Me Missing You

ဒီေန႔ ကိုယ့္အထက္ အရာရွိ အိမ္ကိုလွမ္းဖုန္းဆက္မွ နိူးပါတယ္။ အေၾကာင္းက ဒီလိုေလ ျပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြက ေမာင္ ျပန္မယ့္ ရက္ မို႔လို႔ စေနညက စျပီး မအိပ္ပါဘူး။ အလြမ္းသယ္ ၾကတယ္ေပါ့။ ျပီးေတာ့ တနဂၤေႏြ တေန႔လံုး အိပ္ပါတယ္။ ညက်ေတာ့ မအိပ္ျဖစ္ေတာ့ ျပန္ဘူး။ မ်က္လံုးေတြက တေန႔လံုးအိပ္ထားေတာ့ ေၾကာင္ေနျပီေလ။ တနလၤာေန႔ က်ေတာ့ ရံုးအေစာ ႀကီးသြားလိုက္ပါတယ္။ တေန႔လံုး အလုပ္လုပ္ (ေတာ္ေတာ္ေတာင္ျပီးသြားတယ္) ဒါေပမယ့္ ညေနက်ေတာ့ တခါတည္း အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ အိပ္လိုက္တာ (အက်ႋီေတာင္ မလဲနိုင္) အိမ္ေဖာ္ အိမ္လာရွင္းတာလဲ မသိလိုက္။ တခ်ိဳးတည္းပါပဲ။ black out ဆိုတာကို ေမ့လဲတယ္မသံုးပဲ ဒီေနရာမွာလဲ သံုးလို႔ရရင္ သံုးခ်င္ပါတယ္။ တကယ္ကို တခါတည္း “အသိစိတ္မဲ့” အိပ္ေပ်ာ္ ျခင္း အျဖစ္ကိုေရာက္သြားတာပါ။ အတိတ္၊ ပစဳၥပၸန္၊ အနာဂတ္ ဘာဆိုဘာမွမသိ။ အရာရာ နတၳိ။ ေမ့ ေမွာက္ မိုက္ လဲ။

ျပန္ေကာက္ရရင္ မနက္က်ေတာ့ အထက္အရာရွိ ဖုန္းဆက္မွ နိူးပါတယ္ (အဆူမခံရပါဘူး ေတာ္ေသးတယ္) သူက ကိုယ့္ကို သတိလွမ္းေပးတာပါ။ ဒီေန႔ ကိုယ့္ အလုပ္ ပါမစ္ နဲ႔ ဗီဇာ သက္တမ္း တိုးဖို႔ရွိတယ္ေလ။ သတိကရပါတယ္ မနိူးတာ။ လူက တေန႔လံုး တညလံုး ေၾကာင္ ေန၊ အူေန၊ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနတာ။ ေမာင္ ျပန္သြားကတည္းပါ။ အအိပ္လဲမမွန္၊ အစားလဲမမွန္၊ ေရေတာ့ မွန္မွန္ခ်ိဳးေနေသးလို႔ေတာ္ေသးတယ္ ဆိုရမယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့…။

အဲ့တာနဲ႔ သြားနွင့္ေပါ့ အက္မင္ကို ကိုယ္တကၠစီ (တက္ကစီ လို႔ေရးရတာထက္ ကႀကီး နွစ္လံုး ဆင့္ေရးရတာ ပိုႀကိဳက္ပါတယ္ ထားပါ) နဲ႔လိုက္လာမယ္ေပါ့။ ျပီးေတာ့ ေက်ာ္ပိုးအိတ္ကိုၾကည့္ေတာ့မွ မေန႔ က ပတ္စ္ ပို႔က အစက နီေပါလ္ သြားမယ္ဆိုျပီး ဗီဇာ သြားယူခိုင္းထားေတာ့ ရံုးမွာ က်န္ေနတယ္။ ေသေရာ။ အဲ့တာနဲ႔ မထူးပါဘူး ေနာက္ေန႔မွ သြားမယ္ဆိုျပီးေတာ့ ဖုန္းလွမ္းဆက္၊ တလက္စတည္း ေန႔လည္ေတာင္ေရာက္ေတာ့မွာ ထမင္းစားျပီးမွ ရံုးသြားမယ္ေပါ့။ အဲ့တာနဲ႔ လမ္းခုလတ္မွာ ရထားေပၚကဆင္းျပီး ပါရာဂြန္ ဝင္ပါတယ္။ ဖူဂ်ီ ကိုမရည္ရြယ္ပဲ ေလ်ာက္သြားမိတယ္။ တခါမွ ဒီလို အသိမဲ့ လမ္းေလ်ာက္ျပီး ေရာက္သြားတာမ်ိဳးမရွိဘူးဘူး။ (sleep walking) လဲမဟုတ္။ ကိုယ္လဲ အဲ့လိုေရာဂါမရွိပါဘူး။ ေခတ္မွီေအာင္ သူမ်ားေတြလို ဘိုင္ပို္လာ ေတာ့ရွိလားမသိ။

ဇာတ္လမ္းက ခုမွစတာပါ။ ဖူဂ်ီ ဆိုတာ ဂ်ပန္ဆိုင္ပါ။ ေမာင္နဲ႔ ခဏခဏ ထိုင္ေနက်။ အရင္ပိုစ့္ ေတြမွာလဲေရးဖူးပါတယ္။ ေရာက္သြားေတာ့ ဘာမွာရမလဲမသိဘူး။

အဲ့တာနဲ႔ ေမာင္စားေနက် salmon stake set ကိုမွာလိုက္ပါတယ္။ ငါးပဲစားခ်င္တာ။



ကိုယ္ကေတာ့ ထမင္းထက္ ဂ်ပန္ ေခါက္ဆြဲပိုၾကိဳက္တဲ့သူဆိုေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ Zaru Soba ဆိုတဲ့ ေခါက္ဆြဲေအးတမ်ိဳးမွာစား ပါတယ္။ သူက ေခါက္ဆြဲ အေအးကို ဇာရူးေဆာထ္ နဲ႔ စိမ္စားရတာမ်ိဳးပါ။ ေဆာ္ထ္ထဲမွာမွ ဝါဆာဘီ ရယ္ ၾကက္သြန္မိတ္ေလးေတြရယ္ ထည့္ေဖ်ာ္ရပါတယ္။ ဝါဆာဘီ ပါေတာ့ ပူရွရွ အရသာေလးနဲ႔ ေခါက္ဆြဲေအးက စားလို႔ေကာင္းပါတယ္။ ဂ်ပန္စာ ၾကိဳက္မိမွပဲ ကိုယ္လဲ ေခါက္ဆြဲကို အေအးစားတတ္ေနျပီ။ တရုတ္ေတြကေတာ့ ပူပူပဲစားၾကတယ္ေလ။




မွာထားတာေတြေရာက္မလာေသးေတာ့ ေကာ္ဖီတခြက္အရင္မွာေသာက္ပါတယ္။ အဲ့မွာ ဇာတ္လမ္းက စတာပဲ။

အရင္ကဆို ေမာင္က ကို္ယ္မနိူးခင္နိူးပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္နိူးျပီဆိုရင္ ေရခ်ိဳးခန္း ေဘစင္မွာ တိုက္စရာသြားတိုက္တံက ေဆးျဖည့္ျပီးသား အသင့္ပါ။
ေကာ္ဖီက ထမင္းစားစားပြဲေပၚမွာ အရံသင့္။ ေန႔လည္ဆိုရင္ ဖုန္းဆက္ျပီး “သဲ ဒီေန႔ ဘာစား ခ်င္လဲ” လို႔ေမးတတ္တယ္။ ျပီးရင္ အိမ္နားက ညေနေစ်းေလးကိုသြားျပီး ကို္ယ္ၾကိဳက္တတ္ တာေတြ ဝယ္ခ်က္ထားေပးတတ္ျပန္ပါတယ္။ တခါတခါေတာ့လဲ လင္မယားနွစ္ေယာက္ တူတူ ေစ်းဝယ္ထြက္တတ္ပါတယ္။ ရံုးကေန ကိုယ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ပထမဆံုး ကိုယ့္လက္က အိတ္ကို လွမ္းယူပါတယ္။ စားပြဲေပၚမွာ ေရခြက္က အသင့္၊ ျပီးရင္ ကိုယ္က ေရေသာက္ျပီးတာနဲ႔ အိပ္ရာေပၚကို လွဲအိပ္ျပီး “ေမာင္ရယ္ ဒီေန႔ ရံုးမွာ ပင္ပန္းလိုက္တာ ခါး ေတြကို ေညာင္းကို္က္ေနတာပဲ” လို႔ ေျပာလိုက္ရံုနဲ႔ တက္နွိပ္ျပီးသားပါ။ ျပီးရင္ ကိုယ္က ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ ပါလာတဲ့အလုပ္ေလးေတြ လက္စသတ္။ ဘေလာခ္ေလး ဘာေလးေရး။ အဲ့အခ်ိန္ဆို သူက အျပင္မွာ ေၾကာ္ေလွာ္ ခ်က္ျပဳတ္ တကုတ္ကုတ္ပါ။ တခါတေလ ဘေလာခ္တင္ခ်င္စိတ္၊ ခ်က္ခ်င္စိတ္ ေပးလာမွ ကိုယ္က ခ်က္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေတာ့ သူကခ်က္ ကိုယ္က စားရံုပဲ။ စားျပီးရင္လဲ ကိုယ္က ေဆးစရာမလိုပါဘူး။ အကုန္ကို သူပဲလုပ္ပါတယ္။ maid က တပတ္ ၃ ရက္ပဲလာတာဆိုေတာ့။ ပန္းကန္ေတြကေတာ့ စားျပီး ရင္ တခါတည္းေဆးလိုက္ပါတယ္။ ကို္ယ္တေယာက္တည္းေနလဲေဆးတာပါပဲ။ ကိုယ္က ညစ္ပတ္ေနတာေတြရွိေနရင္မႀကိဳက္ပါဘူး။

ေျပာရင္းနဲ႔ အရင္ခ်ိန္ေတြကို ျပန္တမ္းတ ျဖစ္ေနျပီ။ တကယ္ကလဲ ေမာင့္ကိုလြမ္းတဲ့အေၾကာင္း ေတြေရးခ်င္တာပါ။ ညဘက္ဆိုလဲ မအိပ္ခင္ကုိယ္က တခုခုေသာက္ေလ့ရွိေတာ့ သူက ေကာ္ဖီ ျဖစ္ ေကာ္ဖီ၊ အိုဗာတင္းျဖစ္ အိုဗာတင္း တခုခု အျမဲေဖ်ာ္ေပးပါတယ္။ ညအိပ္ခါနီး ကိုယ္က ေရခ်ိဳးျပီးမွ အိပ္တတ္ပါတယ္။ မအိပ္ခင္ကို ခ်ိဳးရပါမွပါ။ သူ႔ကိုလဲ အတင္းခ်ိဳးခိုင္းတတ္ ပါတယ္။ သူကေတာ့ အိမ္မွာတေန႔လံုးေနေနရတဲ့ သူဆိုေတာ့ ေခြ်းေတြ ဘာေတြမထြက္ရင္ မခ်ိဳးခ်င္ပါ ဘူး။ နည္းနည္း ပ်င္းတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ မရဘူး ခ်ိဳးရမွာ အိပ္ေပ်ာ္တယ္။ မခ်ိဳးရင္ သူ႔ကို တူတူေပးမအိပ္ဘူး ဧည့္သည္ေတြအတြက္ အခန္းပိုမွာ သြားအိပ္လို႔ေျပာေတာ့မွ ခ်ိဳးတာ ပါ။ ထားပါေတာ့ ေျပာျပခ်င္တာက ေရခ်ိဳးျပီးရင္ သူက အျမဲလိုရွင္းလူးေပးပါတယ္။ တကိုယ္လံုးပါ။ (မိုးေဟကို္ ထက္ေတာင္သာပါေသးတယ္။ သူကမွသူ႔ဘာသာ လိမ္းေနရေသး တယ္ေနာ္ ကိုယ္ကေတာ့ အိပ္ရာေပၚမွာ ေမွာက္ေနလိုက္ယံုပဲ) အဲ့လိုပါ။

ခုလဲမျပန္ခင္က ရွိရွိသမွ် အက်ႋီေတြအကုန္ေလ်ာ္ဖြတ္ျပီးေတာ့ မီးပူတိုက္ေပးသြားပါေသးတယ္။ ဘယ္မွာသြား ရွာမလဲေနာ္ အဲ့လိုေယာက်္ား။

ခုလဲကို္ယ္ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ေနတာပါ။ မေန႔က ညေနဘက္ ရံုးကမျပန္ခင္ အြန္လိုင္းတက္ လာပါတယ္။ လြမ္းလို႔တဲ့ေလ။ စကားေျပာၾကတာေပါ့။

အဆိုးဆံုးက အတူတူေနေနက် လူတေယာက္ ကိုယ့္ေဘးကေနရုတ္တရက္ ေပ်ာက္သြားတဲ့ အခါ ေနရထိုင္ရခက္တာပါ။ လူက အူေန ေၾကာင္ေနတယ္ေလ။ လြမ္းေနတာမ်ိဳးလားဆိုေတာ့ အဲ့လိုခံစားခ်က္မ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ လိုအပ္ေနတာ။ အဲ့လိုေျပာရင္ ပိုမွန္မယ္။ သူ႔ရဲ႕ အလိုက္သိ တတ္မႈေလးေတြက ကိုယ့္ကို ခုေတာ့ ပ်င္းေန အက်င့္ပ်က္ေနေအာင္ လုပ္သြားျပီေလ။

အဆိုးဆံုးကေတာ့ တေယာက္တည္းထမင္္းစားရတာပါ။ သိပ္ခက္ပါတယ္။ ဘာခက္လဲမေမး ပါနဲ႔။ တေယာက္တည္းဆိုတဲ့ အသိက လူကိုအေနရခက္ေစတာပါ။ ေန႔လည္က လဲထမင္းမွာ ျပီးေတာ့ လက္တဘက္က ဝတၳဳနဲ႔စားရပါတယ္။ ရိုစီနဲ႔ အဲလက္စ္ နဲ႔တူတူစားတာေပါ့ေလ လိုပ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ေျဖရပါတယ္။ မေျပပါဘူး။ မေျပလို႔ ခုဒီပိုစ့္ေရးျပီး စာဖတ္သူေတြကို ကိုယ့္ အထီးက်န္မႈေတြ မွ်ေဝေနတာေပါ့။

ေန႔လည္က ထမင္းစားရင္းနဲ႔ လူက ငိုခ်င္သလိုလိုျဖစ္လာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကိုေတာင္ message ပို႔လိုက္ေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ေခါင္းထဲကို စာလံုးေတြ စာလံုးေတြ ပလူပ်ံ သလို ေရာက္လာတာနဲ႔ ခ်ေရးလိုက္ေတာ့ ဒီလိုထြက္လာပါတယ္။

Me missing you

A favorite restaurant of us two
A single red rose in the vase
A vacant chair on the other side of the table
A very fine salmon stake
A delicious Zaru Soba (cold noodle)
A good start of with a warm coffee
A nice hot green tea
A crying moody minded
A longing me
A far away you
A hundreds miles apart
A lonely me
A missing you

A Chen
6:00 pm
9th February 2010
Office
Bangkok