ခ်စ္တယ္ဆိုတာ တေယာက္တည္းရဲ႕ ကိစၥပါ

ခ်စ္တယ္ဆိုတာ တေယာက္တည္းရဲ႕ ကိစၥပါ

ငယ္ငယ္တံုးက (၁၅ ၁၆ ခ်စ္တတ္ကာစ၊ တင့္တင့္တို႔အရြယ္တံုးကေပါ့) အခ်စ္ဆိုတာ လူ နွစ္ေယာက္ နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ကိစၥ၊ တခါတေလ အဲ့တာထက္ပိုရင္ ၃ ေယာက္ နဲ႔ဆိုင္တဲ့ ကိစၥ၊ ၄ ေယာက္နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ကိစၥ လို႔ ထင္ထားခဲ့ဖူးတယ္။ ေနာက္မွ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နားလည္လာခဲ့တာ က အခ်စ္ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္တေယာက္တည္းနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ကိစၥပါ။

ကိုယ္တို႔ေတြ အခ်စ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရင့္က်က္ေအာင္ တည္ေဆာက္ၾကရတယ္။ ေတြ႔ၾကံဳၾက ရတယ္။ ခံစားၾကရတယ္။

လူတေယာက္ (တခ်ိဳ႕) ကို ခ်စ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ရိုက္ခတ္ခဲ့ၾကတယ္။ အျပန္အလွန္ သက္ေရာက္မႈေတြ ရွိခဲ့ၾကတယ္။ အျပန္အလွန္ ေျပာင္းလဲခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တေန႔ ကိုယ္တို႔ေတြ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ လမ္းခြဲခဲ့ၾကတဲ့ အခါ အဲ့ဒီ ရိုက္ခတ္မႈေတြ၊ သက္ေရာက္မႈေတြနဲ႔ ေျပာင္းလဲမႈေတြကေတာ့ ကိုယ္တို႔နဲ႔အတူ က်န္ေနခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ ေတြက ကိုယ္တို႔ၾကားမွာ ရွိခဲ့ဖူးထက္ အခ်စ္ေတြထက္ေတာင္ ပိုရွည္ၾကာေသးတယ္။ ေနာက္ တခုက ခုနကေျပာတဲ့ ေျပာင္းလဲမႈေတြေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး လမ္းခြဲၾကတဲ့ တေန႔မွာ ကိုယ္တို႔ ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကိဳးစား ၾကိဳးစား အစကနဦးေန႔ေတြကလိုမ်ိဳးေတာ့ မတူတဲ့ ကိုယ္တို႔ေတြ (ဒီေနရာမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရိုးသားတယ္လို႔မသံုးနိုင္ေတာ့တာ ေသခ်ာပါတယ္ အဲ့ဒီအတြက္လဲ ကိုယ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိလားဆိုေတာ့ မျဖစ္မိပါဘူး) ဆီကို ျပန္မေရာက္ေတာ့ဘူး။

လူေတြ ဘယ္နွေယာက္ကိုပဲ ခ်စ္ခဲ့ခ်စ္ခဲ့၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကည္ၾကည္နူးနူး ခ်စ္ခဲ့ခ်စ္ခဲ့၊ နာနာက်င္က်င္ ခ်စ္ခဲ့ခ်စ္ခဲ့၊ ေနာက္ဆံုးတေန႔မွာ ကိုယ္တို႔ေတြဟာ “လူတေယာက္ကို ဘယ္လိုခ်စ္ရမယ္” ဆိုတာကို သင္ယူ တတ္ေျမာက္သြားတာမဟုတ္ဘဲ၊ “ကိုယ့္ကို ကိုယ္ ဘယ္လိုခ်စ္ရမလဲ” ဆိုတာကိုပဲ သင္ယူတတ္ေျမာက္သြားတာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ အခ်စ္ကေနတဆင့္ ကိုယ္တို႔ေတြဟာ ကိုယ္တို႔ကိုကိုယ္တို႔ ေလ့လာ လာမိၾကတယ္။

တကယ္ေတာ့ ကိုယ္တို႔ေတြဟာ ကိုယ္တို႔ထင္ထားသေလာက္ လူတေယာက္ကို ဘယ္တံုး ကမွ ေသခ်ာ မခ်စ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ကိုယ္တို႔ေတြ အခ်စ္ေနာက္ကို လိုက္ေနတယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ မတူတဲ့ ရႈေထာင့္မ်ိဳးစံု ကေန ကိုယ့္ကိုကိုယ္ နားလည္လာဖို႔ ကိုယ္တို႔ေနာက္ကို ကိုယ္တို႔ လိုက္ေနၾကတာပါ။

ကိုယ္တို႔ေတြ “လူတေယာက္ကို ခ်စ္ျခင္း” နဲ႔ “လူတေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ခံရျခင္း” ဆိုတာကေန တဆင့္ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ ေလ့လာ သင္ယူေနၾကတာပါ။ ကိုယ္တို႔ ကို ကိုယ္တို႔ နားလည္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနၾကတာပါ။ အဲ့ဒီ ကိုယ္တို႔ အခ်စ္ကို ရခဲ့တဲ့လူေတြ ကိုယ္တို႔ ခ်စ္တာ ကိုခံခဲ့ရတဲ့ လူေတြ ဟာ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္တို႔ ရဲ႕ ဘဝေတြကို အခ်စ္ကေနတဆင့္ ရင့္က်က္ေစတဲ့ သင္ခန္းစာေတြ chapter ေတြပါ။

တေန႔မွာ ကိုယ္ဝန္မခံဘဲနဲ႔ကို မေနနိုင္တာတခုက ဘာလဲဆိုေတာ့ ကိုယ္တျခားလူေတြကို မခ်စ္ဘဲေနနိုင္တယ္။ ကိုယ့္ကို ကိုယ္မခ်စ္ဘဲနဲ႔ေတာ့ ဘယ္လိုမွမေနနိုင္ဘူး။ ကိုယ္အခ်စ္ဆံုး ဆိုတာကလဲ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ကိုကိုယ္္ပါပဲ။

အခ်စ္ဆိုတာ ခ်ည္ေနွာင္မႈပါပဲ။ မလြတ္လပ္ျခင္းတမ်ိဳးေပါ့။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ “အဆံုးသတ္နိုင္” ျပီ ဆိုမွ အဲ့ဒီ အေနွာင္အဖြဲ႕ကေန လြတ္ေျမာက္ျခင္းကို ရမွာပါ။

ေယာက်္ားတေယာက္ကို ခ်စ္ေနတံုးကဆို ကိုယ္က သူ႔ကို ငံုထားမတတ္ေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္နိုင္ရင္ ျမိဳေတာင္ခ်ထားခ်င္တာ။ သူ႔ရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈေရာ ကိုယ္ခႏၶာတခုလံုးပါ အကုန္လံုး အလံုးစံု ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာ။ ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲဘူးဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တေန႔လဲက်ေတာ့ ကိုယ္က သူ႔ကို ျမိဴခ်ထားရာကေန ျပန္ေထြးထုတ္ခ်င္လာျပန္ေရာ။

ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သိလာျပီေလ။ သူ႔ကို ျပန္ေထြးထုတ္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ “သူ႔ရဲ႕လြတ္လပ္မႈ” ကို သူ႔ကို ျပန္ေပးရာေရာက္သလို “ကိုယ့္ရဲ႕လြတ္လပ္မႈ” ကိုလဲ ျပန္ရွာ ယူရာက်တယ္။

A Chen
12:47 AM
Tuesday
7th September 2010
Home
Bangkok

မွတ္ခ်က္။

တိတိ နဲ႔ စကားေျပာရာကေန ေရးဖို႔ စိတ္ကူးျဖစ္လာတာပါ။ ေရးရင္ေရးရင္းနဲ႔ ျပန္ဘတ္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဘာကိုဆိုလိုခ်င္မွန္းေတာင္ ေသခ်ာ မသိေတာ့ပါဘူး။ ေျပာခ်င္တာကို ေျပာတတ္သလို ေျပာခ်ေနရင္းနဲ႔ ရႈတ္ကုန္တယ္ထင္တယ္။ အခ်စ္ဆိုတာကလဲ အစကတည္း က ခပ္ရႈပ္ရႈပ္မွလား။ တကယ္လို႔ စာဘတ္သူကသာ ဘတ္လို႔နားလည္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ္အေရးေကာင္းလို႔ မဟုတ္ဘဲ စာဘတ္သူေတာ္လို႔ လို႔သာမွတ္ပါ။