ငါ မင္းကို မိုးတိမ္ေတြေပၚမွာ ခ်စ္မယ္ (အခန္း-က-၇)

ေဒၚဂ်ဴ ရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈအရ ဆက္ေရးလိုက္တယ္ေနာ္ အရင္ကဟာေတြ ျပန္ဘတ္ခ်င္ရင္...

ငါ မင္းကို မိုးတိမ္ေတြေပၚမွာ ခ်စ္မယ္ (အခန္း-က-၁)
ငါ မင္းကို မိုးတိမ္ေတြေပၚမွာ ခ်စ္မယ္ (အခန္း-က-၂)
ငါ မင္းကို မိုးတိမ္ေတြေပၚမွာ ခ်စ္မယ္ (အခန္း-က-၃)
ငါ မင္းကို မိုးတိမ္ေတြေပၚမွာ ခ်စ္မယ္ (အခန္း-က-၄)
ငါ မင္းကို မိုးတိမ္ေတြေပၚမွာ ခ်စ္မယ္ (အခန္း-က-၅)
ငါ မင္းကို မိုးတိမ္ေတြေပၚမွာ ခ်စ္မယ္ (အခန္း-က-၆)

တကယ္လို႔ တခုဆီကလစ္မလုပ္ဘဲ အကုန္လံုးကို တစုတေဝးထဲ ဘတ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ေအာက္က ေလဘယ္မွာ အခန္းဆက္ဝတၳဳရွည္ဆိုတာ ကို နွိပ္လိုက္ပါေနာ္

(၇)

တနဂၤေႏြေန႔။ က်မထံုးစံအတိုင္း ကိတ္မုန္႔ဆိုင္မွာ အလုပ္ဆင္းရပါတယ္။ အားရင္း လဲက်မ နဲ႔တူတူပဲ အလယ္တန္းအဆင့္ ေလးတန္း ကိုတက္ရပါတယ္။ က်မ က အားရင္ ကို စင္မင္း အေၾကာင္းေျပာျပလိုက္ပါတယ္။
“သူဘယ္လိုနည္းလမ္းေကာင္းနဲ႔မ်ား ဝိတ္ခ်လိုက္တာလဲ?” အားရင္းက အံ့ၾသ တႀကီးေလသံနဲ႔ က်မကိုေမးပါတယ္။
“ငါမေမးမိဘူး။ သူက ငါနဲ႔ လဲ စကားသိပ္မေျပာဘူးဟ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က လြတ္ေနတဲ့ ခံုဆိုလို႔ ငါ့ေဘးက ခံုပဲရွိတာေလ။ သူ႔ပံုစံၾကည့္ရတာ တျခားေရြးခ်ယ္စရာမရွိေတာ့လို႔ သာ ငါနဲ႔လာထိုင္ပံုပဲ” က်မ က မဲ့တဲ့တဲ့ နဲ႔ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကိတ္မုန္႔ဆိုင္ေရွ႕မွာ တန္းစီေနတဲ့လူတန္းႀကီးၾကားကေန ဆန္႔ထြက္လာတဲ့ လယ္သာရႈးဖိနပ္ ဝတ္ေျခေထာက္တုတ္တုတ္တစံုကို က်မေတြ႔လိုက္ ရပါတယ္။ အဲ့ဒီလယ္သာရႈးဖိနပ္ဝတ္ေျခေထာက္ တုတ္တုတ္ႀကီးက လူတန္းႀကီးရဲ႕ ေဘး ကို နည္းနည္း ခြဲျပီး ေျခခ်ဲရပ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ မေတာ္တဆ ၂ လက္မတိတိျမင့္တဲ့ ေဒါက္တခု ကို က်မေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။
“ဘုရားေရ…အဲ့တာ လူပုေလး…” က်မ ပါးစပ္ကလဲေအာ္ရင္း ခ်က္ခ်င္း လိုလို ထိုင္ခ်လိုက္ပါတယ္။ အားရင္း ရဲ႕ စကတ္ေအာက္ေျခစြန္းကို ဆြဲျပီး အသံတိုးတိုးနဲ႔ ေအာ္ရင္း အေရာင္းေကာင္တာ စားပြဲေနာက္မွာ ကြယ္ျပီး ပုန္းေနလိုက္တယ္။
“ေအာ္….အဲ့တာနင္ေျပာေျပာေနတဲ့ အတန္းပိုင္လူပုေလးေပါ့ေလ။ သူဒီေလာက္ ပု တာေတာင္ နင္က ျမင္ေသးတယ္?” သူမက ေျခဖ်ားေလး ေထာက္ျပီး က်မ ပါးစပ္မွာ တခ်ိန္လံုး ဂါထာ လိုရြတ္ရြတ္ေနတဲ့ ဂႏၱဝင္ လူပုေလး ကို လွန္းၾကည့္ပါတယ္။
“ငါ သူ႔ရဲ႕ ဖိနပ္ေဒါက္ကို ျမင္တာဟဲ့” က်မ တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္ပါတယ္။
“အင္း…ငါေတြ႔ျပီ” အားရင္း က ေျပာတယ္။
က်မက အားရင္းရဲ႕ ေျခသလံုးနားမွာ ဝပ္ျပီး ပုန္းေနတံုးပဲ။
“ကိတ္မုန္႔ တတံုးေပးပါ” ခဏေနေတာ့ လူပုေလးရဲ႕ ေစ်းဝယ္တဲ့ အသံ ကို က်မ အေရာင္း ေကာင္တာ တဘက္ကေန ၾကားရပါတယ္။
“သူထြက္သြားျပီ” အားရင္းက က်မရဲ႕ ပုခံုး ကို ကပုတ္ျပီး အသိေပးပါတယ္။
က်မ မတ္တပ္ရပ္ရင္း သက္ျပင္း ကိုခ်လိုက္တယ္။ ကိတ္မုန္႔ကို ဝယ္ျပီး လွည့္ထြက္သြားတာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ နည္းနည္းေလးမွ ထပ္ေစာင့္နိုင္ပံုမရတဲ့ လူပုေလး ရဲ႕ေက်ာျပင္ကိုေတြ႔ရတယ္။ ကိတ္မုန္႔ တလုတ္ကို ဇြန္းနဲ႔ ကိုက္ျပီးေတာ့ ပါးစပ္ထဲကို အသားကုန္ ထိုးသြင္းေနတဲ့ပံုပဲ။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ငတ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့ပံုနဲ႔ အရာသာရွိရွိ စားေနလိုက္တာ။
“ငါဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ သူလံုးဝ သိလို႔မျဖစ္ဘူး” က်မ ေျပာလိုက္ တယ္။
“ဘာလို႔လဲ?...နင္တို႔ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြကို အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္လုပ္ဖို႔ခြင့္ မျပဳဘူးလား?” အားရင္းက က်မ ကိုေမးပါတယ္။
က်မ လူပုေလးရဲ႕ ကိတ္မုန္႔ကို အငမ္းမရ စားေနတဲ့ ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ရင္း
“တကယ္လို႔ သူ႔ကို ဒီလိုပံုနဲ႔ ငါျမင္တာသာ သိသြားရင္ ငါ့ကို ေကာင္းေကာင္း ပံုစံေပးလိမ့္မယ္” လို႔ က်မ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
“သူ႔ၾကည့္ရတာ သနားစရာေကာင္းလိုက္တာေနာ္။ အရပ္ဒီေလာက္ပုေတာ့ ငယ္ငယ္ကဆို ခဏခဏ ကေလးအခ်င္းခ်င္း အနိုင္က်င့္ခံရမွာပဲ” အားရင္းက ဆိုပါတယ္။
သူမရဲ႕ မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ဘယ္ေယာက်္ားတေယာက္မဆို မိဘမဲ့ကေလးေတြ လိုပဲ သနားစရာေကာင္းေနေတာ့တာပဲ။
“ဝက္ဝံ ေက်ာင္းရသြားျပီလား?” က်မ က အဆက္အစပ္မရွိေမးလိုက္တယ္။
“မရေသးဘူးထင္တယ္” သူမက ျပန္ေျဖတယ္။
“အဲ့တာဆိုဘယ္လိုလုပ္ၾကမွာလဲ…ေက်ာင္းေတြပဲျပန္ဖြင့္ေနျပီ။” လို႔ က်မက ေျပာ လိုက္တယ္။
ေနာက္တပတ္ျခားျပီးေတာ့ က်မနဲ႔ အားရင္း ကိတ္မုန္႔ဆိုင္မွာ ထပ္ေတြ႔ၾကျပန္ ပါတယ္။
“ဟဲ့ လက္စသတ္ေတာ့ ဝက္ဝံ က နင္တို႔ေက်ာင္းမွာ ရသြားတာကိုး” က်မ ကို အားရင္း က သတင္းေပးပါတယ္။
“ဟင္…ဘယ္အတန္းမွာလဲ?” က်မ အံၾသတႀကီးေမးလိုက္မိတယ္။
“နင္နဲ႔တူတူပဲ အလယ္တန္းအဆင့္ရဲ႕ စတုတၳတန္းေလ။ ဘယ္အတန္းလဲေတာ့ ငါလဲေသခ်ာမသိဘူးဟ။ နင္တို႔ အတန္းထဲမွာေရာ ဒီရက္ပိုင္းမွာ ေက်ာင္းလာတဲ့ ေနာက္က် ေက်ာင္းသားသစ္မရွိဘူးလား?”
“ဝက္ဝံရဲ႕ နာမည္ကဘာလဲ?” က်မ အလန္႔တၾကား မ်က္လံုးမိတ္လိုက္မိတယ္။
“ဝန္မိုးညိဳ”
“ဟင္ လက္စသတ္ေတာ့ သူကိုး” က်မ ေအာ္ျပီးေျပာလိုက္မိတယ္။
“နင္ သူ႔ကို ေတြ႔ျပီးျပီေပါ့?”
“နင္ေျပာတဲ့ ဝက္ဝံဆိုတာ တကယ့္ ဝက္ဝံ လိုပဲ ထြားထြား ျမင့္ျမင့္ မဟုတ္ဘူး လား?”
““ဝက္ဝံ” ဆိုတာ သူ႔နာမည္ေျပာပါဟ။ ငါသူနဲ႔မေတြ႔တာ နွစ္နွစ္ေတာင္ရွိသြားျပီ။ အဲ့ေတာ့ သူ အရပ္ပိုျမင့္လာလား ထြားလာလား မသိေတာ့ဘူးဟ၊ ငါမွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ သူက ပုတဲ့အထဲမွာ လံုးဝမပါတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ အရပ္ ဆက္ထြက္ေသးလားေတာ့မသိဘူး”
“ေအး… သူအရပ္ဆက္ထြက္လာေသးတယ္” က်မ သူ႔စကား ကို ျဖည့္ျပီးေျပာေပး လိုက္တယ္။
“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲေျပာပါအံုး” အားရင္းက စိတ္အားထက္သန္စြာနဲ႔ေမးပါတယ္။
“ငါ သူ႔ဆံပင္ ပံု ကို ၾကည့္မရဘူး” က်မ မေက်မနပ္ေရရြတ္လိုက္တယ္။
ကိစၥကဒီလိုပါ။ တနလၤာေန႔က ေက်ာင္းတက္ေတာ့ ပထမအခ်ိန္ကို သင္ဖို႔လာတဲ့ လူပုေလးရဲ႕ ေနာက္မွာ သူ႔ထက္ ေခါင္းနွစ္လံုးေလာက္ပိုျမင့္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားသစ္ တေယာက္ပါလာပါတယ္။
“ကဲ မင္းက ဟိုနားက ေနာက္ထပ္ အရြက္ေျခာက္ေကတေယာက္ရဲ႕ ေဘးမွာ သြားထိုင္ေခ်” လို႔ လူပုေလးက က်မကို လက္ညိဳးညႊန္ျပီး ေက်ာင္းသားသစ္ကို ေျပာပါ တယ္။
တတန္းသားလံုးဆီ က ထိန္းမရတဲ့ ရယ္သံေတြထြက္လာပါတယ္။ အဲ့ဒီ ပုခံုးေပၚမွာ ေလးေတးေတး လြယ္အိတ္ကို ခ်ိတ္ထားတဲ့ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ပိန္ပိန္နဲ႔ ေကာင္ေလးက ရွက္တက္တက္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ မ်က္နွာထားနဲ႔ က်မနဲ႔ စင္မင္းေနာက္က လြတ္ေနတဲ့ ခံုတန္းမွာဝင္ထိုက္လိုက္ပါတယ္။ လက္စသတ္ေတာ့ သူကလဲ က်မလိုပဲ “ရီလုေက” ေကာက္ထားတာကိုး အဲ့တာေၾကာင့္ က်မမွာ ေနရင္ ထိုင္ရင္းတတန္းလံုးရဲ႕ ဟာသျဖစ္ရ တာေပါ့။
“ဘယ္လိုစိတ္ကူးနဲ႔မ်ား ေယာက်္ားတေယာက္ျဖစ္ျပီးေတာ့ ဆံပင္ကို သြားေကာက္ ထားရတာပါလိမ့္?” က်မနဲ႔က်ိရိ မုန္႔စားဆင္းေတာ့ အိမ္သာထဲမွာ အတင္းတုတ္ ေနၾက ပါတယ္။
“ၾကည့္ရတာ သူလဲ ရီလု သီခ်င္းေတြ ၾကိဳက္လို႔နဲ႔တူပါတယ္” က်ိရိက ေျပာပါတယ္။
“ငါ့ဆံပင္ေတြ အကုန္ျပန္သြားေျဖာင့္ပစ္မယ္” က်မ အိမ္သာမွန္ထဲက ကိုယ့္ပံုကို ကိုယ္ လွမ္းၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။
“သူက ဆံပင္ေတြေကာက္ထားတယ္…? သိပ္အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတာပဲ။ သူတေလ်ာက္လံုး ဘိူသီဘတ္သီနဲ႔ အလွအပ လဲမၾကိဳက္ဘူး။ ဘယ္လိုေျပာေျပာ ဆံပင္ သြားေကာက္မယ့္ ေယာက်္ားတေယာက္လို႔ ယံုစရာမရွိဘူး။ ျပီးေတာ့ ေကာက္လိုက္ ေတာ့လဲ “ရီလုေက” ေကာက္တယ္။ ငါ့အထင္ တခုခုေတာ့ ရွိကိုရွိရမယ္ဟ” အားရင္း က ဘယ္လိုမွ မယံုနိုင္တဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ေျပာပါတယ္။
“ဘာလို႔မ်ား အဲ့လိုျဖစ္ရတာပါလိမ့္” က်မ ကိုယ့္ေခါင္း ကိုယ္ကိုင္ျပီး နႈတ္ခမ္းဆူ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
က်မ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ ဝက္ဝံနဲ႔ က်မ အားရင္းဆီက ၾကားထားတဲ့ သူရဲေကာင္းဆန္ဆန္ ဝက္ဝံနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ဆက္စပ္လို႔မရဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲ့ဒီရက္ပိုင္း က်မ သူ႔ကို လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ေနမိတယ္ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူ႔ကို လွည့္ၾကည့္မိရင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မွန္ထဲမွာ ျပန္ၾကည့္ေနရသလိုပဲ။ က်ိရိကေတာင္ေျပာေသးတယ္။ တကယ္လို႔ က်မကသာ စကတ္ဝတ္တာမဟုတ္ရင္ သူက က်မတို႔ကိုလူေတာင္မွား နိုင္ တယ္တဲ့။