Tuesday, September 28, 2010

အေရွ႕ေတြး အေနာက္ေတြး

အေရွ႕ေတြး အေနာက္ေတြး

ဒီေန႔

ထူးမျခားနား ဘန္ေကာက္ေန႔ရက္တရက္ ကိုျဖတ္ရျပန္ပါတယ္။

ဘာလုပ္သလဲလား…?

တေန႔လံုးအိပ္တယ္။ ညေနပိုင္းက်ေတာ့ ရံုးဆင္းခ်ိန္ေလာက္မွထတယ္။ (ဟုတ္ကဲ့ ရံုးမတက္ ပါဘူး)
ျပီးေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳးျပီးေတာ့ ဘာစားရမလဲ စ စဥ္းစားပါတယ္။ ရဲေလးနဲ႔ ထိန္ဝင္းကလဲ ကိုယ့္ကို လာျပီး “ဘာစားမလဲအကို…?” လို႔လာမေမးၾကပါဘူး။ အဲ့တာနဲ႔ပဲ (သူမ်ားေတြအတြက္) ရိုးရိုး တန္းတန္း (ကိုယ့္အတြက္) ပ်င္းရိျငီးေငြ႔ဖြယ္ေကာင္းလွစြာ ညေနပိုင္းအစာရွာဖို႔ ကိုစရပါတယ္။ “ေခြးအ” ေတြဆိုရင္လဲအေကာင္းသား သုႆန္ ထဲသြားျပီး အေလာင္းေကာင္ေတြ တူးစား လိုက္ယံုပဲ လို႔ ေတြးမိပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္အေတြးကို ကိုယ္သေဘာက်လို႔ နႈတ္ခမ္းသက္သက္နဲ႔ ရယ္လိုက္မိပါရဲ႕။

ဘန္ေကာက္ကီရန္း ေတြရဲ႕ ပံုမွန္ေန႔တဓူဝ ေန႔တေန႔ကေတာ့ ဘယ္လိုေနမလဲ ကိုယ္မသိခဲ့ပါ။ နွစ္နွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာေတာင္ ကိုယ္တကယ္ ေသခ်ာမသိခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ရဲ႕ေန႔ေတြဟာ အိပ္ရင္အိပ္ မအိပ္ရင္ အလုပ္မွာ ဆိုေတာ့လဲေလ။ ကိုယ္ဟာ စက္ရုပ္ျဖစ္မွန္း မသိ ျဖစ္ေနခဲ့ တာၾကာေပါ့။ အဲ့တာကိုကလဲ ဘန္ေကာက္ကီရန္းေတြရဲ႕ ပံုမွန္တေန႔တာ ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။

ကိုယ့္အတြက္ကေတာ့ တေန႔လံုးအိပ္ အိပ္ရာကထ စားစရာရွာစား တကယ့္ကို အေျခခံ လိုအပ္ခ်က္ပဲ လုပ္ခ်င္တာပါ။ အဲ့လိုပဲ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဘဝက တုိတိုေလးပါ အေရးမပါတာေတြ အေရးမႀကီးတာေတြ အေရးလုပ္စရာမလိုတာေတြအတြက္ အခ်ိန္မေပးနိုင္ပါဘူး။

အေရးႀကီးတာကေတာ့့ အအိပ္နဲ႔ အစားပါပဲ။ တခါက ကိုယ္ေရးဖူးသလိုပဲေပါ့ ကိုယ့္ဆီကေန ဘယ္သူမွ ယူမသြားနိုင္တဲ့ အရာေတြထဲမွာ အဲ့နွစ္ခု က အဓိက က်တယ္ေလ။ ထားပါေတာ့့ တခုကိုလုပ္ျပီးျပီဆိုေတာ့ က်န္တဲ့တခု ကို ဆက္ျဖည့္ဖို႔အတြက္ အစာရွာထြက္ရပါတယ္။

ဘာစားရမလဲလဲ မသိပါဘူး။ ခ်က္ျပဳတ္စားခ်င္တဲ့ စိတ္ မျဖစ္တာလဲ ၾကာလွေပါ့။ တေန႔လံုး လိုလို အိပ္ေနခဲ့တာဆိုေတာ့ ကိုယ့္အတြက္က မနက္စာ ေန႔လည္စာ ညစာ ေပါင္းစားရမွာပါ။ နိူးနိူးခ်င္း ေဖ်ာ္ေသာက္ထားတဲ့ ငွက္ေပ်ာ္သီး တခြက္ေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ ဗိုက္ထဲကို ဒီေန႔အတြက္ ပထမဆံုးဝင္တဲ့ အဟာရေပါ့။ အဲ့တာနဲ႔ပဲ အိမ္နားက စင္တာတခုကိုသြားပါတယ္။

ဘာစားရမလဲ………………………?

စားခ်င္တာက အမဲသားကို ငရုတ္ေကာင္း အသီး နဲ႔ေၾကာ္တဲ့ ဟင္းနဲ႔ ထမင္းပံု ျပီးေတာ့ ၾကက္ဥ ဟပ္ဖ္ဖရိုင္ေလးနဲ႔စားခ်င္တာပါ။ ရွာေတာ့ မေတြ႔ပါဘူး။ အဲ့တာနဲ႔ ေလ်ာက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာစားျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ JFK အဲေလ KFC ပါ။ အဲ့ဒီ ၾကက္ေၾကာ္ကို စားဖို႔ တန္းစီေနရင္းနဲ႔မွ ဒီပိုစ့္ေလးကို ေရးဖို႔အေတြးေပါက္တာပါ။ တန္းစီ ျပီး ၾကက္ေၾကာ္ရလာေတာ့ ကိုယ္တေယာက္ထဲထိုင္စားရင္း ဆိုင္ရဲ႕ မွန္နံရံကေနတဆင့္ အျပင္ဘက္က သြားသြားလာလာ လူေတြကို ၾကည့္ရင္း အေတြးေတြ မ်ားရျပန္ပါတယ္။ အဲ့လို ေတြးတတ္တာကပဲ စာေရးခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြကို ျဖစ္ထြန္းေစတယ္ထင္ပါတယ္။

စားျပီးသြားေတာ့ လမ္းေလ်ာက္ျပန္ပါတယ္။ စင္တာက အိမ္နဲ႔ မနီးမေဝးပါ။ အမွန္ကေတာ့ မေဝးပါဘူး။ ေဝါ့ခ္ကင္း ဒစ္စတန္႔ပါ။ ဓါတ္ရထားနဲ႔ဆိုရင္ တမွတ္တိုင္ပါပဲ။ မိုးကတဖြဲဖြဲေလး ေတာ့ရြာေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ ကိုယ္က ဘယ္တံုးကမွ မိုးရြာတာ ကို စိတ္အေနွာင့္ အယွက္မျဖစ္ခဲ့သလို မိုးရြာထဲမွာ လမ္းေလ်ာက္ဖို႔ ကိုလဲ မတံု႔ေနွးခဲ့တာဆိုေတာ့…

နားထဲမွာ နားၾကပ္ကိုတပ္ရင္း မိုးရြာထဲမွာ လမ္းေလ်ာက္ သီးခ်င္းေလးတေအးေအး ညည္း ရတာ သိပ္ကို အရသာရွိပါတယ္။ လြတ္လပ္တယ္ဆိုတာ ဘာကိုေျပာတာလဲဆိုတာကို စကားလံုးေတြနဲ႔ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ျပစရာမလိုဘဲနဲ႔ နားလည္ခ်င္ရင္ မိုးရြာထဲမွာ သီခ်င္းဆိုရင္း လမ္းေလ်ာက္ပါ။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ကိုယ္အျမဲ လိုလို ညည္းျဖစ္တဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ “မိုး….ေလးဖြဲတံုးသတိရတယ္…..ျမင္ေနတဲ့ျပတင္းတံခါးဆီပဲ……သြားလို႔ေမာ့ၾကည့္…………….ေျပာလိုက္ခ်ိန္ တကိုယ္ေရ ထဲ မိုးစက္ေတြအလယ္…..” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းပါပဲ။

လမ္းမွာ မီးနီမိေနေတာ့ အၾကာႀကီး ရပ္ေစာင့္ရပါေသးတယ္။ ကားေတြအတြက္ေတာ့ မီးက စိမ္းေနတယ္ေလ။ လူေတြအတြက္ပဲ မီးနီတာ။ ရပ္ေစာင့္ေနရင္း ျမန္မာျပည္မွာဆို ရပ္ေစာင့္ စရာမလိုဘူးလို႔ ေတြးမိပါေသးတယ္။ အနွစ္နွစ္ဆယ္လံုးလံုး က်င့္သံုးလာတဲ့ အမူအက်င့္ေတြ အေတြးအေခၚေတြက နို္င္ငံရပ္ျခားမွာနွစ္နွစ္ေလာက္ ေနလိုက္ယံုနဲ႔ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ဘယ္ေျပာင္းနိုင္ပါ့မလဲ။

မီးပိြဳင့္မွာ ရပ္ေနရင္း ဓါတ္တိုင္ကို ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ လွပတဲ့ ညရႈခင္း တခု ကို မထင္မွတ္ဘဲ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ မိုးဖြဲဖြဲေလးေတြ ရြာေနတံုးမွာ ဓါတ္တိုင္ေအာက္ကေန လမ္းမီးလံုး ကိုေမာ့ၾကည့္ဘူးပါသလား မိတ္ေဆြ…?

တဖြဲဖြဲရြာေနတဲ့ မိုးေလးေတြက ေရစက္တစက္ျဖစ္သြားဖို႔ေလာက္အထိလဲ မႀကီးဘူးေလ။ ေရမႈန္ေလးေလာက္နဲ႔ပဲ ေဝ့ကာ ဝဲကာနဲ႔ ေအာက္ကို က်လာလိုက္ၾကတာ လွပတဲ့ ျမင္ကြင္းက ကိုယ့္ကို အေတြးေတြ ေဝေစတာေပါ့။ လူ႔ဘဝလိုပဲေလ….ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ ဟိုးအျမင့္ႀကီး ကေန လြတ္က်လာလိုက္ၾကတာ ေနာက္ဘယ္မွာဆံုးမယ္မွန္းမသိတဲ့ တေနရာကို မေရာက္ ခင္အထိ ကိုယ္တို႔ဘဝေတြဟာ လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ႀကီးကို ျပဳတ္က်ေနတာပါလား?။ ေနာက္ျပီး အခုလိုအဆက္မျပတ္ ျပဳတ္က်လာေနတဲ့ ေရမႈန္ေလး ေတြဟာ လမ္းခုလတ္မွာ တမႈန္နဲ႔တမႈန္ ေပါင္းစပ္သြားၾကတာလဲရွိရဲ႕။ ကိုယ့္ဘာသာ သီးျခား က်ဆင္းေနၾကတာေတြလဲ ရွိရဲ႕။ လူေတြနဲ႔ မတူဘူးလား…?

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳး ျပီးေတာ့ ဂ်ဴးရဲ႕ စာအုပ္တအုပ္ကို ျပန္ဘတ္မိျပန္ပါတယ္။ “ကံၾကမၼာကိုမယံုၾကည္ၾကသူမ်ား” တဲ့…..ငယ္ငယ္တံုးက ဘတ္တာနဲ႔မတူတာက ဒီတေခါက္ ကိုယ္ျပန္ဘတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ လုပ္ငန္းအေတြ႔အၾကံဳေတြအရ သူေရးတဲ့ ေဆးပညာရပ္ဆိုင္ရာ ေဝါဟာရေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိုနားလည္လာတာပါပဲ။ မဆီမဆိုင္ တခုေတြးမိေသးတယ္… ငယ္ငယ္က ဂ်ဴးကို ၾကိဳက္ခဲ့တာ ကိုယ့္ရဲ႕ မသိစိတ္က ဆရာဝန္ျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့စိတ္ေတြ ကဲေန ခဲ့လို႔မ်ားလားလို႔…။ ခုေတာ့လဲ ေသေသခ်ာခ်ာ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ “ကို္ယ္” ဆရာဝန္ မျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ ေသခ်ာပါတယ္ေလ။ တကယ္ျဖစ္ခ်င္လို႔ ၾကိဳးစားခဲ့တဲ့သူေတြကိုေတာ့ (တကယ့္ ဆရာဝန္ေတြကိုေတာ့) ခုထိအားက်မိတံုးဘဲ။ ကိုယ္တိုင္သာမျဖစ္ခ်င္ေတာ့တာ သူတို႔ကို ဂ်ဴတီ ကုတ္ျဖဴျဖဴေလးေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္၊ ဆရာဝန္ရုပ္တကယ္ေပါက္တဲ့ မ်က္နွာ ၾကည္ၾကည္ေလးေတြ (အစိမ္းေရာင္ (ေငြေၾကးရဲ႕အေရာင္) သန္းမေနတာမ်ိဳး တခ်ိဳ႕ဆရာဝန္ေတြက ဘူဇြာရုပ္ ေပါက္တယ္ေျပာရမလား ခ်စ္တီးရုပ္ေပါက္တယ္ေျပာရမလား) ေတြေတြ႔ရင္ တကယ့္ကို နွစ္ခ်ိဳက္ သေဘာက်မိေနပါေသးတယ္ေလ။

ေနာက္ေတာ့ ေရခ်ိဳးကာနီး ေမာင္က ဖုန္းဆက္တယ္။ ေနေကာင္းရဲ႕လားတဲ့။ တခါတခါ လူတေယာက္ကိုယ့္ကို ဂရုတစိုက္ရွိတတ္တာကို ေက်နပ္ေနေပမယ့္ အခါမ်ားစြာေတြမွာ ေတာ့လဲ ကိုယ္က ရႈပ္တယ္ထင္တတ္ျပန္ပါေသးတယ္။ (ေျပာပါတယ္ ကိုယ္က မေကာင္းဘူုး လို႔)

ခုေတာ့လဲ ညေရာက္ျပန္လို႔ ပံုမွန္ လုပ္ေနက်အတိုင္း ရုပ္ရွင္ေလးဘာေလးၾကည့္ အီးေမးလ္ေလး ဘာေလးစစ္၊ စာေလးဘာေလး (ဒီေန႔လို) ေသခ်ာ အာရံုရလာရင္ေရး။

ေအာ္ကုန္သြားျပန္ျပီ ပံုမွန္ ေန႔တဓူဝ ေန႔တေန႔…

နီးလာျပန္ေပါ့ တရက္….

A Chen
2:47 AM
28th September 2010
Home
Bangkok

12 comments:

  1. ဒါမ်ိဳးေရးတာ ႀကိဳက္တယ္။
    ေတြးထား ေခၚထားတဲ့ သေဘာတရားေတြ ကဲေနရင္ မဖတ္ခ်င္ဘူး ပ်င္းဒယ္။

    ReplyDelete
  2. ခက္တယ္
    ဒါမ်ိဳးေရးရင္ ဒီလိုေျပာေတာ့မယ္ဆိုတာ သိတယ္
    လူကို ဒါမ်ိဳးပဲ လက္ခံေနေတာ့လဲ ခက္တာပဲ
    ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေလသံမတူတာေတာ့ ကိုယ္တိုင္သိပါတယ္
    ဟင္းခ်က္ရင္တမ်ိဳး
    ေဆာင္းပါးဆိုရင္ တဖံု
    ကဗ်ာ ဆိုရင္ တနည္း
    အင္းေလ
    အကုန္လံုးေတာ့ ဘယ္ၾကိဳက္နိုင္ပါ့မလဲေနာ္
    မဟုတ္ရင္လဲ ဘက္ဆဲလားေတြ လာဘတ္ျပီးဆဲ ၾကလိမ့္မယ္ေပါ့

    ReplyDelete
  3. ဆရာဝန္ စာေရးဆရာေတြကို ႀကိဳက္တာက ဆရာဝန္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ မခ်င္ခဲ့တာထက္ ဆရာဝန္အထင္ႀကီးဦးစားေပးတဲ့ အသိုက္အဝန္း ႏိုင္ငံတစ္ခုမွ ႀကီးလာရေတာ့ အသိစိတ္ထဲ မ႐ွိရင္ေတာင္ မသိစိတ္ထဲမွာ ကိုယ္ေတြလည္း ဒီစိတ္ ႐ွိေနလို႔က တခ်က္။

    ေနာက္တခ်က္က ျမန္မာမွာတင္မကဘူး၊ ႏိုင္ငံတကာမွာပါ ဆရာဝန္စာေရးဆရာေတြရဲ႕ အႏုပညာဖန္တီးမႈအားက တမူထူးၿပီး ေကာင္းတာကိုး။

    ဆရာဝန္မို႔သာ ႀကိဳက္ေၾကးဆို မင္းသား မင္းသမီး အဆိုေတာ္ေတြပါမက်န္ ႀကိဳက္ျဖစ္မွာ... ခုေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ဘူး က်န္တဲ့ PROFESSION ေတြထဲမွာ ႀကိဳက္တာလည္းရွိ မႀကိဳက္တာလည္း႐ွိ။ ႀကိဳက္ရင္ေတာင္ သိပ္ထူးထူးျခားျခား မျဖစ္လွဘူး။ မျဖစ္ဆုိ သူတို႔ကလည္း အဲဒီနယ္ပယ္ေတြမွာက် ေျပာပေလာက္ေအာင္ သိပ္မွ မစြံတာ။

    အႏုပညာအလုပ္လုပ္တဲ့ ဆရာဝန္ေတြထဲ စာေရးဆရာေတြကသာ ဖန္တီးမႈ အထူးအားေကာင္းတယ္လို႔ ထင္တယ္။

    ကိုယ့္အႀကိဳက္ဆံုးဆိုတဲ့ စာေရးဆရာေတြထဲမွာ ျမန္မာမွာေရာ၊ ႏိုင္ငံတကာကပါ ဆရာဝန္ေတြမ်ားတယ္။

    ReplyDelete
  4. ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္
    ကိုယ္လဲ လြန္းထားထားတို႔ လမင္းမိုမိုတို႔ ရွင္မိုးတို႔ ပုဏၰာမီ တို႔သိပ္ၾကိဳက္တာ
    မင္းခိုက္စိုးစန္ ေတာင္ပါေသး
    က်ားေပါက္ေလးလဲ ခ်န္မထားပါဘူး သူက (သြား) ဆိုေတာ့ေလ
    ငွဲငွဲငွဲ (နည္းနည္းေတာ့ ရြဲ႕လိုက္တယ္)
    ျဖဴျဖဴ႕ကိုလဲ ၾကိဳက္တာပါပဲ ကဗ်ာေတြ ဝတၳဳတိုေတြေရးတယ္ေလ
    ဘာတဲ့ ၈ တန္းနဲ႔ ဒီလိုဝတၳဳတိုေရးနိုင္တာ သူ႔ကိုယ္သူေတာင္ အံ့ၾသတယ္ဆိုလား
    ခ်စ္သုေလးလဲ ခ်န္မထားပါဘူးေနာ္

    မင္းသားမင္းသမီးေတြကေတာ့ အတတ္ပညာရွင္ေတြမို႔လို႔လားေတာ့မသိ
    အတန္းပညာမွာ သိပ္မေတာ္ၾကာတာ မ်ားတယ္

    ReplyDelete
  5. ေျပာသြားတဲ့ စာေရးဆရာေတြေတာ့ ႀကိဳက္ပါဘူး။

    ReplyDelete
  6. ၿပီးေတာ့ လမင္းမိုမိုက ဆရာဝန္ မဟုတ္ပါဘူး။

    ReplyDelete
  7. တစ္ျခားသူဝင္မန္ ့လို ့ရရဲ ့လား ( တက္စတင္း )

    ReplyDelete
  8. ဟင္းခ်က္ပါအံုး တီခ်မ္း စားခ်င္ေသာက္ခ်င္စိတ္မရွိဘူးဆိုေတာ့ ဟိုဒင္းမ်ားလား ..မမစင္ကေတာ့ စားပဲေနတာပဲ ခြိ

    ReplyDelete
  9. ျဖစ္နိုင္တယ္ ဗစ္
    တီခုတေလာ ေနလို႔ထိုင္လို႔လဲမေကာင္းဘူး
    ျပီးေတာ့ နူးညံ့လာတယ္ အရမ္းပဲ
    မနက္ပိုင္းဆိုလဲ အျမဲ လိုလို အန္ခ်င္ေနတာ
    ဆံစေတြလဲေျခာက္ေသြ႔လို႔
    စိတ္ကလဲ တိုလိုက္ ေပ်ာ္လိုက္ ေဒါသ ခဏခဏ ထြက္လိုက္
    တခါတခါ အရမ္းစားခ်င္ေနျပီးေတာ့ တခါတခါ အစာစားခ်င္စိတ္ေပ်ာက္ေနတယ္

    ေတာက္ တရားခံေကာင္ေတာ့လား.................

    ReplyDelete
  10. မဆီနဲ႔ မဆိုင္... ငါ့ကို ဆြဲထည့္တဲ့ ဗ်စ္စုတ္ ဗ်စ္နာ..
    သိၾကေရာေပါ့ကြာ..

    ReplyDelete
  11. T .. so how is my ma ma pu's face?
    greenish?
    hee hee hee...

    ReplyDelete