Cheap sense, happy memory ….

Cheap sense, happy memory ….

(foto from google)

Cheap sense, happy memory ….

တခါတံုုး က သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္ (ဝါဝါ နဲ႔ ျပာျပာ ဆိုုပါေတာ့) နဲ႔မိုုးေကာင္းဘုုရား ပြဲကိုုသြား လည္ၾကတယ္။ ငယ္ငယ္တံုုး က ပါ၊ ေက်ာင္းတက္တာ က အ.ထ.က -၂- ရန္ကင္း ဆိုုေတာ့ မိုုးေကာင္းဘုုရားပြဲရွိရင္ အျမဲ လိုုလိုုေရာက္ ျဖစ္တယ္ေလ။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဘူးသီးေၾကာ္၊ ၾကာဇံခ်က္ သြားသြားစားၾကတာေပါ့။ တုုတ္ထိုုးလဲ စားၾကတယ္ သူငယ္ခ်င္းတိုု႔ ျခံထဲ ကိုုေခၚျပီးေတာ့ေလ ထားပါေတာ့။

တခါက်ေတာ့ မုုန္႔စားျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္း နွစ္ေယာက္ နဲ႔အတူေစ်းတန္းေလ်ာက္ၾကတယ္။ ေလ်ာက္ရင္းနဲ႔ ပလံုုစီ ပလံုုစီေလးေတြ ဘာဘာ ညာညာ ေသးေသးေကြးေကြးေလးေတြ ကိုု အထမ္းနဲ႔လည္ေရာင္းတဲ့ ေစ်းသည္ႀကီးနားေရာက္ေတာ့ ကိုုယ္လဲ ဘာရယ္မဟုုတ္ အသည္းပံုု ရင္ထိုုးေလး ေတြ႔ေတာ့ သေဘာက်မိတယ္။ သူငယ္ခ်င္း နွစ္ေယာက္ကေတာ့ တားၾကတယ္ ကိုုယ္က ဂရုုမစိုုက္ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ဆိုုျပီး ဝယ္ခဲ့တယ္။

ေနာက္ပိုုင္း ေတာ္ေတာ္ၾကာလာေတာ့မွ စကားစပ္မိေတာ့ ဝါဝါကေျပာတယ္။

“တကယ္လိုု႔သာ အဲ့ေန႔ က ဝယ္လိုုက္တဲ့ အသည္းပံုု ရင္ထိုုး ကိုု ကိုုယ္ တပ္လိုုက္မယ္ ဆိုုရင္ ျပာျပာ နဲ႔ သူ က ကိုုယ္နဲ႔ လမ္းတူတူမေလ်ာက္ေတာ့ဘူးလိုု႔ တိုုင္ပင္ထားတာ” တဲ့။

ကိုုယ္ကလဲ ဝယ္ကတည္းက တပ္မယ္ ဆိုုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ကိုုမဟုုတ္ပါဘူး။ အေၾကာင္းေတြကလဲ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္ ဆိုုပါေတာ့

၁) ပံုုက တံုုးလြန္းေနတယ္ ၂) အေပါစားမွန္းလဲ သိသာေနတာပဲ ၃) အဲ့လိုု ရင္ထိုုး ထိုုးတယ္ ဆိုုတာ ခုုေခတ္မွာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ဆိုုတာ ကိုုယ္လဲသိေနတာပဲ ကိုု ထားပါေတာ့။

အဲ့ဒီ ဝယ္လုုိက္တဲ့ အခိုုက္အတန္႔ တံုုးကလဲသူငယ္ခ်င္းေတြတားေနတဲ့ ၾကား က ေခါင္းမာမာ နဲ႔ ဇြတ္ဝယ္တာ က အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာ ကိုုယ္က ေလာေလာလတ္လတ္ ခ်စ္သူ ရေနလိုု႔ျဖစ္မယ္ ထင္ တယ္။

ကိုုယ့္ စိတ္ထဲ မွာ အခ်စ္ေတြရွိေနတယ္။ လူတေယာက္ကိုုလဲ ရင္ခုုန္ျပီး ကိုုယ္က ခ်စ္ေနရ တယ္။ လူတေယာက္က ကိုုယ့္ကိုု ခ်စ္ေနတာကိုုလဲ ခံေနရတယ္။ တေလာကလံုုး အခ်စ္ေတြ နဲ႔ျပည့္ေနသလိုုလိုု ကိုုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာပဲ အခ်စ္ေငြ႕ေတြေနရာတိုုင္း ထံုုမႊန္းေနသလိုုလိုု…

အခ်စ္ဆိုုတဲ့ စကားလံုုး ကိုုၾကားရရင္ အခ်စ္ကိုု ကိုုယ္စားျပဳ အသည္းပံုုေလးေတြကိုုေတြ႔ရရင္ မ်က္လံုုးေတြကလဲအေရာင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လက္လိုု႔ေပါ့ ေတာက္ လိုု႔ ပ လိုု႔…

အဲ့တာေၾကာင့္ပဲ အဲ့ဒီ ရင္ထိုုးဆိုုတဲ့ အရာ ကိုုယ္နဲ႔ဘယ္လိုုမွ မအပ္စပ္တာလဲသိတယ္ ကိုုယ္လဲ တပ္ျဖစ္မွာ မဟုုတ္ဘူးဆိုုတာ သိ တယ္ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းမာမာနဲ႔ဝယ္ျဖစ္ေအာင္ ဝယ္လိုုက္မိ တယ္ေလ။ ဘာလိုု႔လဲဆိုုေတာ့ အခ်စ္ကိုု ကိုုယ္နွစ္သက္တယ္။ အခ်စ္ထဲမွာ ကိုုယ္ေပ်ာ္ဝင္ေန တယ္။ အခ်စ္ကိုု ကိုု္ယ္ကိုုးကြယ္တယ္။ အခ်စ္ဆိုုတာ နဲ႔သက္ဆိုုင္တဲ့ အရာမွန္သမွ် ကိုုယ္လိုု လားေနတယ္ေလ။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုုယ္ အဲ့ဒီ ရင္ထိုုးေလး ကိုု ေခါင္းအံုုးေပၚမွာ တင္ထားမိတယ္။ အဲ့ဒီ အသည္းပံုုေလး က တလက္လက္ေတာင္ပ ေနတဲ့ ေက်ာက္မ်က္တုုေတြ နဲ႔ စီထားတာပါ။ ပံုုစံ လဲမလွ ပါဘူး။ လက္ရာကလဲ မေသမသပ္ နဲ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ ရင္ထိုုးေလးကိုု ေတြ႔တိုုင္း ထုုတ္ၾကည့္မိတိုုင္း ရင္ထဲက ေန လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ကိုုယ္ ရယ္မိတယ္။ နွစ္သိမ့္ၾကည္နူးတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲ့အခ်ိန္ တံုုးက ခ်စ္ေနတဲ့ ခ်စ္သူ ကိုုေတာင္ ေျပာျပမိေသးတယ္….

“ဝါဝါ နဲ႔ ျပာျပာ ကေျပာေသးတယ္ သိလား…တကယ္လိုု႔ ကိုုယ္ကသာ အဲ့ဒီ ရင္ထိုုး ကိုု တပ္ ထားမယ္ ဆိုု္ ရင္ သူတိုု႔က ကိုုယ္နဲ႔ တူတူ လမ္းမထြက္ခ်င္ပါဘူးတဲ့ေလ” လိုု႔……

အဲ့ဒီစကားကိုုလဲသူၾကားေရာ သူက ဘာမွ မေျပာဘဲ ညင္ညင္သာသာ ည့ံည့ံသက္သက္ေလး ျပံဳးယံုုပဲ ျပံဳးပါတယ္။

ကိုုယ္ထင္တယ္ေလ တခ်ိဳ႕ပစၥည္းေတြက အေကာင္းၾကိဳက္တာ၊ ပစၥည္းေကာင္း သံုုးတတ္တာ၊ ေနာက္ လူတဦးတေယာက္ ရဲ႕ ‘sense’ စတာေတြနဲ႔ဘာမွ မဆိုုင္ပါဘူးလိုု႔….ကိုုယ္ သူတိုု႔ ေတြ ကိုု ၾကိဳက္တာ၊ ဝယ္သိမ္းတာ၊ စုုေဆာင္းတာေတြအကုုန္လံုုးဟာ ကိုုယ့္မွာေတာ့ ကုုိယ့္ သီးသန္႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ကိုုယ္ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ တေလ ကိုု ခ်စ္စရာေကာင္းလိုု႔ နဲ႔ပဲ ကိုု ကိုု္ယ့္အတြက္ မလိုုမွန္းသိေပမယ့္ အသံုုးမဝင္ေပမယ့္ ဝယ္ခ်င္လဲ ဝယ္မိမယ္ေလေနာ္…

အေပါစား ပစၥည္း နဲ႔ “ၾကိဳက္နွစ္သက္မႈ” ျပီးေတာ့ ေပ်ာ္ရြင္တဲ့ မန္မိုုရီ…..

ဘာမ်ား မေကာင္းလိုု႔လဲေနာ္…..

A Chen

3: 47 PM

25th April 2011

Monday

Bangkok