ္တယ္ လို႔ခံစားရလို႔ပါ။
က်မ ထိုင္လိုက္ရင္ လြယ္အိတ္ကို စားပြဲေအာက္ထဲထည့္လိုက္တယ္။ ခုန က အတန္း လူစာရင္းမွာ နံပါတ္ ၃၈ အထိေတြ႔တယ္။ အတန္းထဲက ခံုေတြအကုန္က အတန္း လိုက္ သံုးတန္းကို စံုလိုက္ တြဲထားတာ၊ က်မ ခံုကက်ေတာ့ က်မတေယာက္တည္း ျဖစ္ ေန တယ္ေလ။ က်မေဘးကခံုက လြတ္လို႔ေပါ့၊ ၾကည့္ရတာ တေယာက္ေယာက္ကေတာ့ မလာ ေသးတာပဲျဖစ္ရမယ္။
ဘယ္သူကမ်ား က်မထက္ေတာင္ေနာက္က်ေနေသးတာလဲ?။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ ဝက္ဝံ ကိုေတာင္သတိရမိေသးေတာ့တယ္။ သူေရာ ေက်ာင္းရွာ ေတြ႔ျပီလားမသိ? က်မတို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းပဲ ျဖစ္မလား?။
က်မ တံခါးေပါက္ဘက္ကို ခဏ ခဏ လွမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ပဲ ပထမပိုင္းအခ်ိန္ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းက ထိုးပါေတာ့တယ္။ ေခါင္းေလာင္းျမည္သံနဲ႔ တထပ္တည္း အတန္းထဲကို ေယာက်္ားေလးတေယာက္ လွမ္းဝင္လာပါတယ္။ တည္တည္ တန္႔တန္႔ ေအးေအးေဆးေဆး ပံုစံနဲ႔ ပဲ က်မ ေဘးကိုဝင္ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အတန္းထဲမွာ ရွိသမွ် မ်က္လံုးေတြ အကုန္က က်မရွိရာ ကိုလွမ္းၾကည့္ေနၾကသလိုပါပဲ။ က်ိရိ က က်မ ကိုမ်က္လံုးျပဳးျပျပီး ေနာက္ေတာက္ေတာက္ အမူအရာ လုပ္ျပပါတယ္။ က်မတို႔အခ်င္းခ်င္း မိန္းကေလး ဘာဝ အခ်က္ျပၾကတာေပါ့။ က်မေဘးမွာ လာထိုင္တဲ့ ေကာင္ေလး က ဝတုတ္ကေလး လူစင္မင္းပါ။ က်မတို႔တေတြ အလယ္တန္း ပထမတန္း တံုးက တူတူပါပဲ။ သူကေတာ္ေတာ္ဝတဲ့အတြက္ ေမးေတာင္ နွစ္ထပ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ အားကစား အခ်ိန္ ေတြဆိုရင္လဲ အျမဲတမ္း ေခါင္းေရာ ကိုယ္ေရာ ေခြ်းသံတရႊဲရႊဲနဲ႔ ျဖစ္ေန တတ္တာေပါ့။ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါဆိုရင္ သူ႔ ေပါင္တုတ္တုတ္ၾကီး နွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ပါးျပင္းတြဲႀကီး နွစ္ဘက္က ဘတ္လတ္ ဘတ္လတ္ နဲ႔ျမည္တတ္ေသးတယ္။ စည္းခ်က္ ကို က်လို႔။ အလယ္တန္း တတိယ တန္းတံုးက က်မ သူ႔ကို တရုတ္စာသင္ခန္း ရဲ႕ မွာ တခါ ေတြ႔မိေသးတယ္။ မ်က္လံုးေတြလဲစိုစို ရႊဲလို႔ ေခါင္းတခုလံုးလဲ စိုစိုရႊဲလို႔ အထီးက်န္ မႈိင္ေတြေတြနဲ႔ အရင္ကထက္ေတာင္ပို ဝ ေနေသးသလိုပဲ။ က်မ တိတ္တိတ္ကေလး သူ႔အတြက္ ေလေအးေပးစက္ ဖြင့္ခဲ့ျပီး တံခါးပါပိတ္ခဲ့ေပးလိုက္ေသးတယ္။
ဘယ္သူကမွထင္ထားမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္ပိတ္ရက္ကေလး တခုအျပီးမွာ သူက အရင္ ဆူမို ကိုယ္လံုးကို စြန္ပခြာျပီးေတာ့ တကိုယ္လံုးမွာ အဆီပို တခုမွမရွိေတာ့တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ေလ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ကုလားမေျခေထာက္စီးထား သလား ေတာင္ထင္ရတယ္ ခဏေလးနဲ႔ အရပ္ႀကီးျမင့္လာလိုက္တာေလ။ သူရဲ႕ အသားအေရက အစကတည္းက ျဖဴျဖဴေလး နဲ႔ ဝင္းပါတယ္။ မ်က္လံုးမ်က္ခံုး နဲ႔ မ်က္နွာက် ကလဲ အစ ကတည္းက ရုပ္ဆိုးတဲ့ထဲမွာ မပါပါဘူး။ အရင္တံုးကဆို အရမ္းကိုခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဝတုတ္ေလးပါ။ ခုက်ေတာ့ ကီလို ဆယ္ကဏန္းေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးက်သြားတဲ့အခါ ေမးကလဲ တထပ္ထဲပဲရွိေတာ့တယ္။ ရုပ္ကလဲေတာ္ေတာ္ေလး “ထြက္” လာတယ္ေလ။ ခုက်ေတာ့ ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ ေကာင္ေလးလို႔ ေျပာရ ေတာ့ မယ္။
“နင္က လူစင္မင္းလား?” က်မ အံ့ၾသလြန္းလို႔ ပါးစပ္ေတာင္မပိတ္နိုင္ဘဲ လွမ္းေမး လိုက္ မိ ပါတယ္။
သူ က်မကိုခပ္တည္တည္တခ်က္ၾကည့္ျပီး ေခါင္းကို ေအးေအးေဆးေဆး ညိတ္ျပ ပါတယ္။ အရင္တံုးက နည္းနည္း အထီးက်န္ျပီး ကိုယ့္ကို ကိုယ့္ယံုၾကည္မႈ နည္းတဲ့ မ်က္လံုးေလးတစံုနဲ႔ ဖက္တီးေလးဟာ အေငြ႔ပ်ံသလိုပဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါျပီ။ စင္မင္း ရဲ႕ အရယ္အျပံဳးေတြ ဟာ အခုဆိုရင္ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ေလ။