ငါတေကာေကာ
ငါ့ အစြမ္းအစ
ငါ့ပညာ
ငါ့ဥစၥာ
ငါ့အလွ
ငါ့ဓန
ငါ့ဂုဏ္
ငါ့မာန
ငါ့ပိုက္ဆံ
ငါ့လင္
ငါ့ကုတင္
ငါ့တင္
ငါ့ရင္
ငါ့ပစၥၫ္း
ငါ့ရုပ္
ငါ့အထုပ္
ငါ့အတၱ
(ေနာက္တိုး)
ငါ့ဘေလာခ္
ငါ့စာဖတ္သူ
ငါ့တူမ
ငါ့တူမ ရည္းစာ (ေမာင္) ဟိဟိ
ငါဟာ နတၳိ ပါတကား
A Chen
3:24 am
24th August 2009
Monday
Home, Bangkok
Monday, August 24, 2009
Friday, August 21, 2009
ငါ မင္းကို မိုးတိမ္ေတြေပၚမွာ ခ်စ္မယ္ (အခန္း-က-၂)
(၂)
အဲ့ဒီနွစ္ရဲ႕ ေႏြရာသီမွာ ေမေမနဲ႔ က်မ တို႔နွစ္ေယာက္ ရဲ႕စစ္ေအးတိုက္ပြဲ တလ နား နီး လာပါျပီ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဇာတ္လမ္း အစကလည္း အဲ့ဒီ “ေၾကာင္ေမႊးစာအုပ္ဆိုင္” က ငွားလာတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ေၾကာင့္ပါပဲ။ အဲ့ဒီေန႔ညက က်မ က ကိုယ့္အိပ္ခန္းထဲ မွာေသခ်င္ စရာေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အိမ္စာေတြလုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ က်မ က သခ်ၤာ မွာ သိပ္ညံ့ တယ္ေလ၊ သင္ေလခ်ာေလ ဆိုတာ က်မ မွအစစ္ပါ။ သခ်ၤာ စာေမးပြဲရွိတဲ့ရက္တိုင္းဆို ေက်ာင္းေျပးလိုက္ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ လို႔က်မအျမဲေတြးေလ့ရွိတယ္။ က်မ တကယ္ကို နားမလည္ပါဘူး၊ တကယ္လို႔မ်ား လူတေယာက္ဟာ သခ်ၤာဆရာ၊ဆရာမ သို႔မဟုတ္ သခ်ၤာ ပညာရွင္ ျဖစ္ဖို႔မရည္ရြယ္ထားဘူးဆိုရင္ အေပါင္း အနႈတ္ အေျမွာက္ အစား ကလြဲျပီးေတာ့ အဲ့ေလာက္မ်ားမ်ား သိတတ္ေလ့လာေနစရာလိုလုိ႔လား။
ဥပမာ ဒီေမးခြန္း တပုဒ္ကိုပဲၾကည့္ေလ…
ဆပ္ကပ္ျပပြဲတခုရဲ႕ ပိုင္ရွင္လူငယ္ေလးတဦးဟာ ပင္လယ္ဖ်ံ အေကာင္ ၆၀ နဲ႔ ေလွစီးျပီး ျမစ္ကိုျဖတ္ကူးဖို႔ၾကံေနပါသတဲ့။ ေလွပိုင္ရွင္ကလဲ အလြန္လွပ ပညာဥာဏ္ ႀကီးမားတဲ့ မိန္းမလွေလးပါတဲ့။ ေလွပိုင္ရွင္မိန္းမလွေလးက ဆပ္ကပ္ပိုင္ရွင္ ကိုေျပာ တယ္…သူမ ေတာင္းတဲ့ ျမစ္ကူးခ က ျမစ္ကိုကူးမယ့္ ပင္လယ္ဖ်ံ အေကာင္ အရည္ အတြက္ရဲ႕ တဝက္ ပါတဲ့။ အဲ့တာဆိုရင္ ဆပ္ကပ္ပိုင္ရွင္ေလးဟာ ပင္လယ္ဖ်ံ ဘယ္နွစ္ ေကာင္ ကို ေလွနဲ႔တင္ ေခၚသင့္ျပီးေတာ့ ဘယ္နွစ္ေကာင္ ကို ေလွနဲ႔ ျမစ္ကူးခအတြက္ ေလွရွင္ မိန္းမ လွေလး ကိုေပးခဲ့သင့္ပါသလဲတဲ့။
ကဲ က်မမေျပာလား မရႈပ္ ရႈပ္ေအာင္လုပ္တာ။ တကယ္ပဲပင္လယ္ဖ်ံ ဆိုရင္ ဘာလို႔ သူ႔တို႔ဘာသာ ေရမကူးသြားနိုင္ရမွာလဲ။ ဘာလို႔မ်ားေလွနဲ႔တင္ေနရအံုးမွာလဲ။ ျပီးေတာ့ ေလွ ပိုင္ရွင္ လွတာမလွတာ ေယာက်္ားျဖစ္တာ မိန္းမ ျဖစ္တာ ကေကာ ဘာမ်ားဆိုင္လို႔လဲ?
အဲ့လိုအခ်ိန္မွာပဲ အစက ဟိုဘက္အခန္းမွာ စာဖတ္ေနတဲ့ေမေမက စာအုပ္တအုပ္ကိုင္ျပီး က်မအခန္းကိုေရာက္လာတယ္။ တံခါး ကိုမွီရပ္ျပီးေတာ့ မ်က္လံုး ေတြ စိုစိုရႊဲလို႔
“ဂ်င္းနီ…ဒီဝတၳဳရဲ႕ ဇာတ္သိမ္း က အရမ္းသနားဖို႔ေကာင္းတာပဲ သိလား? မင္းသမီး က ေသြးကင္ဆာနဲ႔တဲ့ ေသေတာ့မယ္။ အခ်ိန္မွာမွ မင္းသားက တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ ထူးဆန္း တဲ့အတိတ္ေမ့ေရာဂါတမ်ိဳးရတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီေရာဂါမ်ိဳးက တေန႔ျပီး တေန႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေမ့ေမ့ သြားတာတဲ့ မင္းသမီး ေသတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းသားက မင္းသမီး ကို ဘယ္သူမွန္း ေတာင္မသိေတာ့ဘူးတဲ့……………….” လို႔ေျပာလာပါတယ္။
“က်မကေတာ့ သနားစရာေကာင္းတယ္ လို႔မထင္ပါဘူး။ သိပ္ကို “ငတံုးဆန္တာ”ပဲ” လို႔က်မ က သူမ စကားကိုျဖတ္ခ်လိုက္ပါတယ္။
သူမ တခ်က္တိတ္သြားပါတယ္။ က်မ က ေခါင္းငံု႔ျပီးေတာ့ ခုန က ပင္လယ္ဖ်ံ ဘယ္နွစ္ေကာင္ ကိုေလွနဲ႔တင္ေခၚသြားျပီး ဘယ္နွစ္ေကာင္ခ်န္ထားခဲ့ရ မလဲ လို႔တြက္ ေန ပါတယ္။ အဲ့တာေၾကာင့္က်မ သူမရဲ႕ မ်က္နွာ ေပၚမွာ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ကို မျမင္လိုက္ပါဘူး။ ရုတ္တရက္ သူမ ရဲ႕ေလသံေျပာင္းသြားျပီး ေအးစက္စက္နဲ႔ …
“နင္က တေလွ်ာက္လံုး “က်န္႔ေဟာ္” ကိုငါ့ထက္ေတာ္တယ္လို႔ အျမဲထင္ေနခဲ့တာပဲ”
“က်န္႔ေဟာ္” ဆိုတာ တရုတ္နန္းတြင္းက ပညာရွိကဝိႀကီးမဟုတ္ပါဘူး။ က်မေဖေဖ ရဲ႕နာမည္ပါ။ ေဖေဖ့ နာမည္အရင္းက “က်န္႔ၾကိြေဟာ္” ပါ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြအကုန္လံုးက က်န္႔ေဟာ္လို႔ပဲေခၚၾကတယ္။ ေမေမ စိတ္ဆိုးတဲ့အခါတိုင္း ေဖေဖ့ ကို မိသားစု နာမည္ ပါ တတ္ျပီး ေခၚတတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ သူမ တို႔ ကြာရွင္းျပတ္စဲ ျပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေတာင္ ဒီ အက်င့္ က မေျပာင္းလဲခဲ့ပါဘူး။
“ ငါက ငါ့ထက္ပိုေတာ္တဲ့ တတ္တဲ့ ေယာက်္ား ကိုယူမွ ျဖစ္မွာေပါ့” သူမက ေျပာပါတယ္။
က်မ ခုနင္က ေျပာတဲ့ “ငတံုးဆန္လိုက္တာ” ဆိုတာ သူမ ကိုဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘဲ အဲ့ဒီ ဝတၳဳ စာအုပ္ရဲ႕ဇာတ္သိမ္း ကိုသာဆိုလိုတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပဖို႔ က်မေတာ္ေတာ္ စိတ္ကုန္သြားပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဟိုေသာက္သံုးမက်တဲ့ ဖ်ံျမစ္ကူးတဲ့ ပုစာၦ ကိုေရာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တကယ္က “ငတံုးဆန္တယ္” ဆိုတဲ့ စကား က ေမေမ့ အရႈိက္ ကိုထိသြားတာပါ။ ေဖေဖ့ ရဲ႕ ေမေမ့ ေနာက္မွထားတဲ့ ရည္းစားက အမွန္ေတာ့ ေဖေဖ့ ရဲ႕ ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းပါ။ သူတို႔ နွစ္ေယာက္ ကြဲသြားၾကတံုးက သူမ က နိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ပညာသင္သြားဖို႔ အတြက္ ေဖေဖ့ ကို ထားခဲ့ တာေလ။ ေဖေဖမဂၤလာေဆာင္ျပီး ေနာက္ပိုင္း မွာမွ သူမက နိုင္ငံျခား ကေန ျပန္ လာတာ။ ဒီ ငယ္ခ်စ္ဦး နွစ္ေယာက္ဟာ ဒီလိုနဲ႔ နွစ္ေတြ အမ်ားႀကီးခြဲခြာေနခဲ့ရ ျပီး အခုမွ ျပန္ေတြ႕ၾကတာပါ။ ျပန္ေတြ႔တာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ ငယ္ငယ္ က ခ်စ္ခဲ့တာေတြ ဟာ ေကာက္ရိုး မီး လို ဟုန္းကနဲ ျပန္ေတာက္ေလာင္လာေတာ့တာေပါ့။ အဲ့ဒီ မိန္းမ က လွပ ထက္ျမက္ ျပီး ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးနိုင္တဲ့ ပညာတတ္မိန္းမေလ။ က်မ ေမေမက အဲ့အခ်က္ ကိုအရမ္း စိတ္ နာပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေမေမ က အလယ္ တန္းေလာက္ပဲ ေအာင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသူ တေယာက္ပဲ ျဖစ္ခဲ့တာေလ။
“နင့္ကို နင္ျပန္ၾကည့္စမ္း” ေမေမ က က်မ ကိုလက္ညွိဳးထိုးျပီးေတာ့ ေလသံ ကလဲ ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ေလသံ နဲ႔ ေမးေျပာေျပာပါတယ္။
“ဘယ္အခ်ိန္တံုးကမ်ား နင့္ေခါင္း ကိုနင္ ဒီလိုပံုစံ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ထည့္လိုက္တာလဲ?”
တကယ္က က်မအဲ့ဒီ ေခါင္းပံုစံ ျဖစ္ေနတာ ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာပါျပီ။ သူမ က သာအရင္က ဘာမွမေျပာခဲ့တာ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က က်မ တို႔ လူငယ္ေတြၾကားမွာ အဆိုေတာ္ ရီလု က အရမ္းလန္းပါတယ္။ က်မကလဲ ရီလုကို ေရလည္ခိုက္တယ္ေလ။ ရီလု က သီခ်င္းဆိုေကာင္းရံုတင္မဟုတ္ဘူး ဖက္ရွင္မွာလဲ အရမ္း ေခတ္ဆန္ပါတယ္။ ဝတ္တာ စားတာ ပံုစံအရမ္းက်ပါတယ္။ Taste ရွိတယ္ေလ။ အဲ့တေလာတံုးကလဲ ရီလုက သူ႔ တေခါင္းလံုးမွာ ရွိတဲ့ဆံပင္ တိုစိစိေတြ ကိုအကုန္ေကာက္ေကြးပစ္ျပီးေတာ့ အမဲေရာင္ ေတြဆိုးပစ္ပါတယ္။ ဆံပင္ တပင္စီဟာ ေကာက္ေကာက္ေကြးေကြးနဲ႔ ငွက္သိုက္က အေမႊး ေလးေတြက်ေနတာပဲ။ ျပီးေတာ့ တမင္ကို မြဲေခ်ာက္ေခ်ာက္ နဲ႔ ဂ်စ္ကန္ကန္ ပံုစံ လုပ္ထား တာ။ ေရေရလည္လည္ လန္းတယ္ေလ။ က်မလဲ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္အျမန္ေျပးျပီးေတာ့ အဲ့လိုဆံပင္ ပံုလိုခ်င္တယ္ေျပာညွပ္တာေပါ့။ (နန္းညီ အတိုင္းပဲ) ဒါေပမယ့္ က်မ က ရီလု ရဲ႕ ဂ်ာနယ္ေပၚက ပံုကို က်မ ကိုညွပ္ေပးတဲ့ ဆံပင္ ညွပ္ဆရာ ကိုယူသြားျပီး မျပမိဘူးေလ။
အဲ့လိုလုပ္ရင္ဂြမ္းမွာေပါ့။ က်မ က တတ္နိုင္သေလာက္ေတာ့ အဲ့လိုပံုလိုခ်င္တာ ကို သူျမင္ ေအာင္ၾကိဳးစားေျပာျပပါတယ္။ ရလဒ္ကေတာ့ က်မ ေျပာတာကပဲ မရွင္းလို႔လား၊ ဒါမွ မဟုတ္ သူ႔ ရဲ႕နားလည္နိုင္စြမ္းရည္ ကပဲနိမ့္လို႔လား က်မ ရဲ႕ “ရီလုေက” က ေဂၚဖီထုပ္ ေျခာက္ကို ပံုျပီးေတာ့ ေခါင္းမွာ တင္ထားသလိုျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။
“နင့္ၾကည့္ရတာ ဖုန္းၾကားက်န္နီး ပံုေပါက္ေနျပီ” ေမေမက ေျပာရင္းနဲ႔ ေလသံကပိုပို အခ်ဥ္ေပါက္လာပါတယ္။ က်မ ေမေမက အဲ့လိုပါပဲ ရန္ျဖစ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွာ အားကစား သမား စိတ္ဓါတ္ (sport men spirit) မရွိပါဘူး။ က်မတို႔ တကယ္က ဟိုစာအုပ္ေၾကာင့္ စတဲ့ ရန္ပြဲ ပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမဟာအျမဲပဲ မဆိုင္ရာေလပင့္တတ္ပါတယ္။
“ေမေမ မွ ဖုန္းၾကားက်န္နီး ကိုမျမင္ဘူးဘဲနဲ႔”
“ေအး…နင္မရွည္နဲ႔ ငါသူ႔ ကိုေတြ႕ရင္ေမးလိုက္မယ္”
“သူ႔ ဆံပင္ က အဲ့ေလာက္မရွည္ပါဘူး”
“နင္ေက်ာင္းစာ ကိုပဲ ေကာင္းေကာင္းအာရံုစိုက္သင့္တယ္ ဘာလို႔မ်ား “ဖုန္းၾကားေခါင္း” ေျပးညွပ္ရတာလဲ?”
“က်မ ခုန က စာလုပ္ေနတာ ေမေမပဲ လာေနွာင့္ယွက္တာ”
“ဟင္ လက္သည္းေတြလဲ ဆိုးလို႔ပါလား” သူမ က က်မ ကိုေဝ့ဝိုက္ၾကည့္ျပီးေတာ့ နဲနဲ မွၾကည့္လို႔ မရတဲ့ပံုစံနဲ႔ေျပာပါတယ္။
ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ အဲ့ဒီ လက္သည္းဆိုးတဲ့ကိစၥ ကလဲ ရီလု ေၾကာင့္စီးေမ်ာလာရတဲ့ ဖက္ရွင္ ေရစီးေၾကာင္းအသစ္ပါပဲ။ သူက လက္သည္း ကိုတိုတိုေလးေတြညွပ္ျပီးေတာ့ လက္သည္းတိုင္း ကိုစိတ္ကူးေပါက္ရာ အေရာင္ေလးေတြ တို႔ထားတတ္ပါတယ္။ ရုတ္တ ရက္ ၾကည့္ လိုက္ရင္ ဆိုးထားတဲ့ လက္သည္းေတြ ပ်က္ေနတဲ့ပံုစံေလးေလ။ အရမ္း မိုက္ ပါတယ္။
က်မ လက္သည္းေတြ ကိုအနည္းငယ္ ကိုက္လိုက္ျပီးေတာ့ ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့နဲ႔ …
“ဒီဟာ က က်မ ေက်ာင္းစာ ကိုမွမထိခိုက္တာပဲ”
သခ်ၤာ ကလြဲျပီးေတာ့ က်မ ရဲ႕ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာဟာ အေျခအေနေတာ္ေတာ္ေကာင္း တဲ့ အထဲမွာ ပါပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းစာ ကိစၥ နဲ႔ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ေမေမ က်မ ကိုအျပစ္ မရွာ နိုင္ပါဘူး။
သူမ ၾကည့္ရတာ ရုတ္တရက္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိျဖစ္သြားပံုရပါတယ္။ ဒုန္းဒုန္း ဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ပဲ သူမအခန္းကိုျပန္သြားပါတယ္။ ေနာက္တေန႔လဲ က်ေရာ သူမ က က်မ ကို ကိုယ္ေပ်ာက္လူသား အျဖစ္သတ္မွတ္လိုက္ပံုရပါတယ္။ အဲ့တာ အျပင္ စာရြက္ေတြနဲ႔ စျပီး စကားေျပာေတာ့တာပါပဲ။ အဲ့တာ သူမ က က်မ ကို “ငတံုးဆန္လိုက္တာ” ဆိုတဲ့စကား အတြက္ လက္စားေခ်ေနတာပါ။
ေမေမနဲ႔ က်မ စာရြက္အတိုေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာေနၾကရံုနဲ႔လဲ တူတူ တအိမ္ တည္း အသက္ ရွင္လို႔ ရ ေနတာပါပဲ။ အဆင္ေျပေနပါတယ္။ တကယ္ဆို က်မတို႔ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ စကားေတာင္ ေျပာဖို႔လိုမယ္ မထင္ပါဘူး။ တခါတခါ ေတာ့ လဲ နည္းနည္း ပ်င္းတာ၊ အထီးက်န္ဆန္တာဘာညာ ေတာ့ရွိမွာေပါ့။ အဲ့တာ ကလြဲရင္ က်မ က စာရြက္ေတြနဲ႔ စကားေျပာရတာ ကိုပိုၾကိဳက္ပါတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ သူမ စာရြက္ေတြကို သံုးျပီး ေျပာရံုနဲ႔ က်မ ကိုရန္မလုပ္နိုင္ဘူးေလ။
စာရြက္ေတြနဲ႔ စကားေျပာျပီးေန႔ရက္ေတြ ကိုေက်ာ္ျဖတ္ရတာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ရမယ့္ ကိစၥ ေတြ ကိုယ္ေရးကို္ယ္တာ ဆန္လြန္းတဲ့ ကိစၥ ေတြ က်ေတာ့ က်မ က စာရြက္နဲ႔ မေျပာခ်င္ဘူုးေလ။ ဥပမာ “က်မ ရဲ႕ ဘရာစီရာ ၾကယ္သီး ျပဳတ္ သြားလို႕ အသစ္ဝယ္ေပးပါအံုး” ဆိုတဲ့ စာရြက္ငယ္မ်ိဳးက အရမ္း ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ
ဆန္သြားျပီေလ။ နည္းနည္းေတာင္းပန္တဲ့ပံုစံေပါက္ျပီး စစ္ေက်ေအးတဲ့ေလသံ ပါေနတယ္။
က်မဘယ္ေတာ့မွ အဲ့လိုမ်ိဳး မေရးဘူး။ က်မရဲ႕ ဘရာေတြ ကိုအျမဲ ေမေမပဲ ဝယ္ေပးေနၾက။
အဲ့လိုနဲ႔ ေမေမ့ ကိုေခါင္းငံု႔ အရႉံးမေပးခ်င္တဲ့ အတြက္ အဲ့ဒီရက္ပိုင္းက က်မ ေသေသခ်ာခ်ာ မေျခာက္တဲ့ ဘရာ နဲ႔ ပဲေက်ာင္းတက္ေနရတယ္။ တေန႔လံုး လိုလိုရင္သားေတြ က ယားေန သလိုလုိခံစားရတယ္ေလ။ ဒီလိုပစၥည္းမ်ိဳးဆိုတာ ကလဲ သူမ်ားဆီက ငွားဝတ္လို႔ရတာ မ်ိဳး မဟုတ္ ဆိုေတာ့။
ဒီလိုနဲ႔တမနက္မွာေတာ့။ အဲ့ဒီေန႔က ေမေမ အလုပ္မဆင္းဘဲ အိမ္မွာ နားရတဲ့ေန႔ေပါ့။ က်မ ေရခ်ိဳးခန္း ထဲမွာ သြားတိုက္ေနတံုး ေမေမက ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးေရွ႕မွာ ေပၚလာျပီး သူမ ခါး ကို လွည့္ကာ လွည့္ကာ နဲ႔ တခ်က္ နွစ္ခ်က္ေလာက္ ခ်ိဳးလိုက္ျပီးေတာ့ မွ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ သလို ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔…
“မနက္စာ အျပင္မွာ သြားစာၾကစို႔” လို႔ေျပာလာပါတယ္။
လက္စသတ္ေတာ့ သူမက ေလာေလာလတ္လတ္ေလးကမွ စားေသာက္ဆိုင္ အသစ္ တခုရဲ႕ ဒစ္စေကာင့္ ကဒ္ေလွ်ာက္လာတာကိုး။ ပရိုမိုးရွင္းကာလအေနနဲ႔ လူနွစ္ေယာက္ သြားစားရင္ တေယာက္စာပဲ ေပးရတယ္ေလ။ တကယ္လို႔သာ က်မ ကိုေခၚမသြားရင္ အလကား သက္သက္ တေယာက္စာ နစ္နာေနမွာေပါ့။
က်မ တို႔ အၾကားက စစ္ေအးတိုက္ပြဲ က အဲ့ေန႔ က ဘူးေဖး စားရင္းနဲ႔ နိတၳိတံ သြားပါတယ္။
သူမ က က်မ ကို ခုမွ ဖြင့္ခ်လိုက္တဲ့ ေရဘံုဘိုင္ေခါင္းတခု လိုပဲ စကားေတြ အဆက္မျပတ္ အမွ်င္မျပတ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပာပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ပဲ က်မ အရင္ စာရြက္ေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ခဲ့ၾကတဲ့ေန႔ေတြ ကိုဘယ္လိုလြမ္းမွန္းမသိ လြမ္းလာ ပါ ေတာ့တယ္။
“က်မ ဘရာဝယ္ဖို႔လိုျပီ” လို႔ က်မ ကေျပာလိုက္ပါတယ္။
“စားျပီးရင္ တူတူသြားဝယ္မယ္ေလ” လို႔ ေမေမက ဝမ္းသာအားရေျပာပါတယ္။ ျပီးမွဖရဲသီး ေဖ်ာ္ရည္ ကိုပိုက္နဲ႔တခ်က္စုပ္လိုက္ျပီးေတာ့
“၃၂ ေအ မွလား?” လို႔ က်မ ကို ရယ္ ဟဟနဲ႔ ေမးေျပာေျပာပါတယ္။
“ဘယ္မွာ အဲ့ေလာက္ေသးလို႔လဲ” လို႔ က်မ က ျပန္ေခ်ပပါတယ္။
ေမေမ က ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ ရယ္ျပီးေတာ့ က်မ ေခါင္း ကို ငွဲ႕ၾကည့္ရင္း
“ဒါ “ရီလုေက” မွလား? ငါလဲ ဒီပံုစံ သြားညွပ္ခ်င္တယ္” လို႔ေျပာလာပါတယ္။
က်မ ေခါင္း ကိုတအား ရမ္းခါ လိုက္မိတယ္။ က်မ ေမေမနဲ႔ ညီအမ လိုလို ဘာလိုလို ဆံပင္ကအစ ပံုစံေတြ မတူေနခ်င္ပါဘူး။ သူမ်ားေတြ နဲ႔တူရတာ က်မ မၾကိဳက္ဘူး။
အဲ့ဒီနွစ္ရဲ႕ ေႏြရာသီမွာ ေမေမနဲ႔ က်မ တို႔နွစ္ေယာက္ ရဲ႕စစ္ေအးတိုက္ပြဲ တလ နား နီး လာပါျပီ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဇာတ္လမ္း အစကလည္း အဲ့ဒီ “ေၾကာင္ေမႊးစာအုပ္ဆိုင္” က ငွားလာတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ေၾကာင့္ပါပဲ။ အဲ့ဒီေန႔ညက က်မ က ကိုယ့္အိပ္ခန္းထဲ မွာေသခ်င္ စရာေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အိမ္စာေတြလုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ က်မ က သခ်ၤာ မွာ သိပ္ညံ့ တယ္ေလ၊ သင္ေလခ်ာေလ ဆိုတာ က်မ မွအစစ္ပါ။ သခ်ၤာ စာေမးပြဲရွိတဲ့ရက္တိုင္းဆို ေက်ာင္းေျပးလိုက္ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ လို႔က်မအျမဲေတြးေလ့ရွိတယ္။ က်မ တကယ္ကို နားမလည္ပါဘူး၊ တကယ္လို႔မ်ား လူတေယာက္ဟာ သခ်ၤာဆရာ၊ဆရာမ သို႔မဟုတ္ သခ်ၤာ ပညာရွင္ ျဖစ္ဖို႔မရည္ရြယ္ထားဘူးဆိုရင္ အေပါင္း အနႈတ္ အေျမွာက္ အစား ကလြဲျပီးေတာ့ အဲ့ေလာက္မ်ားမ်ား သိတတ္ေလ့လာေနစရာလိုလုိ႔လား။
ဥပမာ ဒီေမးခြန္း တပုဒ္ကိုပဲၾကည့္ေလ…
ဆပ္ကပ္ျပပြဲတခုရဲ႕ ပိုင္ရွင္လူငယ္ေလးတဦးဟာ ပင္လယ္ဖ်ံ အေကာင္ ၆၀ နဲ႔ ေလွစီးျပီး ျမစ္ကိုျဖတ္ကူးဖို႔ၾကံေနပါသတဲ့။ ေလွပိုင္ရွင္ကလဲ အလြန္လွပ ပညာဥာဏ္ ႀကီးမားတဲ့ မိန္းမလွေလးပါတဲ့။ ေလွပိုင္ရွင္မိန္းမလွေလးက ဆပ္ကပ္ပိုင္ရွင္ ကိုေျပာ တယ္…သူမ ေတာင္းတဲ့ ျမစ္ကူးခ က ျမစ္ကိုကူးမယ့္ ပင္လယ္ဖ်ံ အေကာင္ အရည္ အတြက္ရဲ႕ တဝက္ ပါတဲ့။ အဲ့တာဆိုရင္ ဆပ္ကပ္ပိုင္ရွင္ေလးဟာ ပင္လယ္ဖ်ံ ဘယ္နွစ္ ေကာင္ ကို ေလွနဲ႔တင္ ေခၚသင့္ျပီးေတာ့ ဘယ္နွစ္ေကာင္ ကို ေလွနဲ႔ ျမစ္ကူးခအတြက္ ေလွရွင္ မိန္းမ လွေလး ကိုေပးခဲ့သင့္ပါသလဲတဲ့။
ကဲ က်မမေျပာလား မရႈပ္ ရႈပ္ေအာင္လုပ္တာ။ တကယ္ပဲပင္လယ္ဖ်ံ ဆိုရင္ ဘာလို႔ သူ႔တို႔ဘာသာ ေရမကူးသြားနိုင္ရမွာလဲ။ ဘာလို႔မ်ားေလွနဲ႔တင္ေနရအံုးမွာလဲ။ ျပီးေတာ့ ေလွ ပိုင္ရွင္ လွတာမလွတာ ေယာက်္ားျဖစ္တာ မိန္းမ ျဖစ္တာ ကေကာ ဘာမ်ားဆိုင္လို႔လဲ?
အဲ့လိုအခ်ိန္မွာပဲ အစက ဟိုဘက္အခန္းမွာ စာဖတ္ေနတဲ့ေမေမက စာအုပ္တအုပ္ကိုင္ျပီး က်မအခန္းကိုေရာက္လာတယ္။ တံခါး ကိုမွီရပ္ျပီးေတာ့ မ်က္လံုး ေတြ စိုစိုရႊဲလို႔
“ဂ်င္းနီ…ဒီဝတၳဳရဲ႕ ဇာတ္သိမ္း က အရမ္းသနားဖို႔ေကာင္းတာပဲ သိလား? မင္းသမီး က ေသြးကင္ဆာနဲ႔တဲ့ ေသေတာ့မယ္။ အခ်ိန္မွာမွ မင္းသားက တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ ထူးဆန္း တဲ့အတိတ္ေမ့ေရာဂါတမ်ိဳးရတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီေရာဂါမ်ိဳးက တေန႔ျပီး တေန႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေမ့ေမ့ သြားတာတဲ့ မင္းသမီး ေသတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းသားက မင္းသမီး ကို ဘယ္သူမွန္း ေတာင္မသိေတာ့ဘူးတဲ့……………….” လို႔ေျပာလာပါတယ္။
“က်မကေတာ့ သနားစရာေကာင္းတယ္ လို႔မထင္ပါဘူး။ သိပ္ကို “ငတံုးဆန္တာ”ပဲ” လို႔က်မ က သူမ စကားကိုျဖတ္ခ်လိုက္ပါတယ္။
သူမ တခ်က္တိတ္သြားပါတယ္။ က်မ က ေခါင္းငံု႔ျပီးေတာ့ ခုန က ပင္လယ္ဖ်ံ ဘယ္နွစ္ေကာင္ ကိုေလွနဲ႔တင္ေခၚသြားျပီး ဘယ္နွစ္ေကာင္ခ်န္ထားခဲ့ရ မလဲ လို႔တြက္ ေန ပါတယ္။ အဲ့တာေၾကာင့္က်မ သူမရဲ႕ မ်က္နွာ ေပၚမွာ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ကို မျမင္လိုက္ပါဘူး။ ရုတ္တရက္ သူမ ရဲ႕ေလသံေျပာင္းသြားျပီး ေအးစက္စက္နဲ႔ …
“နင္က တေလွ်ာက္လံုး “က်န္႔ေဟာ္” ကိုငါ့ထက္ေတာ္တယ္လို႔ အျမဲထင္ေနခဲ့တာပဲ”
“က်န္႔ေဟာ္” ဆိုတာ တရုတ္နန္းတြင္းက ပညာရွိကဝိႀကီးမဟုတ္ပါဘူး။ က်မေဖေဖ ရဲ႕နာမည္ပါ။ ေဖေဖ့ နာမည္အရင္းက “က်န္႔ၾကိြေဟာ္” ပါ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြအကုန္လံုးက က်န္႔ေဟာ္လို႔ပဲေခၚၾကတယ္။ ေမေမ စိတ္ဆိုးတဲ့အခါတိုင္း ေဖေဖ့ ကို မိသားစု နာမည္ ပါ တတ္ျပီး ေခၚတတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ သူမ တို႔ ကြာရွင္းျပတ္စဲ ျပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေတာင္ ဒီ အက်င့္ က မေျပာင္းလဲခဲ့ပါဘူး။
“ ငါက ငါ့ထက္ပိုေတာ္တဲ့ တတ္တဲ့ ေယာက်္ား ကိုယူမွ ျဖစ္မွာေပါ့” သူမက ေျပာပါတယ္။
က်မ ခုနင္က ေျပာတဲ့ “ငတံုးဆန္လိုက္တာ” ဆိုတာ သူမ ကိုဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘဲ အဲ့ဒီ ဝတၳဳ စာအုပ္ရဲ႕ဇာတ္သိမ္း ကိုသာဆိုလိုတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပဖို႔ က်မေတာ္ေတာ္ စိတ္ကုန္သြားပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဟိုေသာက္သံုးမက်တဲ့ ဖ်ံျမစ္ကူးတဲ့ ပုစာၦ ကိုေရာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တကယ္က “ငတံုးဆန္တယ္” ဆိုတဲ့ စကား က ေမေမ့ အရႈိက္ ကိုထိသြားတာပါ။ ေဖေဖ့ ရဲ႕ ေမေမ့ ေနာက္မွထားတဲ့ ရည္းစားက အမွန္ေတာ့ ေဖေဖ့ ရဲ႕ ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းပါ။ သူတို႔ နွစ္ေယာက္ ကြဲသြားၾကတံုးက သူမ က နိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ပညာသင္သြားဖို႔ အတြက္ ေဖေဖ့ ကို ထားခဲ့ တာေလ။ ေဖေဖမဂၤလာေဆာင္ျပီး ေနာက္ပိုင္း မွာမွ သူမက နိုင္ငံျခား ကေန ျပန္ လာတာ။ ဒီ ငယ္ခ်စ္ဦး နွစ္ေယာက္ဟာ ဒီလိုနဲ႔ နွစ္ေတြ အမ်ားႀကီးခြဲခြာေနခဲ့ရ ျပီး အခုမွ ျပန္ေတြ႕ၾကတာပါ။ ျပန္ေတြ႔တာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ ငယ္ငယ္ က ခ်စ္ခဲ့တာေတြ ဟာ ေကာက္ရိုး မီး လို ဟုန္းကနဲ ျပန္ေတာက္ေလာင္လာေတာ့တာေပါ့။ အဲ့ဒီ မိန္းမ က လွပ ထက္ျမက္ ျပီး ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးနိုင္တဲ့ ပညာတတ္မိန္းမေလ။ က်မ ေမေမက အဲ့အခ်က္ ကိုအရမ္း စိတ္ နာပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေမေမ က အလယ္ တန္းေလာက္ပဲ ေအာင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသူ တေယာက္ပဲ ျဖစ္ခဲ့တာေလ။
“နင့္ကို နင္ျပန္ၾကည့္စမ္း” ေမေမ က က်မ ကိုလက္ညွိဳးထိုးျပီးေတာ့ ေလသံ ကလဲ ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ေလသံ နဲ႔ ေမးေျပာေျပာပါတယ္။
“ဘယ္အခ်ိန္တံုးကမ်ား နင့္ေခါင္း ကိုနင္ ဒီလိုပံုစံ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ထည့္လိုက္တာလဲ?”
တကယ္က က်မအဲ့ဒီ ေခါင္းပံုစံ ျဖစ္ေနတာ ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာပါျပီ။ သူမ က သာအရင္က ဘာမွမေျပာခဲ့တာ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က က်မ တို႔ လူငယ္ေတြၾကားမွာ အဆိုေတာ္ ရီလု က အရမ္းလန္းပါတယ္။ က်မကလဲ ရီလုကို ေရလည္ခိုက္တယ္ေလ။ ရီလု က သီခ်င္းဆိုေကာင္းရံုတင္မဟုတ္ဘူး ဖက္ရွင္မွာလဲ အရမ္း ေခတ္ဆန္ပါတယ္။ ဝတ္တာ စားတာ ပံုစံအရမ္းက်ပါတယ္။ Taste ရွိတယ္ေလ။ အဲ့တေလာတံုးကလဲ ရီလုက သူ႔ တေခါင္းလံုးမွာ ရွိတဲ့ဆံပင္ တိုစိစိေတြ ကိုအကုန္ေကာက္ေကြးပစ္ျပီးေတာ့ အမဲေရာင္ ေတြဆိုးပစ္ပါတယ္။ ဆံပင္ တပင္စီဟာ ေကာက္ေကာက္ေကြးေကြးနဲ႔ ငွက္သိုက္က အေမႊး ေလးေတြက်ေနတာပဲ။ ျပီးေတာ့ တမင္ကို မြဲေခ်ာက္ေခ်ာက္ နဲ႔ ဂ်စ္ကန္ကန္ ပံုစံ လုပ္ထား တာ။ ေရေရလည္လည္ လန္းတယ္ေလ။ က်မလဲ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္အျမန္ေျပးျပီးေတာ့ အဲ့လိုဆံပင္ ပံုလိုခ်င္တယ္ေျပာညွပ္တာေပါ့။ (နန္းညီ အတိုင္းပဲ) ဒါေပမယ့္ က်မ က ရီလု ရဲ႕ ဂ်ာနယ္ေပၚက ပံုကို က်မ ကိုညွပ္ေပးတဲ့ ဆံပင္ ညွပ္ဆရာ ကိုယူသြားျပီး မျပမိဘူးေလ။
အဲ့လိုလုပ္ရင္ဂြမ္းမွာေပါ့။ က်မ က တတ္နိုင္သေလာက္ေတာ့ အဲ့လိုပံုလိုခ်င္တာ ကို သူျမင္ ေအာင္ၾကိဳးစားေျပာျပပါတယ္။ ရလဒ္ကေတာ့ က်မ ေျပာတာကပဲ မရွင္းလို႔လား၊ ဒါမွ မဟုတ္ သူ႔ ရဲ႕နားလည္နိုင္စြမ္းရည္ ကပဲနိမ့္လို႔လား က်မ ရဲ႕ “ရီလုေက” က ေဂၚဖီထုပ္ ေျခာက္ကို ပံုျပီးေတာ့ ေခါင္းမွာ တင္ထားသလိုျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။
“နင့္ၾကည့္ရတာ ဖုန္းၾကားက်န္နီး ပံုေပါက္ေနျပီ” ေမေမက ေျပာရင္းနဲ႔ ေလသံကပိုပို အခ်ဥ္ေပါက္လာပါတယ္။ က်မ ေမေမက အဲ့လိုပါပဲ ရန္ျဖစ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွာ အားကစား သမား စိတ္ဓါတ္ (sport men spirit) မရွိပါဘူး။ က်မတို႔ တကယ္က ဟိုစာအုပ္ေၾကာင့္ စတဲ့ ရန္ပြဲ ပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမဟာအျမဲပဲ မဆိုင္ရာေလပင့္တတ္ပါတယ္။
“ေမေမ မွ ဖုန္းၾကားက်န္နီး ကိုမျမင္ဘူးဘဲနဲ႔”
“ေအး…နင္မရွည္နဲ႔ ငါသူ႔ ကိုေတြ႕ရင္ေမးလိုက္မယ္”
“သူ႔ ဆံပင္ က အဲ့ေလာက္မရွည္ပါဘူး”
“နင္ေက်ာင္းစာ ကိုပဲ ေကာင္းေကာင္းအာရံုစိုက္သင့္တယ္ ဘာလို႔မ်ား “ဖုန္းၾကားေခါင္း” ေျပးညွပ္ရတာလဲ?”
“က်မ ခုန က စာလုပ္ေနတာ ေမေမပဲ လာေနွာင့္ယွက္တာ”
“ဟင္ လက္သည္းေတြလဲ ဆိုးလို႔ပါလား” သူမ က က်မ ကိုေဝ့ဝိုက္ၾကည့္ျပီးေတာ့ နဲနဲ မွၾကည့္လို႔ မရတဲ့ပံုစံနဲ႔ေျပာပါတယ္။
ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ အဲ့ဒီ လက္သည္းဆိုးတဲ့ကိစၥ ကလဲ ရီလု ေၾကာင့္စီးေမ်ာလာရတဲ့ ဖက္ရွင္ ေရစီးေၾကာင္းအသစ္ပါပဲ။ သူက လက္သည္း ကိုတိုတိုေလးေတြညွပ္ျပီးေတာ့ လက္သည္းတိုင္း ကိုစိတ္ကူးေပါက္ရာ အေရာင္ေလးေတြ တို႔ထားတတ္ပါတယ္။ ရုတ္တ ရက္ ၾကည့္ လိုက္ရင္ ဆိုးထားတဲ့ လက္သည္းေတြ ပ်က္ေနတဲ့ပံုစံေလးေလ။ အရမ္း မိုက္ ပါတယ္။
က်မ လက္သည္းေတြ ကိုအနည္းငယ္ ကိုက္လိုက္ျပီးေတာ့ ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့နဲ႔ …
“ဒီဟာ က က်မ ေက်ာင္းစာ ကိုမွမထိခိုက္တာပဲ”
သခ်ၤာ ကလြဲျပီးေတာ့ က်မ ရဲ႕ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာဟာ အေျခအေနေတာ္ေတာ္ေကာင္း တဲ့ အထဲမွာ ပါပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းစာ ကိစၥ နဲ႔ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ေမေမ က်မ ကိုအျပစ္ မရွာ နိုင္ပါဘူး။
သူမ ၾကည့္ရတာ ရုတ္တရက္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိျဖစ္သြားပံုရပါတယ္။ ဒုန္းဒုန္း ဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ပဲ သူမအခန္းကိုျပန္သြားပါတယ္။ ေနာက္တေန႔လဲ က်ေရာ သူမ က က်မ ကို ကိုယ္ေပ်ာက္လူသား အျဖစ္သတ္မွတ္လိုက္ပံုရပါတယ္။ အဲ့တာ အျပင္ စာရြက္ေတြနဲ႔ စျပီး စကားေျပာေတာ့တာပါပဲ။ အဲ့တာ သူမ က က်မ ကို “ငတံုးဆန္လိုက္တာ” ဆိုတဲ့စကား အတြက္ လက္စားေခ်ေနတာပါ။
ေမေမနဲ႔ က်မ စာရြက္အတိုေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာေနၾကရံုနဲ႔လဲ တူတူ တအိမ္ တည္း အသက္ ရွင္လို႔ ရ ေနတာပါပဲ။ အဆင္ေျပေနပါတယ္။ တကယ္ဆို က်မတို႔ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ စကားေတာင္ ေျပာဖို႔လိုမယ္ မထင္ပါဘူး။ တခါတခါ ေတာ့ လဲ နည္းနည္း ပ်င္းတာ၊ အထီးက်န္ဆန္တာဘာညာ ေတာ့ရွိမွာေပါ့။ အဲ့တာ ကလြဲရင္ က်မ က စာရြက္ေတြနဲ႔ စကားေျပာရတာ ကိုပိုၾကိဳက္ပါတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ သူမ စာရြက္ေတြကို သံုးျပီး ေျပာရံုနဲ႔ က်မ ကိုရန္မလုပ္နိုင္ဘူးေလ။
စာရြက္ေတြနဲ႔ စကားေျပာျပီးေန႔ရက္ေတြ ကိုေက်ာ္ျဖတ္ရတာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ရမယ့္ ကိစၥ ေတြ ကိုယ္ေရးကို္ယ္တာ ဆန္လြန္းတဲ့ ကိစၥ ေတြ က်ေတာ့ က်မ က စာရြက္နဲ႔ မေျပာခ်င္ဘူုးေလ။ ဥပမာ “က်မ ရဲ႕ ဘရာစီရာ ၾကယ္သီး ျပဳတ္ သြားလို႕ အသစ္ဝယ္ေပးပါအံုး” ဆိုတဲ့ စာရြက္ငယ္မ်ိဳးက အရမ္း ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ
ဆန္သြားျပီေလ။ နည္းနည္းေတာင္းပန္တဲ့ပံုစံေပါက္ျပီး စစ္ေက်ေအးတဲ့ေလသံ ပါေနတယ္။
က်မဘယ္ေတာ့မွ အဲ့လိုမ်ိဳး မေရးဘူး။ က်မရဲ႕ ဘရာေတြ ကိုအျမဲ ေမေမပဲ ဝယ္ေပးေနၾက။
အဲ့လိုနဲ႔ ေမေမ့ ကိုေခါင္းငံု႔ အရႉံးမေပးခ်င္တဲ့ အတြက္ အဲ့ဒီရက္ပိုင္းက က်မ ေသေသခ်ာခ်ာ မေျခာက္တဲ့ ဘရာ နဲ႔ ပဲေက်ာင္းတက္ေနရတယ္။ တေန႔လံုး လိုလိုရင္သားေတြ က ယားေန သလိုလုိခံစားရတယ္ေလ။ ဒီလိုပစၥည္းမ်ိဳးဆိုတာ ကလဲ သူမ်ားဆီက ငွားဝတ္လို႔ရတာ မ်ိဳး မဟုတ္ ဆိုေတာ့။
ဒီလိုနဲ႔တမနက္မွာေတာ့။ အဲ့ဒီေန႔က ေမေမ အလုပ္မဆင္းဘဲ အိမ္မွာ နားရတဲ့ေန႔ေပါ့။ က်မ ေရခ်ိဳးခန္း ထဲမွာ သြားတိုက္ေနတံုး ေမေမက ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးေရွ႕မွာ ေပၚလာျပီး သူမ ခါး ကို လွည့္ကာ လွည့္ကာ နဲ႔ တခ်က္ နွစ္ခ်က္ေလာက္ ခ်ိဳးလိုက္ျပီးေတာ့ မွ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ သလို ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔…
“မနက္စာ အျပင္မွာ သြားစာၾကစို႔” လို႔ေျပာလာပါတယ္။
လက္စသတ္ေတာ့ သူမက ေလာေလာလတ္လတ္ေလးကမွ စားေသာက္ဆိုင္ အသစ္ တခုရဲ႕ ဒစ္စေကာင့္ ကဒ္ေလွ်ာက္လာတာကိုး။ ပရိုမိုးရွင္းကာလအေနနဲ႔ လူနွစ္ေယာက္ သြားစားရင္ တေယာက္စာပဲ ေပးရတယ္ေလ။ တကယ္လို႔သာ က်မ ကိုေခၚမသြားရင္ အလကား သက္သက္ တေယာက္စာ နစ္နာေနမွာေပါ့။
က်မ တို႔ အၾကားက စစ္ေအးတိုက္ပြဲ က အဲ့ေန႔ က ဘူးေဖး စားရင္းနဲ႔ နိတၳိတံ သြားပါတယ္။
သူမ က က်မ ကို ခုမွ ဖြင့္ခ်လိုက္တဲ့ ေရဘံုဘိုင္ေခါင္းတခု လိုပဲ စကားေတြ အဆက္မျပတ္ အမွ်င္မျပတ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပာပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ပဲ က်မ အရင္ စာရြက္ေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ခဲ့ၾကတဲ့ေန႔ေတြ ကိုဘယ္လိုလြမ္းမွန္းမသိ လြမ္းလာ ပါ ေတာ့တယ္။
“က်မ ဘရာဝယ္ဖို႔လိုျပီ” လို႔ က်မ ကေျပာလိုက္ပါတယ္။
“စားျပီးရင္ တူတူသြားဝယ္မယ္ေလ” လို႔ ေမေမက ဝမ္းသာအားရေျပာပါတယ္။ ျပီးမွဖရဲသီး ေဖ်ာ္ရည္ ကိုပိုက္နဲ႔တခ်က္စုပ္လိုက္ျပီးေတာ့
“၃၂ ေအ မွလား?” လို႔ က်မ ကို ရယ္ ဟဟနဲ႔ ေမးေျပာေျပာပါတယ္။
“ဘယ္မွာ အဲ့ေလာက္ေသးလို႔လဲ” လို႔ က်မ က ျပန္ေခ်ပပါတယ္။
ေမေမ က ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ ရယ္ျပီးေတာ့ က်မ ေခါင္း ကို ငွဲ႕ၾကည့္ရင္း
“ဒါ “ရီလုေက” မွလား? ငါလဲ ဒီပံုစံ သြားညွပ္ခ်င္တယ္” လို႔ေျပာလာပါတယ္။
က်မ ေခါင္း ကိုတအား ရမ္းခါ လိုက္မိတယ္။ က်မ ေမေမနဲ႔ ညီအမ လိုလို ဘာလိုလို ဆံပင္ကအစ ပံုစံေတြ မတူေနခ်င္ပါဘူး။ သူမ်ားေတြ နဲ႔တူရတာ က်မ မၾကိဳက္ဘူး။
Thursday, August 20, 2009
ငါ မင္းကို မိုးတိမ္ေတြေပၚမွာ ခ်စ္မယ္ (အခန္း-က-၁)
ငါ မင္းကို မိုးတိမ္ေတြေပၚမွာ ခ်စ္မယ္
အခန္း (က)
ဝက္ဝံ နွင့္ဆံုေတြ႔ျခင္း
(၁)
၁၆ နွစ္ရဲ႕ ေႏြရာသီ ၊ က်မ စာရြက္ငယ္ပိစိေလးကိုလွန္ျပီးေတာ့ စာေရးေနတယ္၊ ေမေမနဲ႔ က်မ စာရြက္ေတြနဲ႔ စကားေျပာတာ တလ ေတာင္ ျပည့္ေတာ့မယ္။ သူမ အလုပ္ မသြားခင္ က “ဒီေန႔ ထမင္းျပန္မစားဘူး ကိုယ့္ဘာသာ အျပင္မွာ စားနွင့္” ဆိုတဲ့စာေၾကာင္း နွင့္အတူ ထမင္းစားဖို႔ ပိုက္ဆံ ကို စားပြဲေပၚမွာက်မ အတြက္ ထားခဲ့ေပးတယ္။ က်မ ကလဲ ညက အိပ္ရာမဝင္ ခင္က “မနက္ျဖန္ စာေမးပြဲအတြက္စာအုပ္ဝယ္စရာရွိတယ္ ပို္က္ဆံေပး ခဲ့ပါ” ဆိုတဲ့စာေလးထားထားေပးတယ္ေလ။ က်မတို႔ အဲ့လိုပဲ အရင္တံုးကလဲ ခဏခဏ စိတ္ေကာက္ ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ စကားလံုးဝမေျပာၾကဘူး စာတို ေပစ ေလး ေတြနဲ႔ပဲ ဆက္ဆံမႈလုပ္တယ္။ ဒီလို စိတ္ေကာက္ပြဲေလးေတြ မၾကာခဏ ၾကံဳဖူး ခဲ့ၾကတယ္။ က်မ မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ ဘယ္တံုးကမွ တပတ္ထက္မပိုခဲ့ၾကဘူး။
၁၉ နွစ္ထဲနဲ႔က်မ ကိုေမြးခဲ့တဲ့ ေမေမဟာ အလွျပင္ပစၥည္းအေရာင္းဆိုင္တခုရဲ႕ မန္ေနဂ်ာပါ။ ေမေမ့ရုပ္ရည္က အလွႀကီးဆိုတဲ့အထဲမွာ မပါပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေသေသ ခ်ာခ်ာျပင္လိုက္ရင္ ခ်က္ခ်င္းႀကီးကို ေတာက္ပျပီး အလွတက္လာတတ္ပါတယ္။ သူမ မွာ တလက္လက္ ေတာက္ပေနတဲ့ မ်က္ဝန္း နက္နက္ကေလးေတြနဲ႔ ပုခံုးေက်ာ္ေက်ာ္ ေျဖာင့္စင္းေနတဲ့ ဆံႏြယ္ အိအိေလးေတြရွိပါတယ္။ အသားအေရ က ေဖြးေဖြးႀကီး ျဖဴ မေနေပမယ့္ ဝင္းဝင္း ေလးနဲ႔ လွပါတယ္။ ၾကည့္လိုက္ရင္ တကယ့္ရွိရင္းစြဲအသက္ထက္ ေတာ္ေတာ္ေလး ငယ္ တယ္ထင္ရပါတယ္။ ေမေမက လူေကာင္ေသးေသးေလးပါ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ခႏၶာ မွာ ဆိုလဲ အသားရွိရမယ့္ေနရာမွန္သမွ်ေတာ့ ျပည့္ျပည့္တင္းတင္း ရွိလွျပန္ပါတယ္။ သူမက က်မ ကိုအျမဲေနာက္ေျပာင္တဲ့သေဘာနဲ႔ “ဒီေနရာ မွာေတာ့ မင္းအေမ့ရဲ႕ အေမြ မရလိုက္ဘူး” လို႔ စေလ့ရွိပါတယ္။
ေမေမ့ ဆိုင္ က ေဖာက္သည္ေတြမွန္သမွ် ေမေမ့ ရဲ႕ ကိုယ္လံုးအလွကိုအားက် ၾကပါတယ္၊ ျပီးေတာ့ ေမေမ ေကာင္းတယ္ ေျပာတဲ့ ရင္သားအလွ အပ ဆိုင္ရာ ပစၥည္း မွန္သမွ်အားေပး ဝယ္ယူၾကပါတယ္။ ေမေမကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ဘာတခုမွမသံုးပါဘူး။ သူမ အလုပ္က ဆင္း ျပီး အိမ္ျပန္ ေရာက္ျပီ ဆိုတာနဲ႔ ေနာက္တေယာက္ျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ။ အိမ္မွာဆိုရင္ ေမေမက ဝတ္သြားဝတ္လာလဲ အဲ့ဒီ ညအိပ္ဝတ္ အက်ႋီ သံုး၊ ေလး ထည္ပါပဲ။ ရင္ဘတ္ေရွ႕ မွာဘယ္ေတာ့မွေလွ်ာ္လို႔မေျပာင္တဲ့ အစားအေသာက္စြန္းကြက္ေတြနဲ႔၊ ေခါင္း မဖီးဘာမဖီး ကလစ္ႀကီးႀကီး တခုနဲ႔ေခါင္းထိပ္က ဆံပင္ေတြကိုအကုန္စုျပီး စည္းထား ေလ့ ရွိပါတယ္။ မ်က္စိထဲ မဝင္ေအာင္ပါ။
ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အလွျပင္ပစၥည္း အေရာင္းဆိုင္မွာ သာ အလုပ္လုပ္ေနတာပါ အလွအပ လဲ နည္းနည္းမွမမက္ေမာပါဘူး။ စိတ္ပါလက္ပါ ရွိလြန္းလွတဲ့ တခါတေလမွသာ မ်က္နွာ ေလး ဘာေလး ေပါင္းတင္တတ္ပါတယ္။ တခါတခါမ်ားဆိုရင္မ်က္နွာေတာင္မသစ္ ေတာ့ပဲ ကုတင္ေပၚတက္ ျပီး တန္းထိုးအိပ္တတ္ျပန္ပါတယ္။ ဆိုင္မွာ အားတက္သေရာ အလွကုန္ ေတြကို ဝင့္ဝင့္ စြင့္စြင့္ ကေလးေရာင္းေနတဲ့ သူမ နဲ႔တျခားစီပါပဲ။
အလုပ္ပိတ္ရက္ အိမ္မွာမ်ားနားရလို႔ကေတာ့ သူမဟာ တကယ့္ကို အပ်င္းႀကီး လွတဲ့ ေၾကာင္မႀကီး တေကာင္လိုပါပဲ။ တေန႔လံုး အိမ္ေရွ႕ က အစိမ္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ဆိုဖာႀကီး ကိုေမာင္ပို္င္စီး ထားျပီးေတာ့ အဲ့ဒီ ဆိုဖာ ႀကီးေပၚမွာ အားယားႀကီး ေမွာက္လို္က္ လွန္လို္က္ အစား စားလိုက္ တီဗီ ၾကည့္လိုက္ လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လဲ ပါးစပ္ ႀကီးဟရက္ နဲ႔ အိပ္ျပီး ပါးစပ္ကေတာင္ အာပုတ္ရည္ေတြက်ေနတတ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ မ်ား ကံမေကာင္းလွစြာနဲ႔ က်မ ကလဲအိမ္မွာရွိတာနဲ႔ ၾကံဳျပီ ဆိုရင္ေတာ့ ဘာေျပာေကာင္း မလဲ သူမ ဟာ အဲ့ဒီ ဆိုဖာ ႀကီးေပၚကေန တုတ္တုတ္မလႈပ္ က်မ ကို ဟိုဟာ လုပ္ေပးအံုး ဒီဟာလုပ္ေပးအံုး နဲ႔ တရစပ္ ခိုင္းေနေတာ့တာပါပဲ။
“ဂ်င္းနီ ေမ ေရခဲမႈန္႔ စားခ်င္တယ္ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ေမ့ ကိုယူေပး”
“ဂ်င္းနီ နည္းနည္းေအးလာသလိုပဲ ေမ့ကိုေစာင္ေလးတထည္ေလာက္ယူေပး”
“ဂ်င္းနီ ေမ အေခြၾကည့္ခ်င္တယ္ လမ္းထိပ္ ဆိုင္မွာ သြားငွားေပးမလား..ဟင္”
“ဂ်င္းနီ ဒီရုပ္သံ လိုင္းက ၾကည့္မေကာင္းဘူး လိုင္းလာေျပာင္းေပး..”
“ရီမုဒ္ ကြန္ထရိုး ရွိတယ္မွလား…” လို႔ က်မ ျပန္ေအာ္ေတာ့…..
“ဘယ္ထားမိမွန္းမသိေတာ့ဘူး” လို႔ျပန္ေျပာေလ့့ရွိပါတယ္။
သူမ ဟာ မိခင္ေကာင္းေကာင္း မလုပ္တတ္ေသးပါဘူး။ တနဂၤေႏြ ပတ္ေပါင္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ၾကာမွတခါ ဆိုသလို အင္မတန္ အစားရခက္တဲ့ ဟင္းမ်ိဳး ကို မီးဖို ေခ်ာင္ဝင္ျပီး စိတ္မပါလက္မပါ ခ်က္ျပဳတ္တတ္ပါတယ္။ က်မ ၃ တန္း တက္တဲ့ နွစ္က ဆိုရင္ အတန္း ထဲမွာ ရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က အိမ္ကေန ထမင္းဗူး ယူ ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲ့နွစ္က သူမ ေဖေဖ နဲ႔ကြာရွင္းျပီးကာစေပါ့………. တေယာက္တည္း က်မလက္ကိုတြဲလို႔။ က်မ စိတ္အားငယ္မွာစိုးလို႔ ေန႔တိုင္း စားေသာက္ဆိုင္ ကိုသြားျပီး ဆိုင္ကအသင့္ခ်က္ ျပဳတ္ ျပီးသားေမႊးၾကိဳင္ေနတဲ့ ဟင္းေတြဝယ္ ျပီးေတာ့ ထမင္းဗူး တခုထဲ ေျပာင္းျပီး ထည့္ေပး တတ္ ပါတယ္။ အဲ့လိုနဲ႔ ေန႔လည္ထမင္းစားဆင္းခ်ိန္ေရာက္ရင္ က်မ ရဲ႕ ထမင္းဗူးက အတန္းထဲမွာ အေမႊးၾကိဳင္ဆံုးနဲ႔ စားခ်င္စရာအေကာင္း ဆံုးျဖစ္ေန တတ္ ပါတယ္၊ သူတို႔အေမခ်က္တာေတြပဲ အျမဲစားေနရလို႔ျငီးေငြ႕ေနတဲ့ အတန္းေဖာ္ေတြဆိုရင္ အျမဲဘဲဲ က်မရဲ႕ ထမင္းဗူး ကိုၾကည့္ျပီး သြားရည္က်ၾကပါတယ္။ က်မကလဲ အားရဝမ္းသာပဲ သူတို႔နဲ႔လဲစားေလ့ရွိပါတယ္။ အဲ့လိုနဲ႔ က်မလဲေန႔တိုင္း အိမ္ထမင္း အိမ္ဟင္းစားရတာေပါ့။
ေမေမနဲ႔က်မ တခါတေလ က်မတို႔ အိမ္ဝန္းနားကရွန္ဟိုင္းစားေသာက္ဆိုင္ေလးမွာ သြားစားေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ဆိုင္ရွင္ က လင္မယားစံုတြဲတတြဲပါ။ ဆိုင္ေပါက္ဝ က သံျပား ေပၚမွာ ၾကြတ္ၾကြတ္ကေလးေၾကာ္ထားတဲ့ ဖက္ထုပ္ပံုရွိပါတယ္။ ေမေမ က ဆိုင္ရွင္မိန္းမကို သူတို႔ဆိုင္က လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ အလွျပင္ပစၥည္းေတြ လက္ေဆာင္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ အဲ့တာေၾကာင့္ ဆိုင္ရွင္ အန္တီ က က်မတို႔အေပၚမွာ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ ဟင္း ထူးထူး ဆန္းဆန္းေလးေတြလဲခ်က္ေကြ်းေလ့ရွိပါတယ္။ တကယ္လို႔ ရွန္ဟိုင္းအစားအစာေတြ ကို စားရတာ အီလာျပီဆိုရင္ အဲ့ဒီ အနီးနားဝန္းက်င္မွာ ဆိုင္ေလးေတြ ရွိပါေသးတယ္။ တဆိုင္က အိမ္တိုင္ရာေရာက္လိုက္ပို႔ေပးတဲ့ ဟမ္ဘာဂါနဲ႔ ေပါင္မုန္႔ဆိုင္ကေလးပါ၊ အျမဲေမႊးပ်ံေနတဲ့ ေပါင္မုန္႔ ဖုတ္တဲ့အနံ႔ေတြ ပတ္ဝန္းက်င္ မွာ သင္းေနတတ္ပါတယ္။
က်မတို႔ေနတာ တိုက္နွစ္လံုးတြဲေနတဲ့ အခန္းမွာပါ။ အဲ့ဒီအခန္းက ေမေမ ေဖေဖနဲ႔ ကြာရွင္းတံုးက ရလိုက္တဲ့ ပိုင္ဆိုင္မႈဆိုပါေတာ့။ ဒီ ပန္းနုေရာင္ သုတ္ထားတဲ့ တိုက္နွစ္လံုး တြဲက စုစုေပါင္း ၅လႊာရွိပါတယ္။ တံခါးဝမွာ ဝရံတာေလးေတြတြဲရက္နဲ႔ပါ။ က်မတို႔ က တတိယအလႊာ မွာေနပါတယ္။ က်မ ေမြးကတည္းက ဒီမွာေနလာခဲ့ၾကတာပါ။ အိမ္ေရွ႕ ဟိုဘက္ လမ္းေပၚမွာ ရွိတဲ့ ဗာဒံ ပင္က အရင္တံုးက တထပ္စာအျမင့္ပဲရွိပါတယ္။ ခုေတာ့ က်မတို႔ေနတဲ့ တတိယအလႊာနဲ႔ အျမင့္ညီေနပါျပီ။ ဗာဒံသီးေတြ အမ်ားႀကီး သီးလို႔။
က်မတို႔ အိမ္ဝန္းနားမွာ ပန္းျခံေလးတခုရွိပါေသးတယ္။ ပန္းေတြအမ်ားႀကီး စိုက္ ထားတယ္။ ပန္းျခံထဲမွာေတာ့ ေက်ာက္တံုးႀကီးေတြနဲ႔ ကာထားတဲ့ အမိုးအကာနဲ႔ ေရကန္ ငယ္ေလးရယ္ အစိမ္းေရာင္သုတ္ထားတဲ့ စီးေလွ်ာ္ေတြနဲ႔ ဒန္းေတြရွိပါတယ္။ က်မ ငယ္ငယ္တံုးက ဒန္းေပၚကေန မၾကာခဏ လိမ့္က်ဘူးပါတယ္။ ေျပးခုန္ပစ္ အားကစား သမား တေယာက္ က ၃၆၀ ံရွိတဲ့ ဂြ်မ္း ထိုးလိုက္သလိုမ်ိဳးပဲေလ။ ပါးစပ္နဲ႔အျပည့္ သဲေတြလဲ စားလို႔၊ ေမေမ ဆိုတာ လန္႔သြားလိုက္တာ အသက္ပါ ပါသြားမတတ္ပဲ။ အဲ့အခ်ိန္တံုးက ေမေမ က ပန္းျခံေလးနား ေရွ႕တလမ္းေက်ာ္က စာအုပ္ဆိုင္ေလးမွာ ဝတၳဳတအုပ္ငွားျပီး၊ ပန္းျခံထဲ က ခံုတန္းရွည္ေပၚမွာ မွီျပီး စာဖတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ က်မ ကိုတျခားကေလးေတြနဲ႔ ေဆာ့ခ်င္သေလာက္ေဆာ့လို႔ရေအာင္ေပါ့။ သူမ က အခ်စ္ဝတၳဳ သရဲေလ။ အဲ့လိုေတာင္စဥ္ ေရမရေရးထားတဲ့ အခ်စ္ဝတၳဳေတြ ဖတ္ေလ့ရွိတယ္။ အသက္သာ ၃၀ ျပည့္သြားေရာ သူမ ရဲ႕ အၾကိဳက္ကေတာ့ ရင့္က်က္မလာခဲ့ပါဘူး။
အဲ့ဒီ စာအုပ္အငွား ဆိုင္ကေလးက “လက္အိတ္ မမ” ဖြင့္ထားတာပါ။ လက္အိတ္ မမရဲ႕ လက္အိတ္က လက္ေပၚမွာ စြတ္ထားတာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ သူမ ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ အသက္ကေတာ့ ေမေမ့ထက္နည္းနည္း ပိုႀကီးမယ္ ၊ အသက္နဲ႔ မလိုက္တဲ့ ပုခံုးမေထာက္ တေထာက္ ဆံပင္တိုေကာက္ေကာက္ေလးနဲ႔ အက်ႋီ ဆိုအျမဲ အမဲေရာင္ပဲ ဝတ္ေလ့ရွိတယ္။ ေဆာင္းရာသီေရာက္ရင္ သူမက လက္အိတ္တစံု ကိုေခါင္းမွာ ပတ္ျပီး ေခါင္းေဆာင္း အျဖစ္ ေဆာင္းထားေလ့ရွိတယ္။ သူမ မွာလက္အိတ္ေတြက အေရာင္စံုကိုရွိတာ…အနီ၊ အစိမ္း၊ ခရမ္း၊ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေျပာင္းေလးေခါင္းေပၚမွာ ပတ္လို႔…။
“လက္အိတ္မမ” က မ်ားေသာအားျဖင့္ စကားမ်ားမ်ား ေျပာေလ့မရွိပါဘူး။ ပိုက္ဆံ သိမ္းတဲ့စားပြဲမွာ စာထိုင္ဖတ္ရင္ဖတ္၊ မဟုတ္ရင္လဲ အဲ့ဒီစားပြဲေနာက္က အခန္းငယ္ေလး ထဲမွာ ပုန္းျပီး ဘာေတြလုပ္လို႔လုပ္ေနမွန္းမသိ ရႈပ္ေနတတ္ပါတယ္။ သူမ ဆိုင္က ဘယ္ေတာ့မွပိတ္ရက္မရွိပါဘူး၊ စာအုပ္အမ်ိဳးအစားကလဲေတာ္ေတာ္စံုတယ္။ စာအုပ္ အသစ္ေတြလဲထြက္တိုင္းရွိတယ္။ က်မကေတာ့ အဲ့ဒီမွာ သြားသြားျပီးကာတြန္းရုပ္ျပ ငွား ဖတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဆိုင္ထဲမွာ အေမႊးရွည္ရွည္နဲ႔ စပိန္ေၾကာင္ျဖဴႀကီး တေကာင္ ေမြး ထားပါတယ္။ အဲ့ေၾကာင္ႀကီးက အျမဲပဲ စာအုပ္စင္တန္းထဲ မွာဝင္ဝင္ျပီး အိပ္ေန တတ္ ပါ တယ္။ ျပီးေတာ့ စာအုပ္အဖံုးေတြေပၚမွာလဲ အျမဲလိုလို ခ်ယ္ရီပန္းပြင့္ဖတ္ေတြ နဲ႔တူတဲ့ သူ႔ေျခရာေတြ တင္တင္ထားတတ္ျပန္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔ၾကည့္ရတာ ဘယ္ေတာ့မွ ကြ်တ္လို႔ မကုန္မယ့္အေမႊးေတြရွိေနသလိုပါပဲ။ ဆိုင္မွာ ရွိသမွ်စာအုပ္ေတြေပၚမွာ ဘယ္ ေတာ့ ၾကည့္ၾကည့္ သူ႔အေမႊးေတြနဲ႔ ကပ္လို႔။ ေမေမနဲ႔ က်မ နွစ္ေယာက္သား တိတ္တိတ္ ကေလး အဲ့ဆိုင္ ကို “ေၾကာင္ေမႊးစာအုပ္ဆိုင္” လို႔နာမည္ေပးထားၾကတယ္။ တဆက္တည္း ေၾကာင္မႀကီး ကိုလဲ “ေမႊးျဖဴမႀကီး” လို႔ နာမည္မွည့္ေခၚထားၾကတယ္ေလ။
(ဝမ္းမနည္းပါနဲ႔ေလ….ငါအသက္ရွင္ခဲ့ဖူးတယ္၊ နင့္အတြက္ ငါမ်က္ရည္က်ခဲ့ဖူးတယ္နင့္ကိုငါ ခ်စ္ခဲ့ဖူးတယ္၊ ေဘာက္ဖတ္ကေလး လိပ္ျပာျဖစ္သြားသလို ပါပဲေလ…………..
နင့္ရဲ႕အခ်စ္က ငါ့ကိုလူ႔ေလာကထဲမွာ ေတာင္ပံျဖန္႔…..က…လွ………ေစခဲ့ဖူးတယ္)
အခန္း (က)
ဝက္ဝံ နွင့္ဆံုေတြ႔ျခင္း
(၁)
၁၆ နွစ္ရဲ႕ ေႏြရာသီ ၊ က်မ စာရြက္ငယ္ပိစိေလးကိုလွန္ျပီးေတာ့ စာေရးေနတယ္၊ ေမေမနဲ႔ က်မ စာရြက္ေတြနဲ႔ စကားေျပာတာ တလ ေတာင္ ျပည့္ေတာ့မယ္။ သူမ အလုပ္ မသြားခင္ က “ဒီေန႔ ထမင္းျပန္မစားဘူး ကိုယ့္ဘာသာ အျပင္မွာ စားနွင့္” ဆိုတဲ့စာေၾကာင္း နွင့္အတူ ထမင္းစားဖို႔ ပိုက္ဆံ ကို စားပြဲေပၚမွာက်မ အတြက္ ထားခဲ့ေပးတယ္။ က်မ ကလဲ ညက အိပ္ရာမဝင္ ခင္က “မနက္ျဖန္ စာေမးပြဲအတြက္စာအုပ္ဝယ္စရာရွိတယ္ ပို္က္ဆံေပး ခဲ့ပါ” ဆိုတဲ့စာေလးထားထားေပးတယ္ေလ။ က်မတို႔ အဲ့လိုပဲ အရင္တံုးကလဲ ခဏခဏ စိတ္ေကာက္ ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ စကားလံုးဝမေျပာၾကဘူး စာတို ေပစ ေလး ေတြနဲ႔ပဲ ဆက္ဆံမႈလုပ္တယ္။ ဒီလို စိတ္ေကာက္ပြဲေလးေတြ မၾကာခဏ ၾကံဳဖူး ခဲ့ၾကတယ္။ က်မ မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ ဘယ္တံုးကမွ တပတ္ထက္မပိုခဲ့ၾကဘူး။
၁၉ နွစ္ထဲနဲ႔က်မ ကိုေမြးခဲ့တဲ့ ေမေမဟာ အလွျပင္ပစၥည္းအေရာင္းဆိုင္တခုရဲ႕ မန္ေနဂ်ာပါ။ ေမေမ့ရုပ္ရည္က အလွႀကီးဆိုတဲ့အထဲမွာ မပါပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေသေသ ခ်ာခ်ာျပင္လိုက္ရင္ ခ်က္ခ်င္းႀကီးကို ေတာက္ပျပီး အလွတက္လာတတ္ပါတယ္။ သူမ မွာ တလက္လက္ ေတာက္ပေနတဲ့ မ်က္ဝန္း နက္နက္ကေလးေတြနဲ႔ ပုခံုးေက်ာ္ေက်ာ္ ေျဖာင့္စင္းေနတဲ့ ဆံႏြယ္ အိအိေလးေတြရွိပါတယ္။ အသားအေရ က ေဖြးေဖြးႀကီး ျဖဴ မေနေပမယ့္ ဝင္းဝင္း ေလးနဲ႔ လွပါတယ္။ ၾကည့္လိုက္ရင္ တကယ့္ရွိရင္းစြဲအသက္ထက္ ေတာ္ေတာ္ေလး ငယ္ တယ္ထင္ရပါတယ္။ ေမေမက လူေကာင္ေသးေသးေလးပါ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ခႏၶာ မွာ ဆိုလဲ အသားရွိရမယ့္ေနရာမွန္သမွ်ေတာ့ ျပည့္ျပည့္တင္းတင္း ရွိလွျပန္ပါတယ္။ သူမက က်မ ကိုအျမဲေနာက္ေျပာင္တဲ့သေဘာနဲ႔ “ဒီေနရာ မွာေတာ့ မင္းအေမ့ရဲ႕ အေမြ မရလိုက္ဘူး” လို႔ စေလ့ရွိပါတယ္။
ေမေမ့ ဆိုင္ က ေဖာက္သည္ေတြမွန္သမွ် ေမေမ့ ရဲ႕ ကိုယ္လံုးအလွကိုအားက် ၾကပါတယ္၊ ျပီးေတာ့ ေမေမ ေကာင္းတယ္ ေျပာတဲ့ ရင္သားအလွ အပ ဆိုင္ရာ ပစၥည္း မွန္သမွ်အားေပး ဝယ္ယူၾကပါတယ္။ ေမေမကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ဘာတခုမွမသံုးပါဘူး။ သူမ အလုပ္က ဆင္း ျပီး အိမ္ျပန္ ေရာက္ျပီ ဆိုတာနဲ႔ ေနာက္တေယာက္ျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ။ အိမ္မွာဆိုရင္ ေမေမက ဝတ္သြားဝတ္လာလဲ အဲ့ဒီ ညအိပ္ဝတ္ အက်ႋီ သံုး၊ ေလး ထည္ပါပဲ။ ရင္ဘတ္ေရွ႕ မွာဘယ္ေတာ့မွေလွ်ာ္လို႔မေျပာင္တဲ့ အစားအေသာက္စြန္းကြက္ေတြနဲ႔၊ ေခါင္း မဖီးဘာမဖီး ကလစ္ႀကီးႀကီး တခုနဲ႔ေခါင္းထိပ္က ဆံပင္ေတြကိုအကုန္စုျပီး စည္းထား ေလ့ ရွိပါတယ္။ မ်က္စိထဲ မဝင္ေအာင္ပါ။
ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အလွျပင္ပစၥည္း အေရာင္းဆိုင္မွာ သာ အလုပ္လုပ္ေနတာပါ အလွအပ လဲ နည္းနည္းမွမမက္ေမာပါဘူး။ စိတ္ပါလက္ပါ ရွိလြန္းလွတဲ့ တခါတေလမွသာ မ်က္နွာ ေလး ဘာေလး ေပါင္းတင္တတ္ပါတယ္။ တခါတခါမ်ားဆိုရင္မ်က္နွာေတာင္မသစ္ ေတာ့ပဲ ကုတင္ေပၚတက္ ျပီး တန္းထိုးအိပ္တတ္ျပန္ပါတယ္။ ဆိုင္မွာ အားတက္သေရာ အလွကုန္ ေတြကို ဝင့္ဝင့္ စြင့္စြင့္ ကေလးေရာင္းေနတဲ့ သူမ နဲ႔တျခားစီပါပဲ။
အလုပ္ပိတ္ရက္ အိမ္မွာမ်ားနားရလို႔ကေတာ့ သူမဟာ တကယ့္ကို အပ်င္းႀကီး လွတဲ့ ေၾကာင္မႀကီး တေကာင္လိုပါပဲ။ တေန႔လံုး အိမ္ေရွ႕ က အစိမ္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ဆိုဖာႀကီး ကိုေမာင္ပို္င္စီး ထားျပီးေတာ့ အဲ့ဒီ ဆိုဖာ ႀကီးေပၚမွာ အားယားႀကီး ေမွာက္လို္က္ လွန္လို္က္ အစား စားလိုက္ တီဗီ ၾကည့္လိုက္ လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လဲ ပါးစပ္ ႀကီးဟရက္ နဲ႔ အိပ္ျပီး ပါးစပ္ကေတာင္ အာပုတ္ရည္ေတြက်ေနတတ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ မ်ား ကံမေကာင္းလွစြာနဲ႔ က်မ ကလဲအိမ္မွာရွိတာနဲ႔ ၾကံဳျပီ ဆိုရင္ေတာ့ ဘာေျပာေကာင္း မလဲ သူမ ဟာ အဲ့ဒီ ဆိုဖာ ႀကီးေပၚကေန တုတ္တုတ္မလႈပ္ က်မ ကို ဟိုဟာ လုပ္ေပးအံုး ဒီဟာလုပ္ေပးအံုး နဲ႔ တရစပ္ ခိုင္းေနေတာ့တာပါပဲ။
“ဂ်င္းနီ ေမ ေရခဲမႈန္႔ စားခ်င္တယ္ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ေမ့ ကိုယူေပး”
“ဂ်င္းနီ နည္းနည္းေအးလာသလိုပဲ ေမ့ကိုေစာင္ေလးတထည္ေလာက္ယူေပး”
“ဂ်င္းနီ ေမ အေခြၾကည့္ခ်င္တယ္ လမ္းထိပ္ ဆိုင္မွာ သြားငွားေပးမလား..ဟင္”
“ဂ်င္းနီ ဒီရုပ္သံ လိုင္းက ၾကည့္မေကာင္းဘူး လိုင္းလာေျပာင္းေပး..”
“ရီမုဒ္ ကြန္ထရိုး ရွိတယ္မွလား…” လို႔ က်မ ျပန္ေအာ္ေတာ့…..
“ဘယ္ထားမိမွန္းမသိေတာ့ဘူး” လို႔ျပန္ေျပာေလ့့ရွိပါတယ္။
သူမ ဟာ မိခင္ေကာင္းေကာင္း မလုပ္တတ္ေသးပါဘူး။ တနဂၤေႏြ ပတ္ေပါင္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ၾကာမွတခါ ဆိုသလို အင္မတန္ အစားရခက္တဲ့ ဟင္းမ်ိဳး ကို မီးဖို ေခ်ာင္ဝင္ျပီး စိတ္မပါလက္မပါ ခ်က္ျပဳတ္တတ္ပါတယ္။ က်မ ၃ တန္း တက္တဲ့ နွစ္က ဆိုရင္ အတန္း ထဲမွာ ရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က အိမ္ကေန ထမင္းဗူး ယူ ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲ့နွစ္က သူမ ေဖေဖ နဲ႔ကြာရွင္းျပီးကာစေပါ့………. တေယာက္တည္း က်မလက္ကိုတြဲလို႔။ က်မ စိတ္အားငယ္မွာစိုးလို႔ ေန႔တိုင္း စားေသာက္ဆိုင္ ကိုသြားျပီး ဆိုင္ကအသင့္ခ်က္ ျပဳတ္ ျပီးသားေမႊးၾကိဳင္ေနတဲ့ ဟင္းေတြဝယ္ ျပီးေတာ့ ထမင္းဗူး တခုထဲ ေျပာင္းျပီး ထည့္ေပး တတ္ ပါတယ္။ အဲ့လိုနဲ႔ ေန႔လည္ထမင္းစားဆင္းခ်ိန္ေရာက္ရင္ က်မ ရဲ႕ ထမင္းဗူးက အတန္းထဲမွာ အေမႊးၾကိဳင္ဆံုးနဲ႔ စားခ်င္စရာအေကာင္း ဆံုးျဖစ္ေန တတ္ ပါတယ္၊ သူတို႔အေမခ်က္တာေတြပဲ အျမဲစားေနရလို႔ျငီးေငြ႕ေနတဲ့ အတန္းေဖာ္ေတြဆိုရင္ အျမဲဘဲဲ က်မရဲ႕ ထမင္းဗူး ကိုၾကည့္ျပီး သြားရည္က်ၾကပါတယ္။ က်မကလဲ အားရဝမ္းသာပဲ သူတို႔နဲ႔လဲစားေလ့ရွိပါတယ္။ အဲ့လိုနဲ႔ က်မလဲေန႔တိုင္း အိမ္ထမင္း အိမ္ဟင္းစားရတာေပါ့။
ေမေမနဲ႔က်မ တခါတေလ က်မတို႔ အိမ္ဝန္းနားကရွန္ဟိုင္းစားေသာက္ဆိုင္ေလးမွာ သြားစားေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ဆိုင္ရွင္ က လင္မယားစံုတြဲတတြဲပါ။ ဆိုင္ေပါက္ဝ က သံျပား ေပၚမွာ ၾကြတ္ၾကြတ္ကေလးေၾကာ္ထားတဲ့ ဖက္ထုပ္ပံုရွိပါတယ္။ ေမေမ က ဆိုင္ရွင္မိန္းမကို သူတို႔ဆိုင္က လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ အလွျပင္ပစၥည္းေတြ လက္ေဆာင္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ အဲ့တာေၾကာင့္ ဆိုင္ရွင္ အန္တီ က က်မတို႔အေပၚမွာ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ ဟင္း ထူးထူး ဆန္းဆန္းေလးေတြလဲခ်က္ေကြ်းေလ့ရွိပါတယ္။ တကယ္လို႔ ရွန္ဟိုင္းအစားအစာေတြ ကို စားရတာ အီလာျပီဆိုရင္ အဲ့ဒီ အနီးနားဝန္းက်င္မွာ ဆိုင္ေလးေတြ ရွိပါေသးတယ္။ တဆိုင္က အိမ္တိုင္ရာေရာက္လိုက္ပို႔ေပးတဲ့ ဟမ္ဘာဂါနဲ႔ ေပါင္မုန္႔ဆိုင္ကေလးပါ၊ အျမဲေမႊးပ်ံေနတဲ့ ေပါင္မုန္႔ ဖုတ္တဲ့အနံ႔ေတြ ပတ္ဝန္းက်င္ မွာ သင္းေနတတ္ပါတယ္။
က်မတို႔ေနတာ တိုက္နွစ္လံုးတြဲေနတဲ့ အခန္းမွာပါ။ အဲ့ဒီအခန္းက ေမေမ ေဖေဖနဲ႔ ကြာရွင္းတံုးက ရလိုက္တဲ့ ပိုင္ဆိုင္မႈဆိုပါေတာ့။ ဒီ ပန္းနုေရာင္ သုတ္ထားတဲ့ တိုက္နွစ္လံုး တြဲက စုစုေပါင္း ၅လႊာရွိပါတယ္။ တံခါးဝမွာ ဝရံတာေလးေတြတြဲရက္နဲ႔ပါ။ က်မတို႔ က တတိယအလႊာ မွာေနပါတယ္။ က်မ ေမြးကတည္းက ဒီမွာေနလာခဲ့ၾကတာပါ။ အိမ္ေရွ႕ ဟိုဘက္ လမ္းေပၚမွာ ရွိတဲ့ ဗာဒံ ပင္က အရင္တံုးက တထပ္စာအျမင့္ပဲရွိပါတယ္။ ခုေတာ့ က်မတို႔ေနတဲ့ တတိယအလႊာနဲ႔ အျမင့္ညီေနပါျပီ။ ဗာဒံသီးေတြ အမ်ားႀကီး သီးလို႔။
က်မတို႔ အိမ္ဝန္းနားမွာ ပန္းျခံေလးတခုရွိပါေသးတယ္။ ပန္းေတြအမ်ားႀကီး စိုက္ ထားတယ္။ ပန္းျခံထဲမွာေတာ့ ေက်ာက္တံုးႀကီးေတြနဲ႔ ကာထားတဲ့ အမိုးအကာနဲ႔ ေရကန္ ငယ္ေလးရယ္ အစိမ္းေရာင္သုတ္ထားတဲ့ စီးေလွ်ာ္ေတြနဲ႔ ဒန္းေတြရွိပါတယ္။ က်မ ငယ္ငယ္တံုးက ဒန္းေပၚကေန မၾကာခဏ လိမ့္က်ဘူးပါတယ္။ ေျပးခုန္ပစ္ အားကစား သမား တေယာက္ က ၃၆၀ ံရွိတဲ့ ဂြ်မ္း ထိုးလိုက္သလိုမ်ိဳးပဲေလ။ ပါးစပ္နဲ႔အျပည့္ သဲေတြလဲ စားလို႔၊ ေမေမ ဆိုတာ လန္႔သြားလိုက္တာ အသက္ပါ ပါသြားမတတ္ပဲ။ အဲ့အခ်ိန္တံုးက ေမေမ က ပန္းျခံေလးနား ေရွ႕တလမ္းေက်ာ္က စာအုပ္ဆိုင္ေလးမွာ ဝတၳဳတအုပ္ငွားျပီး၊ ပန္းျခံထဲ က ခံုတန္းရွည္ေပၚမွာ မွီျပီး စာဖတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ က်မ ကိုတျခားကေလးေတြနဲ႔ ေဆာ့ခ်င္သေလာက္ေဆာ့လို႔ရေအာင္ေပါ့။ သူမ က အခ်စ္ဝတၳဳ သရဲေလ။ အဲ့လိုေတာင္စဥ္ ေရမရေရးထားတဲ့ အခ်စ္ဝတၳဳေတြ ဖတ္ေလ့ရွိတယ္။ အသက္သာ ၃၀ ျပည့္သြားေရာ သူမ ရဲ႕ အၾကိဳက္ကေတာ့ ရင့္က်က္မလာခဲ့ပါဘူး။
အဲ့ဒီ စာအုပ္အငွား ဆိုင္ကေလးက “လက္အိတ္ မမ” ဖြင့္ထားတာပါ။ လက္အိတ္ မမရဲ႕ လက္အိတ္က လက္ေပၚမွာ စြတ္ထားတာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ သူမ ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ အသက္ကေတာ့ ေမေမ့ထက္နည္းနည္း ပိုႀကီးမယ္ ၊ အသက္နဲ႔ မလိုက္တဲ့ ပုခံုးမေထာက္ တေထာက္ ဆံပင္တိုေကာက္ေကာက္ေလးနဲ႔ အက်ႋီ ဆိုအျမဲ အမဲေရာင္ပဲ ဝတ္ေလ့ရွိတယ္။ ေဆာင္းရာသီေရာက္ရင္ သူမက လက္အိတ္တစံု ကိုေခါင္းမွာ ပတ္ျပီး ေခါင္းေဆာင္း အျဖစ္ ေဆာင္းထားေလ့ရွိတယ္။ သူမ မွာလက္အိတ္ေတြက အေရာင္စံုကိုရွိတာ…အနီ၊ အစိမ္း၊ ခရမ္း၊ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေျပာင္းေလးေခါင္းေပၚမွာ ပတ္လို႔…။
“လက္အိတ္မမ” က မ်ားေသာအားျဖင့္ စကားမ်ားမ်ား ေျပာေလ့မရွိပါဘူး။ ပိုက္ဆံ သိမ္းတဲ့စားပြဲမွာ စာထိုင္ဖတ္ရင္ဖတ္၊ မဟုတ္ရင္လဲ အဲ့ဒီစားပြဲေနာက္က အခန္းငယ္ေလး ထဲမွာ ပုန္းျပီး ဘာေတြလုပ္လို႔လုပ္ေနမွန္းမသိ ရႈပ္ေနတတ္ပါတယ္။ သူမ ဆိုင္က ဘယ္ေတာ့မွပိတ္ရက္မရွိပါဘူး၊ စာအုပ္အမ်ိဳးအစားကလဲေတာ္ေတာ္စံုတယ္။ စာအုပ္ အသစ္ေတြလဲထြက္တိုင္းရွိတယ္။ က်မကေတာ့ အဲ့ဒီမွာ သြားသြားျပီးကာတြန္းရုပ္ျပ ငွား ဖတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဆိုင္ထဲမွာ အေမႊးရွည္ရွည္နဲ႔ စပိန္ေၾကာင္ျဖဴႀကီး တေကာင္ ေမြး ထားပါတယ္။ အဲ့ေၾကာင္ႀကီးက အျမဲပဲ စာအုပ္စင္တန္းထဲ မွာဝင္ဝင္ျပီး အိပ္ေန တတ္ ပါ တယ္။ ျပီးေတာ့ စာအုပ္အဖံုးေတြေပၚမွာလဲ အျမဲလိုလို ခ်ယ္ရီပန္းပြင့္ဖတ္ေတြ နဲ႔တူတဲ့ သူ႔ေျခရာေတြ တင္တင္ထားတတ္ျပန္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔ၾကည့္ရတာ ဘယ္ေတာ့မွ ကြ်တ္လို႔ မကုန္မယ့္အေမႊးေတြရွိေနသလိုပါပဲ။ ဆိုင္မွာ ရွိသမွ်စာအုပ္ေတြေပၚမွာ ဘယ္ ေတာ့ ၾကည့္ၾကည့္ သူ႔အေမႊးေတြနဲ႔ ကပ္လို႔။ ေမေမနဲ႔ က်မ နွစ္ေယာက္သား တိတ္တိတ္ ကေလး အဲ့ဆိုင္ ကို “ေၾကာင္ေမႊးစာအုပ္ဆိုင္” လို႔နာမည္ေပးထားၾကတယ္။ တဆက္တည္း ေၾကာင္မႀကီး ကိုလဲ “ေမႊးျဖဴမႀကီး” လို႔ နာမည္မွည့္ေခၚထားၾကတယ္ေလ။
Wednesday, August 19, 2009
ေမာင္ေျပာတဲ့…
ေမာင္ေျပာတဲ့…
ခ်စ္သူေတြအတြက္
နားလည္မႈနဲ႔ ခ်စ္ျခင္း
ဘယ္ဒင္း က ပိုအေရးႀကီးသလဲ
လူနွစ္ေယာက္အတူေနဖို႔
ဘာေတြလိုအပ္သလဲ
သံေယာဇဥ္နဲ႔ ခ်စ္ျခင္းလား
ခြင့္လႊတ္ျခင္းနဲ႔ နားလည္မႈလား
အဲ့ဒါေတြရွိရံုနဲ႔
ျပည့္စံုျပီ လို႔ဘယ္သူေျပာနိုင္လို႔လဲ
လူတိုင္းနားမလည္နိုင္တဲ့ အခ်စ္
ဘယ္သူမွလည္းမကင္းနိုင္ျပန္ဘူး
ေပ်ာ္ရႊင္ေစတတ္သလို
ဝမ္းနည္းေစတတ္ျပန္တယ္
အၾကင္နာေတြနဲ႔အတူ
နာက်င္မႈေတြပါ ေပးတတ္ျပန္တယ္
အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက
ၾကာၾကာလည္း
မနာက်ည္းေစတတ္ျပန္ဘူး
ဟူး……………………….
မင္းမင္း
(ေရးအခ်ိန္မသိ)
ခ်စ္သူေတြအတြက္
နားလည္မႈနဲ႔ ခ်စ္ျခင္း
ဘယ္ဒင္း က ပိုအေရးႀကီးသလဲ
လူနွစ္ေယာက္အတူေနဖို႔
ဘာေတြလိုအပ္သလဲ
သံေယာဇဥ္နဲ႔ ခ်စ္ျခင္းလား
ခြင့္လႊတ္ျခင္းနဲ႔ နားလည္မႈလား
အဲ့ဒါေတြရွိရံုနဲ႔
ျပည့္စံုျပီ လို႔ဘယ္သူေျပာနိုင္လို႔လဲ
လူတိုင္းနားမလည္နိုင္တဲ့ အခ်စ္
ဘယ္သူမွလည္းမကင္းနိုင္ျပန္ဘူး
ေပ်ာ္ရႊင္ေစတတ္သလို
ဝမ္းနည္းေစတတ္ျပန္တယ္
အၾကင္နာေတြနဲ႔အတူ
နာက်င္မႈေတြပါ ေပးတတ္ျပန္တယ္
အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက
ၾကာၾကာလည္း
မနာက်ည္းေစတတ္ျပန္ဘူး
ဟူး……………………….
မင္းမင္း
(ေရးအခ်ိန္မသိ)
Tuesday, August 18, 2009
ျမစ္ နဲ႔ စစ္
ျမစ္ နဲ႔ စစ္
ေရျပင္ေပၚမွာ
လႈိင္းၾကက္ခြက္ကေလးေတြ
တေဖြးေဖြး
ညွင္းေလး တျဖဴးျဖဴးနဲ႔
သာယာတဲ့ သဘာဝအလွနဲ႔
River Kwai ဆိုတဲ့ ျမစ္ႀကီးေရ
မင္းအေပၚမွာ အရိပ္ထိုးေနတဲ့
တံတားႀကီးနဲ႔ အတူ
စစ္ဆိုတဲ့ အဌိဌာန္ရံုေတြ သာမရွိခဲ့ရင္
မင္း အခုထက္ ပိုလွေနမလားပဲေနာ္
မင္းအေပၚမွာ အလ်ားလိုက္
ျဖတ္ေဆာက္ထားတဲ့
ရထားလမ္းႀကီးေရာေပါ့
သူ႔ ကိုေဆာက္ခဲ့တဲ့
PoW (prisoners of war) လို႔ေခၚတဲ့
စစ္သံု႔ပန္း ေတြရဲ႕
အသက္ေသြးေခြ်းေတြ သာ
မစြန္းထင္း မေပက်ံေနခဲ့ဘူးဆိုရင္
ျမစ္နဲ႔တံတား ၊ေလညွင္းနဲ႔ လႈိင္းၾကက္ခြက္
ဘယ္ေလာက္မ်ား ပနံရလိုက္လိမ့္မလဲ
ဒုတိယ ကမာၻစစ္ႀကီး ……..
သူ႔ ေၾကာင့္ေသခဲ့တဲ့လူေတြ
ဆံုးရႉံးသြားခဲ့တဲ့
အသက္ေသြးေခြ်း စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ
မိဘမဲ့သြားတဲ့ ကေလးေတြ
လင္ေယာက်္ားမဲ့ သြားခဲ့ၾကတဲ့
မုဆိုးမေတြ
သားမဲ့ သြားတဲ့ မိခင္ေတြ
တိုင္းသူျပည္သားမဲ့သြားၾကတဲ့ နိုင္ငံေတြ
အနာဂတ္မဲ့ သြားခဲ့ၾကတဲ့ ကေလးသူငယ္ေတြ
အခ်ိန္ အမ်ားႀကီး ျပန္လည္စေတးရတဲ့
ျပန္လည္တည္ေဆာက္မႈေတြ
လူေတြ စစ္ကိုေၾကာက္ကုန္ၾကျပီလား….?
အဲ့လိုထင္လား…?
တခါတခါ
သဘာဝအလွအပေတြ ကို
အက်ည္းတန္ေအာင္လုပ္ေနၾကတာ
လူဆိုတဲ့
သတၱဝါေတြပဲ …………
A Chen
6:16 am
16th August 2009
Home
Bangkok
Thailand
mariah
these are the sketches that i have had done when i was young and inspiration are with me
now i am so out of it
and inspiration are all gone...........by time
anyway
just posting as one of my memories......................
ဒါေလးက ငယ္နုစဥ္ က ပိုလုပ္ျဖစ္တဲ့ ၀ါသနာေလးပါ ခုေတာ့ အခ်ိန္မရတာရယ္ စိတ္မပါတာရယ္နဲ႔မလုပ္ျဖစ္တာၾကာျပီေပါ့ အမွတ္တရအေနနဲ႔ တင္ထားတာ မတ္ခ္တိြန္း ေျပာသလို ဒီဟာေလးက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမျမင္ဘူးတဲ့ ကိုယ့္ “လ” ရဲ႕ ေနာက္တျခမ္းေပါ့
ဒါကိုယ့္အၾကိဳက္ဆံုး နံပါတ္ ၁ အဆိုေတာ္ပါ
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အေရာင္မဲ့ ပဲ တင္ပါမယ္
မိညီ အေရာင္ျဖည့္ေပးျပီးရင္ေတာ့ အေရာင္နဲ႔ ျပန္တယ္ပါမယ္
now i am so out of it
and inspiration are all gone...........by time
anyway
just posting as one of my memories......................
ဒါေလးက ငယ္နုစဥ္ က ပိုလုပ္ျဖစ္တဲ့ ၀ါသနာေလးပါ ခုေတာ့ အခ်ိန္မရတာရယ္ စိတ္မပါတာရယ္နဲ႔မလုပ္ျဖစ္တာၾကာျပီေပါ့ အမွတ္တရအေနနဲ႔ တင္ထားတာ မတ္ခ္တိြန္း ေျပာသလို ဒီဟာေလးက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမျမင္ဘူးတဲ့ ကိုယ့္ “လ” ရဲ႕ ေနာက္တျခမ္းေပါ့
ဒါကိုယ့္အၾကိဳက္ဆံုး နံပါတ္ ၁ အဆိုေတာ္ပါ
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အေရာင္မဲ့ ပဲ တင္ပါမယ္
မိညီ အေရာင္ျဖည့္ေပးျပီးရင္ေတာ့ အေရာင္နဲ႔ ျပန္တယ္ပါမယ္
current me...@^@
current me...@^@
hello world
this is me
life should be
fun for everyone
....
Addy
out of nothing
so boring
don't want to go to office tomorrow
again...............!
02:02 am
someone thinking about me again
who will that be....???
hello world
this is me
life should be
fun for everyone
....
Addy
out of nothing
so boring
don't want to go to office tomorrow
again...............!
02:02 am
someone thinking about me again
who will that be....???
Monday, August 17, 2009
အခ်စ္စစ္စစ္မ်ား
အခ်စ္စစ္စစ္မ်ား
ကိုယ္ဘာလုပ္ရမလဲ....?
အခ်စ္စစ္စစ္
ဆိုတာေတြ အားလံုးကလဲ
city mart ထဲက
မုန္႔ထုတ္ေတြလို
expire dates ေတြနဲ႔လာတာဆိုေတာ့.....
ခမမ နဲ႔ စကားစျမည္မွ
ကိုယ္ဘာလုပ္ရမလဲ....?
အခ်စ္စစ္စစ္
ဆိုတာေတြ အားလံုးကလဲ
city mart ထဲက
မုန္႔ထုတ္ေတြလို
expire dates ေတြနဲ႔လာတာဆိုေတာ့.....
ခမမ နဲ႔ စကားစျမည္မွ
Wednesday, August 12, 2009
က်မကိုခ်စ္ေသာေယာက်္ားတေယာက္အေၾကာင္း
က်မကိုခ်စ္ေသာေယာက်္ားတေယာက္အေၾကာင္း
အင္းေခါင္းစဥ္ကိုစတင္လိုက္တာကေတာ့ ရည္းစားတေယာက္ အေၾကာင္း ေရးမလို႔ပါ။
ဒါေပမယ့္ ေရးမယ္လို႔တကယ္ေတြးေတာ့ ထြက္မ လာဘူး။
ဒီလိုေလ အဲ့ဒီ ရည္းစားက တီ့ရဲ႕ ဘယ္နွစ္ေယာက္ေျမာက္မွန္းေတာင္ တီ့ဘာသာ တကယ္ မမွတ္မိ ေတာ့ ပါဘူး….ထားပါေတာ့ တီ့ရဲ႕ရည္းစား မ်ားစြာ ထဲက ဝမ္းေအာဖ့္သည္ ေပါ့ေလ ေနာ့္။ ၾကိဳက္လာၾကတာေတာ့ ၾကာပါျပီ။ ၾကာဆို ေလးနွစ္ေတာင္ရွိျပီပဲ။
အင္းဒီအေၾကာင္းေတြမေျပာခင္ တီ့အေၾကာင္း နည္းနည္း ေျပာရ မယ္။ အားလံုးလဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိျပီး ၾကမွာပါ တီက ေယာက္်ားေတြကို တစ္ရႈးေလာက္သာသေဘာထားတဲ့အေၾကာင္း တစ္ရႈး ဆိုတာ သံုးျပီးရင္ လႊင့္ပစ္ရတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြလဲ ဒီ “အေမႀကီးက” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာမွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။
တီ့ရဲ႕ေယာက္်ားေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အျမင္၊ သေဘာထား ေတြကို အနည္းငယ္ လွစ္ဟ ျပတဲ့သေဘာေပါ့။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဖန္မန္နစ္(စ္) လို႔ေျပာရေအာင္ကလဲ နည္းနည္းမွ ဖန္မန္မနစ္ပဲနဲ႔ ဖစ္စစ္ကလီး အရေရာ၊ ဘိုင္အိုေလာဂ်စ္ကယ္လီးအရေရာက ေယာက်္ား ရင့္မာႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့…..။ တီ့မွာ ဘာလို႔အဲ့လိုအျမင္ေတြ ရွိေနလဲ…? ဆရာမဂ်ဴး စကားငွားေျပာရမယ္ ဆိုရင္ ေတာ့ ဒီလုိအေတြးေတြ ေတြးတတ္ေအာင္ တီဘယ္လို စာအုပ္ေတြဖတ္ခဲ့လဲေပါ့ေလ (အမွန္ကေတာ့ “သူ႔”စာအုပ္ေတြဖတ္ခဲ့တာေပါ့ေနာ့ တအုပ္မွမလြတ္ဘူးေလ ခိခိေမႊတာ)။
တီက်င္လည္ႀကီးပ်င္းရာပတ္ဝန္းက်င္က ေယာက္်ားေတြက တေယာက္မွ မေကာင္းခဲ့ၾကဘူးေလ ဦးရီး၊ ဦးေလး၊ ဘႀကီး၊ ေယာက္ဖ အစ္ကိုဝမ္းကြဲ အက္စက္ထရာ အက္စက္ထရာ စသျဖင့္ စသျဖင့္ တို႔နဲ႔ တီ့အေဖ အပါအဝင္ ေပါ့။ (ေရးရင္နဲ႔ေတာင္ မမပုညီမ ဂ်ဴလီယာလြင္ဦး ေရး တဲ့အေဖ ပိုစ့္ကိုသတိရမိေသးတယ္ ကိုကိုကာကာ ကလဲ မိဘေမတၱာဘြဲ႕ ေရးအံုးမွာတဲ့ း= (……a BIG sigh huuuuuuuuu……..)
အဲ့လိုမေကာင္းတဲ့ေယာက်္ားထုႀကီးအၾကားမွာရွင္သန္ႀကီးျပင္းခဲ့ရ က်မ ဘဝ အဲေလ…. ေရးရင္းနဲ႔ မိန္းမေသြး ေတြၾကြေနျပန္ျပီ…ခိ….. (ဒီေနရာ မွာ တခ်ိဳ႕ေသာ အျငင္းသန္တဲ့စာဖတ္သူေတြက ေစာဒက တက္စရာတခု ရွိ ေနပါတယ္ တီခ်မ္းကဝါးလံုးရွည္ရွည္ႀကီး သူ႔မွာရွိတိုင္း လိုက္ရမ္း ေနတယ္၊(တကယ္မရွိပါဘူး ဝါးလံုးရွည္က ကိုကိုကာကာဆီကေန ခဏ.. ငွားျပီး ရမ္းရတာပါ) ငါးခံုးမတေကာင္ ေၾကာင့္တေလွလံုးပုပ္ တာပါ၊ ဂ်န္နရယ္လိုက္စ္ လုပ္လို႔မရပါဘူး ဘာညာေပါ့ေနာ္။ ရပါတယ္။
တီကလဲ ကိုယ္ပိုင္စစ္စစ္၊ တီ့အေတြ႔ အၾကံဳအရေရးရတာပဲေလ တီေတြ႔ဘူးတဲ့ ေယာက်္ားမ်ား ကိုသာ ဆိုလုိ ပါတယ္ တီမေတြ႔ဘူးတဲ့ ကြင္းစ တီမေတြ႔ဘူးေသးတဲ့ ကြင္းပိတ္ ေယာက်္ားမ်ားကိုမဆိုလိုပါဘူး။ ေနာင္ေတြ႔ ခဲ့ရင္လဲ ေရးပါအံုးမယ္။ သူတို႔အေၾကာင္း၊ ေတြ႔လဲေတြ႔ ခ်င္ပါေသးတယ္ ေကာင္းမေကာင္း ျမည္း ၾကည့္ရေအာင္ ညွင္းညွင္းညွင္း (ဤကားစာေရးသူ၏ စကားခ်ပ္)
ထားပါေတာ့ ေျပာရင္းနဲ႔ စကားေတြ က ကားျပီးေဘးေရာက္ေနျပီ။ ေျပာခ်င္တာ က တီ့ကို ခ်စ္တဲ့ေယာက်္ား တေယာက္အေၾကာင္းပါ။ သူက တီ့ ကိုအရမ္းခ်စ္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ခ်စ္လဲဆိုရင္ တီက လာဆိုလာ သြားဆိုသြားပါ၊ တီ့ တခြန္းပါပဲ။ မေကာင္းတာက တီပါ။ သူ႔အျပင္ ရည္းစား ေတြထားပါတယ္ ခ်ိန္းေတြ႔ပါတယ္ တခါတေလ (တေယာက္ကိုတြဲလွ်က္) နွစ္ေယာက္လံုး မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ပက္ပင္းႀကီးေတြ႔ပါတယ္။ အဲ့အခါ က်ရင္လဲ အန္တီခ်မ္း က ခပ္တည္တည္ပါပဲ အျပစ္ရွိတာ တီမဟုတ္သလိုေပါ့ တီ့ အယူအရလဲ တီက အျပစ္မွမရွိပဲကိုး၊ ခိခိ…
တေလာတံုးက ဆိုရင္ တီ က ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဆိုးလဲဆိုရင္ တီ့ ရဲ႕ “kiss” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာထဲက ေကာင္ေလးနဲ႔ သူ႔ေရွ႕မွာ တင္ “အိပ္” တာပါ။ သူဘယ္လိုခံစားရမလဲ လို႔တီ တခါ မွမေတြးခဲ့ဘူးဘူး..............
အဲ့လိုဆိုးတာပါ ျပီးေတာ့ တီ အလုပ္မ်ားေနရင္ မေတြ႔ခ်င္ရင္ သူ႔ ကိုပစ္ထားေလ့ရွိပါတယ္ ေနာက္ ေတာ့ တြဲခ်င္တဲ့သူေတြနဲ႔တြဲေနပါတယ္ ျပီးေတာ့မွ “ေမာင္….ဘယ္သြားေန၊ေပ်ာက္ေနတာလဲဖုန္းလဲမဆက္ဘူး” ဘာညာနဲ႔ ရန္ေတြလုပ္ပါတယ္။
တီ သူနဲ႔တြဲတာ ၄ နွစ္ထဲမွာပါ ေျပာရရင္တီ့ဘဝ မွာတြဲဖူးသမွ်ေတြထဲမွာ သက္တမ္းအရွည္ဆံုးတြဲတဲ့ ေယာက်္ားပဲ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တီက ေယာက်္ားတေယာက္ကို ၃ လ အလြန္ဆံုးပဲတြဲတာကိုး။ သူနဲ႔ ဒီေလာက္သက္တမ္းရွည္တာကလဲ ေျပာမယ္ဆိုရင္ သူေကာင္းလို႔ပါ ကိုယ္ေကာင္းလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။
ေနာက္တခု က တီက သူ႔ ကို သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းဆီ က “လု”ထားတာပါ ထြန္းအိျႏၵာဗိုလ္ သီခ်င္းအတိုင္း ဆိုရင္ေတာ့ “စံပယ္” လုပ္ထားတာေပါ့။ တီတို႔ကေတာ့ ပဲခူးဘူတာ လို႔ေျပာေလ့ရွိတယ္။ နားမလည္ဘူးမွလား? နားမလည္ရင္ရွင္းျပမယ္ေလ။ စံပယ္ကေတာ့ရွင္းပါတယ္ေနာ္ သီခ်င္းေလး ကိုသာ ဆိုၾကည့္လုိက္(ေဟာေဟာ… စာကိုဖတ္ရင္းနဲ႔ စိတ္ထဲကေန သီခ်င္းဆိုၾကည့္ေနျပီ သိေနတယ္ေနာ္ အဟက္ ဟက္ ဟက္) ပဲခူးဘူတာ ဆိုတာကေတာ့ ပဲခူးဘူတာမွာ က ဂ်ိဳးေၾကာ္ စနႈိက္ေၾကာ္ေတြ ေရာင္းေလ့ရွိတယ္ေလ “သူမ်ားဆီက နိႈက္ထားတာေပါ့” အဲ့လိုဆိုလိုတာပါ။
ဒီလိုနဲ႔ ခ်စ္လာၾကတာေလးနွစ္…မင္းကိုငါေလေမ့ပစ္ဖို႔………………. ၾကိဳးစားေနတာ ခုထိ……ျဖစ္မလာေသးတာ ငါ့ရဲ႕အခ်စ္… ယို႔ ယို႔ အင္း စိုင္းစိုင္းသာ ေတြ႔ရင္ ဒီတေၾကာင္း သီခ်င္းျဖစ္တယ္။
ခုေတာ့ တီ က ဘန္ေကာက္မွာ အလုပ္လာလုပ္ေနေတာ့ ခဏ အလည္ေခၚထားပါတယ္ ၂ လေလာက္ရွိပါျပီ။ အိတ္စကလုစစ္ဗ္လီး လစ္ဗင္းတူ ဂဲသားေပါ့ေလ။ လာေနတာ ၂ လ ရွိျပီ တီ သူ႔ ကိုဘယ္မွ မပို႔ရေသးပါဘူး။ တီကလဲ ဒီ ၁ လ ၂ လ မွ အရမ္းကိုရႈပ္ေနတာပါ။ အဲ့တာလဲ သူက ဘာမွမေျပာပါဘူး ေအးေဆးပါပဲ။
တေန႔ တေန႔ အိမ္မွာေနတယ္ အိမ္ရွင္းေပးတယ္ တီ ျပန္လာခါနီးရင္ အဲကြန္း က အဆင့္သင့္ဖြင့္ ထားေပး တယ္ တီ ျပန္လာရင္ ေရ က အသင့္ ခြက္နဲ႔ တီ က ေရာက္ျပီ ဆိုတာနဲ႔ ကုတင္ေပၚကို ဝုန္းကနဲ ထိုးခ်လိုက္ျပီး….“ေမာင္” လို႔ေအာ္လိုက္ရင္ လာနွိပ္ေပးပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ တီ ေရစိမ္ဖို႔ ေရေႏြး စပ္ေပး ပါတယ္ ခ်ိဳးေနစဥ္မွာ လဲ ဆပ္ျပာလာတိုက္ျပီး နွိပ္ေပးပါေသးတယ္။ ညက် စားေသာက္ျပီးျပီဆိုရင္လဲ သူပဲ ေဆးေၾကာ သိမ္းဆည္းပါတယ္ ခ်က္တာကေတာ့ တီကလဲ ဝါသနာပါ သူကလဲ တီခ်က္တာ ၾကိဳက္လို႔ တီ ခ်က္ေကြ်းတာ မ်ားပါတယ္။ မနက္ဆိုရင္လဲ တီ က မနိုးေသးဘူး ေကာ္ဖီခြက္ က အသင့္ျဖစ္ေနျပီ၊ ေပါင္မုန္႔ က မီးကင္ျပီးသား ေထာပတ္နဲ႔ ဂ်မ္နဲ႔ သြားတိုက္ေဆးက အသင့္ထည့္ျပီးသား ေရခ်ိဳးခန္းမွာ ျပီးေတာ့မွ တီ့ ကိုလာနိုးပါတယ္ တီ က အီး အဲ အင္း နဲ႔ မထခ်င္ ထခ်င္ အီေလးဆြဲေနပါတယ္ (စကားျဖတ္ေျပာပါမယ္ အဲ့ဒီ အီေလးဆြဲတယ္ ဆိုတာ ႀကီး ကိုေသခ်ာနားမလည္ပါဘူး ငယ္ငယ္ေလးထဲ က ေမေမ (တီ့ ေမြးစားေမေမက ခဏ ခဏ တီ့ ကိုဆူလို႔ မွတ္မိေနတဲ့ စကားလံုးပါ အပ်င္းထူတယ္ အပ်င္းေၾကာရွည္တယ္ လို႔ေတာ့ သေဘာ ေပါက္ခဲ့ပါတယ္) ျပီးေတာ့ မွ နာရီ ကိုၾကည့္ မထ မေန ထရေတာ့မယ္ ဆိုမွ ထ ေရမိုးခ်ိဳး ျပီးေတာ့ ေကာ္ဖီ ကိုေမာ့ ေပါင္မုန္႔ ကို ပါးစပ္ ထဲ အျမန္သြတ္ သူ႔ ကိုကစ္ေပးျပီး ရံုးလစ္ပါတယ္ (ဟိဟိ ရုပ္ရွင္ထဲ က အတိုင္းေနာ္ ပရိတ္သတ္မ်ား ျမင္ေယာင္ အားက် ၾကပါဗ်ိဳ႕ ကေလးေတြ လက္ခုတ္တီးပါတယ္ ရႊီး ေျဖာင္း ေျဖာင္း ေျဖာင္း)
ခုလဲမေန႔ က တေန႔လံုး တီ့ အဝတ္ေတြ တဗီဒိုႀကီးကို မီးပူတိုက္ ေပးထားပါတယ္ တီေနာက္အပတ္ ဘာလီ သြားမွာ ဆိုေတာ့ သူက ရွိသမွ်အကုန္ထုတ္ျပီး မီးပူေတြ တိုက္ေပးထားပါတယ္။(ပံုတြင္ရႈ.....)
ျပီးေတာ့ လာမယ့္ စေန ၾသဂုတ္လ ၁ ရက္ေန႔ က်ရင္ တီ အိမ္ေျပာင္းမွာ မို႔လို႔ သူက ခုကတည္းက အကုန္ သိမ္းဆည္း ထားပါတယ္။ အဲ့ေလာက္ ခ်စ္တာပါ။
(မွတ္ခ်က္ ဒီပိုစ့္ေရးျဖစ္သြားတာ ဒီအဝတ္ပံုေၾကာင့္ပါ တီ ဘာလီ ကိုညီလာခံ ၂ပတ္သြား တက္ ရမယ္ေျပာ ေတာ့ ရွိသမွ် အက်ႋီေတြ ထုတ္ေလွ်ာ္တန္တာေလွ်ာ္ မီးပူတိုက္တန္တာတိုက္ ေပး ထားပါတယ္ အဲ့မွာ နည္းနည္း သရိုးသရီေလး heart ထိ သြားလို႔ ေမာင့္အတြက္ ဒီပိုစ့္ေလးေရးတာပါ )
ေနာက္တခု က တီ့ရည္းစားေပါင္း ရသိန္း ၆ေသာင္းမွာ တီ့ အေမ နဲ႔ ညီ (အရင္း) သေဘာတူတာ သူတေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္ တီ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က သူ႔ကိုသိပါတယ္ အရင္ အလုပ္ကလူေတြလဲ သိတယ္ ညေနတိုင္းလာၾကိဳလို႔ ခိခိ ေနာက္ တီ့ အမ်ိဳးေတြ အေဒၚေတြ ညီအကို တဝမ္းကြဲ နွစ္ဝမ္းကြဲ အကုန္သိတယ္ တခ်ိဳ႕ ရည္းစားေဟာင္းေတြ လဲ သိၾကတယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က တီအတြက္ သူသာလွ်င္ အသင့္ေတာ္ဆံုး တီ့ အႏြံအတာ အခံနိုင္ဆံုး သည္းညည္းအခံနိုင္ဆံုး ဆု၊အမွတ္ေပးၾကတယ္ အဲ့ေလာက္ တီ့ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြ က သူ႔ ကိုခ်စ္ၾကပါတယ္ တီပဲမခ်စ္တာ ခိခိ တီက သူကလြဲရင္ အကုန္ခ်စ္တယ္ အဲ့လိုပါ ဒါေပမယ့္ တီ သူ႔ ကို သံေယာဇဥ္ရွိပါတယ္ တူတူေနလာၾကတာ ပဲ ၄ နွစ္ရွိျပီေလေနာ္ အဲ့လိုေပါ့
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲေရးလို႔ရေသးတယ္
ေသခ်ာတာကေတာ့ ကိုယ္က ရီတာ လို မေရမရာ မကြဲမျပား ေဝခြဲမရေတြမျဖစ္ေနဘူး (စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ မမရီတာ) ကိုယ္က အတၱနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ကိုယ္ပါ ကိုယ္လိုခ်င္တာ ကို ကို္ယ္အျမဲေသခ်ာ သိတယ္ ရေအာင္လဲယူတယ္ မလိုခ်င္ရင္လဲ ျငင္းပစ္ဖို႔ဘယ္တံုးကမွ မေႏွးဘူး ကိုယ့္ဘဝ မွ အားနာလို႔လိုက္ေလွ်ာ လိုက္တယ္ဆိုတာ မ်ိဳးက ေတာ္ေတာ္ရွားပါတယ္ လိုက္ေလွ်ာရင္ အဲ့တာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က လိုက္ေလွ်ာခ်င္လို႔ပဲ အားမနာတတ္ဘူး အဲ့ေတာ့ အရင္လမ္းေဘးမွာ ေရးျပီးေရာင္းတဲ့ (တခ်ိဳ႕ အိမ္ေတြမွာေထာင္ထားတတ္တဲ့ “အားနာလို႔ လိုက္ေလွ်ာတာ အ တယ္လို႔မထင္နဲ႔” ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ေျပာစရာ မလိုေတာ့ ဘူးေပါ့ေလ ဟိဟိ)
အင္း ဘာေတြေရးေနမိမွန္းမသိဘူး ၃ နာရီထိုးေနျပီ ဒီေန႔တေန႔လံုး ညီလာခံ မွာ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းတယ္ presentation ၂ ခု နဲ႔ ညေန session တခု opening speech လုပ္ေပးရတယ္ ညေန event တခု organize လုပ္ရတယ္ ျပီးျပီ ညီလာခံအတြက္ ကိုယ္လုပ္စရာ အားလံုး မနက္ျဖန္ အစည္းအေဝးတခု တက္ျပီးရင္ ျပီးျပီ
၁၃ ရက္ေန႔ ပိတ္ပြဲမသြားပါ ဒီက ခ်စ္ခ်စ္ “ျမိဳ႕ခံခ်စ္သူေလး” နဲ႔ ေလွ်ာက္လည္ပါမယ္
ေပ်ာ္ေနပါတယ္ကြယ္ ကြယ္ ကြယ္
P.S
အစက စစခ်င္း ဒီ ပိုစ့္ ကိုတည္တံုးက ေခါင္းစဥ္က က်မ ကို ခ်စ္ေသာေယာက်္ားမ်ားနွင့္ က်မ က ခ်စ္ေသာေယာက်္ားမ်ားပါ ေနာက္ေတာ့ ေခါင္းစဥ္ကိုျပန္ေသခ်ာစဥ္းစားျပီး ကိုယ့္လက္ကိုေရာ ဦးေနွာက္ ကိုေရာ မွတ္ဥာဏ္ကိုေရာ အဲ့ေလာက္ အပင္ပန္းမခံခ်င္တာနဲ႔ တေယာက္ပဲေရးမယ္ ဆိုျပီး ျဖစ္သြားတာပါ
P.S.S
(ဒီပိုစ့္ကို မမကြမ္ႀကီးဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္းနဲ႔ မနာလိုျဖစ္ေနပါတယ္ အိမ္က KLMS ကအဲ့လိုလဲမဟုတ္ဘူး ဘာညာေတြးေနပါတယ္ မမရီတာ ကလဲ ကိုကိုသာ အဲ့လိုဆိုရင္ ေမာင့္ကိုပစ္ျပီးတခါတည္း ကိုကို႔ ကိုပဲေရြးခ်လိုက္မွာ ခုေခတ္မွာ ဒီလိုေယာက်္ားရွားေနျပီ ဘာညာေတြးေနပါတယ္ စာဖတ္သူ အသင္ကလဲ ဖတ္ရင္းနဲ႔ တီခ်မ္းကို မိုက္လိုက္တဲ့ မိန္းမ လို႔ပါးစပ္ကေန ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပီး ေဒါမနႆ ပြားေနပါတယ္ ေမာင္ဖိုးစိန္တေယာက္ကေတာ့ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ေဂ် ဝင္ေနပါတယ္ အဲ့လို ေျပာရင္လဲ “ခ်မ္းစိတ္ခ်မ္းသာရင္ျပီးတာပါပဲ” လို႔ေျပာပါမယ္ ျပီးေတာ့ သူဘာမွမျဖစ္သလို တကယ္ပဲ ဘာမွမျဖစ္သလို ေနပါမယ္ နန္းညီ ကေတာ့ တီက ပြဲဆူေအာင္လုပ္ျပန္ျပီလို႔ေျပာေနပါတယ္ ဦးမြန္က အိမ္က အေကာင္ကို တီ့ ဆီသင္တန္းလႊတ္မွ လို႔ေတြးေနပါတယ္ ေျမာင္းကေလး ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း တဟီးဟီး လုပ္ေနပါတယ္ ေမဒီ တို႔ မာလာတို႔ ၾကယ္တို႔ မိေရာင္တို႔ သဇင္ဏီတို႔ ေကာင္မေလးငယ္ငယ္ေလးမ်ားကေတာ့ တီေရ အပို ရွိေသးရင္ မီးတို႔လဲလိုခ်င္တယ္ ဟု အျပင္တြင္ ကြန္မမန္႔ရဲေသာ္ စီပံုးတြင္ လာမေအာ္ရဲေသာ္ စိတ္တြင္းၾကိတ္ေအာ္ၾကပါသည္…
မွတ္ခ်က္ မိေရာင္ကို မသိမသာ ကေလးမမ်ားအၾကားထည့္ထားေပးပါသည္
ပံုခ်စ္ေဒၚ…
စကားမစပ္ ေမာင့္ ကိုသတိရလိုက္တာကြယ္…ခိခိခိ)
Chen Addy
2:21 am
12th August 2009
Bali, Cakra Hotel
(During ICAAP conference)
အင္းေခါင္းစဥ္ကိုစတင္လိုက္တာကေတာ့ ရည္းစားတေယာက္ အေၾကာင္း ေရးမလို႔ပါ။
ဒါေပမယ့္ ေရးမယ္လို႔တကယ္ေတြးေတာ့ ထြက္မ လာဘူး။
ဒီလိုေလ အဲ့ဒီ ရည္းစားက တီ့ရဲ႕ ဘယ္နွစ္ေယာက္ေျမာက္မွန္းေတာင္ တီ့ဘာသာ တကယ္ မမွတ္မိ ေတာ့ ပါဘူး….ထားပါေတာ့ တီ့ရဲ႕ရည္းစား မ်ားစြာ ထဲက ဝမ္းေအာဖ့္သည္ ေပါ့ေလ ေနာ့္။ ၾကိဳက္လာၾကတာေတာ့ ၾကာပါျပီ။ ၾကာဆို ေလးနွစ္ေတာင္ရွိျပီပဲ။
အင္းဒီအေၾကာင္းေတြမေျပာခင္ တီ့အေၾကာင္း နည္းနည္း ေျပာရ မယ္။ အားလံုးလဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိျပီး ၾကမွာပါ တီက ေယာက္်ားေတြကို တစ္ရႈးေလာက္သာသေဘာထားတဲ့အေၾကာင္း တစ္ရႈး ဆိုတာ သံုးျပီးရင္ လႊင့္ပစ္ရတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြလဲ ဒီ “အေမႀကီးက” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာမွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။
တီ့ရဲ႕ေယာက္်ားေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အျမင္၊ သေဘာထား ေတြကို အနည္းငယ္ လွစ္ဟ ျပတဲ့သေဘာေပါ့။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဖန္မန္နစ္(စ္) လို႔ေျပာရေအာင္ကလဲ နည္းနည္းမွ ဖန္မန္မနစ္ပဲနဲ႔ ဖစ္စစ္ကလီး အရေရာ၊ ဘိုင္အိုေလာဂ်စ္ကယ္လီးအရေရာက ေယာက်္ား ရင့္မာႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့…..။ တီ့မွာ ဘာလို႔အဲ့လိုအျမင္ေတြ ရွိေနလဲ…? ဆရာမဂ်ဴး စကားငွားေျပာရမယ္ ဆိုရင္ ေတာ့ ဒီလုိအေတြးေတြ ေတြးတတ္ေအာင္ တီဘယ္လို စာအုပ္ေတြဖတ္ခဲ့လဲေပါ့ေလ (အမွန္ကေတာ့ “သူ႔”စာအုပ္ေတြဖတ္ခဲ့တာေပါ့ေနာ့ တအုပ္မွမလြတ္ဘူးေလ ခိခိေမႊတာ)။
တီက်င္လည္ႀကီးပ်င္းရာပတ္ဝန္းက်င္က ေယာက္်ားေတြက တေယာက္မွ မေကာင္းခဲ့ၾကဘူးေလ ဦးရီး၊ ဦးေလး၊ ဘႀကီး၊ ေယာက္ဖ အစ္ကိုဝမ္းကြဲ အက္စက္ထရာ အက္စက္ထရာ စသျဖင့္ စသျဖင့္ တို႔နဲ႔ တီ့အေဖ အပါအဝင္ ေပါ့။ (ေရးရင္နဲ႔ေတာင္ မမပုညီမ ဂ်ဴလီယာလြင္ဦး ေရး တဲ့အေဖ ပိုစ့္ကိုသတိရမိေသးတယ္ ကိုကိုကာကာ ကလဲ မိဘေမတၱာဘြဲ႕ ေရးအံုးမွာတဲ့ း= (……a BIG sigh huuuuuuuuu……..)
အဲ့လိုမေကာင္းတဲ့ေယာက်္ားထုႀကီးအၾကားမွာရွင္သန္ႀကီးျပင္းခဲ့ရ က်မ ဘဝ အဲေလ…. ေရးရင္းနဲ႔ မိန္းမေသြး ေတြၾကြေနျပန္ျပီ…ခိ….. (ဒီေနရာ မွာ တခ်ိဳ႕ေသာ အျငင္းသန္တဲ့စာဖတ္သူေတြက ေစာဒက တက္စရာတခု ရွိ ေနပါတယ္ တီခ်မ္းကဝါးလံုးရွည္ရွည္ႀကီး သူ႔မွာရွိတိုင္း လိုက္ရမ္း ေနတယ္၊(တကယ္မရွိပါဘူး ဝါးလံုးရွည္က ကိုကိုကာကာဆီကေန ခဏ.. ငွားျပီး ရမ္းရတာပါ) ငါးခံုးမတေကာင္ ေၾကာင့္တေလွလံုးပုပ္ တာပါ၊ ဂ်န္နရယ္လိုက္စ္ လုပ္လို႔မရပါဘူး ဘာညာေပါ့ေနာ္။ ရပါတယ္။
တီကလဲ ကိုယ္ပိုင္စစ္စစ္၊ တီ့အေတြ႔ အၾကံဳအရေရးရတာပဲေလ တီေတြ႔ဘူးတဲ့ ေယာက်္ားမ်ား ကိုသာ ဆိုလုိ ပါတယ္ တီမေတြ႔ဘူးတဲ့ ကြင္းစ တီမေတြ႔ဘူးေသးတဲ့ ကြင္းပိတ္ ေယာက်္ားမ်ားကိုမဆိုလိုပါဘူး။ ေနာင္ေတြ႔ ခဲ့ရင္လဲ ေရးပါအံုးမယ္။ သူတို႔အေၾကာင္း၊ ေတြ႔လဲေတြ႔ ခ်င္ပါေသးတယ္ ေကာင္းမေကာင္း ျမည္း ၾကည့္ရေအာင္ ညွင္းညွင္းညွင္း (ဤကားစာေရးသူ၏ စကားခ်ပ္)
ထားပါေတာ့ ေျပာရင္းနဲ႔ စကားေတြ က ကားျပီးေဘးေရာက္ေနျပီ။ ေျပာခ်င္တာ က တီ့ကို ခ်စ္တဲ့ေယာက်္ား တေယာက္အေၾကာင္းပါ။ သူက တီ့ ကိုအရမ္းခ်စ္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ခ်စ္လဲဆိုရင္ တီက လာဆိုလာ သြားဆိုသြားပါ၊ တီ့ တခြန္းပါပဲ။ မေကာင္းတာက တီပါ။ သူ႔အျပင္ ရည္းစား ေတြထားပါတယ္ ခ်ိန္းေတြ႔ပါတယ္ တခါတေလ (တေယာက္ကိုတြဲလွ်က္) နွစ္ေယာက္လံုး မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ပက္ပင္းႀကီးေတြ႔ပါတယ္။ အဲ့အခါ က်ရင္လဲ အန္တီခ်မ္း က ခပ္တည္တည္ပါပဲ အျပစ္ရွိတာ တီမဟုတ္သလိုေပါ့ တီ့ အယူအရလဲ တီက အျပစ္မွမရွိပဲကိုး၊ ခိခိ…
တေလာတံုးက ဆိုရင္ တီ က ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဆိုးလဲဆိုရင္ တီ့ ရဲ႕ “kiss” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာထဲက ေကာင္ေလးနဲ႔ သူ႔ေရွ႕မွာ တင္ “အိပ္” တာပါ။ သူဘယ္လိုခံစားရမလဲ လို႔တီ တခါ မွမေတြးခဲ့ဘူးဘူး..............
အဲ့လိုဆိုးတာပါ ျပီးေတာ့ တီ အလုပ္မ်ားေနရင္ မေတြ႔ခ်င္ရင္ သူ႔ ကိုပစ္ထားေလ့ရွိပါတယ္ ေနာက္ ေတာ့ တြဲခ်င္တဲ့သူေတြနဲ႔တြဲေနပါတယ္ ျပီးေတာ့မွ “ေမာင္….ဘယ္သြားေန၊ေပ်ာက္ေနတာလဲဖုန္းလဲမဆက္ဘူး” ဘာညာနဲ႔ ရန္ေတြလုပ္ပါတယ္။
တီ သူနဲ႔တြဲတာ ၄ နွစ္ထဲမွာပါ ေျပာရရင္တီ့ဘဝ မွာတြဲဖူးသမွ်ေတြထဲမွာ သက္တမ္းအရွည္ဆံုးတြဲတဲ့ ေယာက်္ားပဲ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တီက ေယာက်္ားတေယာက္ကို ၃ လ အလြန္ဆံုးပဲတြဲတာကိုး။ သူနဲ႔ ဒီေလာက္သက္တမ္းရွည္တာကလဲ ေျပာမယ္ဆိုရင္ သူေကာင္းလို႔ပါ ကိုယ္ေကာင္းလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။
ေနာက္တခု က တီက သူ႔ ကို သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းဆီ က “လု”ထားတာပါ ထြန္းအိျႏၵာဗိုလ္ သီခ်င္းအတိုင္း ဆိုရင္ေတာ့ “စံပယ္” လုပ္ထားတာေပါ့။ တီတို႔ကေတာ့ ပဲခူးဘူတာ လို႔ေျပာေလ့ရွိတယ္။ နားမလည္ဘူးမွလား? နားမလည္ရင္ရွင္းျပမယ္ေလ။ စံပယ္ကေတာ့ရွင္းပါတယ္ေနာ္ သီခ်င္းေလး ကိုသာ ဆိုၾကည့္လုိက္(ေဟာေဟာ… စာကိုဖတ္ရင္းနဲ႔ စိတ္ထဲကေန သီခ်င္းဆိုၾကည့္ေနျပီ သိေနတယ္ေနာ္ အဟက္ ဟက္ ဟက္) ပဲခူးဘူတာ ဆိုတာကေတာ့ ပဲခူးဘူတာမွာ က ဂ်ိဳးေၾကာ္ စနႈိက္ေၾကာ္ေတြ ေရာင္းေလ့ရွိတယ္ေလ “သူမ်ားဆီက နိႈက္ထားတာေပါ့” အဲ့လိုဆိုလိုတာပါ။
ဒီလိုနဲ႔ ခ်စ္လာၾကတာေလးနွစ္…မင္းကိုငါေလေမ့ပစ္ဖို႔………………. ၾကိဳးစားေနတာ ခုထိ……ျဖစ္မလာေသးတာ ငါ့ရဲ႕အခ်စ္… ယို႔ ယို႔ အင္း စိုင္းစိုင္းသာ ေတြ႔ရင္ ဒီတေၾကာင္း သီခ်င္းျဖစ္တယ္။
ခုေတာ့ တီ က ဘန္ေကာက္မွာ အလုပ္လာလုပ္ေနေတာ့ ခဏ အလည္ေခၚထားပါတယ္ ၂ လေလာက္ရွိပါျပီ။ အိတ္စကလုစစ္ဗ္လီး လစ္ဗင္းတူ ဂဲသားေပါ့ေလ။ လာေနတာ ၂ လ ရွိျပီ တီ သူ႔ ကိုဘယ္မွ မပို႔ရေသးပါဘူး။ တီကလဲ ဒီ ၁ လ ၂ လ မွ အရမ္းကိုရႈပ္ေနတာပါ။ အဲ့တာလဲ သူက ဘာမွမေျပာပါဘူး ေအးေဆးပါပဲ။
တေန႔ တေန႔ အိမ္မွာေနတယ္ အိမ္ရွင္းေပးတယ္ တီ ျပန္လာခါနီးရင္ အဲကြန္း က အဆင့္သင့္ဖြင့္ ထားေပး တယ္ တီ ျပန္လာရင္ ေရ က အသင့္ ခြက္နဲ႔ တီ က ေရာက္ျပီ ဆိုတာနဲ႔ ကုတင္ေပၚကို ဝုန္းကနဲ ထိုးခ်လိုက္ျပီး….“ေမာင္” လို႔ေအာ္လိုက္ရင္ လာနွိပ္ေပးပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ တီ ေရစိမ္ဖို႔ ေရေႏြး စပ္ေပး ပါတယ္ ခ်ိဳးေနစဥ္မွာ လဲ ဆပ္ျပာလာတိုက္ျပီး နွိပ္ေပးပါေသးတယ္။ ညက် စားေသာက္ျပီးျပီဆိုရင္လဲ သူပဲ ေဆးေၾကာ သိမ္းဆည္းပါတယ္ ခ်က္တာကေတာ့ တီကလဲ ဝါသနာပါ သူကလဲ တီခ်က္တာ ၾကိဳက္လို႔ တီ ခ်က္ေကြ်းတာ မ်ားပါတယ္။ မနက္ဆိုရင္လဲ တီ က မနိုးေသးဘူး ေကာ္ဖီခြက္ က အသင့္ျဖစ္ေနျပီ၊ ေပါင္မုန္႔ က မီးကင္ျပီးသား ေထာပတ္နဲ႔ ဂ်မ္နဲ႔ သြားတိုက္ေဆးက အသင့္ထည့္ျပီးသား ေရခ်ိဳးခန္းမွာ ျပီးေတာ့မွ တီ့ ကိုလာနိုးပါတယ္ တီ က အီး အဲ အင္း နဲ႔ မထခ်င္ ထခ်င္ အီေလးဆြဲေနပါတယ္ (စကားျဖတ္ေျပာပါမယ္ အဲ့ဒီ အီေလးဆြဲတယ္ ဆိုတာ ႀကီး ကိုေသခ်ာနားမလည္ပါဘူး ငယ္ငယ္ေလးထဲ က ေမေမ (တီ့ ေမြးစားေမေမက ခဏ ခဏ တီ့ ကိုဆူလို႔ မွတ္မိေနတဲ့ စကားလံုးပါ အပ်င္းထူတယ္ အပ်င္းေၾကာရွည္တယ္ လို႔ေတာ့ သေဘာ ေပါက္ခဲ့ပါတယ္) ျပီးေတာ့ မွ နာရီ ကိုၾကည့္ မထ မေန ထရေတာ့မယ္ ဆိုမွ ထ ေရမိုးခ်ိဳး ျပီးေတာ့ ေကာ္ဖီ ကိုေမာ့ ေပါင္မုန္႔ ကို ပါးစပ္ ထဲ အျမန္သြတ္ သူ႔ ကိုကစ္ေပးျပီး ရံုးလစ္ပါတယ္ (ဟိဟိ ရုပ္ရွင္ထဲ က အတိုင္းေနာ္ ပရိတ္သတ္မ်ား ျမင္ေယာင္ အားက် ၾကပါဗ်ိဳ႕ ကေလးေတြ လက္ခုတ္တီးပါတယ္ ရႊီး ေျဖာင္း ေျဖာင္း ေျဖာင္း)
ခုလဲမေန႔ က တေန႔လံုး တီ့ အဝတ္ေတြ တဗီဒိုႀကီးကို မီးပူတိုက္ ေပးထားပါတယ္ တီေနာက္အပတ္ ဘာလီ သြားမွာ ဆိုေတာ့ သူက ရွိသမွ်အကုန္ထုတ္ျပီး မီးပူေတြ တိုက္ေပးထားပါတယ္။(ပံုတြင္ရႈ.....)
ျပီးေတာ့ လာမယ့္ စေန ၾသဂုတ္လ ၁ ရက္ေန႔ က်ရင္ တီ အိမ္ေျပာင္းမွာ မို႔လို႔ သူက ခုကတည္းက အကုန္ သိမ္းဆည္း ထားပါတယ္။ အဲ့ေလာက္ ခ်စ္တာပါ။
(မွတ္ခ်က္ ဒီပိုစ့္ေရးျဖစ္သြားတာ ဒီအဝတ္ပံုေၾကာင့္ပါ တီ ဘာလီ ကိုညီလာခံ ၂ပတ္သြား တက္ ရမယ္ေျပာ ေတာ့ ရွိသမွ် အက်ႋီေတြ ထုတ္ေလွ်ာ္တန္တာေလွ်ာ္ မီးပူတိုက္တန္တာတိုက္ ေပး ထားပါတယ္ အဲ့မွာ နည္းနည္း သရိုးသရီေလး heart ထိ သြားလို႔ ေမာင့္အတြက္ ဒီပိုစ့္ေလးေရးတာပါ )
ေနာက္တခု က တီ့ရည္းစားေပါင္း ရသိန္း ၆ေသာင္းမွာ တီ့ အေမ နဲ႔ ညီ (အရင္း) သေဘာတူတာ သူတေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္ တီ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က သူ႔ကိုသိပါတယ္ အရင္ အလုပ္ကလူေတြလဲ သိတယ္ ညေနတိုင္းလာၾကိဳလို႔ ခိခိ ေနာက္ တီ့ အမ်ိဳးေတြ အေဒၚေတြ ညီအကို တဝမ္းကြဲ နွစ္ဝမ္းကြဲ အကုန္သိတယ္ တခ်ိဳ႕ ရည္းစားေဟာင္းေတြ လဲ သိၾကတယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က တီအတြက္ သူသာလွ်င္ အသင့္ေတာ္ဆံုး တီ့ အႏြံအတာ အခံနိုင္ဆံုး သည္းညည္းအခံနိုင္ဆံုး ဆု၊အမွတ္ေပးၾကတယ္ အဲ့ေလာက္ တီ့ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြ က သူ႔ ကိုခ်စ္ၾကပါတယ္ တီပဲမခ်စ္တာ ခိခိ တီက သူကလြဲရင္ အကုန္ခ်စ္တယ္ အဲ့လိုပါ ဒါေပမယ့္ တီ သူ႔ ကို သံေယာဇဥ္ရွိပါတယ္ တူတူေနလာၾကတာ ပဲ ၄ နွစ္ရွိျပီေလေနာ္ အဲ့လိုေပါ့
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲေရးလို႔ရေသးတယ္
ေသခ်ာတာကေတာ့ ကိုယ္က ရီတာ လို မေရမရာ မကြဲမျပား ေဝခြဲမရေတြမျဖစ္ေနဘူး (စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ မမရီတာ) ကိုယ္က အတၱနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ကိုယ္ပါ ကိုယ္လိုခ်င္တာ ကို ကို္ယ္အျမဲေသခ်ာ သိတယ္ ရေအာင္လဲယူတယ္ မလိုခ်င္ရင္လဲ ျငင္းပစ္ဖို႔ဘယ္တံုးကမွ မေႏွးဘူး ကိုယ့္ဘဝ မွ အားနာလို႔လိုက္ေလွ်ာ လိုက္တယ္ဆိုတာ မ်ိဳးက ေတာ္ေတာ္ရွားပါတယ္ လိုက္ေလွ်ာရင္ အဲ့တာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က လိုက္ေလွ်ာခ်င္လို႔ပဲ အားမနာတတ္ဘူး အဲ့ေတာ့ အရင္လမ္းေဘးမွာ ေရးျပီးေရာင္းတဲ့ (တခ်ိဳ႕ အိမ္ေတြမွာေထာင္ထားတတ္တဲ့ “အားနာလို႔ လိုက္ေလွ်ာတာ အ တယ္လို႔မထင္နဲ႔” ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ေျပာစရာ မလိုေတာ့ ဘူးေပါ့ေလ ဟိဟိ)
အင္း ဘာေတြေရးေနမိမွန္းမသိဘူး ၃ နာရီထိုးေနျပီ ဒီေန႔တေန႔လံုး ညီလာခံ မွာ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းတယ္ presentation ၂ ခု နဲ႔ ညေန session တခု opening speech လုပ္ေပးရတယ္ ညေန event တခု organize လုပ္ရတယ္ ျပီးျပီ ညီလာခံအတြက္ ကိုယ္လုပ္စရာ အားလံုး မနက္ျဖန္ အစည္းအေဝးတခု တက္ျပီးရင္ ျပီးျပီ
၁၃ ရက္ေန႔ ပိတ္ပြဲမသြားပါ ဒီက ခ်စ္ခ်စ္ “ျမိဳ႕ခံခ်စ္သူေလး” နဲ႔ ေလွ်ာက္လည္ပါမယ္
ေပ်ာ္ေနပါတယ္ကြယ္ ကြယ္ ကြယ္
P.S
အစက စစခ်င္း ဒီ ပိုစ့္ ကိုတည္တံုးက ေခါင္းစဥ္က က်မ ကို ခ်စ္ေသာေယာက်္ားမ်ားနွင့္ က်မ က ခ်စ္ေသာေယာက်္ားမ်ားပါ ေနာက္ေတာ့ ေခါင္းစဥ္ကိုျပန္ေသခ်ာစဥ္းစားျပီး ကိုယ့္လက္ကိုေရာ ဦးေနွာက္ ကိုေရာ မွတ္ဥာဏ္ကိုေရာ အဲ့ေလာက္ အပင္ပန္းမခံခ်င္တာနဲ႔ တေယာက္ပဲေရးမယ္ ဆိုျပီး ျဖစ္သြားတာပါ
P.S.S
(ဒီပိုစ့္ကို မမကြမ္ႀကီးဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္းနဲ႔ မနာလိုျဖစ္ေနပါတယ္ အိမ္က KLMS ကအဲ့လိုလဲမဟုတ္ဘူး ဘာညာေတြးေနပါတယ္ မမရီတာ ကလဲ ကိုကိုသာ အဲ့လိုဆိုရင္ ေမာင့္ကိုပစ္ျပီးတခါတည္း ကိုကို႔ ကိုပဲေရြးခ်လိုက္မွာ ခုေခတ္မွာ ဒီလိုေယာက်္ားရွားေနျပီ ဘာညာေတြးေနပါတယ္ စာဖတ္သူ အသင္ကလဲ ဖတ္ရင္းနဲ႔ တီခ်မ္းကို မိုက္လိုက္တဲ့ မိန္းမ လို႔ပါးစပ္ကေန ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပီး ေဒါမနႆ ပြားေနပါတယ္ ေမာင္ဖိုးစိန္တေယာက္ကေတာ့ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ေဂ် ဝင္ေနပါတယ္ အဲ့လို ေျပာရင္လဲ “ခ်မ္းစိတ္ခ်မ္းသာရင္ျပီးတာပါပဲ” လို႔ေျပာပါမယ္ ျပီးေတာ့ သူဘာမွမျဖစ္သလို တကယ္ပဲ ဘာမွမျဖစ္သလို ေနပါမယ္ နန္းညီ ကေတာ့ တီက ပြဲဆူေအာင္လုပ္ျပန္ျပီလို႔ေျပာေနပါတယ္ ဦးမြန္က အိမ္က အေကာင္ကို တီ့ ဆီသင္တန္းလႊတ္မွ လို႔ေတြးေနပါတယ္ ေျမာင္းကေလး ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း တဟီးဟီး လုပ္ေနပါတယ္ ေမဒီ တို႔ မာလာတို႔ ၾကယ္တို႔ မိေရာင္တို႔ သဇင္ဏီတို႔ ေကာင္မေလးငယ္ငယ္ေလးမ်ားကေတာ့ တီေရ အပို ရွိေသးရင္ မီးတို႔လဲလိုခ်င္တယ္ ဟု အျပင္တြင္ ကြန္မမန္႔ရဲေသာ္ စီပံုးတြင္ လာမေအာ္ရဲေသာ္ စိတ္တြင္းၾကိတ္ေအာ္ၾကပါသည္…
မွတ္ခ်က္ မိေရာင္ကို မသိမသာ ကေလးမမ်ားအၾကားထည့္ထားေပးပါသည္
ပံုခ်စ္ေဒၚ…
စကားမစပ္ ေမာင့္ ကိုသတိရလိုက္တာကြယ္…ခိခိခိ)
Chen Addy
2:21 am
12th August 2009
Bali, Cakra Hotel
(During ICAAP conference)
ဖ်က္ခံရတဲ့ေႏြကဗ်ာ
ဖ်က္ခံရတဲ့ေႏြကဗ်ာ
မိဘုတ္။
မိကယ္။
မခ်စ္တတ္တဲ့
ခ်စ္တတ္လြန္းတဲ့
ေလျပည္ေတြေတာင္
မုန္တိုင္းေတြေတာင္
ခ်ာခ်ာလည္ရူးသြပ္လုိ႔ . . .
တည္ျငိမ္စြာ တရားမွတ္လို႔
ကိုယ့္ရဲ့ခ်စ္ျခင္းေတြလည္း
သူ႔ရဲ႕မုန္းျခင္းေတြလည္း
ရြက္ႏုေတြလို
ေရာ္ရြက္ေတြလို
အသစ္ေ၀ႏိုင္ခဲ့ရင္ေကာင္းမွာ . . .
ျမန္ျမန္ေၾကြပါေတာ့ေလ…
က်ိန္စာမိခဲ့တဲ့
ဆုေတာင္းျပည့္ခဲ့တဲ့
ဥၾသတစ္ေကာင္လို
က်ီးကန္းတေကာင္လို
ကိုယ့္ဘ၀က ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲ . . .
သူ႔ဘဝက မီးဖိုထဲ (ဟစ္ဟစ္)
ကႏၱာရကို
ပင္လယ္ျပင္ကို
ခ်ိဳခ်ဥ္လိုၿမိဳခဲ့သူေလ
ဘီယာလိုေသာက္ခဲ့တဲ့ကိုယ္ပါ
ပူေလာင္ဖို႔လိုေသးလို႔လား . . .
ငံျပာရည္ဆိုတာပါးပါးေလး….
နင္နဲ႔ငါရဲ့
ငါနဲ႔နင္ရဲ႕
ေ၀မႈန္မႈန္ ပံုရိပ္ေတြ
ပီျပင္ျပင္ ထိေတြ႔မႈေတြ
ဖုန္ေတြနဲ႔
ဗြက္ေတြနဲ႔
ေဒြးေရာယွက္တင္
လြတ္လြတ္ကင္းကင္း
လြင့္လို႔ . . .
လူးလို႕
ခ်စ္တယ္ ေႏြရယ္။
မုန္းတယ္ ေဆာင္းရယ္……..
Posted by အန္တီခ်မ္း
Posted by ဘြားဘြားကယ္…….
မိဘုတ္။
မိကယ္။
မခ်စ္တတ္တဲ့
ခ်စ္တတ္လြန္းတဲ့
ေလျပည္ေတြေတာင္
မုန္တိုင္းေတြေတာင္
ခ်ာခ်ာလည္ရူးသြပ္လုိ႔ . . .
တည္ျငိမ္စြာ တရားမွတ္လို႔
ကိုယ့္ရဲ့ခ်စ္ျခင္းေတြလည္း
သူ႔ရဲ႕မုန္းျခင္းေတြလည္း
ရြက္ႏုေတြလို
ေရာ္ရြက္ေတြလို
အသစ္ေ၀ႏိုင္ခဲ့ရင္ေကာင္းမွာ . . .
ျမန္ျမန္ေၾကြပါေတာ့ေလ…
က်ိန္စာမိခဲ့တဲ့
ဆုေတာင္းျပည့္ခဲ့တဲ့
ဥၾသတစ္ေကာင္လို
က်ီးကန္းတေကာင္လို
ကိုယ့္ဘ၀က ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲ . . .
သူ႔ဘဝက မီးဖိုထဲ (ဟစ္ဟစ္)
ကႏၱာရကို
ပင္လယ္ျပင္ကို
ခ်ိဳခ်ဥ္လိုၿမိဳခဲ့သူေလ
ဘီယာလိုေသာက္ခဲ့တဲ့ကိုယ္ပါ
ပူေလာင္ဖို႔လိုေသးလို႔လား . . .
ငံျပာရည္ဆိုတာပါးပါးေလး….
နင္နဲ႔ငါရဲ့
ငါနဲ႔နင္ရဲ႕
ေ၀မႈန္မႈန္ ပံုရိပ္ေတြ
ပီျပင္ျပင္ ထိေတြ႔မႈေတြ
ဖုန္ေတြနဲ႔
ဗြက္ေတြနဲ႔
ေဒြးေရာယွက္တင္
လြတ္လြတ္ကင္းကင္း
လြင့္လို႔ . . .
လူးလို႕
ခ်စ္တယ္ ေႏြရယ္။
မုန္းတယ္ ေဆာင္းရယ္……..
Posted by အန္တီခ်မ္း
Posted by ဘြားဘြားကယ္…….
Sunday, August 9, 2009
Saturday, August 8, 2009
ဖ်က္ခံရတဲ့ ေဆာင္းကဗ်ာ
ဖ်က္ခံရတဲ့ ေဆာင္းကဗ်ာ
Addy:
Lady Kev:
အျပင္မွာနွင္းေတြ
အထဲမွာ ေနေတြ (ေဘာကြင္းထဲမွာ)
တဖြဲဖြဲက်ေနျပီ
က်ဲက်ဲေတာက္ပူေနျပီ
ေဆာင္းေရာက္ေနျပီလား
ေႏြေရာက္ေနျပီလား
ျပတင္းကေနငါေငးရင္း
ထရံေပါက္ကငါေခ်ာင္းရင္း
ျပတင္းေပါက္ေပၚက
ထရံကြက္ထဲက
ေရမႈန္ေတြေပၚမွာ
ဝါးျခမ္းျပားေလးေတြ
နင့္နာမည္ကိုေရးေနမိတယ္
ငါတခုခ်င္းခ်ိဳးေနမိတယ္
အသည္းပံုေလးေဘာင္ခတ္လို႔ေပါ့
ေရမလာတဲ့အခါ အီအီးကုန္းရတာေပါ့
ခ်စ္သူေရ...
မုန္းသူေရ…
ဘယ္ေရာက္ေနျပီလဲ
ဘယ္ေထာင္က်ေနလဲ
နွင္းစက္ေတြနဲ႔
ေနပူရွိန္နဲ႕
စိုေနတဲ့ျမက္ခင္းေတြေပၚမွာ
ေျခာက္ေနတဲ့ ရႊံ႕ေတြထဲမွာ
တူတူလွဲရင္း
တူတူလူးရင္း
အဆံုးအစမဲ့
ေဘာင္ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔
ေကာင္းကင္ျပာျပာႀကီးကို
ေရဆိုးကန္ထဲကို
ေမာ့ၾကည့္ခဲ့တဲ့ေန႔ေတြ
ႏွာေခါင္းရံႈ႕ခဲတဲ့ညေတြ
ျပကၡဒိန္ထဲမွာေတာင္ေဟာင္းလို႔
ရာသီေတြေတာင္ေျပာင္းလို႕
စက္ဘီးေလးကိုနင္းရင္း
ခ်ယ္ဂါလီေလးတြန္းရင္း
မင္းလက္ကေလးနွစ္ဘက္က
ငါ့ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းက
ခါးကိုလာလာဖက္ရင္
နင့္ကို ကန္မိရင္
ငါအရမ္းယားတတ္ခဲ့တာေလ
နင္အရမ္းေအာ္ခဲ့တာေလ
ေျမနီလမ္းေလးသိပါတယ္
ဗြက္အိုင္ကေလးသိပါတယ္
ေၾသာ္ ခုေတာ့...
ဟယ္… မေန႔က
ငါတေယာက္တည္း
နင္တေယာက္တည္း
ေနဝင္လမ္းမႀကီးမွာ
အေဝးေျပးကားဂိတ္နားမွာ
ေဖာ္မပါ တကိုယ္တည္း
ဖင္တုရင္တုေတြနဲ႕
စက္ဘီးနင္းေတာ့
ေအာ္ဖါဆင္းေတာ့
နင့္ကိုသတိရမိတယ္
မိယာမေရာ ေစ်းဦးေပါက္ရဲ႕လား
ခ်စ္သူ...
ေကာင္မေရ
ေနဝင္ေတာ့မယ္
ေစ်းေပါင္က်ိဳးေတာ့မယ္
ေန႔တာတိုတဲ့ေဆာင္းေလဟာ...
ရတဲ့ေစ်းနဲ႕လိုက္သြားဟာ…
Posted by အန္တီခ်မ္း
Posted by ေခတ္ျပိဳင္ ေလဒီကယ္
Addy:
Lady Kev:
အျပင္မွာနွင္းေတြ
အထဲမွာ ေနေတြ (ေဘာကြင္းထဲမွာ)
တဖြဲဖြဲက်ေနျပီ
က်ဲက်ဲေတာက္ပူေနျပီ
ေဆာင္းေရာက္ေနျပီလား
ေႏြေရာက္ေနျပီလား
ျပတင္းကေနငါေငးရင္း
ထရံေပါက္ကငါေခ်ာင္းရင္း
ျပတင္းေပါက္ေပၚက
ထရံကြက္ထဲက
ေရမႈန္ေတြေပၚမွာ
ဝါးျခမ္းျပားေလးေတြ
နင့္နာမည္ကိုေရးေနမိတယ္
ငါတခုခ်င္းခ်ိဳးေနမိတယ္
အသည္းပံုေလးေဘာင္ခတ္လို႔ေပါ့
ေရမလာတဲ့အခါ အီအီးကုန္းရတာေပါ့
ခ်စ္သူေရ...
မုန္းသူေရ…
ဘယ္ေရာက္ေနျပီလဲ
ဘယ္ေထာင္က်ေနလဲ
နွင္းစက္ေတြနဲ႔
ေနပူရွိန္နဲ႕
စိုေနတဲ့ျမက္ခင္းေတြေပၚမွာ
ေျခာက္ေနတဲ့ ရႊံ႕ေတြထဲမွာ
တူတူလွဲရင္း
တူတူလူးရင္း
အဆံုးအစမဲ့
ေဘာင္ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔
ေကာင္းကင္ျပာျပာႀကီးကို
ေရဆိုးကန္ထဲကို
ေမာ့ၾကည့္ခဲ့တဲ့ေန႔ေတြ
ႏွာေခါင္းရံႈ႕ခဲတဲ့ညေတြ
ျပကၡဒိန္ထဲမွာေတာင္ေဟာင္းလို႔
ရာသီေတြေတာင္ေျပာင္းလို႕
စက္ဘီးေလးကိုနင္းရင္း
ခ်ယ္ဂါလီေလးတြန္းရင္း
မင္းလက္ကေလးနွစ္ဘက္က
ငါ့ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းက
ခါးကိုလာလာဖက္ရင္
နင့္ကို ကန္မိရင္
ငါအရမ္းယားတတ္ခဲ့တာေလ
နင္အရမ္းေအာ္ခဲ့တာေလ
ေျမနီလမ္းေလးသိပါတယ္
ဗြက္အိုင္ကေလးသိပါတယ္
ေၾသာ္ ခုေတာ့...
ဟယ္… မေန႔က
ငါတေယာက္တည္း
နင္တေယာက္တည္း
ေနဝင္လမ္းမႀကီးမွာ
အေဝးေျပးကားဂိတ္နားမွာ
ေဖာ္မပါ တကိုယ္တည္း
ဖင္တုရင္တုေတြနဲ႕
စက္ဘီးနင္းေတာ့
ေအာ္ဖါဆင္းေတာ့
နင့္ကိုသတိရမိတယ္
မိယာမေရာ ေစ်းဦးေပါက္ရဲ႕လား
ခ်စ္သူ...
ေကာင္မေရ
ေနဝင္ေတာ့မယ္
ေစ်းေပါင္က်ိဳးေတာ့မယ္
ေန႔တာတိုတဲ့ေဆာင္းေလဟာ...
ရတဲ့ေစ်းနဲ႕လိုက္သြားဟာ…
Posted by အန္တီခ်မ္း
Posted by ေခတ္ျပိဳင္ ေလဒီကယ္
အလြမ္းေက်ာင္းက အခ်စ္ေက်ာင္းသား
အလြမ္းေက်ာင္းက အခ်စ္ေက်ာင္းသား
အခ်စ္က က်ေတာ့ကို
လြမ္းတတ္ေအာင္သင္ၾကားေပးတဲ့
ေက်ာင္းေလးေလလား
ညညဆို
က်ေတာ္မက်က္ပဲ အလြတ္ရေနတာက
လြမ္းဆြတ္ျခင္းစာမ်က္နွာေတြပါ
ခ်စ္သူေပးခဲ့တဲ့ အနမ္းတခ်က္
ခ်စ္ျခင္းေတြ
စိုးရိမ္ျခင္းေတြ
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ
ေပ်ာ္ရြင္ျခင္းေတြ
ျပီးျပည့္စံုေစခဲ့တယ္။
မင္းမင္း
ေန႔လည္
၁၂ နာရီ ၅၁ မိနစ္္
ေသာၾကာေန႔
၇ ရက္ ၾသဂုတ္လ ၂၀၀၉ ခုနွစ္
အခ်စ္က က်ေတာ့ကို
လြမ္းတတ္ေအာင္သင္ၾကားေပးတဲ့
ေက်ာင္းေလးေလလား
ညညဆို
က်ေတာ္မက်က္ပဲ အလြတ္ရေနတာက
လြမ္းဆြတ္ျခင္းစာမ်က္နွာေတြပါ
ခ်စ္သူေပးခဲ့တဲ့ အနမ္းတခ်က္
ခ်စ္ျခင္းေတြ
စိုးရိမ္ျခင္းေတြ
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ
ေပ်ာ္ရြင္ျခင္းေတြ
ျပီးျပည့္စံုေစခဲ့တယ္။
မင္းမင္း
ေန႔လည္
၁၂ နာရီ ၅၁ မိနစ္္
ေသာၾကာေန႔
၇ ရက္ ၾသဂုတ္လ ၂၀၀၉ ခုနွစ္
Sunday, August 2, 2009
ရာသီပ်က္အလြမ္း (ေဆာင္း BS's solo version)
ရာသီပ်က္အလြမ္း (ေဆာင္း BS's solo version)
မိဘုတ္:
ႏွင္းျမဴေတြကို
ေစာင္လိုျခံဳၿပီး . . .
နင့္ပခံုးကိုမွီရင္း . . .
တစ္ေလာကလံုးေႏြးေနခဲ့ဖူးတယ္။
ထန္းတစ္ပင္ေက်ာ္မွ
ျမင္ရမယ့္ေနကိုေငးၿပီး
နင့္လက္ကိုကိုင္ဆုတ္ရင္း . . .
တစ္ေလာကလံုးလင္းေနခဲ့ဖူးတယ္။
ေစာေစာလာတတ္တဲ့
ညေနအေရာင္ကို
နင့္ေဘးမွာတိတ္တိတ္ထိုင္ရင္း . . .
တစ္ေလာကလံုးလြမ္းေနခဲ့ဖူးတယ္။
လြမ္းတယ္ ေဆာင္းရယ္။
မိဘုတ္:
ႏွင္းျမဴေတြကို
ေစာင္လိုျခံဳၿပီး . . .
နင့္ပခံုးကိုမွီရင္း . . .
တစ္ေလာကလံုးေႏြးေနခဲ့ဖူးတယ္။
ထန္းတစ္ပင္ေက်ာ္မွ
ျမင္ရမယ့္ေနကိုေငးၿပီး
နင့္လက္ကိုကိုင္ဆုတ္ရင္း . . .
တစ္ေလာကလံုးလင္းေနခဲ့ဖူးတယ္။
ေစာေစာလာတတ္တဲ့
ညေနအေရာင္ကို
နင့္ေဘးမွာတိတ္တိတ္ထိုင္ရင္း . . .
တစ္ေလာကလံုးလြမ္းေနခဲ့ဖူးတယ္။
လြမ္းတယ္ ေဆာင္းရယ္။
Saturday, August 1, 2009
ရာသီပ်က္အလြမ္း (ေဆာင္း Addy's solo version)
ရာသီပ်က္အလြမ္း (ေဆာင္း Addy's solo version)
Addy:
အျပင္မွာနွင္းေတြ
တဖြဲဖြဲက်ေနျပီ
ေဆာင္းေရာက္ေနျပီလား
ျပတင္းကေနငါေငးရင္း
ျပတင္းေပါက္ေပၚက
ေရမႈန္ေတြေပၚမွာ
နင့္နာမည္ကိုေရးေနမိတယ္
အသည္းပံုေလးေဘာင္ခတ္လို႔ေပါ့
ခ်စ္သူေရ...
ဘယ္ေရာက္ေနျပီလဲ
နွင္းစက္ေတြနဲ႔
စိုေနတဲ့ျမက္ခင္းေတြေပၚမွာ
တူတူလွဲရင္း
အဆံုးအစမဲ့
ေကာင္းကင္ျပာျပာႀကီးကို
ေမာ့ၾကည့္ခဲ့တဲ့ေန႔ေတြ
ျပကၡဒိန္ထဲမွာေတာင္ေဟာင္းလို႔
စက္ဘီးေလးကိုနင္းရင္း
မင္းလက္ကေလးနွစ္ဘက္က
ခါးကိုလာလာဖက္ရင္
ငါအရမ္းယားတတ္ခဲ့တာေလ
ေျမနီလမ္းေလးသိပါတယ္
ေၾသာ္ ခုေတာ့...
ငါတေယာက္တည္း
ေနမဝင္လမ္းမႀကီးမွာ
ေဖာ္မပါ တကိုယ္တည္း
စက္ဘီးနင္းေတာ့
နင့္ကိုသတိရမိတယ္
ခ်စ္သူ...
ေနဝင္ေတာ့မယ္
ေန႔တာတိုတဲ့ေဆာင္းေလဟာ...
Addy:
အျပင္မွာနွင္းေတြ
တဖြဲဖြဲက်ေနျပီ
ေဆာင္းေရာက္ေနျပီလား
ျပတင္းကေနငါေငးရင္း
ျပတင္းေပါက္ေပၚက
ေရမႈန္ေတြေပၚမွာ
နင့္နာမည္ကိုေရးေနမိတယ္
အသည္းပံုေလးေဘာင္ခတ္လို႔ေပါ့
ခ်စ္သူေရ...
ဘယ္ေရာက္ေနျပီလဲ
နွင္းစက္ေတြနဲ႔
စိုေနတဲ့ျမက္ခင္းေတြေပၚမွာ
တူတူလွဲရင္း
အဆံုးအစမဲ့
ေကာင္းကင္ျပာျပာႀကီးကို
ေမာ့ၾကည့္ခဲ့တဲ့ေန႔ေတြ
ျပကၡဒိန္ထဲမွာေတာင္ေဟာင္းလို႔
စက္ဘီးေလးကိုနင္းရင္း
မင္းလက္ကေလးနွစ္ဘက္က
ခါးကိုလာလာဖက္ရင္
ငါအရမ္းယားတတ္ခဲ့တာေလ
ေျမနီလမ္းေလးသိပါတယ္
ေၾသာ္ ခုေတာ့...
ငါတေယာက္တည္း
ေနမဝင္လမ္းမႀကီးမွာ
ေဖာ္မပါ တကိုယ္တည္း
စက္ဘီးနင္းေတာ့
နင့္ကိုသတိရမိတယ္
ခ်စ္သူ...
ေနဝင္ေတာ့မယ္
ေန႔တာတိုတဲ့ေဆာင္းေလဟာ...
Subscribe to:
Posts (Atom)
